คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คือเธอหรือยัง #2 100 %
คลาสเรียนภาษาในวันนี้จบลงแล้วแต่มาร์คยังคงนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ที่เดิม ร่างสูงยังคงอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า เค้าไม่ใช่คนที่ชอบปล่อยอะไรให้ค้างคา จึงคิดว่าทำความเข้าใจไปซะตอนนี้เลยดีกว่า เสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งตึงตังเข้ามาใกล้ก่อนประตูจะเปิดขึ้น แบมแบมหายใจอย่างแรงแสดงให้เห็นว่าเค้ารีบวิ่งมามากแค่ไหน
" อ้าวมาร์คฮยอง ยังไม่กลับหรอครับ " แบมแบมเดินมาหยิบหนังสือที่ลืมไว้ใต้โต๊ะ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมาร์คด้วยความเหน็ดเหนื่อย
" อือ " มาร์คเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อไป ร่างเล็กยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดและกัดหลอดไปมาด้วยความหมั่นไส้ผู้ชายตรงหน้า ตอนเด็กๆไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอพูดน้อยขนาดนี้แบมแบมทำหน้ายู่ใส่และมองไปรอบๆ สายตาสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่
" มาร์คฮยองอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยหรอครับ " ร่างเล็กวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะและคว้าหนังสือขึ้นมาดู
" ขอฉันหรือยังก่อนหยิบหน่ะ " ร่างสูงวางปากกาลงกอดอกมองด้วยสายตาดุ ร่างเล็กทำหน้ามุ่ยรีบขอโทษทันที มาร์คพยักหน้าก่อนจะเริ่มเขียนหนังสือต่อ มาร์คอาจจะติดนิสัยมาจากการอยู่กับน้องชายของเค้า เมื่อโจอี้ทำผิดหรือทำในสิ่งที่ไม่สมควรมาร์คจะคอยตักเตือนอยู่เสมอ ซึ่งโจอี้นั้นเข้าใจดี แต่เด็กคนนี้อาจจะไม่เข้าใจ มาร์คไม่ได้สนใจจะอธิบายอะไร เค้าไม่จำเป็นจะต้องใส่ใจเด็กคนนี้ขนาดนั้น เมื่ออ่านหนังสือไปสักพักแบมแบมคิดว่าถึงเวลาที่เค้าจะต้องไปซ้อมร้องเพลงแล้ว
" งั้นแบมไปก่อนนะครับ " ร่างเล็กยื่นมือไปวางหนังสือลงที่เก่าแต่ด้วยความไม่ระวัง มือเล็กปัดเข้าที่แก้วน้ำซึ่งวางไว้บนโต๊ะจนล้มลง
" เฮ้ย ! / เฮ้ย ! " สองเสียงอุทานขึ้นมาพร้อมกัน แบมแบมตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของคนตัวเล็กซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แบมแบมรีบวิ่งไปหยิบกระดาษทิชชู่ ในขณะที่มาร์คลุกขึ้นยืนเพราะช๊อคโกแลตที่หกอยู่บนโต๊ะกำลังไหลลงมาทางเค้า
" มาร์คฮยอง ! แบมเช็ดให้ครับ " แบมแบมรีบเอาทิชชู่ยื่นไปหมายจะเช็ดสิ่งสกปรกออกจากเสื้อของมาร์ค แต่มือของร่างสูงกับจับมือเล็กนั้นไว้แน่น แบมแบมเงยหน้าขึ้นมามองอย่างวิตกกังวล
" ไม่ต้อง " เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาก่อนจะปล่อยมือแบมแบมและเดินออกไปจากห้อง คนเป็นน้องมองตามไปด้วยความรู้สึกผิด ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ สองมือยกมากุมหัวอย่างใช้ความคิด ทำไมเค้าถึงซุ่มซ่ามได้ขนาดนี้กัน และยิ่งมาเกิดกับคนคนนี้ที่ปกติคุยกันยังนับคำได้ แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี ร่างเล็กได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ
ร่างเล็กเดินไปเดินมาอย่างเป็นกังวล ถึงจะไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น แต่เค้าก็ทำผิด คนทำผิดก็ควรจะไถ่โทษ คนตัวเล็กมองหาร่างสูงที่หายไปตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ มือเล็กกำสิ่งของในมือไว้แน่น แบมแบมมองเข้าไปในห้องทุกห้องในบริษัทแต่กลับไม่พบมาร์คเลยแม้แต่น้อย
" อ้าวแบมแบม หาใครอยู่หรอ " อิมแจบอมมองตามร่างเล็กก่อนจะเอ่ยถามออกมา
" หามาร์คฮยองอยู่ครับ แจบอมฮยองพอจะเห็นมั้ยครับ "
" อ๋อ นู้น! มันอยู่ในอยู่ในห้อง voice หน่ะ เดินไปหาสิ " อิมแจบอมชี้ไปทางห้องที่ตนพบมาร์ค แบมแบมยิ้มกว้างโค้งให้รุ่นพี่อย่างขอบคุณก่อนจะรีบเดินไปทางห้องที่มาร์คอยู่ทันที
แบมแบมชะโงกหน้าดูผ่านกระจกก็พบมาร์คนั่งอยู่ที่เปียโนกำลังก้มๆเงยๆเขียนบางอย่างที่สมุดโน๊ต คงกำลังฝึกซ้อมร้องเพลงอยู่แน่นอน ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูในที่สุด ร่างสูงลุกขึ้นและเดินมาที่หน้าประตู สองสายตาประสานกันเข้าพอดี แบมแบมยิ้มให้อย่างกล้าๆกลัวๆ มาร์คเดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงกดล๊อคประตูและยืนนิ่งมองหน้าแบมแบมสักครู่ก็เดินกลับไปนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แบมแบมได้แต่อ้าปากค้างกลับสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เกิดพบใครกวนโอ๊ยได้ขนาดนี้เลย! ถ้าไม่ติดว่ามีความผิดอยู่แบมแบมจะกระโดดขย้ำมาร์คให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย! ร่างเล็กพยายามตั้งสติสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เก็บความแค้นไว้ในใจก่อนจะส่งสายตาอ้อนวอนไปหาคนข้างในอีกครั้ง มือเล็กยังคงเคาะประตูไปด้วยหมายจะให้คนที่ตนกำลังตามง้อยอมเปิดประตูออกมาให้ได้
‘ ไม่เปิดด้วยความสงสารก็ต้องเปิดด้วยความรำคาญล่ะว้า ’
ไม่นานนักความพยายามของแบมแบมก็เป็นผล ร่างสูงเดินมาเปิดประตูด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ มีอะไร ? ” ร่างสูงยืนพิงประตูกอดอกมองหน้าแบมแบม แต่ไม่ยอมให้คนตัวเล็กเข้าไปข้างใน
“ แบมเอาขนมปังเมล่อนมาให้ครับ อร่อยมากเลยนะครับฮยอง ลองทานดูสิครับ ” แบมแบมรีบยื่นขนมปังให้คนตรงหน้าอย่างสุดความสามารถ รอยยิ้มกว้างพร้อมสายตาอ้อนวอนถูกส่งไปให้ ด้วยความหวังว่าร่างสูงจะหายโกรธตนได้ มาร์คมองขนมที่แบมแบมยื่นมาให้แต่มือที่กอดอกอยู่นั้นไม่มีท่าทีว่าจะเอื้อมไปหยิบมัน
“ เห็นฉันเป็นเด็กรึไง ถึงเอาขนมมาล่อ ..... ฉันไม่กินขนมปังรสนี้ ” มาร์คเลิกคิ้วขึ้นถาม คนตัวเล็กมีสีหน้าหม่นลงไปในทันที สมองพยายามนึกถึงสิ่งที่จะทำต่อไป ก่อนที่แววตาเป็นประกายนั้นจะสดใสขึ้นมาอีกครั้ง
“ งั้นเดี๋ยวแบมไปซื้ออันใหม่ มาร์คฮยองรอแปบนึงนะครับ ” ร่างเล็กยัดขนมปังเมล่อนใส่มือร่างสูงและก็รีบวิ่งออกไปในทันที มาร์คส่ายหัวให้กับเด็กแสบที่วิ่งไปโดยไม่ฟังอะไรก่อนจะเดินเข้าห้องไปเพื่อฝึกซ้อมร้องเพลงต่อ แบมแบมรีบวิ่งมาที่ร้านขนมปัง ร่างเล็กปาดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า มองหาสิ่งที่คิดว่าจะทำให้มาร์คชอบได้ แบมแบมหยิบช็อกโกพายขึ้นมาดูก่อนจะรีบจ่ายเงินและวิ่งกลับไปที่ห้องเดิมอีกครั้ง เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้มาร์คเดินออกมาเปิดประตูและพบคนตัวเล็กยืนหอบอยู่ที่หน้าประตู
“ ช๊อกโกพาย แฮ่ก ..ก ... ฮะมาร์คฮยอง ขายดีที่สุดในร้านเลยนะครับ ” ร่างเล็กพูดไปหอบไปทำเอามาร์คแอบสงสารขึ้นมาเล็กน้อย
“ น้ำล่ะไม่มีหรอ ถ้าฉันกินแล้วติดคอทำยังไง ? ” ร่างเล็กเบิกตาขึ้นอย่างตกใจเมื่อคิดตามไปกับคำพูดของร่างสูง แบมแบมอ้ำอึ้งอย่างใช้ความคิด
“ น้ำ น้ำ ใช่! น้ำ แปบนึงนะครับ ” คนตัวเล็กวิ่งออกไปบริเวณหน้าตึกซึ่งมีเครื่องขายน้ำอัตโนมัติตั้งอยู่ เมื่อแบมแบมวิ่งลับตาไป มาร์คก็ยิ้มออกมาหลังจากที่กลั้นเอาไว้เป็นเวลานาน
‘ เด็กโง่เอ้ย ’
มาร์คเองไม่ได้โกรธแบมแบมตั้งแต่ทีแรกเพียงแต่เค้าแค่หงุดหงิด ทุกครั้งที่เจอกันจะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอยู่เสมอ ถ้าเป็นเรื่องดีๆมาร์คก็คงไม่ว่าที่จะมีเด็กคนนี้เข้ามาอยู่ในชีวิต แต่นี่กลับเป็นเรื่องวุ่นวายหรือทำให้เค้าโมโหได้ทุกครั้ง ดังนั้นคนที่รักความสงบไม่ชอบความวุ่นวายอย่างมาร์คจะหงุดหงิดก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เด็กคนนั้นก็ทำให้มาร์คแปลกใจไม่น้อย เค้าเองไม่คิดว่าแบมแบมจะลงทุนง้อเค้าขนาดนี้ เด็กดื้อที่ดูเหมือนจะไม่ยอมใครง่ายๆแบบนั้น สงสัยต้องแกล้งซะให้เข็ด ด้านแบมแบมเองเมื่อได้น้ำมาแล้วก็รีบวิ่งกลับมาที่ห้องๆเดิม ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งเพราะประตูนั้นถูกเปิดไว้ คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปดูใกล้ๆ รอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า
‘ มาร์คฮยองกินขนมแล้ว ’
แบมแบมยิ้มกว้างให้กับสิ่งได้เห็น ขาเล็กค่อยๆก้าวเข้าไปเพื่อนำน้ำไปให้คนเป็นพี่เค้าคิดว่าคงจะหายโกรธบ้างแล้ว แต่ขาเล็กกลับหยุดลงอยู่กลับที่ ในชั่ววินาทีที่ได้ไตร่ตรองช้าๆ ขนมในมือที่ร่างสูงกินอยู่นั้น มันคือขนมชิ้นแรกที่ตัวเค้าเองเอามาให้ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ ! แล้วที่บอกว่าไม่กินขนมปังรสนี้หมายความว่ายังไง ! ภาพต่างๆเริ่มไหลย้อนเข้ามาราวกับคนที่พึ่งได้สติ ตอนนั้นแบมแบมรู้สึกผิดจึงยอมทำทุกอย่างตามที่คนตรงหน้าพูด หรือว่าที่ให้เค้าวิ่งไปวิ่งมาขนาดนี้ ....
“ มาแล้วหรอแบมแบม กินด้วยกันมั้ย ? ” เพียงแค่หนึ่งประโยคทุกอย่างกลับชัดเจนขึ้นมา เค้าโดนแกล้งจริงๆด้วย ! นี่มันไม่ใช่คนแล้ว! นี่มันปีศาจในร่างคนแน่ๆ ! แบมแบมกำมือแน่นกัดฟันกรอดๆ มาร์คเห็นก็หัวเราะออกมา ถึงจะเป็นเรื่องน่ายินดีที่คนตัวเล็กได้เห็นคนคนนี้ยิ้ม แต่มันต้องไม่ใช่เวลานี้ !
“ หายกันนะ ” มาร์คยิ้มให้พร้อมทั้งยักคิ้วอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า แบมแบมมองหน้าอีกคนอย่างเคียดแค้น คนตัวเล็กเปิดขวดน้ำที่ซื้อมาขึ้นมาอึกๆราวกับว่าต้องการให้ความเย็นของน้ำลดความร้อนรุ่มในใจเค้าลง มันต้องไม่จบแค่นี้แน่ ! แบมแบมจะไม่ยอมแน่ ! เตรียมตัวไว้เลย !
.
.
.
“ แบมเกลียดมาร์คฮยอง ! ” ร่างเล็กตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ปาขวดน้ำใส่ร่างสูงที่นั่งหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายก่อนจะวิ่งออกไป มาร์ครู้ว่าแบมแบมไม่เกลียดเค้าหรอก แต่ต่อจากนี้เค้าคงต้องระวังตัวซะแล้ว เพราะคนตัวเล็กคงจะไม่ยอมเค้าแน่ๆ
.
.
.
.
ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ภายในห้องของมาร์คแสงไฟยังคงเปิดส่องสว่าง เสียงกุกกักดังขึ้นต่อเนื่องมาเป็นระยะเวลายาวนาน สมุดบันทึกที่ร่างสูงมีไว้สำหรับการเรียนภาษาเกาหลีนั้นหายไป มาร์คจำเป็นจะต้องใช้มันเพราะว่าพรุ่งนี้เค้ามีสอบ หลังจากซ้อมเต้นเสร็จ มาร์คกลับมาที่ห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำให้เค้าเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาพบมาร์คจึงเข้าไปอาบน้ำและเมื่อมองดูนาฬิกาจึงรู้ว่าเป็นเวลาสองนาฬิกาแล้ว มาร์ครีบหยิบหนังสือมาเพื่ออ่านทบทวนอีกครั้ง แม้ว่าเค้าจะอ่านไปหลายรอบแล้วแต่เมื่อยังไม่แน่ใจ การอ่านซ้ำอีกครั้งก็คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เค้าหัวเสียในเวลานี้
" หรือว่าจะลืมไว้ที่บริษัท " ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างไม่แน่ใจ มาร์คตัดสินใจอยู่สักพักก็คว้ากุญแจห้องและเสื้อโค๊ทที่แขวนอยู่เปิดประตูออกจากห้องและเดินไปที่บริษัทอย่างรีบร้อน เมื่อมาถึงร่างสูงมองเข้าไปในห้องเห็นสมุดวางอยู่บนเปียโนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก มือหนาจับเข้าที่ลูกบิดประตูกำลังจะเปิดเข้าไป มาร์คหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพลงดังขึ้นมาจากอีกทาง ไม่นานนักเสียงเพลงก็หยุดลงมาร์คจึงเปิดประตูเข้าไปหยิบสมุดออกมาและเตรียมจัวจะกลับหอพัก ในขณะที่กำลังจะเดินจากไปเสียงเพลงก็ดังขึ้นอีกครั้ง มาร์คมองไปอย่างสงสัยเวลานี้ยังมีใครจะซ้อมอยู่อีกเค้าหมุนตัวและเดินตามเสียงเพลงไป สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าคือเด็กตัวแสบที่เค้าพึ่งจะแกล้งไปเมื่อตอนเย็น แบมแบมกำลังซ้อมเต้นอยู่เพียงลำพัง คนตัวเล็กมีเหงื่อเปียกชื้นไปทั่วตัว ใบหน้าที่ดูเหน็ดเหนื่อยนั้นยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ มาร์คยกยิ้มมุมปากพลางคิดในใจว่า จะแกล้งอะไรร่างเล็กตรงหน้านี้ดี ไม่รู้ทำไมเวลาที่เห็นแบมแบมทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจยิ่งทำให้มาร์คยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก
" โอ๊ย! " เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่ล้มลง มาร์ครีบถลาเข้าไปหาเด็กน้อยที่ตอนนี้นั่งจับข้อเท้าอย่างเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว
" อย่าขยับ ! " ร่างสูงคุกเข่าลงยื่นมือไปจับขาแบมแบมไว้
" มาร์คฮยอง .. " เสียงเล็กสั่นเครือ น้ำตาเริ่มเอ่อล้นพร้อมที่จะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ มาร์คจับไปที่ข้อเท้าเล็กที่เริ่มบวกขึ้นมา มือหนาค่อยๆนวดอย่างใจเย็น แบมแบมยังคงร้องออกมาเป็นระยะด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าเล็กเหยเก สองมือกอดเข่าตัวเองไว้แน่น
" ทำไมดึกขนาดนี้ยังซ้อมอยู่อีก " มาร์คพยายามชวนร่างเล็กพูดคุยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจออกไปแต่นั่นกลับทำให้น้ำตาที่ปริ่มอยู่ที่ขอบตาไหลออกมาอย่างหนัก มาร์คเบิกตากว้างอย่างตกใจ เค้าพูดอะไรผิดไปรึเปล่า ?
" ฮึกก.. แบมไม่ได้เก่ง ฮึก ..ก เหมือนมาร์คฮยองนี่ ! ไม่ได้เก่งเหมือนใครๆ ฮืออ แบมพยายามแล้ว ฮึกก.. แต่ ฮืออ ก็ยังทำได้ไม่ดี พยายามเท่าไหร่มันก็ยังไม่ดี ฮืออ แบมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว " ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาและฟุบหน้าลงแนบที่หัวเข่า ในขณะที่เห็นทุกคนกำลังก้าวหน้า พี่ๆบางคนที่ฝึกอยู่ด้วยกันก็ถูกจัดเตรียมเดบิวท์แต่แบมแบมกลับยังเป็นเพียงแค่เด็กคนนึง คนอื่นๆแค่ซ้อมครั้งสองครั้งก็ทำได้ดี แต่แบมแบมกลับต้องใช้มากกว่านั้น อาจตะสี่หรือห้าครั้ง ทำให้ตอนนี้แบมแบมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเค้าจะสู้ต่อไปไหวรึเปล่า ความหวังที่จะถูกเตรียมไปเดบิวท์นั้นแทบไม่มีสักนิด ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามอง
" ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี่ " แบมแบมเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห เวลาแบบนี้แทนที่จะปลอบโยนกลับมากวนประสาทกันอยู่ได้
" สิ่งที่นายทำมันดีอยู่แล้วแบมแบม ไม่เห็นจะต้องรีบวิ่ง ค่อยๆเดินไปก็ถึงเหมือนกันไม่ใช่หรอ จุดหมายของนายหน่ะ "
"..... " ความโมโหของแบมแบมค่อยๆลดลง ตาคู่เล็กจับจ้องมาร์คที่ยังคงก้มหน้านวดที่ข้อเท้าของเค้าอยู่
" สักวันมันจะต้องเป็นวันของนาย เมื่อวันนั้นมาถึงนายจะต้องขอบคุณความอดทนและความพยายามของตัวเองนะ " ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน มาร์คเข้าใจ แบมแบมเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆการที่ต้องจากบ้านมาไหลขนาดนี้และยิ่งอยู่ห่างจากครอบครัว ต้องฝึกฝนอย่างหนัก รอบข้างก็มีแต่คนเก่งๆเต็มไปหมด การที่ต้องสู้กับความกดดันแบบนั้นไม่แปลกที่แบมแบมจะท้อขนาดนี้ เค้าเองก็มีช่วงเวลาที่ท้อแท้เช่นกัน แต่เค้าจะไม่ใช่คนที่จะพูดถึงความเหน็ดเหนื่อยของเค้าให้ใครฟังอยู่แล้ว มาร์คจึงเลือกที่จะพักให้หายเหนื่อยและก้าวต่อไปจนกว่าจะพบกับความสำเร็จ ร่างสูงลดมือลงก่อนจะเงยขึ้นมามองใบหน้าเล็กที่ตอนนี้เหลือเพียงคราบน้ำตาและเสียงสะอื้นเล็กน้อย
" อะไร ? " ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นสายตาที่มองมาด้วยความสงสัย
" มาร์คฮยอง ใจดีเป็นด้วยหรอ? " แบมแบมเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อมาร์คได้ฟังก็อยากจะยกมือขึ้นเขกหัวเด็กตรงหน้าสักหนึ่งที เค้าดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยรึยังไง ไม่น่ามาช่วยเลยจริงไอ้เด็กแสบนี่
" กลับล้ะ " มาร์คลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจร่างเล็กที่หัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลัง แบมแบมค่อยๆยืนขึ้นเดินไปเก็บของช้าๆ ข้อเท้าของเค้าเหมือนจะดีขึ้นมากทีเดียว งานนี้คงต้องมองคนอย่างมาร์คต้วนใหม่ซะแล้ว ร่างเล็กเดินออกมาจนถึงหน้าตึกก็ยิ้มออกมาเพราะเห็นว่ามาร์คยืนพิงกระจกรอเค้าอยู่ ร่างสูงเลิกคิ้วมองเมื่อแบมแบมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า สองสายตายังคงจ้องกันอย่างไม่ลดละ จนเป็นมาร์คที่ทำลายความเงียบลง
" อะไร ? "
" แบมหิว " สายตาขี้อ้อนถูกส่งให้มาร์คต้วนทันที ร่างสูงถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก่อนจะก้าวเท้าไปยังคาเฟ่ใกล้ๆ คนตัวเล็กเดินตามมาเข้ามาช้าๆ แบมแบมเดินเลือกขนมที่ตัวเองชอบโดยมีมาร์คเดินตามอยู่ข้างหลัง เมื่อได้ขนมมากจนพอใจแล้วคนตัวเล็กจึงเดินนำไปวางที่เคาเตอร์ มาร์คหยิบการ์ดของตัวเองยื่นให้พนักงานทำเอาแบมแบมหันขวับมามอง ร่างสูงหันไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับสิ่งที่ตนทำ เด็กตัวน้อยรับขนมมาด้วยรอยยิ้มกว้าง มาร์คก้าวออกจากร้านและเดินไปยังทางกลับหอพัก แต่แล้วขายาวก็ต้องหยุดลงเมื่อไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามมา มาร์คหันกลับไปมองและพบว่าแบมแบมยังคงยืนอยู่ที่เดิม
" อะไรอีก ? " น้ำเสียงของมาร์คเริ่มเจือไปด้วยความขุ่นเคือง นี่มันดึกมากแล้วและเค้าก็เหนื่อยมากแล้วด้วย
" แบมเจ็บขา .... "
" แล้ว? "
" ขอขี่หลังหน่อย .. " มาร์คยกมือขึ้นกอดอกจ้องหน้าคนตัวเล็กนิ่ง
" คิดว่าฉันใจดีขนาดนั้น ? " แบมแบมพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น มาร์คมองนิ่งก่อนจะหันหลังกลับและเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น ทำเอาแบมแบมที่ยืนอยู่ข้างหลังได้แต่อ้าปากค้าง
" มาร์คฮยอง ! " คนตัวเล็กตะโกนเรียกชื่อของร่างสูงอย่างดัง มาร์คหยุดเดินพร้อมกับถอนหายใจออกมาก่อนจะหมุนตัวกลับและเดินมาหาร่างเล็กที่ยังยืนคอยอยู่ คนเป็นพี่หันหลังให้ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้า กับโจอี้เค้ายังไม่เคยทำถึงขนาดนี้เลย เด็กคนนี้จะได้สิทธิพิเศษมากไปแล้ว มือเล็กไขว้กันรอบคอของมาร์คเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตก สองแขนของร่างสูงจับขาแบมแบมไว้แน่นก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินกลับหอพัก
" มาร์คฮยอง ตอนนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้วนะ " เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสองคนอยู่ท่ามกลางความเงียบมานาน
" ไม่เป็นได้มั้ย ? "
" ไม่ได้ ! " เสียงเล็กแหวดังขึ้นมาในทันทีพร้อมกับหน้ามุ่ยอย่างที่ชอบทำเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของมาร์ค
" แบมจะเกาะติดมาร์คฮยองตลอดไปเลยคอยดู " สิ้นประโยคนั้นทั้งสองคนก็ไม่มีบทสนทนาใดๆต่อไป มีเพียงรอยยิ้มที่ต่างคนต่างไม่ได้เห็น สายลมเย็นทำให้ตาของแบมแบมเริ่มปรือลง หัวเล็กเอนซบลงที่บ่ากว้างอย่างต้องการที่พักพิง ไม่นานนักร่างเล็กก็หลับไปในที่สุด มาร์คเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ปากเรียวได้รูปคลี่ยิ้มบางๆ
' หมดฤทธิ์สักที เจ้าเด็กแสบ '
สองขายังคงก้าวต่อไป พี่ชายยังคอยประคองคนตัวเล็กให้ก้าวไปพร้อมกัน หลังจากนี้แบมแบมจะไม่ต้องเดินเพียงลำพังอีกแล้ว สองพี่น้องจะเดินไปพร้อมกันจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง ...
#Talk ครบ 100 % แล้วค่า เป็นยังไงกันบ้างคะ จริงๆแล้วพี่มาร์คใจดีนะไม่ใจร้ายหรอก พอพี่มาร์คเริ่มใจดีคนน้องก็อ้อนใหญ่เลยทีนี้ พี่น้องคู่นี้จะเป็นยังไงต่อไปฝากติดตามด้วยนะคะ รักคนอ่านทุกคนนนนน จุ๊บบ ^___________________^
#Talk 50% ก่อนนะคะะ เดี๋ยวอีก 50 จะตามมาในเร็วๆนี้อาจจะเป็นคืนนี้หรือเช้าพรุ่งนี้นะคะ
พี่มาร์คก็แสบแบมแบมก็แสบ แต่ละคนอยู่ฝั่งใครกันคะ 555555555
ติชมได้เหมือนเดิมน้าา ไปพูดคุยกันที่ @Timeless9397 ได้นะคะ ขอบคุณค่าาา ^_____________________^
ความคิดเห็น