คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : อย่าไปไหนอีกนะ #3 100 %
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคุณหมอตัวเล็ก แบมแบมก้มดูประวัติของคนไข้อย่างละเอียดเพื่อส่งให้พยาบาลดูแลต่อ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาปิดประตูกลับต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อคนไข้ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อสองวันก่อนยืนพิงกำแพงส่งยิ้มกว้างมาให้เค้าอย่างน่าหมั่นไส้
" คุณ ! มาทำอะไรครับ? แล้วไม่ทำงานรึยังไง? "
" ถามคำถามนี้อยู่เรื่อยเลย ไม่เบื่อรึไง ผมมาหาเพื่อนทานข้าวครับ " ร่างสูงฉีกยิ้มพร้อมชูกล่องข้าวในมือให้คุณหมอของเค้าดู
" ผมถามจริงๆนะ นี่คุณไม่มีเพื่อนคบใช่มั้ย? " มาร์คได้ฟังก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนแบมแบมต้องรีบยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปาก เพื่อให้มาร์คนั้นเบาเสียงลงเพราะทีนี่คือโรงพยาบาล ร่างสูงมองนิ้วที่แตะอยู่ที่ริมฝีปากเล็ก ปากอวบอิ่มอมชมพูนั้นช่างน่าลิ้มลองเหลือเกิน มาร์คยักคิ้วกวนๆก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้ที่ทำเอาแบมแบมตาเบิกกว้างขึ้นทันที
" ผมอยากกินคุณ .. "
" ฮะ? "
" ผมหมายถึงผมอยากกินข้าวกับคุณ " แบมแบมจ้องคนตรงหน้านิ่ง ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะเดินนำมาร์คไปที่ห้องพักของเค้า ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามกับคุณหมอเจ้าของห้อง มือหนาจัดแจงหยิบกล่องข้าวที่เตรียมมาวางบนโต๊ะจนเต็มไปหมด
" ทำไมเอามาเยอะนักล่ะครับ ทานสองคนไม่หมดหรอก " ร่างเล็กส่งแก้วน้ำให้ร่างสูงพลางมองอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า
" ก็ผมไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร ถ้าอยากให้ผมรู้คุณก็ทานข้าวกับผมบ่อยๆสิ " ร่างเล็กก้มหน้าทานอาหารโดยไม่สนใจฟังคำพูดของคนตรงหน้า คนอะไรก็ไม่รู้ หยอดได้ทุกเม็ด มิน่าถึงได้เปลี่ยนคู่ควงได้ไม่ซ้ำหน้าเลย
" อันนี้ผมทำเองนะ คุณชอบทานมั้ย ? ผมทำอร่อยมากเลยนะทูน่าสลัดเนี่ย " แบมแบมเอ่ยขอบคุณคนที่ตักสลัดมาวางที่จานของตน ก่อนจะตักปลาหิมะให้ร่างสูงบ้าง
" ก็ .. ชอบครับ ผมชอบทูน่าสลัด " คนที่ได้ฟังก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ มื้ออาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของมาร์คและมีเสียงตอบรับของแบมแบมดังขึ้นบ้างเป็นบางครั้ง จวบจนทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ แบมแบมเก็บกล่องข้าวลงถุงเรียบร้อยเหลือแต่เพียงกล่องผลไม้ที่มาร์คกำลังหยิบยื่นให้แบมแบมวางอยู่บนโต๊ะ มือเล็กหยิบแอปเปิ้ลชิ้นนั้นมาก่อนจะทานทีละคำ
" วันนี้คุณออกเวรกี่โมงครับ ? " มาร์คถามด้วยท่าทีสบายๆ
" ประมาณ 5 ทุ่มครับ "
" นี่คุณเข้าเวรตั้งแต่เมื่อไหร่ ? "
" เมื่อวานตอน 1 ทุ่มมั้งครับ " แบมแบมนึกอยู่สักพักเพราะเค้าเองก็จำตารางเวรของตัวเองไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ อีกอย่างช่วงนี้เค้าก็เข้าเวรเยอะ จนบางทีก็ลืมไปว่าตัวเองอยู่เวรมากี่ชั่วโมงแล้ว
" ผมมารับคุณได้มั้ย ? คุณอยู่เวรข้ามวันแบบนี้จะขับรถไหวหรอครับ "
" เอ่อ .. ไม่เป็นไรครับ ผมขับไหว "
" แต่ผมเป็นห่วงคุณ ให้ผมมารับเถอะนะ " แววตาของมาร์คในเวลานี้ทำให้จิตใจของแบมแบมสั่นไหวได้อย่างน่าประหลาด คนตัวเล็กหยุดนิ่งเพื่อควบคุมตัวเองสักนิดก็เริ่มโต้ตอบกับมาร์คต่อ
" ผมไหวจริงๆครับ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วง "
" งั้นถ้าถึงบ้านแล้ว ส่งข้อความบอกผมได้มั้ยครับ "
" เอ่อ ...... " แบมแบมได้แต่อ้ำอึ้ง มาร์คพูดแบบนี้กำลังจะขอเบอร์ติดต่อเค้าใช่รึเปล่า ร่างเล็กนิ่งเงียบ จนโทรศัพท์สีดำเรียบหรูถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า แบมแบมก้มมองโทรศัพท์ก่อนจะเงยขึ้นมามองคนที่นั่งตรงข้าม แววตาของมาร์คในตอนนี้นั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีท่าทางล้อเล่นอยู่ในแววตานั้นเหมือนทุกครั้ง ร่างเล็กเริ่มยุกยิกอย่างเป็นกังวล ร่างสูงส่งยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
" ให้ผมได้ดูแลคุณ เป็นคนของคุณ ... เปิดโอกาสให้ผมได้มั้ยครับ ? "
.
.
.
.
นับตั้งแต่นั้นก็กลายเป็นภาพชินตาที่เห็นนักธุรกิจหนุ่มคนดังคอยรับคอยส่งและหอบหิ้วอาหารมาทานกับคุณหมอตัวเล็กอยู่เป็นประจำ บางครั้งก็ออกไปทานข้างนอกบ้างหากคุณหมอตัวเล็กพอมีเวลา แบมแบมเริ่มเปิดโอกาสให้มาร์คมากขึ้น ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันพอสมควร ซอนเยเดินนำประวัติคนไข้เข้าไปให้แบมแบมข้างในห้องสายตาเหลือบมองขึ้นดูนาฬิกา คิ้วสวยขมวดเข้าหากันจนคุณหมอตัวเล็กอดสงสัยตามไปไม่ได้
" มีอะไรรึเปล่าครับพี่ซอนเย ? " แบมแบมเซ็นชื่อก่อนจะปิดแฟ้มและส่งคืนให้พยาบาลคนสวย
" วันนี้พี่ไม่เห็นคุณมาร์คเลยค่ะ ปกติเห็นยุ่งแค่ไหนก็รีบร้อนมา วันนี้พี่ไม่เห็นก็เลยแปลกใจหน่ะค่ะ
" ซอนเยหัวเราะแห้งๆที่ถูกคุณหมอคนเก่งจับไต๋ได้
" วันนี้เค้าไม่ว่างหน่ะครับ เห็นว่าจะมารับตอนค่ำๆแทน "
" อ๋ออ ... ท่าทางน้องแบมแบมจะถอดเขี้ยวเล็บคุณมาร์คออกได้หมดเลยนะคะเนี่ย " ซอนเยเอ่ยล้อและขอตัวออกจากห้องไป คนตัวเล็กยิ้มพลางนึกกับตนเอง ถ้าหากทำได้ก็คงดี
แต่เสือยังไงก็เป็นเสือวันยังค่ำ ....
เสียงเพลงเปิดดังสอดประทานกับแสงไฟที่ถูกจัดไว้เป็นอย่างดี กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างสูงที่เดินเข้ามาเรียกสายตาจากผู้คนได้มากมาย มาร์คเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะประจำของเค้าและเพื่อนๆ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นเมื่อพบว่า บีไอและเซฮุนเพื่อนสนิทยืนพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน
" เฮ้! " มาร์คเดินไปนั่งพร้อมสั่งเครื่องดื่มกับเด็กเสิร์ฟ
" เฮ้ย ! มาได้ไงวะ ! นึกว่าจะกลายเป็นคนดีถือศีลกินเจไปซะแล้ว "
" ก็มันได้แฟนเป็นหมอนี่หว่า ก็ต้องเป็นคนดีหน่อย " บีไอและเซฮุนหยอกเย้าเพื่อนสนิทและชนแก้วกันอย่างถูกใจ มาร์คหัวเราะในลำคอ
" อนาคตแฟนเว้ย ยังไม่ใช่แฟน "
" ถามจริง คนนี้จริงจังหรอวะ " เซฮุนเอ่ยถามขึ้นด้วยสงสัย ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาก็พึ่งเห็นคนอย่างมาร์คตามจีบใครเป็นเดือนๆแบบนี้เป็นครั้งแรก
มาร์คหมุนแก้วไปมา น้ำสีสวยไหลวนอยู่ภายใน ร่างสูงเงียบไปสักพักก็ตอบเพื่อนสนิทอย่างไม่ใส่ใจนัก
" ไม่รู้ว่ะ ดูไปก่อน " สิ้นประโยคร่างสูง เสียงแซวก็ดังขึ้นทันที แก้วบรรจุแอลกอฮอลล์รสชาติดี ถูกนำมาวางบนโต๊ะ มาร์คหันไปมองตามที่เด็กเสิร์ฟกระซิบบอก รอยยิ้มทรงเสน่ห์ถูกส่งให้กับหญิงสาวรูปร่างได้สัดส่วนที่กำลังมองมาทางเค้า แววตาเชิญชวนทำให้ขายาวก้าวออกจากโต๊ะของตนไปในไม่ช้า
บีไอและเซฮุนมองภาพนั้นก่อนจะหันมามองหน้ากัน มาร์คก็ยังเป็นมาร์ค ความเจ้าชู้ที่มีอยู่ไม่ได้หมดไปสักนิดแค่เพียงแอบซ่อนอยู่รอเวลาที่จะแสดงออกมาเท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
กาแฟร้อนหอมกรุ่นถูกวางไว้บนโต๊ะไม้สีอ่อน คุณหมอแบมแบมเปิดอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ร้านกาแฟในโรงพยาบาล ข่าวต่างๆผ่านเข้ามาในสายตาคนตัวเล็กคร่าวๆอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก แต่มือเล็กกลับต้องมาหยุดที่รูปภาพซึ่งมีบุคคลที่คุ้นตาปรากฎอยู่ในนั้น
' มาร์ค นักธุรกิจหนุ่มควงสาวสวยออกจากคลับหรูกลางดึก
สยบข่าวลือถอดเขี้ยวถอดเล็บมีแฟนเป็นคุณหมอมอดสนิท '
แบมแบมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในรูปมองเห็นใบหน้ามาร์คอย่างชัดเจน ร่างสูงโอบหญิงสาวสวยเซ็กซี่ในชุดแดงรัดรูปที่เอนซบมาที่ตน ท่าทางบอกได้ว่าคงจะเมาไม่ใช่น้อย คุณหมอหัวเราะในลำคอเพราะนึกไปถึงข้อความที่ถูกส่งมาจากมาร์คเมื่อวานนี้
' ผมยังทำงานไม่เสร็จเลย วันนี้คงไม่ได้ไปรับคุณ
พรุ่งนี้ผมจะรีบไปหาแต่เช้านะครับ คิดถึงนะคุณหมอคนเก่ง '
ร่างเล็กปิดหนังสือพิมพ์วางลงก่อนจะหยิบแก้วกาแฟพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อไปพักที่ห้องก่อนจะเริ่มตรวจคนไข้ในตอนสายๆ แบมแบมหยุดทักทายเด็กน้อยที่นั่งรอผู้ปกครองซึ่งเป็นคนไข้ของเค้าที่วันนี้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว รอยยิ้มสดใสทำให้แบมแบมต้องยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ มือเล็กโบกลาไปจนสุดทางก่อนจะเดินต่อไปยังห้องทำงานของตน
"น้องแบมแบมคะ! เห็นข่าวรึยังคะ ? " ซอนเยและซูจีรีบตามแบมแบมเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว สรรพนามถูกปรับเปลี่ยนเมื่อไม่ได้อยู่ในที่สาธารณะ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดทำให้ร่างเล็กต้องเอ่ยถามเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้
" ข่าวอะไรครับ ? "
" ก็ข่าวคุณมาร์คไงคะ พี่ก็นึกว่าจะเลิกเจ้าชู้แล้วมาจริงจังน้องแบมแบม ที่ไหนได้ ! หึ แบบนี้น้องแบมแบมต้องเลิกให้เด็ดขาดเลยนะคะ ! " ซอนเยเอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง คุณหมอแบมแบมแสนดีของพวกเธอจะต้องได้คนที่ดีที่สุดมาเป็นแฟน ถ้าเป็นแบบนี้พวกเธอไม่ให้ผ่านหรอก แบมแบมหัวเราะออกมาน้อยๆ แต่ยังไม่ได้ตอบอะไรประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
" คุณ! " สามสายตาหันไปมองคนมาใหม่เป็นตาเดียว แบมแบมมองร่างสูงที่ยืนหอบด้วยสายตานิ่งเรียบ ผิดกับสองพยาบาลสาวที่มองค้อนจนมาร์คเองก็หวาดๆ
" พี่ไปก่อนนะคะ " ทั้งสองสาวหันมาบอกแบมแบมก่อนจะโค้งตัวให้ แต่ไม่วายส่งสายตาจิกกัดมาร์คจนพรุนไปหมด แบมแบมเห็นก็หัวเราะน้อยๆออกมา มือหนาดึงเก้าอี้ออกและทิ้งตัวลงทันทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้น มาร์คเอาแต่ครุ่นคิดในใจว่าแบมแบมจะเห็นข่าวนั้นรึยัง เมื่อวานเค้าก็แค่อยากออกไปสนุกเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะถูกจับภาพได้จนเป็นข่าวขี้นมา แต่ดูจากท่าทางของสองพยาบาลนั้นแล้วถึงคนตัวเล็กของเค้าไม่อ่าน ก็คงจะมีคนเอามาบอกแน่นอน
" ผมนึกว่าคุณจะมาช้ากว่านี้เสียอีก ดูจากท่าทางแล้วไม่น่าจะตื่นไหว " เพียงแค่ประโยคเดียวจากแบมแบมก็ทำเอามาร์คสะดุ้งน้อยๆ ความสงสัยในใจกระจ่างชัดในทันที
" เอ่อคุณ .. คือว่าเมื่อคืน ... คือว่าผม "
" ไม่ต้องอธิบายหรอกครับ "
" .............. "
" เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของคุณ ไม่ต้องอธิบายให้ผมฟังหรอกครับ " เสียงนิ่งเรียบไม่มีแววของความโกรธหรือการประชดประชันนั้น ทำเอามาร์คใจหล่นวูบทันที แล้วยิ่งการดูผลเลือดของคนไข้ด้วยท่าทางสบายใจนั้น ยิ่งทำเอามาร์คอยากเอาหัวโขกโต๊ะแรงๆสักสองสามที
" โธ้วคุณ ... ด่าผมซะยังดีกว่า พูดแบบนี้เหมือนคุณไม่ใส่ใจผมเลยสักนิด "
" ผมไม่ใช่คนแบบนั้นครับ " ร่างเล็กยังคงทำงานต่อไปโดยไม่ได้สนใจคนตรงหน้าสักเท่าไหร่ ทำเอามาร์คสูญเสียความมั่นใจไปพอสมควร ร่างสูงนั่งมองคุณหมอคนเก่งนิ่ง แบมแบมไม่เหมือนใครจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโวยวายซะหูเค้าแทบแตก แต่แบมแบมกลับเงียบสงบจนเค้ารู้สึกผิดมากขึ้นหลายเท่า
" อ้าว! คุณจะไปตรวจคนไข้แล้วหรอ ? " มาร์คเอ่ยถามร่างเล็กที่ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน พร้อมทั้งจัดเครื่องมือที่ต้องใช้มาถือไว้
" ใช่ครับ คุณไม่ไปทำงานหรอ ? " มาร์คส่ายหน้า แบมแบมจึงพยักหน้ารับรู้และก้าวเดินออกไปจากห้องแต่ยังไม่ทันก้าวไปถึงประตูมือหนาก็คว้าข้อมือของคนที่กำลังจะเดินผ่านเค้าไปไว้แน่น
" ผมรอคุณอยู่ที่นี่นะ หลังคุณออกเวรเราไปทานข้าวกัน "
" ผมว่าคุณควรกับไปจัดการตัวเองก่อนดีกว่านะครับ ผมไม่ชอบความไม่มั่นคง ดังนั้น ... "
" ถ้าไม่จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผมคงไม่มา "
" ................. "
" ผมไม่ขอให้คุณเชื่อ แต่ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น .... ผมรออยู่ที่นี่นะครับ " ร่างสูงคิดว่าตอนนี้เค้าเจอแล้ว คนที่จะทำให้คนอย่างเค้าหยุดและมั่นคงต่อคนคนนั้น แม้ว่าใครๆอาจจะมองว่าแบมแบมอาจเสียใจ หากต้องคบกับเค้า แต่ถ้าวันนี้ความสัมพันธ์ต้องหยุดลง อาจจะเป็นเค้าก็ได้ที่เสียใจยิ่งกว่า
แบมแบมนึกย้อนไปถึงวันวาน เค้าที่เคยเป็นคนเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว แต่เมื่อได้มอบความรักความเชื่อใจให้กับมาร์คไปจนหมด แบมแบมจึงกลายเป็นแค่คนอ่อนแอคนนึงเท่านั้น และแม้แต่เวลานี้ร่างเล็กก็ยังเชื่อว่าสักวันความรักในวันนั้น จะหวนมาทำให้หัวใจที่เต้นช้าลงได้กลับมาเต้นแรงเหมือนเดิมอีกครั้ง….
' พอได้แล้วแบมแบม ! พี่บอกให้พอไง ! ยอมรับความจริงสักที
เรื่องของเรามันจบแล้ว ! '
' แต่แบม ฮึกก .. แบม .. ยังรักพี่มาร์ค ฮึกก '
#Talk สวัสดีค่า มาลงตอนต่อไปแล้วค่า แอบสปอย์ตอนต่อไปเล็กน้อย อิอิเดี๋ยวจะรีบมาลงสเปเชี่ยลของเรื่องคือเธอหรือยังนะคะ
จะบอกว่ารู้สึกดีใจมากเวลาเห็นมีคนมาคอมเม้นท์เค้าชอบอ่านมากเลยรู้สึกดีจริงๆ ขอบคุณทุกคนมากๆนะคะ ^____________________^
ความคิดเห็น