คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คือเธอหรือยัง #3 100%
‘ ไปอยู่ที่ไหนมา เธอมาจากไหนกัน ทำไมเธอคล้ายจะเป็นคนนั้นที่ตามหา ’
กลายเป็นภาพที่ชินตาของใครหลายๆคน หากมีมาร์คอยู่ที่ใดก็ต้องมีแบมแบมอยู่ที่นั่น คนเป็นน้องมักจะเกาะติดพี่ชายคนนี้อยู่เสมอ แม้จะดูโตขึ้นมากในสายตาทุกคน แต่มาร์คก็ยังคงเห็นแบมแบมเป็นเด็กอยู่เสมอ
" แบมแบม กินอาหารอยู่อย่าพูดสิ " มาร์คเอ่ยปรามแบมแบมที่พูดคุยอย่างออกรสออกชาติกับพี่ๆเด็กฝึก คนตัวเล็กทำหน้ายู่แต่ก็ยอมเชื่อฟังแต่โดยดี
" เชื่อเค้าเลย มาร์คฮยองเนี่ย " แจบอมหัวเราะขึ้นมาเมื่อเห็นมาร์คส่งเบอเกอร์อีกชิ้นให้แบมแบม ถึงจะดุไปซะทุกอย่างแต่จะมีใครดูแลเด็กคนนี้ได้เท่ามาร์ค คงไม่มีอีกแล้ว ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณก่อนจะจัดการเบอเกอร์ชิ้นใหม่ต่อ
" นี่ทุกคน วันนี้มีเด็กฝึกคนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก " ทุกสายตาหันมามองกันเป็นทางเดียว คนมาใหม่ก้าวเข้ามาในห้อง
" นี่แจ๊คสันนะ เป็นคนไต้หวัน แจ๊คสัน เดี๋ยวไปรวมกลุ่มทางนั้นนะ อีกชั่วโมงนึงเตรียมตัวซ้อมต่อด้วยล่ะ " เสียงประตูปิดลง แจ๊คสันหวังมองไปรอบๆอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เค้าเป็นคนอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายก็จริง แต่เมื่อมาเจอกันในครั้งแรกแบบนี้ เค้าก้อทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน
" แจ๊คสันฮยองมานั่งนี่เร็วครับ กินเบอเกอร์ด้วยกัน " เป็นแบมแบมที่เรียกคนมาใหม่ให้เข้ามานั่งร่วมวง แต่ละคนเริ่มพูดคุยทำความรู้จักกันทีละน้อยไม่นานนักเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะก็ดั่งลั่นไปทั่วห้อง แจ๊คสันเป็นตลก พูดเก่ง คุยสนุก ทำให้นั่นไม่เป็นปัญหาเลยสำหรับการอยู่ร่วมกันและการเรียนเต้นด้วยกันกับทุกคนเป็นครั้งแรก เมื่อถึงเวลาเรียน เสียงที่เคยดังลั่นห้องก็เงียบลงสนิท ทุกคนต่างตั้งใจกันอย่างมาก เพราะความสำเร็จของพวกเค้าไม่ได้ได้มาอย่างง่ายดาย ดังนั้นจึงต้องตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่างให้ดีที่สุด
" เอาล่ะพอแค่นี้ " ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย ขวดน้ำกลิ้งมาตามพื้นโดยร่างสูงที่นั่งอยู่มุมห้อง แบมแบมหันไปขอบคุณด้วยยิ้มกว้างก่อนจะเปิดขวดน้ำดื่มอย่างมีความสุข เวลาผ่านไปสักพักแต่ละคนเริ่มเก็บของเพื่อเตรียมตัวออกจากห้องเรียนแห่งนี้ พวกเค้ามีหน้าที่ที่ต้องทำต่อ บางคนมีเรียนร้องเพลง บางคนมีเรียนภาษา คำอำลาจึงถูกกล่าวขึ้นก่อนจะแยกย้ายกันไป
" มาร์คฮยอง วันนี้ไม่มีเรียนต่อใช่มั้ย ไปเดินเล่นกัน แบมอยากซื้อเสื้อ " ร่างเล็กวิ่งมานั่งยองๆอยู่ข้างหน้าร่างสูงที่กำลังเก็บของลงกระเป๋าอยู่ ร่างสูงพยักหน้ารับช้าๆ เด็กตัวน้อยจึงร้องออกมาอย่างดีใจ ทั้งสองออกจากบริษัทและเดินไปอย่างไม่รีบร้อน เป้าหมายของทั้งสองในวันนี้คือเมียงดง ร่างเล็กเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างเพลิดเพลิน แบมแบมหยิบเสื้อหลายตัวไปลองก่อนจะออกมาให้มาร์คดู ร่างสูงเป็นคนมีเซนซ์ด้านการแต่งตัวเป็นอย่างดี ดังนั้นอะไรที่มาร์คว่าดี แบมแบมก็จะว่าดีไปด้วยทั้งนั้น จริงๆแล้วก็ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้นแต่แทบจะทุกเรื่อง แบมแบมมักจะฟังความคิดเห็นของมาร์คเป็นหลักเสมอ เมื่อเลือกเสื้อผ้าได้จนพอใจร่างสูงจึงจัดการนำเสื้อผ้าที่แบมแบมเลือกไปจ่ายเงิน ทั้งสองคนเถียงกันเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง มาร์คมักจะซื้อทุกอย่างให้แบมแบมอยู่เสมอ จนคนตัวเล็กเองก็เกรงใจแต่ไม่ว่าจะเถียงกันกี่ครั้งคนเป็นน้องก็ไม่เคยชนะคนเป็นพี่ได้เลย จนพักหลังแบมแบมอยากได้อะไรก็จะชี้บอกมาร์คทันที
‘ จะซื้อให้มาร์คฮยองจนเลยคอยดู ’
‘ ก็ลองดู ’
นี่แหละ ความน่าหมั่นไส้ของมาร์คต้วน หลังจากได้ของจนครบแล้วทั้งคู่จึงกลับหอพักเพื่อพักผ่อนจากการเรีนเต้นอย่างหนักในวันนี้และการเดินซื้อของอย่างยาวนาน
.
.
.
.
เสียงทักทายดังขึ้นเป็นระยะเพราะร่างเล็กนั้นรู้จักคนแทบจะทั้งบริษัท แบมแบมนั่งอยู่หน้าห้อง voice อย่างอารมณ์ดี วันนี้เค้าจะได้ไปกินซัมกยอบซัลของโปรด เพราะเมื่อวานมาร์คยุ่งๆ ร่างสูงจึงสัญญาว่าจะพาไปในวันนี้แทน เค้าจึงมานั่งรอมาร์คอยู่ที่นี่ในเวลานี้
" แบมแบม! ไปเล่นเกมส์กันมั้ย ! " แจ๊คสันส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล พร้อมชูแผ่นเกมส์ที่อยู่ในมือให้ดู ร่างเล็กตาโตด้วยความตื่นเต้น เกมส์ที่แบมแบมรอให้ออกมาเป็นเวลาหลายอาทิตย์กำลังลอยอยู่ตรงหน้า
" เจ๋งอ่ะฮยอง ! ไปแน่นอน ! " ร่างเล็กตอบรับในทันทีโดยไม่ได้คิดถึงอะไรทั้งนั้น ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปที่ห้องของแจ๊คสันทันที แบมแบมมักจะมาเล่นเกมส์ที่นี่อยู่บ่อยๆ กว่าหกเดือนแล้วที่แจ๊คสันเข้ามาฝึกฝนที่นี่ แบมแบมเริ่มสนิทกับแจ๊คสันเรื่อยๆ ทั้งสองมักจะมีอะไรมาเล่นและสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนรอบข้างอยู่เสมอ ทำให้กลายเป็นคู่หูตัวป่วนของบริษัทเลยทีเดียว ร่างเล็กตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์อย่างสนุกสนาน ไม่ช้ายูคยอมก็ตามมาสบทบด้วยอีกคน เสียงตะโกนท้าทายดังขึ้นในห้องเป็นพักๆ จนเสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่ละคนก็ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าจอเลยแม้แต่น้อย
" อ้าวแบมแบมอยู่ที่นี่ด้วยหรอ? " ยองแจเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับวางจาจังเมียนที่ยูคยอมฝากซื้อพร้อมกับขนมมากมายที่ซื้อมาให้เจ้าของห้องลงตรงหน้าทีวี แบมแบมรีบวางจอยส์เกมส์ในมือแล้วมาหาขนมในถุงกินทันทีเพราะท้องของเค้าเริ่มร้องอยากหนักหน่วง
" ใช่ครับ เกมส์ที่แบมชอบมันออกใหม่ แจ๊คสันฮยองเลยชวนมาเล่นหน่ะครับ "
" อ๋อ ก็เมื่อเช้าเห็นมาอวดพี่ว่าจะไปซัมกยอบซัลฮยองเลยนึกว่าเราไม่อยู่ พี่เลยไม่ได้ซื้อจาจังเมียนมาให้ ขอโทษน้าา แย่งของยูคยอมไปก่อนล่ะกัน " ยองแจพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาในท้ายประโยค ยูคยอมได้ฟังก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ทันที เรื่องของกินมันยอมกันได้ที่ไหน แต่ร่างเล็กที่ได้ฟังกลับนิ่งไปทันที ใช่! ซัมกยอบซัล เค้ายังไม่ได้บอกมาร์คเลยว่าจะมาเล่นเกมส์กับแจ๊คสัน ตอนนั้นก็มัวแต่ตื่นเต้นดีใจลืมคิดหน้าคิดหลังไปเลย แบมแบมเงยหน้าดูนาฬิกาทันที ' สองทุ่ม ' นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนของมาร์คมาตั้งนานแล้ว
" แบมไปก่อนนะครับ " แบมแบมรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อโค๊ทก่อนจะเอ่ยลาและวิ่งออกจากห้องไปท่ามกลางความงุนงงของทุกคน แบมแบมรีบวิ่งไปหามาร์คที่ห้อง มือเล็กบิดลูกบิดประตูให้เปิดออกแต่กลับพบว่าประตูนั้นถูกล๊อคอยู่ แบมแบมเคาะประตูพร้อมกับเรียกร่างสูงอยู่หลายครั้ง แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยแม้แต่น้อย
" แบมแบม มาหามาร์คฮยองหรอ? " จินยองที่เดินมาตามทางเดินเอ่ยถามขึ้น
" ใช่ครับฮยอง " ร่างเล็กหันกลับไปตอบ สีหน้าไม่สู้ดีนัก
" มาร์คฮยองยังไม่กลับมาเลย ฮยองจะมายืมของเหมือนกัน เคาะเท่าไหร่ก็ไม่เปิด เลยลงไปถามข้างล่างดู เค้าว่ามาร์คฮยองยังไม่กลับเลย " ร่างเล็กปล่อยมือจากลูกบิดประตูพร้อมกับคิดทบทวนในหัว ร่างสูงยังไม่กลับอย่างนั้นหรือ? หรือว่ายังอยู่ที่บริษัท แบมแบมโค้งให้จินยองและรีบวิ่งไปที่บริษัท เค้าตามหามาร์คไปทั่วทั้งบริษัทแต่ก็ไม่พบ ร่างเล็กนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้มาร์คอยู่ที่ไหนกันแน่ แวบหนึ่งที่ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในหัว หรือว่า ...
ร่างเล็กเริ่มออกวิ่งอีกครั้ง ผู้คนมากมายกำลังต่อแถวอย่างคับคั่ง ร้านค้าเรียงรายสองข้างทาง แบมแบมไม่สนใจว่าร่างกายของตนเองจะปะทะกับใครบ้างในเวลานี้ จิตใจของแบมไปอยู่ในที่ที่หนึ่งแล้ว ร่างเล็กวิ่งมาจนถึงก็หยุดมองไปรอบๆ ในขณะนั้นเองดวงตาเล็กก็พบกับร่างสูงที่ตนคุ้นเคย มาร์คยืนเอามือซุกเข้าไปในเสื้อด้วยความเหน็บหนาวของอากาศ ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดลงเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าอยู่กลางอากาศหนาวเช่นนี้มานานมากแล้ว ร่างเล็กค่อยๆก้าวเข้าไปหาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
" มาร์คฮยอง .. " ดวงตาเล็กมีน้ำตาคลอเต็มไปหมด มาร์คเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก คนตัวสูงพุ่งตัวมาจับไหล่แล้วดุงคนตัวเล็กเข้าไปสู่อ้อมกอดอย่างรุนแรง
" ไปไหนมาแบมแบม ! รู้มั้ยฉันตามหานานแค่ไหน! " มาร์คเอ่ยออกมาด้วยเสียงดุแต่ไม่ใช่เพราะความโกรธ เพราะเค้าเป็นห่วง ... เป็นห่วงแบมแบมมากต่างหาก ร่างเล็กนิ่งไปในอ้อมกอด
" แบมไปเล่นเกมส์ที่ห้องแจ๊คสันฮยองมา แบมขอโทษครับ "
" แล้วทำไมไม่บอกล่ะ วันหลังจะไปไหนบอกฉันก่อนนะรู้มั้ย แล้วกินข้าวรึยัง หิวรึเปล่า? " ทันทีที่มาร์คพูดจบ คนตัวเล็กก็เริ่มร้องไห้ออกมา หัวใจของแบมแบมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แทนที่มาร์คจะโกรธกลับถามเค้าด้วยความเป็นห่วง เค้าหิวแค่ไหนมากก็คงหิวมากเช่นกัน เพราะร่างสูงก็คงมัวแต่รอเค้าจนยังไม่ได้ทานอะไรเช่นกัน ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะลูบหัวคนเป็นน้องและพาเข้าไปในร้านอาหารทันที มาร์คไม่ใช่คนพูดเก่งแบมแบมรู้ดี ดังนั้นแค่มาร์คลูบหัวเค้าก็เป็นการบอกแล้วว่าต้องการปลอบโยน มือคู่นั้นที่กำลังกุมมือแบมแบมอยู่ทำให้ร่างเล็กอบอุ่นใจได้เสมอ สองร่างที่นั่งอยู่ในร้านอาหารไม่ได้มีการพูดคุยตอบโต้กันตลอดเวลา จะมีก็แต่เด็กช่างพูดที่ยังคงเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ และพี่ใหญ่ที่คอยคีบอาหารวางบนจานให้อีกทั้งยังคงทำหน้าที่ผู้ฟังได้เป็นอย่างดี แม้หลายครั้งจะต้องเหนื่อยใจกับเด็กคนนี้ แต่มาร์คก็เต็มใจที่จะดูแลคนตรงหน้า ในยามที่ได้เห็นรอยยิ้มของแบมแบม เหมือนหัวใจได้เติมเต็ม ราวกับว่าความสุขที่เค้าตามหามานานคือคนคนนี้
กาลเวลายังคงดำเนินไปเรื่อยจนเข้าสู่ปีที่สี่ที่มาร์คและแบมแบมได้เข้ามาฝึกฝนที่นี่ พวกเขามีเพื่อนมากมาย แม้จะไม่ได้พูดเก่งนักแต่เพราะมีแบมแบมทำให้มาร์คสามารถเข้ากับทุกคนได้ง่าย
" แบมแบม! ฉันเจอร้านขนมร้านใหม่มาล่ะอร่อยสุดๆ เราไปลองกินกันมั้ย ? " แจ๊คสันเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเปลี่ยนชุดหลังคลาสเรียนเต้นจบลง
" ไปครับแจ๊คสันฮยอง! มาร์คฮยองไปด้วยกันนะครับ " ร่างเล็กส่งเสียงเรียกคนตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล
" ไปกับแจ๊คสันเถอะ วันนี้ฉันไม่ว่าง " ใบหน้าสดใสซึมลงเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าโบกมือลา แล้วเดินหยอกล้อกันออกไปจากห้องกับแจ๊คสัน อิมแจบอมที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่มองมาที่มาร์คและแบมแบมอย่างประหลาดใจ เดี๋ยวนี้แบมแบมติดแจ๊คสันแจเพราะแจ๊คสันและแบมแบมมักจะหาอะไรมาเล่นสนุกด้วยกันอยู่เสมอ ทำให้พักนี้เค้ามักจะชินตากับการที่เห็นมาร์คอยู่เพียงลำพัง แบมแบมค่อยๆโตขึ้นไม่ได้ตามติดมาร์คเช่นดังเมื่อก่อน เค้ารู้ดี แต่ดวงตาคู่นั้นของร่างสูงยากเหลือเกินที่จะอ่านออก เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นที่ดวงตาคู่นั้นดูวูบไหวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแค่เพียงไม่นานก็หายไป
เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับแจ๊คสันและแบมแบมที่เข้ามาเป็นคนสุดท้าย ร่างเล็กวิ่งมานั่งลงข้างพี่ชายใจดีของเค้าพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ภายในห้องมีผู้ชาย 7 คนอยู่ด้วยกันคือ แจบอม จินยอง ยูคยอม ยองแจ แจ๊คสัน มาร์คและแบมแบม วันนี้จะเป็นวันของพวกเค้าแล้วรึยัง ?
" พวกนายทั้งเจ็ดคนจะรวมตัวกันเตรียมเดบิวท์เป็นศิลปินกรุ๊ปใหม่ในนาม GOT7 " สิ้นเสียงประกาศทุกคนนั่งนิ่งไปก่อนจะตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ความพยายามของพวกเค้านั้นเป็นผลซะที ร่างเล็กพุ่งตัวเข้ากอดมาร์คด้วยความดีใจน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า ภายในห้องเต็มไปด้วนเสียงหัวเราะทั้งน้ำตา นับจากนี้พวกเค้าจะต้องย้ายมาอยู่ร่วมกันเพื่อฝึกซ้อม และสร้างทีมเวิร์คคงซึ่งเป็นสำคัญที่สุด จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงกำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้ไป ....
.
.
.
.
.
.
.
" มาร์คฮยองหน่ะ ดีจังเลยนะ เคยดูแลแบมแบมยังไงทุกวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน "
มาร์คเงยหน้ามองจินยองที่มานั่งพูดอยู่ข้างๆ
" แบมแบมโตแล้ว เค้าไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อน ต่อไปอาจจะไม่ต้องการการดูแลจากฉันอีกแล้ว "
แววตาคมคู่นั้นยังคงนิ่งไม่ไหวติง
เคยมีคนบอกว่าทะเลที่น่ากลัวที่สุด คือเวลาที่มันเงียบสงบ ไม่มีคลื่นลม
เพราะนั่นเป็นสัญญาณว่า พายุใหญ่ลูกใหญ่กำลังจะมา มาร์คฮยองจะเป็นเช่นทะเลหรือไม่ ....
#Talk ตอนที่ 3 มาแล้วค่าาา ไปเล่นสงกรานต์กันที่ไหนบ้างเอ่ยยยย ใครออกต่างจังหวัดก็เดินทางปลอดภัยนะคะ
ตอนหน้าจะมาม่าแล้วหรอออ ยังไงกันน้าาา ฝากติดตามด้วยนะคะทุกคนน
สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้าค่าาา ^__________________^
ความคิดเห็น