คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .๕# ก็อกๆๆ..หลอกหรือเลี้ยง
❤
5
ก็อกๆๆ..หลอกหรือเลี้ยง
{malin’s part}
ราตรีกาลมักผ่านไปรวดเร็วเสมอเพราะผู้คนต่างนอนหลับไหล เพื่อพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าที่มีในแต่ละวัน ..แต่มันไม่ใช่สำหรับบางคน โดยเฉพาะฉัน,มาลิน! คืนนี้มีอะไรน่าสนุกๆให้ทำอีกเยอะเลยทีเดียวล่ะ ถ้าอยากรู้ว่าฉันจะทำอะไรให้เวลากลับไปอ่านประโยคสุดท้ายของตอนที่แล้วแล้วเดาซะ......
.
.
เฉลยคือ ฉันจะไปออกล่าข่าวไงล่ะ ฮ่า~ เรื่องสนุกๆอย่างนี้น่าพลาดซะที่ไหน วันนี้ฉันจะไปบุกบ้านนิชชินยามดึกเพื่อสืบเสาะเกาะแกะว่า ชากับทาเค้าทำอะไรกันตอนกลางคืน >O< น่าสนใจใช่ม้ะใช่ม้า ฮิฮิ้วววว
(เหรอ..) แต่ก่อนอื่น อุปสรรคที่จะขัดขวางการไปบุกบ้านนิชชินตอนนี้คงจะเป็นไลแลค คืนนี้มีบอลแมตช์สำคัญด้วย แลคคงไม่ยอมนอนเร็วๆแน่ ..เชอะ ไอ้พี่บ้า(?) L
แต่เอ๊ะ…. เร็วเท่าความคิด ฉันวิ่งไปที่ลิ้นชักใต้เตียงนอนก่อนจะรื้อหาของที่ต้องการสำหรับจักการก้างอย่างแลค ก่อนจะลงไปที่ห้องครัว แล้วชงกาแฟเข้มข้นถูกใจไลแลคใส่แก้วก่อนจะเอาเอามีดอีโต้ทุบๆบดๆของที่ได้มาจากลิ้นชักให้เป็นผงละเอียดแล้วใส่ลงไปในแก้วกาแฟ..เสร็จฉันแน่พี่ชาย…
“แลคคค ดึกแล้วนะ ยังไม่ไปนอนอีกเหรอ” ฉันว่าพลางชะโงกหน้าเข้าไปในประตูห้องนอนแลค
“ดูบอลอยู่เนี่ย กำลังมันส์ มาดูด้วยกันป่ะ” ไลแลคพูดตอบขณะที่ตาไม่ละไปจากจอทีวี ปากก็ส่งเสียงเชียร์ เอิ้วๆๆ-_- …ฉันขยับจากเข้าไปนั่งขดข้างๆไลแลคพร้อมแก้วกาแฟหอมกรุ่นที่ชงไว้
“ดื่มมั้ยแลค? มาลินเพิ่งชงมา” ฉันว่าก่อนจะยื่นแก้วกาแฟไปที่ใต้จมูกไลแลค-..- อา...กลิ่นเย้ายวนใจสินะ เพราะดูจากท่าทางที่เลิกมองจอทีวีหันมามองแก้วกาแฟแล้ว แลคต้องดื่มแน่!
“ดื่มอยู่แล้วว ยิ่งน้องสาวที่รักชงให้ยิ่งต้องดื่ม*0*” และก็อย่างที่คิด เข้าแผนเป๊ะ พอไลแลคหยิบกาแฟแก้วนั้นไปดื่ม ก็เริ่มมีอาการตาปรือคอพับ “เห..ทำไมมันง่วงๆวะ..เฮ้ย! มะ..” แลคยังพูดไม่ทันจบ.....ก็หงายหลังหลับไปตามฤทธิ์ของยานอนหลับที่ใส่ไว้ เย่! >O< พอแลคตื่นคงต้องมีเคลียร์กันอีกยาว แต่ช่างก่อนเหอะ ตอนนี้เสร็จไปหนึ่ง ต่อมาที่จะต้องเตรียมการก็คือ หาวิธีบุกบ้านนิชชิน ซึ่งฉันคิดไว้แล้วล่ะ ..ฉันวิ่งกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองก่อนจะเปิดตู้รื้อชุดสมัยที่เป็นเนตรนารีขายคุ้กกี้มาใส่(เอ่อ..มันเต่อนิดๆ แต่ก็พอใช้ได้-..-)ก่อนจะไปหากล่องขนมต่างๆนาๆมาใส่ไว้ในรถเข็น(ที่ไปรื้อมาเช่นกัน) ทาสโมกกี้อายเข้มๆ พร้อมปล่อยผมยาวๆให้สยายลงมาล้อมกรอบใบหน้า สมบูรณ์แบบ! ผีเนตรนารี>O< เอ่อ..ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมฉันต้องแต่งตัวอย่างนี้น่ะเหรอ ก็เพราะว่าถ้าฉันเดินดุ่มๆไปเคาะประตูบ้านนิชชินคงไม่ยอมให้เข้าแน่TT และอีกสาเหตุหนึ่งที่สำคัญพอๆกันก็คือ แกล้งนิชชินสนุกดีไงล่ะ..
ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าบ้านนิชชิน กำลังรอเวลาว่าเมื่อไรนิชชินจะออกมาจากที่บ้าน เพราะเท่าที่ฉันเห็นเวลาที่ออกมาดูดาว ในตอนกลางคืนนิชชินจะชอบออกมาพูดราตรีสวัสดิ์ให้กับต้นไม้ก่อนจะเข้านอน ...เอ๊ะ นั่นไง มาแล้ว ..นิชชินในชุดนอนมีฮู้ดสีฟ้าสดใสลายคุ้กกี้ มอนส์เตอร์ จากเรื่อง เซซามิ สตรีท(บอกทำไม?) เดินออกมาที่หน้าบ้าน แล้วค่อยๆเดินสำรวจต้นไม้ในสวน พร้อมกันกับที่ฉันเริ่มทำเสียงประหลาดๆ
“หึหึหึหึ...” นิชชินหันรีหันขวางมองไปทางซ้ายทีขวาทีด้วยสีหน้าหวาดระแวง “หึหึ..คุ้กกี้มั้ยคะ..คุ้กกี้..หึหึหึ”ฉันที่ยืนก้มหน้าอยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นพร้อมช้อนสายตามองไปทางนิชชินที่ดูเหมือนว่าจะมองเห็นฉันแล้ว...
“วะ..เหวอออT[]T พ่อแก้วแม่แก้วมะ..มันเป็นแค่พลังงานนนนนน” เสียงดังไปแล้วนะนนิชชิน เดียวชากับทาก็ออกมาหรอกL
“เงียบ!”ฉันตวาดเสียงดังหวังให้นิชชินตกใจและเงียบเสียงลง ซึ่งก็เป็นดังที่คาดนิชชินปิดปากเงียบ(แต่ฉันก็ยังได้ยินเสียงบ่นพึมพำเบาๆว่า’สมเห็บช่วยด้วย มันเป็นแค่พลังงานสินะ ใช่มั้ย? มันไม่มีจริงๆผมแค่จิตหลอนTT’)
“หึหึ..ให้..ฉันน..เข้าไป..ที....เปิด..ประตู..”ฉํนเริ่มใช้สติที่หลุดลอยไปของนิชชินให้เป็นประโยชน์ด้วยการร้องบอกในสิ่งที่ต้องการ
“เปิด..ประตู!”(เพิ่มโวลุ่มเข้าไปอีก)
“เหวออT[]T..จะเข้ามาทำมั้ยยย คุ้กกี้ต่อไปก็ดีแล้วT/\T”
“จะเปิดไม่เปิด..” ฉันกดเสียงลงต่ำอีก
“ปะ..เปิดก็ได้ToT” นิชชินว่าพลางเอื้อมมือที่สั่นเทามาค่อยๆปลดล็อกประตูรั้ว..คงจะจริงอย่างที่เค้าว่ากันสินะ เมื่อคนเราไม่มีสติให้ทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น ก็คิดดูสิ คนสติดีที่ไหนจะยอมเปิดประตูให้ผีหา-_-!
แกรก..
เมื่อประตูปลดล็อกออกเรียบร้อยฉันก็รีบแทรกตัวเข้าไปในช่องประตู แล้วปิดประตูแล้วล็อกอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งรีบเดินเข้าไปในตัวบ้าน โดยมีนิชชินที่เดินตัวสั่น ตามหลังมา ..เมื่อเข้าไปถึงในบ้านเรียบร้อย ฉันก็หันไปยิ้มแฉ่งให้กับนิชชินที่กำลังทำหน้าเหวอและปรับตัวไม่ถูกก่อนจะพูดว่า...
“ขอบคุณนะ ที่ให้เข้ามาJ”
“หะ..หา อะไรนะ..ทำไม..นี่..เธอ..” นิชชินพูดด้วยความึนงงก่อนจะอ้าปากค้างเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
“ฉันมาลินเอง>O< แต่แด๊~” ฉันรีบพูดแทรกก่อนที่นิชชินจะพูดจบ
{nishin’s part}
“ฉันมาลินเอง>O< แต่แด๊~”
“อาา..ให้ตายเหอะ! นี่เธอเล่นอะไรครับเนี่ยT-T โอย..จะบ้าตาย” ผมว่าพลางเกาหัวแกรกๆ
“ก็ไม่ได้เล่นอะไร แค่อยากมาหาชา แต่คิดว่าดึกๆแบบนี้นิชชินคงไม่ยอมให้เข้าบ้าน..ว่าแต่นิชชินนี่บ้าจังน้า~ คนอะไรยอมให้ผีเข้าบ้านด้วย คิกๆ”
“เรื่องนั้นมันก็.. ก็คนมันตกใจนี่หว่า” ผมพูดเหมือนพึมพำอยู่กับตัวเอง ก็เป็นใครใครจะไม่ช็อคล่ะ เจอผีอิมพอร์ทเป็นเนตรนารีขายคุ้กกี้ ;_; .. เฮ้อ..ผมละปวดหัวกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอช่างคิดอะไรประหลาดแตกต่างจากคนอื่นเสียจริง บอกตรงๆนะครับ..ผมตามไม่ทันTT
“เอ่อ..ว่าแต่ มาลินจะมาหาชาทำไมดึกๆดื่นๆ แล้ว..ทำไมต้องแต่งตัวมาอย่างนี้ด้วยละครับtt’”
“ก็..ขอตอบคำถามที่สองก่อนแล้วกัน! ที่ต้องแต่งตัวมาแบบนี้ก็เพราะกลัวว่านิชชินจะไม่ให้เข้าบ้านน่ะ แล้วอีกเหตุผลนึงก็คืออยากแกล้งนิชชินเล่น แฮ่ๆ” เธอช่างเป็นคนพูดตรงเสียจริงๆนะครับ ว่าแต่เหตุผลข้อหลังนี่มันทะแม่งๆนะ (t t;)
“แล้วก็สำหรับคำถามที่หนึ่ง มาลินมาหาชาเพราะว่า อยากรู้ว่าเวลาชากับทาโอะเค้ามา‘นอนด้วยกัน’น่ะ เค้าจะทำอะไรกัน”เธอตอบพร้อมทำสีหน้าจริงจัง ..เพื่อนกันมานอนด้วยกันเขาจะทำอะไรกันนอกจากคุยเล่นเกมส์หรืออะไรทำนองนี้ล่ะ ผมละงงว่าเธออยากรู้อะไรกันแน่(- -;)
ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อลอยโดยไม่ได้สนใจผู้มาเยือน ผีเนตรนารีขายคุกกี้ ก็ค่อยๆหยิบกล่องใบหนึ่งที่เข็นมาเมื่อกี้ออกมาเปิดอย่างทุลักทุเล
“อื้ม…ที่เสดาะกลอนพร้อม!…แว่นอินฟาเฟรด…พร้อม…กล้องสโตรกเกอร์…พร้อม….เอเดี๋ยวๆๆ อ๊ะเจอแล้ว….สว่านน…พร้อม….ชะแลงพร้อม…ไม้เบสบอลพร้อม….ยาสลบพร้อม…เยพพพ”
“=[]=!”
“โอเค นิชชินช่วยพาไปห้องชาเขียวหน่อยได้มั้ย-w-“ แม่นางมาลินหันมายิ้มหวานให้ผมจนขนลุกซู่ โอ..ไม่นะ…ตามหลักแล้วผมควรจะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี แล้วไล่ตะเพิดเธอออกไปสิ (- -;) แต่เดี๋ยวก่อนแต่ละอย่างที่เธอเตรียมมามันสามารถก่อวินาศกรรมได้เลยนะนั่น;___; อื้มเอาไงดี ผมควรจะปฏิตามกฏเหล็กของคุณแม่ในช่วงเวลาคับขันสินะ 1.ห้ามไว้ใจผู้หญิง 2.ผู้หญิงไม่น่าไว้ใจ และ 3.ผู้หญิงที่ปีนต้นไม้มาบ้านคนอื่นก็ยิ่งไม่น่าไว้ใจ….อา(- - ; ) ผมต้องมีโหมดโหดกับเขาบ้างแล้วสินะ
….เอาล่ะตัดสินใจได้ซะที
“คือวะ…ม..มาลิน ”
“…..”
“อะ อ้าวว (‘ ‘ )( ‘ ‘)” ผมต้องผงะเมื่อพบว่ามาลินไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ทำไมถึงได้หายไปเร็วแบบนี้นะ เข้าสุภาษิตที่ว่า อะไรเอ่ยเร็วกว่านินจา(?) ….. ไม่ได้การแล้วผมต้องรีบไปตามหา
ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้านโดยทันที ตอนนี้ต้องรีบวิ่งไปที่ห้องของชาก่อนล่ะ ผมวิ่งขึ้นบันไดที่ราวจับประดับด้วยต้นไม้ ห้องของชาอยู่ตรงข้ามห้องของผมพอดี ชั้นบนมีห้องอยู่แค่สองสามห้อง เพราะฉะนั้นถ้าเธอขึ้นมาก็คงไล่เปิดทุกห้องได้แน่ๆ;___;
ผมวิ่งปร๊าดมาจนถึงหน้าห้องของชาแล้วก็ทำการฝาฝืนกฏของการเคาะประตูโดยการคว้าลูกบิดเปิดพรวดดทันที!
“ชา!”
“….อันนั้นคือดาวลูกไก่ และก็อันนั้นคือดาวสิงโตมีอุกกาบาตเยอะที่สุด (’O’)/ …อ้าววเฮ้ยพี่ชินมาทำไรอ้ะ? (; - -)/”
…..เฮ้อ! เอาล่ะทุกอย่างยังปกติดี ผมถอนหายเฮือกใหญ่พลางยกมือขึ้นขยับแว่นกลมดิ๊ก …ทุกอย่างยังโอเค ผมยิ้มออกมาเบาๆ ภาพตรงหน้าคือชาที่กำลังเปิดหน้าต่างอธิบายเรื่องกลุ่มดาวฤกษ์ให้ทาโอะฟัง ส่วนทาโอะก็กำลังนั่งฟังจะหลับไม่หลับแหล่ …อืม ทุกอย่างยังปกติดี
“อ๋อๆ ไม่มีอะไรหรอก ตั้งใจอ่านหนังสือนะพี่ชินไปก่อนล่ะ (‘^’)b “ ผมปิดประตูช้าๆด้วยความสบายใจ สงสัยมาลินคงจะกลับไปแล้วล่ะนะ…-w-
ซะเมื่อไหร่….ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคิดผิดมหันต์ T__T
“สวัสดี นิชชิน! ทำอะไรอยู่หรอ><”
…..ผมตกใจเกือบร้องลั่น แตโชคดีที่ยกมือมาปิดปากตัวเองทัน ไม่อย่างนั้นชาจะสงสัย (-x-) …ไหนๆก็ไหนๆแล้วลองทำใจกล้าถามดูซักหน่อยละกัน….
“…นี่เธอไปไหนมาหรอ?( ; ‘ ‘)/” ผมค่อยๆยกมือชี้ไปทางมาลินที่ยืนอยู่ตรงผนังข้างประตูห้อง
“อ๋อ ก็ไปดูพวกอัลบั้มรูปถ่ายข้างล่างมาน่ะ มีรูปเยอะเลย ฉันไปถ่ายรูปช่วงเด็กๆของชากับทาโอะมา อ๊ะๆ นีมีรูปนิชชินด้วยนะ”
อา….ท่านเทพเจ้าสมเห็บช่วยผมด้วย T_T ช่วยเอาผู้หญิงคนนี้ไปเก็บที
“เอ๊ะ ว่าแต่นี่คือห้องของชาเขียวใช่ม่ะ-w-“ มาลินชี้ไปยังประตูห้องที่ผมพึ่งเปิดพรวดเข้าไปเมื่อกี้ แล้วกระโดดเข้าไปเอาหูแนบเหมือนเวลาจิ้งจกเกาะอยู่ข้างผนังยังไงยังงั้น ( - - )
“ผมว่า…”
“ชู่วววว~” มาลินหันมาใช้สงสัญญานให้ผมเงียบ แล้วหยิบเครื่องมืออันเล็กๆที่ขึ้นมาใส่ไว้ที่หู ถ้าให้ผมเดามันคงจะเป็นเครื่องช่วยฟังที่สามารถเจาะเข้าคลื่นพลังงานเสียงได้ในระยะไม่เกิน 10 เมตร- - ความรู้สึกตอนนี้ผมเหมือนกำลังดูโคนัน ที่มีมาลินเป็นผู้ร้าย น้องผมเป็นผู้เสียหาย ส่วนผมเป็นพยานในเหตการณ์ที่ทำอะไรไม่ได้เลยT_T เดี๋ยวก่อน นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ มันสำคัญที่ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะทำอะไร…..
“มาลินหยิบลำโพงอันเล็กๆขึ้นมาปรับ จนกระทั่งมีเสียงดังออกมาเบาๆ”
“ซ่า……เดี๋ยวก่อน……จะ…ซ่า..จริงหรอ….ไม่ใช่ตอนนี้…..ถ้า…ฟู่… เดี๋ยว…..ไม่ได้นอนหรอก….”
เนื่องจากเสียงคลื่นไม่ค่อยชัดเจน จึงฟังออกมาไม่ค่อยจะได้ศัพท์เท่าไหร่ …
“นี่นิชชิน….” มาลินเงยหน้าขึ้นมา ตาดูเป็นประกายแปลกๆ ;__;
“…..มาช่วยกันฟังหน่อยสิฉันฟังไม่ถนัดเลย TT” ผมยกมือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเอง ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอคนนี้คงร้ายกาจกว่าที่ผมคิดไว้มากT3T ผมยืนมองมาลินที่กำลังปรับเสียงลำโพงไปมา ด้วยความปลงตกอย่างที่สุด (‘ ‘ )
“ ซ่า…..ไม่เอาอ่ะ…..เดี๋ยว….เสียงดัง…ซ่า..เดี๋ยวพี่ชินตื่น”
“…เอ่อนิชชิน….ฉันขอเข้าไปได้มั้ย -.,-“ มาลินหันมาถามผม ผมกำลังจะอ้าปากตอบอยู่แล้วเชียว แต่ก็ยังช้าไปครึ่งวินาที…..
‘ปังง!’
ในที่สุดมาลินก็เปิดประตูพรวดพราดเข้าไป โดยที่ผมห้ามอะไรไม่ได้เลยT_T น้องชาหันมาทำหน้าตา ตืนตกใจ ส่วนทาโอะที่กำลังตั้งท่าหยิบแผ่นเกมส์ออกมาจากชั้น ก็หันมาด้วยความงุนงง
“…เอ่อ ทำไรกันอยู่หรอ (-.,- )( -.,-)” มาลินเอ่ยถาม
“เฮ้ยย เจ้มาลินนน มาได้ไง! มาทำอะไร มีแผนการอะไรอีกใช่มั้ย =-=!”
“ก็เปล่านิ เปล่าซะหน่อย-.,-“ มาลินตอบ… น้องชาหันมามองผมอย่างขุ่นเคืองเป็นรายถัดมา
“พี่ชินด้วย -3- ทำไมพี่ชินกับเจ้มาลินมาอยู่ด้วยกันดึกๆดื่นๆ ไม่ดีและไม่งาม”
“ชายังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ-3-!” มาลินยกมือขึ้นกอดอก
“โด่ว…ก็เมื่อกี้ผมกำลังทาโอะกำลังติวหนังสือกันอยู่ “ น้องชายื่นมือไปจิ้มแขนทาโอะ “ เสร็จแล้ว ทาโอะเค้าก็เกิดอยากจะเล่นเกมเพลย์สเตชั่นขึ้นมา ซึ่งผมก็ห้ามแล้วห้ามอีกแต่เขาไม่ฟัง -_-;”
“อ๋องั้นหรอกหรอ เสียดาย” มาลินห่อไหล่แล้วถอนหายใจ
“เอ่อ….ผมว่าเธอกลับได้แล้วมั้งครับ เดี๋ยวพี่ชายของเธอจะมาเล่นงานผมอีกTT” ถึงคราวผมได้ออกความคิดเห็นซะที (‘ ‘ )
“รายนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ฉันวางยาสลบไปแล้วแหละ =w=b”
“-[]-!”
“แต่กลับแล้วก็ได้ ….เพราะนี่มันดึกแล้วเหมือนกัน “ มาลินพูดพลางหันไปมองนาฬิกา
“ครับ ผมจะเดินไปส่งข้างล่างนะ^-^” ผมพยายามฉีกยิ้มให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด
“โอเค บ๊ายบายนะทั้งสองคน” มาลินหันไปบ๊ายบายให้ชากับทาโอะแล้วเดินนำผมลงไปข้างล่าง เป็นคนที่เดาอารมณ์ยากชะมัดเลยแฮะ;___; ผมเดินตาม(อดีต) ผีเนตรนารีมาจนถึงหน้าประตู…
“โชคดีนะนิชชิน ส่งแค่นี้ก็พอ” เอ่อ…ดูแปลกๆเหมือนกันนะที่ผมต้องเดินลงมาส่งคนที่พึ่งบุกรุกเข้ามาในบ้านตัวเอง (- - ) ผมยืนรอให้มาลินเดินออกนอกประตูบ้านไปแล้วจึงรีบปิดประตูลงกลอน เพื่อจะได้ขึ้นไปนอนซะที ;___;
แต่ดูเหมือนมันจะไม่จบง่ายๆ เมื่อประตูของผมถูกเคาะอีกรอบT_T
‘ก็อกๆๆๆๆ’
“ค…ครับ?” ผมแง้มประตูเปิด แล้วชะโงกหน้าออกไปมอง
“อ่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันให้!>o<” มาลินยิ้มหวาน ยื่นกล่องคุกกี้กล่องเล็กมาให้ผม จะให้ปฏิเสธยังไงดีล่ะ ผมว่านี่มันไม่ต่างอะไรกับมัดมือชกTT สุดท้ายเลยต้องยืนมือไปรับมาอย่างกล้าๆกลัวๆ หลังจากขอบคุณพอเป็นพีธี ผมจึงปิดประตูบ้านพร้อมลงกลอนสิบแปดชั้น
พอเดินเข้ามาในบ้าน ผมลองแกะกล่องคุกกี้ดู ข้างในมีคุกกี้รสนม (ที่ยังไม่เน่า และปราศจากยาพิษ- -) พร้อมกระดาษโพสอิทที่แปะไว้ที่ฝากล่อง ผมลองหยิบมาดู มันกระดาษสีชมพูอ่อนที่เขียนด้วยลายมือตัวเล็กแลดูน่ารักไว้ว่า….
‘ราตรีสวัสดิ์J’
ผมยิ้มอย่างโล่งอกแล้วลองพลิกดูด้านหลัง
‘ไว้พรุ่งนี้จะมาใหม่ =w=!’
(-____-;;)
โอเค ผมยังไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้อย่างถ่องแท้เท่าไหร่ แต่ตอนนี้ รองจากพวกเพลี้ยกับศัตรูพืช เธอก็จัดเป็นตัวอันตรายที่สุดสำหรับผมแล้วล่ะนะ (‘-‘)
-----------------to be continue next chap.-----------------
ทอล์ค วิท จ๋า แอนด์ ปิ่น
หลังจากปิ่นกับจ๋าสอบเสร็จและตอนนี้ก็ปิดเทอมมม ในที่สุดก็ถึงฤกษ์อัพอัพอัพสักที
ขอโทษที่ตอนเปิดเทอมไม่ได้มาอัพเลยย (คนอ่านบอกกรูไม่แคร์อยู่แล้วค่ะ) 55555555555
ช่วงปีมอสามเป็นปีที่ยุ่งยากแม้กซิมั่ม-_-งานเยอะเรื่องเยอะทำให้ไม่มีเวลาและไม่มีฟีลในการแต่ง
ช่วงปิดเทอมหลังจากนี้ต่อๆก็(พยายาม)อัพให้บ่อยขึ้น
เราเคยสัญญากันไว้ว่า ถ้าแต่งเสร็จจะไปกินฟูจิกัน ซึ่งนั่นมันก็..ชาตินี้ก็ไม่รุ้จะได้กินรึเปล่า-.-'
ตอนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมคือความบ้าและมึน(ของคนเขียน)ที่ยังคงอยู่
ในชีวิตจริงไม่คิดว่าจะมีใครกล้าคิดกล้าทำเหมือนมาลินขนาดนี้-____-(มั้ง)
สุดท้ายก็หวังว่าทุกคนที่อ่านจะมีความสุขไปกับความบ้าของนิยายเรื่องนี้ อ่านๆไปเพื่อความบันเทิง\( ‘w’)/นะคะ
add fab > 
Shalun la
ความคิดเห็น