ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #14 : ห่วง

ตอนที่ 14 ห่วง

เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าการนอนอยู่ในห้องพยาบาลเฉย ๆ เป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุด  โดยเฉพาะในคืนที่เธอนอนไม่หลับอย่างนี้  มันราวกับว่าเธอปล่อยเวลาที่มีค่าให้เสียไปฟรี ๆ  ดูขนาดรอนสิยังอยากจะหาเวลาอ่านหนังสือเลย ( ถ้าที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงนะ ) เฮอร์ไมโอนี่จึงตัดสินใจย่องออกจากห้องพยาบาล

เฮอร์ไมโอนี่ค่อย ๆ ลุกจากเตียงอย่างช้า ๆ เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าเด็กคนอื่นที่นอนอยู่หลับสนิทแล้ว

( นอกจากเธอยังมีเด็กบ้านฮัพเฟิลพัพอีก 2 คนที่มานอนห้องพยาบาล )

เมื่อเธอเห็นว่าปลอดภัยดี  เธอก็ค่อย ๆ เดินออกจากห้องพยาบาลอย่างเงียบเชียบ  และเมื่อมาถึงระเบียง ( ที่มืดมาก ) เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปอย่างระแวดระวังในใจก็ภาวนาขอให้อย่าเจอฟิลซ์หรือใครเลย  เฮอร์ไมโอนี่กลับหอนอนได้อย่างปลอดภัย  ( ทุกคนหลับอยู่ ) เธอรีบย่องไปที่ลิ้นชักของเธอและควานหาตำรา ‘คาถาและเวทย์มนตร์ศาสตร์ชั้นสูง’ ทันที  ในขณะนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็พบกับสิ่ง ๆ หนึ่งที่ทำให้เธอลืมเรื่องการอ่านหนังสือไปหมดสิ้น  บันทึกความรู้สึกของเธอนั่นเอง

เฮอร์ไมโอนี่หยิบมันขึ้นมาและเปิดไปอ่านข้อความที่เธอเขียนมันเมื่อไม่นานมานี้  ใช่เมื่อไม่นานมานี้เธอยังมีความรู้สึกอย่างที่เธอเขียนไว้ในบันทึก  แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่  เธอไม่ได้รักแฮร์รี่อีกแล้ว  แต่ตอนนี้เธอรักมัลฟอยต่างหาก  

เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในเวลาเพียงไม่นาน  ทั้งภาพที่เธอกับมัลฟอยทะเลาะกัน

ภาพที่เขาจูบเธอ  ภาพที่เขาด่าทอเธอด้วยคำหยาบคาย  ภาพที่เขากอดเธอไว้แนบอก  ภาพทั้งหมดนั่นวนเวียนอยู่ในหัวสมองของเธอโดยที่เธอไม่สามารถสลัดมันออกไปได้ราวกับว่าภาพพวกนั้นเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งของเธอไปแล้ว

เฮอร์ไมโอนี่ล้มหน้าลงมองบันทึก  น้ำตาของเธอรินเอ่อออกมาและหยดลงไปที่มัน  เฮอร์ไมโอนี่ใช้มือบาดมันทิ้ง  เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมความรักสามารถเกิดขึ้นได้ในเวลาที่รวดเร็วอย่างนี้  ทำไมมันเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่เธอและมัลฟอยเป็นศัตรูกัน  และทำไมเธอต้องเสียใจ  ทำไมเธอต้องรักเขาขนาดนี้  

“ลืมมันซะเฮอร์ไมโอนี่”  เธอสั่งตัวเอง  ( แต่ก็ไม่ได้เป็นผลแต่อย่างใด )  

เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนเอามือปาดน้ำตาบนหน้าออกให้หมด ( ทุกคนยังคงหลับสนิท ) เธอเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดออกมาและหยิบบันทึกอันเป็นเหมือนสิ่งที่คอยย้ำเตือนถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับมัลฟอยใส่ลงไปในนั้น  เธอซ่อนมันไว้ลึกที่สุด  เพราะเธอไม่ต้องการเห็นมันอีก ( แต่เธอก็ยังตัดใจทิ้งมันไม่ลง )

เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไปจากหอนอนอย่างเงียบเชียบ ถึงแม้ว่าเธอจะเก็บบันทึกไว้ในลิ้นชักที่ลึกที่สุดก็เถอะ  แต่หัวใจของเธอก็กลับเก็บมัลฟอยไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจเช่นกัน



เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับไปที่ห้องพยาบาลอีกครั้ง ( เธอกลัวว่ามาดามพรอมพรีย์ถ้าไม่เห็นเธอตอนเช้าและรู้ว่าเธออกไปเถลไถลเธออาจจะต้องอยู่นอนห้องพยาบาลอีกคืนนึง )  แต่คราวนี้เธอได้ยินเหมือนเสียงใครสักคนเดินมาตามระเบียงข้างหลังเธอ  เฮอร์ไมโอนี่รีบหลบเข้าไปหลังรูปปั้น  

“น๊อกซ์” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวไฟที่ปลายไม้กายสิทธิ์ของเธอก็ดับลง  เธอซ่อนตัวอย่างมิดชิด  ในคืนเดือนมืดอย่างนี้ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์สาดส่องเข้ามา  บนระเบียงทางเดินมืดสนิท  ถ้าเธอโชคดีคนที่เดินผ่านมาน่าจะมองไม่เห็นเธอ  และเดินเลยไปถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่ฟิลซ์  ( ฟิลซ์มีตาที่มีประสิทธิภาพมากโดยเฉพาะตอนที่เขาพยายามจ้องจับนักเรียนที่แหกกฏ ) เฮอร์ไมโอนี่รออยู่ซักพักแต่ก็ไม่มีใครเดินมาเธอชะโงกหน้าออกมาดู  ระเบียงทางเดินว่างเปล่า  แต่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าคนนี่นา  หรือเธอคิดไปเองกัน  

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เห็นว่าปลอดภัยเธอจึงเดินออกมาจากหลังรูปปั้นแต่

“โอ๊ย!!!”  เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน  เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนถูกชนตัวเธอล้มลงกองกับพื้น  เธอจำเจ้าของเสียงนั่นได้ดี  เขาคือเพื่อนรักของเธอเอง

“แฮร์รี่!!!”  เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา  ทันใดนั้นถ้าคลุมล่องหนก็ถูกเปิดออกเผยให้เธอเห็นแฮร์รี่ที่อยู่ในชุดนอนสีเข้ม

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอมาทำอะไรดึก ๆ ดื่น ๆ อย่างนี้น่ะ”  แฮร์รี่ถามพลางช่วยดึงเธอขึ้นมายืน

“ฉันนอนไม่หลับ  เลยไปหยิบหนังสือมาอ่าน” เฮอร์ไมโอนี่สารภาพ  แต่แฮร์รี่ล่ะเขามาทำอะไรที่นี่  

“ตอนนี้เนี่ยนะ  เธอลงไปห้องสมุดมาเหรอ”  แฮร์รี่ถาม

“เปล่าหรอก  ฉันกลับไปหอนอนมา  แล้วเธอล่ะออกมาทำอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับบ้างแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

“ก็จะออกมาดูเธอน่ะสิ” แฮร์รี่ตอบเธอโดยที่ไม่ยอมมองหน้า

“หมายความว่าเธอกำลังจะไปหาชั้นที่ห้องพยาบาล!” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างงง ๆ

“เบา ๆ ซี่อย่าลืมนะว่าพวกเราแอบออกมา”  แฮร์รี่เตือน  “คือฉันเป็นห่วงเธอน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่”  เขาตอบขณะมองตาเธอ

“เหรอ  เอ่อเธอก็เจอฉันแล้วนี่  เธอกลับไปดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่บอกปัดอย่างลำบากใจเมื่อเธอได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากปากแฮร์รี่

“เธอก็จะกลับห้องพยาบาลใช่มั้ย  งั้นฉันไปส่งเธอดีกว่า”  แฮร์รี่พูดเขาไม่ได้แอบลงมาจากหอเพียงเพื่อพบเฮอร์ไมโอนี่แค่ครึ่งนาทีหรอกนะ

“ฉันกลับเองได้  ฉันไม่อยากรบกวนเธอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“แล้วถ้าเจอฟิลซ์ล่ะ  เธอจะทำยังไง”  คำพูดของแฮร์รี่เล่นเอาเธอเถียงไม่ออกและยอมให้เขาไปส่งโดยดี



เมื่อถึงห้องพยาบาล  “เธอกลับไปเถอะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด

“แต่ฉันอยากอยู่เฝ้าเธอนี่”  แฮร์รี่คิดในใจ

“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าเธอจะนอน”  แฮร์รี่พูด  เขาอยากอยู่กับเธอตามลำพังนาน ๆ เพราะทุกทีจะมีรอนพ่วงมาเสมอ

“แล้วเธอไม่ง่วงเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเธอเริ่มงัวเงีย

“เดี๋ยวเธอหลับแล้วฉันค่อยกลับก็ได้”  แฮร์รี่ตอบพลางดูเฮอร์ไมโอนี่หาว  “เธอนี่น่ารักจริง ๆ นะ”เขาคิด

“อืม  ขอบใจนะแฮร์รี่  ราตรีสวัสดิ์” เฮอร์ไมโอนี่พูดและล้มตัวลงนอน

“ราตรีสวัสดิ์”  เขาพูดและมองเธอนอนหลับไปในที่สุด