Fic inazuma มอบทั้งหมดให้นาย พ่อมดร้ายตัวแสบ (yaoi&re)

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

          เหตุการณ์ ทั้งหมดเกิดขึ้นในเช้าที่แสนสดใสในโลกแห่งเวทมนตร์ เด็กชายผมสีน้ำตาลที่กำลังนอนอุตุอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาโดนปลุกด้วยเสียงอัน เหมือนการคำรามของปีศาจที่ขึ้นชื่อว่า ‘มารดา’ ก่อนที่ร่างกายของเขาจะโดนพัดปลิวไปกับสายลม เมื่อปีศาจตนนั้นดึงผ้าห่มออก ร่างของเด็กชายค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิด

“เอ็น โด มาโมรุ” เสียงยานคางที่ฟังแล้วทำให้ขนทุกส่วนในร่างกายลุกมาขึ้นมาเต้นบีบอยได้ ทำให้เด็กชายลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดบางสิ่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันเบาบาง

“แม่” ในตอนนี้เด็กชายเริ่มรู้สึกถึงหายนะรอบกายที่กำลังจะโหมเข้ามาหาเขาในตอนนี้เสียจนตัวสั่นไปหมด

“วันนี้ มันเป็นสำคัญไม่ใช่หรอจ๊ะ” น้ำเสียงยานคางที่ยังคงไว้ซึ่งความน่ากลัวของหญิงสาวคนนั้นเริ่มจะแสดงถึง เหตุผลที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ ก่อนจะโชว์โปสเตอร์อะไรบางอย่างให้กับลูกชายของเธอได้ดู

“งานแข่งขันการใช้เวทมนตร์ประจำปี” เด็กชายค่อยๆอ่านใบโปสเตอร์นั้นอย่างช้าๆ ก่อนจะทำท่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ถ้ารู้แล้ว...ก็ไปอาบน้ำซิเฟ่ย!!!” ปีศาจในคราบหญิงสาวตะโกนสุดเสียงทำให้ร่างของเด็กชายตัวเล็กๆนั้นสั่นเล็กน้อยก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำในทันที

เมื่อ เด็กชายชำระร่างกายเสร็จก็รีบแต่งตัวแล้ววิ่งลงมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรับขนมปังจากมือมารดาที่กลายเป็นนางฟ้าไปแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วเอื่อมไปหยิบไม้กวาดคู่ใจ ก่อนจะออกเดินทางไปยังสนามแข่งขันในทันที

วันนี้ ท้องฟ้าแจ่มใสก้อนเมฆหลากสีลอยเต็มท้องฟ้าเช่นทุกวันที่อากาศดีแบบนี้ เด็กชายเอื่อมมือไปหยิบก้อนเมฆปุกปุยมาเล็กน้อยก่อนจะกินเข้าไป

“สีม่วงนี้ละ อร่อยที่สุด” เด็กชายนาม ‘เอ็นโด มาโมรุ’ ลูกชายเพียงคนเดียวในตระกูลเอ็นโดเอ่ยอย่างสบายใจก่อนจะบินโฉบไปมาอย่างสนุก สนานบนน่านฟ้าสีสวย ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นสนามแข่งขันที่มีลูกโป่งลอยอยู่เต็มไปหมด เขาที่เห็นจุดหมายของตัวเองจึงค่อยๆร่อนลงมาอย่างช้าๆ

“ฮึบ” เอ็นโดทำเสียงเด็กน้อยเมื่อตอนที่เขากระโดดลงมาจากไม้กวาด ก่อนจะหันซ้าย-ขวาหาว่ามีใครสักคนที่เขารู้จักอยู่ ณ ที่นี้หรือไม่

“เอ็นโดทางนี้” เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งที่ตอนนี้เธอกำลังโบกมือไปมาพร้อมกระโดดโหยงๆ พร้อมเรียกชื่อของเขา ทำให้เขาวิ่งเข้าไปหา

“อากิ” เอ็นโดเรียกชื่ออีกฝ่ายเมื่อเขาเดินมาอยู่ข้างๆกัน อีกฝ่ายทักทายกลับมาเบาๆก่อนจะมีเสียงสัญญาณประหลาดๆดังขึ้น

“ติ๊ง ๆๆ” เสียงเหมือนกระดิ่งดังขึ้นมาจากลำโพงตัวเล็กที่อยู่บนเสาไฟใกล้ทางเข้าอาคาร ขนาดใหญ่หลังนี้ทำให้คนที่อยู่รอบๆหันไปมอง ณ จุดนั้นเป็นตาเดียวกันหมด

“ผู้ เข้าแข่งขันทุกคนโปรดทราบ ขณะนี้ใกล้ถึงเวลาของการแข่งขันแล้ว กรุณาเข้ามาเตรียมตัวภายในอาคาร ส่วนผู้เข้าชมทุกท่านกรุณาขึ้นไปบนอัฒจรรย์ด้วยคะ” เสียงเตรียมการแข่งขันดังต่อจากเสียงกระดิ่งก่อนที่ขบวนคนมากมายเริ่มหลั่ง ไหลเข้าไปภายในตัวอาคาร ส่วนพวกเอ็นโดนั้นก็โดนฝูงชนเบียดเสียดจนเข้ามาถึงห้องเตรียมตัวเพื่อแข่ง ขัน

“เมื่อกี้ อะไรกันนะ” อากิเริ่มบ่นงุบงิบเมื่อเข้ามาถึงภายในได้ เพราะเมื่อสักครู่เธอเกือบจะโดนเหยียบตายท่ามกลางฝูงชนมากมายที่พยายามจะ เข้ามาในอาคารหลังนี้

“อากิ แฮ่กๆ” เอ็นโดที่เห็นเพื่อนสาวยืนอยู่ใกล้ทางเข้าห้องเตรียมตัวจึงรีบวิ่งเข้ามาหาหลังจากผลัดหลงกันด้วยความชุลมุน

“เอ็น โด” อากิหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะมีเสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันดังขึ้น ผู้เข้าแข่งขันก็ค่อยๆถูกเรียกชึ้นไปโชว์ความสามารถบนเวทีขนาดใหญ่กลางลาน อาคาร

“เอ็นโด มาโมรุ” เสียงเรียกชื่อของเด็กชายเบาๆแต่ดันทำเขาสะดุ้งซะจะบินได้เลย

“เอ็นโดเป็นอะไรไปนะ” อากิหันไปมองตามเพื่อนชายของเธอที่ตอนนี้กำลังเดินแบบไซบอกซ์อยู่

“ปะ..เปล่า” ไซบอกซ์เอ็นโดหันมาตอบอีกฝ่ายก่อนจะปรับตัวเองให้เป็นแบบเดิมก่อนจะเดินขึ้นเวทีไป

โชว์ของเอ็นโดได้จบลงไปอย่างสวยงามก่อนเสียงเรียกอากิจะดังขึ้นมาเจ้าตัวจึงเดินขึ้นเวทีไป

“เฮ้อ เมื่อกี้ตื่นเต้นแทบแย่” เอ็นโดที่ตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำ เพราะเขาประกวดรอบแรกเสร็จแล้วจึงหันมองซ้ายทีขวาทีอย่างสบายใจรออากิลงมา จากสนามแข่งขัน ก่อนจะไปเจอเข้ากับสายตาของใครบางคนที่กำลังจับจ้องเขาอยู่เช่นกัน

“เอ็น โดคุง สวัสดีนะ วันนี้เอ็นโดคุงเก่งมากเลยละ” เสียงของใครบางคนที่รู้ว่าเอ็นโดรู้ถึงตัวเขาเองที่มองมายังเด็กชายคนนี้จึง เดินเข้ามาอย่างเปิดเผย ก่อนจะทักทายตามมารยาท

“...” แต่ดูเหมือนว่าเอ็นโดจะทำเมินใส่เขาไปซะอย่านั้น แหม ช่างน่าสงสารเด็กหนุ่มคนนี้เสียจริง

“อย่า ทำเหมือนผมไร้ตัวตนจะได้ไหมครับ” เด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาหาเด็กชายเริ่มมีอาการโกรธน้อยๆ เพราะอีกฝ่ายทำท่าไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

“นี้ นาย ถอยออกจากเอ็นโดเขาเลยนะ” อากิที่กลับมาจากการประกวดแข่งขันชี้หน้าไปยังชายคนนั้นอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะเริ่มการทะเลาะวิวาทครั้งใหญ่ขึ้นเป็นแน่หากอีกฝ่ายไม่ขอล่าถอยไปแบบ วันนี้

“เอ็นโดนายไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม” อากิที่เดินเข้ามาดูเพื่อนของตนก่อนจะจับอีกฝ่ายหันซ้าย-ขวาเพื่อหารอยแผลตามจุดต่างๆ

“ไม่ๆ อากิฉันไม่เป็นอะไร” เอ็นโดที่ดูท่าจะเริ่มเกิดอาการวิงเวียนศีรษะ หน้ามืด ตาลาย คล้ายจะเป็นลมขึ้นทำให้อากิต้องรีบดันตัวอีกฝ่ายลงนอนกับเก้าอี้ที่โชคดี หน่อย เพราะเอ็นโดสามารถที่จะนอนได้

ปล.ลืมบอกไปว่าเรื่องนี้อาจมีบางส่วนที่จะเปลี่ยนบ้างนะคะ