รักต้องห้ามระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย

ลำดับตอนที่ #15 : ฮอกมี้ดส์อีกครั้ง

***Chapter 15 ฮอกมี้ดส์อีกครั้ง***



เช้าวันต่อมาเฮอร์ไมโอนี่ตื่นนอนขึ้นโดยพบมัลฟอยอยู่ข้าง ๆ เขาและเธอนอนหลับไปบนโซฟาที่ห้องนั่ง

เล่นรวมของหอพรีเฟ็ค  เด็กสาวลุกขึ้นสำรวจรอบตัวขณะที่มัลฟอยยังหลับสนิท  ตอนนี้ยังเช้าอยู่มากนัก  และเธอก็ไม่ควรรอจนกระทั่งเขาตื่น  เด็กสาวจึงลุกจากโซฟาและเดินกลับห้องนั่งเล่นรวมทันที

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่กลับถึงห้องนั่งเล่นรวมเธอก็พบว่าเมื่อคืนแฮร์รี่กับรอนรอเธอกลับมาจนถึงเที่ยงคืน  และพวกเขาก็เป็นห่วงเธอมากด้วยที่เธอไม่กลับหอ  เด็กสาวจึงบอกเพื่อนทั้งสองไปว่าสุภาพสตรีอ้วนไม่อยู่เธอจึงเข้าหอไม่ได้  จึงไปค้างที่หอพรีเฟ็คแทน

“แล้วเธอไม่เป็นอะไรเหรอ  ฉันหมายถึงที่เธอต้องทำงานกับมัลฟอยน่ะ” แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก  เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พูด  แต่เธอกลับหลบสายตาของเพื่อนรัก  

หลังจากรับประทานอาหารกันจนอิ่มหนำ  แฮร์รี่  รอน  และเฮอร์ไมโอนี่ก็กำลังจะเดินไปเรียนวิชาคาถาที่กำลังจะเริ่มในอีกสิบนาทีข้างหน้า  แต่พอพวกเขาเดินไปถึงประตูห้องโถงก็กลับมีกลุ่มนักเรียนมุงกันแน่นอยู่ตรงทางเดิน

“เขายืนทำอะไรกันน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างไม่เข้าใจ  รอนที่ตัวสูงที่สุดในกลุ่มพยายามจะเง้อศีรษะดู

“พวกเขามุงดูประกาศกันน่ะ  คงเป็นประกาศไปฮอกมี้ดส์ล่ะมั้ง” รอนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหรนัก  เพราะเขารู้ดีว่าถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์ในสุดสัปดาห์อยู่ดี  ตราบที่แอนเจลิน่ายังจะยืนกรานซ้อมอยู่

“เหรอ  ฉันมองไม่เห็นเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอพยายามเขย่งเท้าเมื่ออ่านประกาศ  แต่เป็นเพราะพวกเขากำลังยืนอยู่หลังเด็กปีหกตัวใหญ่เบ้อเริ่ม  เธอจึงไม่สามารถมองเห็นอะไรนอกจากแผ่นหลังของเด็กคนนั้น

“เดี๋ยวฉันอ่านให้” รอนพูดพลางแหวกผู้คนเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย  และเริ่มอ่านประกาศ

“กำหนดวันไปฮอกมี้ดส์สุดสัปดาห์นี้  นักเรียนที่ได้รับอนุญาติให้ไปไปรวมกันที่ด้านล่างของปราสาทตอนเก้าโมงตรง” รอนพูดให้เพื่อนทั้งสองฟัง

“นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว  ให้ตายเถอะ  ฟิลซ์ยังไม่เอาป้ายนี้ออกอีกรึนี่” รอนร้องชี้ไปที่ป้ายรายชื่อสมาชิกก.ด.ทั้งยี่สิบแปดคนที่ฟิลซ์ภารโรงขี้โมโหที่ประกาศสงครามกับนักเรียนอย่างไม่มีวันจบสิ้นเอามาติดไว้  และเขียนประนามว่าผู้มีราบชื่อดังกล่าวนี้ทำเรื่องเสื่อมเสียอย่างไรบ้าง

“ความจริงเราน่าจะระเบิดมันออกซะนะ  มีชื่อฉันหราอยู่อย่างนั้นน่าขายหน้าชะมัด” รอนพูดพลางชี้ไปที่ชื่อของเขาที่เด่นหราอยู่ใรบรรดาชื่อสมาชิกก.ด.ทั้งหลาย

“โถ่  รอน  ไม่เอาน่า  มันไร้สาระน่ะ  อย่าลืมสิว่ายังไงก็มีชื่อฉันกับแฮร์รี่เป็นเพื่อนเธอด้วยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางลากรอนออกมาจากกลุ่มคน  แต่เด็กหนุ่มกลับจ้องมองแผ่นรายชื่ออย่างสนใจ

“เฮ้  มันไม่มีชื่อเธอนี่  เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้อง  เด็กสาวชะงัก  เธอมองไปที่แผ่นรายชื่อสมาชิกก.ด.อย่างสงสัย

“อะไรนะ”

“มันไม่มีชื่อเธอเสียหน่อย  ไม่มีเลย  ในบรรดาชื่อของพวกเรา” รอนว่า เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาลงและมองดูแผ่นกระดาษ  อย่างที่รอนพูดจริง ๆ มันไม่มีชื่อเธอติดอยู่เลย  ทั้ง ๆ ที่เธอเซ็นต์ชื่อลงในกระดาษแผ่นนี้เป็นชื่อแรก ๆ แท้ ๆ แต่มันกลับหายไปไหนได้ล่ะ

“อาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้รอน  มาเถอะ  เราจะไปเรียนวิชาคาถาสายนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับลากรอนออกมาจากกลุ่มคน  ในใจของเธอครุ่นคิดอะไรบางอย่าง



*************************************************



หลังจากจบการเรียนช่วงเช้าซึ่งประกอบไปด้วยวิชาคาถาและวิชาสมุนไพร  เด็กทั้งสามก็ลงไปรับประทานอาหารที่ห้องโถง  เฮอร์ไมโอนี่หยิบตำราวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ขึ้นมาเพื่อตรวจทานการบ้าน

“ขอร้องเถอะเฮอร์ไมโอนี่  วางมันลงบ้างได้ไหม” รอนพูดพลางเคี้ยวเนื้อแกะจนแก้มตุ่ย

“ไม่ได้  เพราะว่าฉันต้องตรวจการบ้านก่อนส่งน่ะสิ  มันจะแย่มาก ๆ เลยถ้าฉันทำผิดน่ะ” เธอพูด

“อ้อ  แย่มาก ๆ เลยเนาะ  การได้คะแนนเก้าครึ่งเต็มสิบนี่แย่จริง ๆ ” รอนประชด  เฮอร์ไมโอนี่หน้ามุ่ยแต่เธอก็ยอมปิดหนังสือโดยดี

“ก็ได้ ๆ” เธอพูด  เก็บแผ่นตัวเลขสีสันต่าง ๆ ใส่กระเป๋า “เอาล่ะ  พวกเธอจะไปฮอกมี้ดส์กันไหม” เธอถาม

“เธอก็รู้ว่าฉันไปไม่ได้  แอนเจลิน่าต้องนัดซ้อม” รอนะพูดอย่างเศร้าหมองพร้อมกับกัดแซนวิชไปอีกคำ

“ฉันก็ไปไม่ได้  อัมบริดจ์สั่งห้ามฉันไปตั้งแต่ฉันไปสัมภาษณ์เดอะควิบเบอร์นี่  เธอจำไม่ได้หรือ” แฮร์รี่พูดเรียบ ๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกผิดเล็ก ๆ ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

“ฉันขอโทษ  ฉันลืมซะสนิทเลย  เอาเป็นว่าฉันอยู่โรงเรียนเป็นเพื่อนพวกเธอดีไหม” เฮอร์ไมโอนี่เสนอ

“ไม่รู้สิ  แต่เธอไปเที่ยวกับลาเวนเดอร์หรือปาราวตีก็ได้นี่” แฮร์รี่แนะนำ  

“ไม่รู้สิ  ฉันขอดูก่อนนะ” เธอพูด “ฉันคิดว่าเราไปกันดีกว่า”

เด็กสาวเก็บหนังสือลงกระเป๋าและหนีบหนังสือสองสามเล่มไว้ในอ้อมแขน   เธอบอกลาแฮร์รี่กับรอนที่จะไปเรียนวิชาพยากรณ์ก่อนจะเดินไปเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ของเธอ  แต่ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะไปถึงห้องเรียน  ก็มีมือ ๆ หนึ่งมารั้งแขนของเธอเอาไว้  เด็กสาวหันกลับไป

“มัลฟอย” เธอพูด “นายมาทำอะไรที่นี่”

“ก็มาหาเธอน่ะสิยัยหัวฟู” เขาพูดยียวน “เธอเล่นหนีไปเฉย ๆ เลยนะตอนเช้าน่ะ”

“ก็ฉันเห็นว่ามันเช้าแล้วนี่  แล้วฉันก็ต้องกลับหอด้วย” เธอพูดด้วยใบหน้าสีชมพูเมื่อนึกถึงเมื่อคืน  ที่มัลฟอยโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและหลับไปพร้อมกัน

“ให้ตายเถอะ  เธอจะปลุกฉันสักหน่อยไม่ได้เรอะ” มัลฟอยพูดอย่างไม่สบอารมณ์  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้ว

“ถ้านายมาหาฉันเพื่อต้องการโต้เถียงเรื่องไร้สาระอย่างนี้ล่ะก็ฉันคิดว่าฉันไปดีกว่า” เธอพูดกำลังจะออกเดิน  มัลฟอยรั้งตัวเด็กสาวไว้

“เดี๋ยวก่อนสิเกรนเจอร์” เขาพูดด้วนใบหน้ายียวน  เฮอร์ไมโอนี่จ้องเขาอย่างหน่าย ๆ ราวกับต้องการบอกว่า ‘ มีอะไรอีกล่ะเนี่ย ’  

“ฉันแค่จะถามเธอว่า  เธอจะไปฮอกมี้ดส์กับใคร” มัลฟอยรวบรวมความกล้าพูดออกไป  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยสายตาที่อ่อนลง

“เอ่อ...ไม่รู้สิ” เธอตอบ

“งั้นเธอไปกับฉันได้ไหม” มัลฟอยรีบถาม  เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าครุ่นคิด

“เธอไม่กลัวใครเห็นฉันเดินกับเธอหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับ  มัลฟอยกรอกตา

“ขอร้องล่ะเกรนเจอร์  เลิกเอาเรื่องนี้มาพูดเสียทีเถอะ” เขาพูดอย่างเบื่อหน่าย

“แต่ฉันกลัวว่าแฮร์รี่กับรอนจะเห็นฉันไปเที่ยวกับนายน่ะสิ  แล้วพวกเขาคงไม่ชอบใจเท่าไหร่หรอกนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งใจยั่วโทสะเขา  มัลฟอยกัดฟัน  เขายิ้มชั่วร้าย

“แต่บังเอิญฉันได้ยินมาว่าเจ้พอตเตอร์ไม่ได้รับอนุญาติให้ไปฮอกมี้ดส์อีกแล้ว  และวีสลีย์ก็ต้องซ้อมควิดดิชใช่ไหมล่ะ” มัลฟอยพูดอย่างเจ้าเล่ห์ “ทีนี้เธอก็ไม่มีใครที่จะไปเที่ยวด้วย”

“ถึงฉันจะไม่มีใครไปเที่ยวด้วยก็ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากไปกับนายนะ” เธอพูด

“ฉันคิดว่าเธออยากไปกับฉัน” เขากล่าว

“หลงตัวเองที่สุด” เธอพูดอย่างมีอารมณ์เมื่อได้เห็นใบหน้ากวน ๆ ของเขา

“ฉันไม่ได้หลงตัวเองซะหน่อย  ตกลงว่ายังไงจะไปกับฉันไหม” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าครุ่นคิด

“ฉันอยากจะถามอะไรนายอย่างหนึ่ง” เฮอร์ไมโอนี่ว่า  มัลฟอยเลิกคิ้ว

“ถามได้  แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไปเที่ยวกับฉัน” มัลฟอยต่อรอง เฮอร์ไมโอนี่ถลึงตา แต่เธอก็ไม่ยอมสัญญา

“ฉันอยากรู้ว่าทำไมในรายชื่อสมาชิกก.ด. ชมรมป้องกันตัวจากศาสตร์มือที่พวกฉันตั้งขึ้นมาน่ะถึงไม่มีชื่อของฉันอยู่  ในกระดาษแผ่นที่แพนซี่เจอที่ห้องต้องประสงค์น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด  มัลฟอยทำท่าใคร่ครวญ  และเขาก็นึกออก

“อ๋อ  ไอ้วันนั้นน่ะเหรอ” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “มันจะมีชื่อเธออยู่ได้ไงล่ะ ในเมื่อฉันเป็นคงลบชื่อของเธอออกไปเอง”

“นายเป็นคนลบชื่อของฉันออกไปอย่างนั้นหรือ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่  ก็นั่นเป็นทางเดียวที่จะช่วยไม่ให้เธอโดนไล่ออกนี่นา” เขาพูดอย่างสบาย ๆ ราวกับว่ากำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศกันอยู่

“แต่นายลบมันออกไปได้ยังไงล่ะ  ฉันยังไม่เห็นนายใช้ไม้กายสิทธิ์เลยนะวันนั้นน่ะ” เธอว่า

“ฉันมีวิธีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะทำมันโดยไม่ต้องใช้ไม้กายสิทธิ์น่า  แค่อาศัยช่วงที่แพนซี่ส่งรายชื่อให้ฉัน  ฉันก็ลบมันออกได้แล้ว” เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก เฮอร์ไมโอนี่ดูทึ่ง ๆ ในความสามารถของเขา

“ที่นายทำไปเพราะนายต้องการช่วยฉันอย่างนั้นหรือ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม  และเธอก็นึกถึงคำพูดของมัลฟอยในวันนั้นขึ้นมาได้

เธอจะไม่โดนไล่ออก  ถึงแม้พวกเขาจะไล่คนอื่น ๆ ออก แต่เธอจะไม่โดน เข้าใจไหม

“ถ้าฉันไม่ได้ทำไปเพื่อช่วยเธอฉันจะทำไปหาสวรรค์อะไรเล่า” มัลฟอยพูด

“ฉันนึกว่าเธออยากจะให้ฉันถูกไล่ออกเสียอีก” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ฉันไม่ได้อยากให้เธอถูกไล่ออก  ถ้าเป็นเจ้าพอตเตอร์กับเจ้าวีสลีย์ล่ะว่าไปอย่าง” มัลฟอยว่า “แล้วตอนนี้เธอก็ติดหนี้ฉันด้วยยัยหัวฟู”

“คิดว่าฉันอยากมีหนี้บุญคุณกับนายนักหรือ  นายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ” เด็กสาวพูด  มัลฟอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไปฮอกมี้ดส์กับฉันสิ  แล้วจะถือว่าเราหายกัน” มัลฟอยเสนอ  เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด

“ก็ได้  ฉันจะไปฮอกมี้ดส์กับนาย”



*************************************************



มัลฟอยนัดเฮอร์ไมโอนี่ให้มาเจอกันที่ทางเข้าโรงเรียนตอนเก้าโมงเช้าในวันเสาร์ที่จะถึงนี้  โดยเฮอร์ไมโอนี่โกหกแฮร์รี่กับรอนว่าเธอไปจะฮอกมี้ดส์คนเดียวเพื่อซื้อหนังสือ  ( “ฉันล่ะเชื่อเธอเลย!”  รอนร้อง ) แต่เมื่อเด็กสาวสัญญาว่าจะซื้อขนมมาฝากเพื่อนทั้งสองเยอะ ๆ รอนก็หยุดประชดเธอทันที

เมื่อถึงวันหยุด  มัลฟอยมารอเฮอร์ไมโอนี่ทีรูปปั้นตรงทางเข้าโรงเรียน  เขายกนาฬิกาขึ้นดูสองสามครั้งและบ่นอุบอิบในใจ  เพราะตอนนี้เลยเวลานัดเกือบยี่สิบนาทีแล้ว  แต่เมื่อมัลฟอยเงยหน้ามองไปทางโรงเรียน  เขาก็เห็นเด็กสาวผมสีน้ำตาลกำลังวิ่งมาทางเขา  ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพู  เฮอร์ไมโอนี่หยุดลงข้าง ๆ เด็กหนุ่มและหอบเบา ๆ

“เธอมาสายนี่”  มัลฟอยบ่น

“โทษที  มัวแต่รอรอนอยู่น่ะ” เธอพูดแล้วก็ตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทันเมื่อมัลฟอยส่งสายตาไม่พอใจมากให้

“เจ้าวีสลีย์มันมาเกี่ยวอะไรด้วย” เขาพูดเสียงเข้ม

“รอนแค่ฝากซื้อขนมที่ร้านฮันนี่ดุ๊กซ์เฉย ๆ ” เด็กสาวว่า

“แล้วมันรู้ไหมว่าเธอมาเที่ยวกับฉัน” มัลฟอยพูดอย่างไม่พอใจนัก  เฮอร์ไมโอนี่จับน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของเขาได้  เด็กสาวคิดว่าคงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย

“ฉันเพิ่งเห็นนายแต่งตัวอย่างนี้  ดูดีเหมือนกันนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด  วันนี้มัลฟอยแต่งตัวในชุดไปเที่ยว  เขาใส่กางเกงสีดำ  เสื้อยืดสีดำและเสื้อคลุมสีดำทับอีกชั้นหนึ่ง

“เหรอ” มัลฟอยพูดพลางก้มลงสำรวจตัวเอง  และมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่บ้าง  วันนี้เธอใส่กางเกงยีนส์แบบมักเกิ้ลกับเสื้อกล้ามสีขาวมีลายผีเสื้อตรงหน้าอก  และเธอก็สวมแจ็คเก็ตสีชมพูทับ

“เธอเองก็ดูดีนะ  ถ้าไม่ติดว่าวิ่งมาจนหัวกระเซิง” มัลฟอยแหย่  เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบูด  และเมื่อเด็กหนุ่มเห็นเช่นนั้นเขาก็รีบเข้ามาง้อตามระเบียบ

.................................................

“ไปร้านไหนก่อนดีล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเด็กหนุ่มเมื่อทั้งสองอยู่ในฮอกมี้ดส์ที่คับคั่งไปด้วยผู้คน  แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเธอมาเที่ยวกับมัลฟอยเลยแม้แต่น้อย  

“ไม่รู้สิตามใจเธอและกัน” มัลฟอยพูด  

“งั้นไปร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินนำมัลฟอยเข้าร้านขายขนมที่ทีผู้คนคับคั่ง

ทั้งสองใช้เวลาอยู่ในนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อเลือกซื้อขนม  และเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องเลือกซื้อของฝากให้เพื่อนรักทั้งสองที่ไม่ได้มาเที่ยวด้วย หลังจากนั้นเด็กทั้งสองจึงกลับออกมาจากร้านฮันนี่ดุกซ์พร้อมกับถุงขนมใบใหญ่

หลังจากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็เลือกเข้าร้านต่าง ๆ อีกมากมาย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้านหนังสือที่เธอโปรดปรานมากกว่าร้านใด ๆ และเฮอร์ไมโอนี่ก็กลับออกมาโดยมีหนังสือติดมีกับมาถึงสามเล่ม  ซึ่งมันทำเอามัลฟอยมองเธออย่างทึ่ง ๆ ไปเลย  โดยเฉพาะตอนที่เธอบอกเขาว่าแค่ซื้อมาอ่านเล่น

เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยเดินดูร้านรวงกันจนเกือบทั่วตรอกแล้ว  เวลาก็ผ่านเลยไปเกือบครึ่งวัน  

“เราไปหาอะไรดื่มกันดีไหม”  มัลฟอยเสนอ  

“ความจริงฉันอยากดูร้านนั้นก่อนได้ไหม” เด็กสาวพูดชี้ไปที่ร้านขายของกระจุกกระจิกตรงมุมหนึ่งของตรอก  ซึ่งลูกค้าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของร้านล้วนเป็นผู้หญิง  มันทำให้มัลฟอยนึกถึงร้านที่แพนซี่เคยลากเขาเข้าเมื่อวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา  แต่เมื่อเขาเห็นสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ที่จ้องมองมาอย่างอ้อนวอนแล้วเด็กหนุ่มก็ยอมเดินตามเธอเข้าไปในร้านโดยดี ( พร้อมกับแบกหนังสือของเธอเข้าไปด้วย )

ในร้าน ๆ นี้ตกแต่งอย่างหวานแว๋ว  ตามชั้นกระจกมีของจุกจิกต่าง ๆ วางกันจนเต็มชั้น เฮอร์ไมโอนี่หยิบโน่นหยิบนี่ดูอย่างสุขใจก่อนที่เธอจะสะดุดตาเข้ากับสร้อนคออันหนึ่ง

มันเป็นสร้อยคอที่สวยที่สุดเท่าที่เฮอร์ไมโอนี่เคยเห็นมา  จี้ของมันทำจากคริสตัลรูปหัวใจสีขาวสดใสและเมื่อมันโดนแสงมันจะทอประกายเป็นสีต่าง ๆ ออกมาอย่างงดงาม  

“ยี่สิบเก้าแกลเลียนจ๊ะ” เจ้าของร้านซึ่งเป็นหญิงผมบลอนด์ร่างท้วมเดินเข้ามาหาเฮอร์ไมโอนี่ “เป็นคริสตัลแท้เชียวนะจ๊ะ  สายสร้อยทักทอมาจากแร่ธาตุชั้นดี  อาบน้ำตานกฟินิกซ์  เมื่อกระทบแสงไฟจะส่องประกายเป็นสีต่าง ๆ ตามความรู้สึกของผู้ใส่จ๊ะ” หล่อนอธิบายยืดยาว  เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลาย  ยี่สิบเก้าแกลเลียนหรือนี่  เธอไม่นึกว่ามันจะแพงขนาดนี้เลย

“ลองดูตรงนี้สิจ๊ะ  สีต่าง ๆ ที่คริสตัลทอออกมาจะเป็นไปตามอารมณ์ของผู้ใส่จ๊ะ” เธอพูด  ชี้ให้เฮอร์ไมโอนี่ดูแผ่นกระดาษที่โชว์ไว้ข้าง ๆ สร้อยเส้นงามนั้น  ซึ่งระบุไว้ว่าสีต่าง ๆ บอกความรู้สึกอะไรได้บ้าง  เช่น  สีฟ้า - ร่าเริง สีเทา - อารมณ์มัวหมอง  สีแดง - โกรธจัด  สีชมพู  - กำลังมีความรัก

“ชอบเหรอเกรนเจอร์” มัลฟอยถาม เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและกล่าวขอบคุณคนขายก่อนจะเดินออกจากร้าน

“มันราคาแพงไปน่ะ  ตั้งนี่สิบเก้าแกลเลียนแน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกมัลฟอยเมื่อพวกเขาเดินออกมาข้างนอกร้าน  เด็กสาวดูเสียดายสร้อยคริสตัลเส้นนั้นมาก

“ถ้าเธอไม่มีเงินเอาของฉันก็ได้นี่” มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า

“ไม่ล่ะ  ฉันเกรงใจเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เธอตอบ

“งั้นก็เป็นซะสิ” มัลฟอยพูดยียวน  เฮอร์ไมโอนี่ค้อนเขา

“ไม่ตลกเลยนะมัลฟอย” เด็กสาวพูด “ฉันไม่อยากได้แล้วล่ะ  ไปร้านไม่กวาดสามอันอย่างที่เธอบอกก็ได้”

“เธอเลยไปก่อนละกันเกรนเจอร์  ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันอยากซื้ออะไรก่อนนะ  เดี๋ยวฉันตามไปนะ”  มัลฟอยพูด  เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย  แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ติดใจอะไร  เธอยอมเลยไปที่ร้านไม่กวาดสามอันก่อนโดยดี



*************************************************