ShortFic MARKBAM

ลำดับตอนที่ #9 : แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ Special กาลครั้งหนึ่ง .

‘ กาลครั้งหนึ่ง การพบใครคนหนึ่งทำให้ฉันสุขใจ กาลครั้งหนึ่ง ทุกช่วงเวลาเราเคยมีกันใกล้ ๆ '

สวนสาธารณะของหมู่บ้านเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวมองดูแล้วสบายตาเหมาะกับการมาพักผ่อนในวันที่แสนเหนื่อย หลายครอบครัวปูเสื่อนั่งทานอาหารว่างด้วยกัน เด็กๆวิ่งเล่นไปมาบริเวณสนามหญ้า แบมแบมนั่งมองครอบครัวหนึ่งด้วยรอยยิ้ม เด็กน้อยวิ่งเอาแซนวิชมายื่นให้คุณพ่อ เมื่อคุณพ่อกินแซนวิชเด็กน้อยก็ยิ้มออกมาและวิ่งไปเล่นต่อ แบมแบมมองขึ้นไปบนฟ้าและคิดถึงใครคนนึง

' พี่คิดถึงแซนวิชที่ผมทำบ้างมั้ยครับ ? '

มันนานแค่ไหนแล้วนะครั้งแรกที่เราพบกัน แบมแบมนึกย้อนถึงวันที่เค้าได้พบกับมาร์คตั้งแต่วันที่เป็นคนแปลกหน้าไปจนถึงวันที่กลายเป็นคนที่อยู่ข้างกายตลอดเวลา

" แม่! ผมไปเรียนก่อนนะครับ สายแล้ว " ร่างสูงวิ่งลงมาจากชั้นบนอย่างรีบร้อน เมื่อถึงโต๊ะอาหารก็รีบคว้าแก้มนมยกขึ้นดื่มจนเกือบสำลัก ร่างสูงวางแก้วลงบนโต๊ะหันไปหยิบกระเป๋าใส่รองเท้าและวิ่งไปขึ้นรถทันที

" เดี๋ยวครับพี่มาร์ค ! " เมื่อเห็นร่างเล็กวิ่งมาจากตัวบ้านมาร์คจึงลดกระจกรถยนต์ลง

" แซนวิชครับ วันนี้เป็นแซนวิชไก่อบนะครับ " แบมแบมยื่นกล่องแซนวิชและยิ้มกว้างให้มาร์คก่อนจะโบกมือจนรถยนต์พ้นบริเวณบ้านไป วันนี้แบมแบมจำได้ว่ามาร์คเรียนเช้า เมื่อดูนาฬิกาในตอนนั้นแล้วพบว่ามาร์คยังไม่ลงมาก็คิดได้ทันทีว่ามาร์คต้องสายแน่ๆ คนตัวเล็กจึงจัดเตรียมกล่องแซนวิชไว้ให้ เพราะรู้ดีว่ามาร์คคงไม่มีเวลาทานอาหารเช้า ป้าซอนมีอมยิ้มให้กับภาพที่เห็นจนชินตา อีกคนขยันตื่นสายจนต้องรีบแทบทุกวัน อีกคนก็ขยันตื่นเช้ามาทำแซนวิชให้แทบทุกวันเช่นกัน

' แซนวิชของแบมอร่อยที่สุดเลย ทำให้พี่ทานตลอดไปนะ '

' แต่กาลครั้งหนึ่ง สุดท้ายไม่จบตรงชั่วนิรันดร์เสมอไป กาลครั้งหนึ่ง ชีวิตเลือกเส้นทางให้เรามีอันต้องไกล '

แบมแบมลุกขึ้นและเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เพราะสวนสาธารณะและบ้านนั้นอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ไม่นานนักร่างเล็กก็ก้าวเข้าสู่บริเวณบ้าน วันนี้ทั้งคุณพ่อคุณแม่ไปงานเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆทำให้เวลานี้มีเพียงป้าซอนมีที่อยู่บ้าน

" คุณแบมแบม วันนี้ไม่ไปร้านหรอคะ ? " หญิงสูงวัยเอ่ยถามร่างบางที่เปิดประตู้เข้ามาในบ้านอย่างแปลกใจ แบมแบมสวมเพียงเสื้อยืดแขนยาวและกางเกงขาสั้นจึงคิดว่าไม่น่าจะเข้าไปที่ร้าน

" ไม่ครับวันนี้ผมยกร้านให้ยองแจหนึ่งวัน " แบมแบมหัวเราะออกมาเล็กน้อย

" เหนื่อยหรอคะคุณแบมแบม ป้าเป็นกำลังใจให้นะคะ เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำผลไม้เย็นมาให้ดื่มดีกว่านะคะ "  แม้จะหัวเราะออกมาแต่แววตาของแบมแบมกำลังอ่อนล้า ร้านเบเกอรี่ของแบมแบมกำลังจะขยายสาขาเป็นร้านที่สาม ทั้งเรื่องของผู้จัดการร้าน ลูกจ้าง การตกแต่งร้านล้วนแต่ทำให้แบมแบมเหน็ดเหนื่อย แต่เค้าอยากให้ลูกค้าได้มีความสุขกับเบเกอรี่สูตรเฉพาะของเค้าโดยไม่ต้องขับรถมาซื้อไกลๆจึงเริ่มขยายสาขาออกไป สายตาของร่างเล็กมองไปยังรูปถ่ายที่กลับมาวางตั้งไว้ที่เดิม รูปของมาร์คที่หล่นล่วงในวันนั้น ..

" พี่มาร์ค ฮึกก ฮืออ ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปนะครับ แบมขอร้อง ฮืออ " ตลอดทางจากบ้านไปโรงพยาบาล แบมแบมได้แต่ภาวนากับเบื้องบน อย่าให้เราต้องจากกันทั้งที่ไม่เข้าใจ ขอโอกาสแค่สักครั้งเดียว ให้เค้าได้บอกกับมาร์ค ว่าเค้ารักมาร์คมากเพียงใด ขอโอกาสแค่เพียงสักครั้ง เมื่อถึงโรงพยาบาลแบมแบมรีบวิ่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน พ่อและแม่ของมาร์คเดินตามมาติดๆ เมื่อเห็นแจ๊คสันและเพื่อนของมาร์คนั่งอยู่ที่หน้าห้องแบมแบมจึงรีบเข้าไปถามอย่างร้อนรน

" พี่แจ๊คสัน พี่มาร์คล่ะครับ ฮึก คุณหมอ ฮืออ คุณหมอว่ายังไงครับ? " คนตัวเล็กถามออกมาทั้งน้ำตา หยดน้ำใสยังคงไหลออกมาเป็นทางอย่างไม่หยุดหย่อน

" หมอยังไม่ออกมาเลยแบมแบม แต่ก็คิดว่าหนักเอาการ " แม่ของมาร์คได้ยินเข้าก็ร้องไห้โฮออกมาเอนกายซบเข้าที่อกของสามี แบมแบมค่อยๆทรุดลงกับพื้น เค้ากลัวเหลือเกิน กลัวว่าลมหายใจจะถูกพรากไป เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของคุณหมอ ทั้งหมดรีบกรูเข้าไปสอบถามอาการของมาร์ค คุณหมอขอให้ทุกคนเงียบลงและตั้งใจฟัง บรรยากาศเงียบสนิทจนแทบหยุดหายใจ

" อาการของคนไข้สาหัสมากนะครับ หมอพยายามแล้ว แต่คนไข้เสียชีวิตก่อนมาถึงโรงพยาบาล หมอเสียใจด้วยจริงๆครับ " สิ้นประโยคราวกับหัวใจถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เสียงร้องไห้ดังขึ้นราวกับอัดอั้นมานาน แบมแบมทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมบนฟ้าต้องพรากเราออกจากกัน ทำไม !! จากนี้ไปเราจะต้องห่างไกลกันและไม่มีวันได้พบเจอกันอย่างนั้นหรือ ได้โปรดเถอะสวรรค์ ขอมาร์คคืนให้เค้าได้หรือไม่ ...

' ถ้าพี่ยังอยู่ พี่ต้องช่วยแบมตกแต่งร้านได้ดีมากแน่ๆ ว่าที่สถาปนิกคนเก่งของแบม '

' เรื่องราวของฉันเดินต่อไป จากตรงนั้น ไกลสุดไกลเหมือนจะไกลจนลืมว่าเคยเกิดสิ่งเหล่านี้ แต่ในวันที่ฝน ร่วงจากฟ้า วันที่มองหาใครก็ไม่มี วินาทีนั้นจะมีบางอย่างที่สำคัญ เกิดในใจฉัน '

รถคันใหญ่จอดเตรียมไว้เพื่อพาทุกคนไปยังที่แห่งหนึ่ง คุณนายใหญ่ของบ้านจัดเตรียมช่อดอกไม้ โดยมีป้าซอนมีช่วยนำขึ้นรถให้และมีแบมแบมเป็นลูกมืออีกหนึ่งคน

" ไปกันเถอะคุณ ผมกลัวว่าฝนจะตกนะ แบมแบมเตรียมร่มไปด้วยนะลูก เดี๋ยวโดนฝนจะไม่สบาย " ผู้เป็นสามีเดินมาหาภรรยาที่กำลังเตรียมของให้พร้อมและไม่ลืมเอ่ยบอกคนที่เปรียบเสมือนลูกชายอีกคนก่อนจะพากันเดินไปขึ้นรถโดนมีป้าซอนมีและแบมแบมตามมา 

วันนี้เป็นวันครบรอบการจากไปของมาร์ค หกปีแล้วที่มาร์คไม่ได้อยู่กับพวกเค้า เพียงแต่มาร์คย้ายไปอยู่ในหัวใจและความทรงจำของทุกคนแทน เมื่อวางดอกไม้แล้วทุกคนก็ต่างพูดคุยกับมาร์คกันยกใหญ่ แบมแบมเดินเลี่ยงออกมานั่งอยู่ที่บริเวณสวนหย่อมเล็กใกล้ๆกับสุสาน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเค้ายังคงคิดถึงมาร์คในทุกลมหายใจ ทุกวันนี้เค้าพยายามก้าวเดินต่อไปเพื่อใช้ชีวิตของตัวเองให้ดีและเพื่อทดแทนชีวิตของมาร์คที่ไม่ได้อยู่ใช้มัน ยากเหลือเกินที่จะก้าวไปข้างหน้าในทุกๆวัน ยิ่งในช่วงเวลาที่เหน็ดเหนื่อยและวุ่นวายเช่นนี้สิ่งที่แบมแบมต้องการมีเพียงอ้อมกอดอบอุ่นที่มาร์คเคยให้เค้าเสมอมา น้ำตาใสเริ่มคลออยู่ในตาก่อนจะไหลลงมาอย่างไม่อาจกลั้น เม็ดฝนโปรดปรายลงมาจากฟ้า แบมแบมยกมือขึ้นบังบริเวณศรีษะ ราวกับภาพในวันวานฉายชัดขึ้นในใจ

" แบมแบม! พี่บอกแล้วไงว่าให้เอาร่มมาด้วย ไม่สบายพี่จะตีเราแน่ " มาร์ครีบวิ่งข้ามถนนมารับร่างเล็กที่ฝั่งตรงข้ามของร้าน แบมแบมยิ้มกว้างยกมือขึ้นเช็ดเม็ดฝนที่สาดเข้ามากระทบใบหน้าของมาร์ค

" ไม่เอามาก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาร์คก็มากางร่มให้แบมเองนั่นแหละ พี่มาร์คไม่ปล่อยให้แบมเปียกหรอก แบมรู้ " เสียงใสตอบอย่างมั่นใจก่อนจะหัวเราะออกมา ทำเอาร่างสูงต้องเขกเข้าที่ศรีษะเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะรีบพากันข้ามถนนเข้าไปหลบฝนภายในร้าน

' พี่มาร์ค แบมหนาว '

" แบมแบม " เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นร่มคันใหญ่ถูกกางขึ้นเหนือศรีษะ คนที่กางร่มให้แบมแบมในเวลานี้ คือพ่อของมาร์ค น้ำตาค่อยๆไหลออกมาช้าๆ คุณนายต้วนเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะสวมกอดแบมแบมไว้แนบอก เสียงสะอื้นดังขึ้นในนั้น

" ไม่เปนไรนะลูก " ร่างเล็กสวมกอดแม่ของมาร์คแน่น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ถูกปล่อยให้ไหลอย่างยากจะห้าม

" ช่วงนี้เหนื่อยมากใช่มั้ย ? คิดถึงมาร์คใช่รึเปล่า ? ไม่เปนไรนะลูกแม่จะกอดแบมแบมเอง " เสียงสะอื้นหนักขึ้นพร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นอีก แบมแบมไม่เคยได้พบกับแม่ของเค้าอีกเลย แต่ครอบครัวของมาร์คก็คอยเติมเต็มในส่วนที่แบมแบมขาดหายไป 

" อดทนนะลูก เดี๋ยวร้านเปิดได้สักพักอะไรๆก็จะดีขึ้น แบมแบมของแม่เก่งที่สุดอยู่แล้ว " สองแม่ลูกยังคงกอดกันอยู่อย่างนั้น พ่อของมาร์คและซอนมีมองมาด้วยรอยยิ้ม แบมแบมคือสมาชิกในครอบครัว ไม่ว่าวันใดหากใครสักคนในครอบครัวต้องพบเจอกันช่วงเวลาที่ลำบาก พวกเค้าจะคอยจับมือ ให้กำลังใจ และผ่านมันไปด้วยกัน

' กาลครั้งนั้นยังอบอุ่นในใจ รู้สึกทุกครั้งว่าเธอยังดูแลฉันใกล้ ๆ เหม่อมองฟ้าแล้วถอนหายใจ เหมือนเราได้พูดกัน ราวกับเธอนั้นไม่เคยจากไป ยังคงยืนส่งยิ้มให้กำลังใจอยู่ในความทรงจำ หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง ดีใจนะที่เราพบกัน '

ปัญหาการตกแต่งร้านทำให้แบมแบมหนักใจอยู่มากพอสมควร คนตัวเล็กอยากแต่งร้านให้ดูแตกต่างกับทั้งสองสาขา แต่ก็ยังอยากคงความอบอุ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของร้านเอาไว้ ไม่ว่าจะออกแบบกี่ครั้งก็ยังไม่ถูกใจสักที ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องเพื่อจะลงไปดื่มน้ำในห้องครัว ประตูห้องตรงข้ามที่ไม่ได้เปิดออกมาเนิ่นนานปรากฎแก่สายตา แบมแบมเดินเข้าไปใกล้และค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆ ทุกอย่างยังคงวางอยู่ตรงที่เก่า ร่างเล็กเดินไปบริเวณโต๊ะทำงานของมาร์ค นิ้วเล็กวางลงสัมผัสกับโต๊ะตัวน้อย แบมแบมนั่งลงที่เก้าอี้เปิดสมุดออกแบบที่มาร์คเขียนค้างไว้ขึ้นดู มาร์คมักจะนำแบบที่วาดมาให้แบมแบมดูเสมอ ใบหน้าที่ดูตั้งใจในยามที่วาดภาพช่างดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี แบมแบมมักจะจับจ้องมาร์คในขณะที่วาดรูปเป็นประจำ เค้ายอมรับเลยว่าแบบที่มาร์ควาดสวยงามไปเสียหมด คนคนนั้นมีพรสวรรค์ด้านนี้มากจริงๆ มือเล็กพลิกย้อนไปเรื่อยๆจนเจอกับสิ่งหนึ่งเข้า แบบร้านกาแฟเล็กๆ ภายในร้านตกแต่งด้วยสีขาวทั้งหมด พื้นถูกปูด้วยหญ้าสีเขียว ให้ความรู้สึกเหมือนมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้าน ป้ายเมนูสีน้ำตาลถูกติดไว้ที่ผนังรายล้อมไปด้วยดอกไม้ที่นำมาตกแต่งอย่างสวยงาม รอยยิ้มเล็กค่อยๆเผยออก ร้านแบบนี้ที่แบมแบมเคยพูดไว้

" พี่มาร์คค แบมขยายร้านดีมั้ย ? เปิดสาขาสองอะไรแบบนี้ " แบมแบมเด้งตัวจากเตียงขึ้นมานั่งขัดสมาธิ พูดกับมาร์คอย่างจริงจัง 

" เอาสิ เดี๋ยวพี่ออกแบบร้านให้เอง " 

" พี่มาร์คพูดจริงหรอ ? " ร่างเล็กตาโตขึ้นมาในทันที

" จริงสิ เราอยากได้แบบไหนลองบอกพี่มา " มาร์คหยิบดินสอขึ้นมา พร้อมกับเปิดสมุดหน้าใหม่และหันมามองร่างเล็กที่เงยหน้ามองเพดานอย่างใช้ความคิด

" แบมอยากได้ร้านที่เหมือนอยู่ในสวน มีดอกไม้ให้ความสดชื่นเต็มไปหมดบรรยากาศสบายๆ ให้ลูกค้ามานั่งพูดคุยกันได้อย่างเป็นกันเอง แล้วก็ .... " มาร์คนั่งมองแบมแบมที่ยังคงบอกเล่าร้านเบเกอรี่ในจินตนาการ ร่างสูงเท้าคางกับโต๊ะและฟังไปเรื่อยๆและคิดตามแบมแบมไป 

' สู้ๆนะคนเก่งของพี่ พี่คิดถึงแบมนะ ' ราวกับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอยู่ใกล้หู แบมแบมลืมตาขึ้นช้าๆ ใบหน้าที่โหยหามานานหลายปี เวลานี้กำลังคุกเข่าอยู่ข้างตัวเค้า รอยยิ้มที่มอบให้เค้ามาเสมอ รอยยิ้มที่เค้าแสนคิดถึง 

' พี่มาร์ค ' เสียงใสเอ่ยอยากแผ่วเบา มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปหมายจะสัมผัสที่ใบหน้านั้น ราวกับควันที่ค่อยๆจางหายไปในอากาศ

" พี่มาร์ค! " แบมแบมสะดุ้งตัวขึ้น ก่อนจะหันไปมองรอบๆ เค้าเผลอหลับไปกับโต๊ะทำงานของมาร์คโดยที่สมุดเล่มนั้นยังคงเปิดอยู่ที่หน้าเดิม แบมแบมยิ้มจางๆ ร่างสูงยังอยู่กับเค้าเสมอ

' ขอบคุณครับพี่มาร์ค '

ร้านเบเกอรี่สาขาที่สามของแบมได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก มีทั้งลูกค้าเก่าที่อยู่ใกล้กับร้านนี้และลูกค้าใหม่ที่ติดใจทั้งบรรยากาศและรสชาติจนกลายมาเป็นลูกค้าประจำ แบบที่มาร์ควาดไว้ถูกนำมาใช้กับร้านนี้ ทุกครั้งที่แบมก้าวเข้ามาในร้านราวกับความรักของมาร์คอยู่ล้อมรอบตัวเค้า แบมแบมอยากขอบคุณมาร์คจริงๆยองแจย้ายมาอยู่ที่สาขานี้และแอบมีพนักงานร้านที่ไม่ต้องจ้างอย่างแจ๊คสันมาคอยช่วย เพื่อนๆของมาร์คยังคงแวะเวียนมาหาอยู่เป็นประจำ 

" แบมขอตัวกลับก่อนนะครับ วันนี้วันเกิดคุณแม่หน่ะครับ " แบมแบมเอ่ยลาแจบอม จินยองและแจ๊คสันที่มารวมตัวกันอยู่ที่ร้านในวันนี้ ร่างเล็กเปิดประตูออกมาจากร้าน วันนี้อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แบมแบมเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าและยิ้มกว้างออกมา

' เธออยู่ตรงนั้นสบายดีไหม ฉันอยู่ตรงนี้เป็นเหมือนเดิม คิดถึงเธอทุกวัน หากชีวิตนี้เร็วดั่งความฝัน กาลครั้งหนึ่ง สักวันเราคงได้พบกัน '

รอแบมอยู่ตรงนั้นนะครับพี่มาร์ค อย่าเพิ่งหนีแบมไปไหนอีก สักวันแบมจะไปหาพี่

สักวันเราจะอยู่เคียงข้างกันไปตลอดกาล ...

#Talk   จบแล้วสำหรับเรื่องและทั้งใจแค่ได้รักเธอนะคะ แถมตอนพิเศษมาให้อีก 1 ตอน หวังว่าทุกคนคงจะชอบกันนะคะ ฝากติดตามตามเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ ^_____^

ตอนนี้ไม่มี # ในทวิตแล้วน้า มาคุยกันได้ที่ @Timeless9397 นะคะ มาพูดคุยบอกเล่าความรู้สึก หรืออยากให้แต่งจากเพลงไหนก็มาบอกกันได้นะคะ ขอบคุณทุกคนค่า ^_________^