คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : อย่าไปไหนอีกนะ #1 100%
ทุกวันตั้งแต่เธอเดินจากฉันไป รู้ไหมเป็นยังไงอ้างว้างเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ.
สองพยาบาลสาวลอบมองหน้ากันเมื่อเห็นใบหน้าอิดโรยของคุณหมอผู้เป็นที่รักของทุกคน แม้ช่วงนี้คุณหมอจะดูไม่สดใสร่าเริงเช่นเมื่อก่อน แต่ก็ไม่เคยเป็นหนักเช่นวันนี้ เบซูจียื่นมือไปรับแฟ้มคนไข้ โค้งตัวให้เล็กน้อยและรีบดึงซอนเยให้ตามกันออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานใช้มือประคบที่ดวงตาอย่างอ่อนล้า เมื่อคืนเค้านอนไม่หลับเลยสักนิด ห้องที่ไม่มีมาร์คอยู่มันอ้างว้างจนน่าเหลือเกิน แบมแบมเอนหลังพิงผนักเก้าอี้ สมองนึกไล่ย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เจอกับมาร์คที่นี่ น้ำใสคลออยู่ในดวงตา ร่างเล็กค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ดันน้ำตาที่เอ่อคลอให้ไหลกลับเข้าไป ....
ชายหนุ่มโค้งตัวรับความเคารพจากพยาบาลหลายคนตลอดทางเดิน แบมแบมเดินตรวจดูคนไข้ของเค้าจนมาถึงรายสุดท้าย ร่างเล็กเปิดเคาะประตูและเปิดเข้าไปเงียบๆ สายตามองไปรอบๆห้อง แต่พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลยนอกจากคนไข้ของเค้า ร่างเล็กเดินไปหยุดนิ่งอยู่ที่ขอบเตียง พยาบาลมาแจ้งว่าคนไข้ของเค้าฟื้นแล้ว แบมแบมจึงเดินมาตรวจและพูดคุยกับญาติแต่ดูเหมือนว่าคนไข้ของเค้าจะหลับไปเสียแล้ว
แบมแบมจ้องมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ตินี้เองที่เป็นเจ้าของชื่อเสียงความเจ้าชู้ที่โด่งดังไปทั่ว แบมแบมได้ฟังมาจากพี่ซูจีพยายาลสาวที่มาเล่าเรื่องของคนไข้รายนี้ให้ฟัง
' คุณมาร์ค นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ หล่อ รวย การศึกษาดี หน้าที่การงานก็ดีแต่เสียดายอย่างเดียวค่ะคุณหมอแบมแบม เพลย์บอยตัวท๊อป '
แม้จะเป็นที่ทราบกันดีแต่ก็ยังมีสาวๆหนุ่มๆมาต่อคิวขอสมัครเป็นคนข้างกายของมาร์คไม่ขาด ร่างสูงเองก็ไม่ปฏิเสธจึงทำให้มักมีรูปมาเป็นข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์อยู่บ่อยๆ
แค่กๆๆ ... เสียงไอจากคนที่ถูกจับจ้องอยู่ทำให้แบมแบมตื่นจากภวังค์ คุณหมอตัวเล็กหันไปรินน้ำและยื่นให้ร่างสูงที่พึ่งตื่น
" ค่อยๆลุกนะครับ " มือเล็กช่วยประคองแก้วและหลังของคนไข้อย่างสุภาพ สายตาคมจับจองที่คุณหมอหน้าหวานไม่วางตา มือหนาที่ทาบทับลงบนมือบางที่จับแก้วไว้ ทำให้แบมแบมรู้ทันทีว่าข่าวที่เค้าได้ฟังมานั้นจริงแท้แน่นอน
" แหมพี่ ตื่นมาก็จะเริ่มหน้าม่อใส่คุณหมอเลยนะ " เสียงน้องชายของมาร์คดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของคุณนายและคุณผู้ชายตระกูลต้วน แบมแบมค่อยๆดึงมือออก พร้อมกับโค้งให้ผู้มาใหม่อย่างสุภาพ
" สวัสดีครับ ผมเป็นหมอเจ้าของไข้หน่ะครับ จะมาตรวจดูอาการทั่วๆไปครับ "
" เชิญเลยจ้ะ ถ้าตามาร์ครุ่มร่ามมาก คุณหมอก็ฉีดยาสลบไปได้เลยนะคะ "
" โธ้วแม่ " ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจัง และยังไม่วายส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คุณหมอที่กำลังตรวจเค้าอยู่ในตอนนี้
" อาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ พักฟื้นสัก 2-3 วัน ก็ออกจากโรงพยายาลได้แล้วครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ " แบมแบมหยิบแฟ้มประวัติมาถือไว้ ก่อนจะโค้งตัวให้ทุกคนและก้าวเดินไปทางประตู
" เดี๋ยวครับคุณหมอ! " เสียงเรียกจากคนไข้ที่อยู่บนเตียง ทำให้แบมแบมหันกลับมาอีกครั้ง ร่างเล็กเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม พ่อและแม่มาร์คก็มองลูกชายด้วยความสงสัยเช่นกัน
" คุณหมอชื่ออะไรครับ ? " จบประโยคมือสวยก็ฟาดเข้าที่ไหล่แกร่งอย่างหมั่นไส้ คุณนายต้วนส่ายหัวอย่างเอือมระอาในความเจ้าชู้ของลูกชายตนเอง
" เอ่อ.. ผม ... คือ ... หมอชื่อแบมแบมครับ " คนตัวเล็กตอบตะกุกตะกัก มือเล็กยกขึ้นเกาแก้มด้วยความขัดเขิน ก่อนจะรีบออกจากห้องไปทันที กิริยาน่ารักน่าเอ็นดูนั้นทำให้ครอบครัวต้วนยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
" หน้าม่อไม่เกรงใจ เวลา สถานที่และอาชีพการงานเค้าเลยสักนิด " โจอี้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเบะปากให้พี่ชาย เรียกเสียงหัวเราะจากคนในห้องได้มาก มาร์คยิ้มนึกถึงใบหน้าน่ารักนั้นอย่างมีความสุข
คุณหมอแบมแบม .... ยินดีที่ได้รู้จักครับ ..
ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นคุณหมอตัวเล็กยังคงอยู่เวรจนถึงเวลานี้ เสียงท้องร้องทำให้ร่างเล็กถอนหายใจ ใบหวานเงยหน้ามองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาเที่ยงครึ่งแล้วแต่แบมแบมกลับเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะลุกออกจากเก้าอี้ไปหาอะไรทาน แผ่นหลังถูกเอนพิงเพื่อพักผ่อน
ก๊อกๆๆ ... ดวงตาที่ถูกปิดได้เปิดขึ้นอีกครั้ง แบมแบมถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เค้าพึ่งได้พักแค่ครู่เดียวเท่านั้นเองนะ
" เชิญครับ " คนตัวเล็กขยับตัวขึ้นเล็กน้อย
" คุณ! มาได้ยังไงครับ เอ่ออ .. ไม่ใช่ คือ เอ่อ มาทำอะไรทีนี้ครับ .. คืออ มีอะไรรึเปล่าครับ " แบมแบมคงไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่นั้นน่ารักขนาดไหน มาร์คหัวเราะออกมาเสียงดัง คนไข้ของตัวเองลากเสาน้ำเกลือมาหาถึงที่ห้องพักเป็นใครก็ต้องตกใจอยู่แล้ว แต่มาร์คก็ไม่ได้สนใจ สิ่งที่เค้าจะเริ่มทำต่อจากนี้ต่างหากคือเรื่องสำคัญ
" คุณหมอแบมแบมทานอะไรรึยังครับ ? "
" เอ่อ .. ยังครับ "
" งั้นไปทานกับผมที่ห้องนะครับ "
" ห๊า! " แบมแบมร้องออกมาเสียงดัง ให้เค้าไปทานข้าวกับคนไข้ที่ห้องเนี่ยนะ เค้าคิดว่ามันจะดูไม่สมควรนะ
" นะครับ วันนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมผมเลย ทานข้าวคนเดียวเหงาจัง " ร่างสูงส่งสายตาออดอ้อน แบมแบมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก็ยังคงนิ่งเงียบ คุณหมอคนเก่งมักทบทวนทุกอย่างด้วยเหตุผลเสมอ ถายในหัวกำลังชั่งน้ำหนักความเหมาะสมอย่างจริงจัง มาร์คมองร่างเล็กตรงหน้าและคิดว่าแบมแบมคงจะไม่ไปกับเค้าแน่ มารยาทสารพัดที่มีจึงถูกหยิบมาใช้เล็กๆน้อยๆ
" โอ๊ย! " ร่างสูงร้องออกมาในขณะที่เซเล็กน้อยจนร่างเล็กลุกพรวดจากเก้าอี้ ยังดีที่มาร์คจับขอบโต๊ะไว้ทัน แบมแบมรีบเดินมาประคองแขนมาร์คและจับเสาน้ำเกลือไว้ ก่อนจะเปิดประตูห้องและเดินพร้อมกันไปช้าๆ
" ไปทานข้าวทานยาเถอะครับ เดี๋ยวผมพาไปเอง "
" ขอบคุณครับ " สายตาหลายคู่จากพยาบาลสาวมองคุณหมอหน้าหวานที่เดินประคองคนไข้สุดหล่อซึ่งเป็นที่หมายปองจากคนมากมาย เสียงซุบซิบดังเข้าหูแบมแบมร่างเล็กเองก็ไม่รู้จะทำทำอย่าได้แต่ก้มหน้าเดินงุดๆด้วยความเขินอาย มาร์คยกยิ้มอย่างพอใจโดยไม่ให้ร่างเล็กที่คอยประคองเค้าอยู่ได้เห็น พลางคิดถึงคำพูดเมื่อตอนเช้าที่เค้าโทรไปกำชับกับโจอี้อย่างดิบดี
' ไม่ต้องมานะเว้ย วันนี้ฉันจะกินข้าวกับคุณหมอแบมแบม '
เสียงโทรศัพท์ทำให้แบมแบมลืมตาขึ้นมา มือเล็กหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในเสื้อกาวน์ออกมาดูก่อนจะเก็บลงไปที่เดิมเมื่อเห็นว่าเป็นเพียงข้อความจากเพื่อนๆที่ช่วยไปเที่ยวในวันหยุดนี้ แม้ว่าอยากจะไปทะเลจนใจจะขาด แต่ด้วยงานแล้วเค้าไม่สามารถปลีกตัวไปได้เลย
ร่างเล็กปาดน้ำตาที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่บ้างให้ออกไปจนหมดก่อนจะเก็บของและไปยังลานจอดรถเพื่อขับรถกลับไปอยู่ที่บ้าน สายตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ภายในสมองยังคงมีแต่เรื่องของมาร์ควนเวียนอยู่เต็มไปหมด เค้าไม่อยากกลับไปที่คอนโดแห่งนั้นอีกแล้ว ถ้ากลับไปแล้วต้องเจ็บปวดมากกว่าเก่า เค้าขอหนีไปพักตั้งหลักก่อนจะดีกว่า รถยนต์คันสวยแล่นเข้ามาจอดภายในบ้านคุณหนูคนเล็กเปิดประตูลงจากรถอย่างอ่อนแรง
" อ้าว! แบมแบมทำไมกลับมานอนบ้านล่ะ ? " อิมแจบอมประธานบริหารโรงพยาบาลชื่อดังในเกาหลีผู้มีศักดิ์เป็นพี่เอ่ยถามน้องชายด้วยความสงสัย ปกติแล้วแบมแบมจะอยู่ที่คอนโดกับมาร์ค กลับมาอยู่บ้านแบบนี้คงมีเรื่องอะไรแน่ๆ
" แบมคิดถึงบ้านอ่ะครับ แล้ววันนี้พี่แจบอมไม่เข้าโรงพยาบาลหรอครับ ? "
" ไม่ล่ะ พอดีพี่ปวดหัวนิดหน่อยเลยพักอยู่บ้านดีกว่า " สองพี่น้องเดินเข้าไปในตัวบ้านไปพร้อมกัน
" พี่หน่ะ ไปตรวจสุขภาพบ้างสิครับ ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลแต่ไม่ยอมไปตรวจสุขภาพนี่มันยังไงกันครับ ? " แบมแบมอดไม่ได้ที่จะบ่นพี่ชายผู้เป็นที่รัก เพราะคุณแม่ของเค้าต้องการที่จะพักหลังจากทำงานคนเดียวมาอย่างยาวนาน อิมแจบอมจึงต้องเป็นผู้ดูแลกิจการทั้งหมดของครอบครัว พี่ชายของเค้านั้นทำงานหนักมากเค้ารู้ดี แถมยังไม่ยอมรักษาสุขภาพตัวเองเสียด้วย นั่นคือสิ่งที่เค้าแสนจะหนักใจ
" เราก็ย้ายมาอยู่โรงพยาบาลที่พี่อยู่สิ จะได้มาตรวจสุขภาพพี่ไง " แจบอมหัวเราะน้อยๆ พร้อมทั้งหว่านล้อมให้น้องชายมาประจำอยู่ที่โรงพยาบาลซึ่งตนทำงานอยู่ โรงพยาบาลในเครือของอิมกรุ๊ปมีทั้งหมดสามสาขา แจบอมนั้นทำงานอยู่ที่สาขาแรก แบมแบมไปอยู่ที่สาขาสาม สองพี่น้องจึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก
" ใครตรวจก็เหมือนกันนั่นแหละครับ แบมขอตัวก่อนนะครับ แบมเหนื่อยๆ " คนเป็นน้องยิ้มให้น้อยๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเตรียมขึ้นไปชั้นบน
" แบมแบม .. มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ พี่เป็นห่วงเรานะ " แบมแบมหันกลับมายิ้มให้ พยักหน้าตอบรับและเดินขึ้นไปข้างบน แจบอมมองตามน้อยชายเพียงคนเดียวขึ้นไปจนสุดทาง สีหน้าแบมแบมดูไม่ดีเลย เค้าไม่เคยเห็นแบมแบมเป็นแบบนี้มาก่อน เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ….
“ อ้าวพี่แจบอม มาตรวจโรงพยาบาลหรอครับ ดีเลยแบมจะจับพี่ตรวจสุขภาพสักที ”
“ พี่จินยองครับ นี่พี่แจบอมพี่ชายแบม ฝากพี่จินยองช่วยตรวจสุขภาพเค้าทีได้มั้ยครับ?
พี่แจบอมหน่ะดื้อยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ”
#Talk มาแล้วค่า วันนี้มาดึกหน่อยน้า ตอนหน้าใครเจอกันที่โรงพยาบาลน้า ....
เรื่องนี้จะหน่วงกว่าเรื่องแรกแน่นอนน บอกแบบนี้จะเลิกอ่านกันมั้ยคะเนี่ย TT
ติดตามความรักของทั้งสองคู่ไปด้วยกันนะคะ ^________________^
ความคิดเห็น