คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : .๗# โอเพ่นเฮาส์และไออุ่นเพื่อนของผม-(สอง)
❤
7
โอเพ่นเฮาส์และไออุ่นเพื่อนของผม-(สอง)
{ไออุ่น’s part}
"ว่าไงนะ…ต้องอยู่ทำงานกับเพื่อนอาจจะค้างที่มอ....อ่าห้ะ....งั้นมาลินกลับบ้านเอง....ได้ๆ....ไม่มีรถ....เพื่อนแลคเอารถไป...ไม่เป็นไร....อืมโอเคน่า บาย” ผมกำลังยืนมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ยืนห่างออกไปจากบริเวณที่ผมอยู่ไม่มากคุยโทรศัพท์กับใครสักคนที่รู้สึกว่าจะเป็นพี่ชายของเธอ..มั้ง? ก่อนจะวางสายแล้วยิ้มกริ่มกับตัวเอง แล้วเดินมาทางกลุ่มของพวกผม
“เฮ้!” เสียงมาลินตะโกนแทรกเข้าไประหว่างบทสนธนาของทาโอะ ชาเขียว และ นิชชิน(จริงๆลแวชากับนิชชินพูดกันส่วนทาโอะยืนเป็นสากกะบือประกอบฉาก-_-)ซึ่งนั่นทำให้นิชชินที่สะดุ้งจนแว่นแทบหลุดหันกลับไปมองทางต้นเสียง
“อะ อ้าวมาลิน”
"ผมนึกว่ามาลินจะกลับไปแล้วซะอีกนะเนี่ย เห็นไปซะนาน~” ผมพูด
“มีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อยน่ะ พอดีไลแลค..เอ่อ..พี่ชายฉันน่ะ ต้องอยู่ทำงานที่มหาลัยต่อ ..ว่าแต่ช่างมันเหอะๆ”
เธอตอบก่อนจะทำท่าไม่ใส่ใจ
“อ้าวแล้วนี่เมื่อไรเจ้จะกลับล่ะ งานโอเพ่นเฮาส์จบแล้วคนเริ่มทยอยกันกลับแล้วนะ”คราวนี้ชาเขียวเป็นคนถามบ้าง
“ไม่รู้สิ ใกล้แล้วละมั้ง...”เธอตอบลอยๆพร้อมทั้งกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าชาเขียวแล้วถามต่อ
“แล้วชาล่ะ จะกลับยัง?”
“ก็น่าจะใกล้และ..” ยังไม่ทันที่ชาจะพูดจบก็มีเสียงแหบๆของผู้ชายคนนึงดังขึ้นแทรก
“เฮ้ย! นิชชิน ไออุ่น พวกแกยังไม่กลับใช่ป่ะ ช่วยมาเก็บแล็บให้ทีดิ พี่รีบกลับม้ากกมาก ..เอ้อ! ขอบคุณนะ บาย!” ..-O-! อะไรวะครับไอรุ่นพี่บ้าคุณเมิงมาสั่งนี่ไม่คิดจะฟังคำตอบเลยใช่มั้ย-________- จะตะโกนด่าก็ไม่ทัน เร็วยังกับจิ้งจกโดนไฟลนหาง
“ทำไมทำหน้างั้นอ่ะนิชชิน-O- …ไม่อยากเก็บแล็บเหรอ” และนี่คือเสียงของมาลินที่หันไปถามนิชชินผู้เผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกับผม ..เอ่อ แล้วก็ดูคุณเธอถาม ใครมันจะอยากเก็บครับแล็บเนี่ยเก็บยุ่งยากจะตายบ้ารึเปล่า-____-; แต่ไม่เป็นไรเพราะเธอน่ารัก จะบ้าก็โอเค -.-
" ถ้าพวกนายไม่อยากเก็บ..ฉันช่วยก็ได้นะ*-* ” คราวนี้เธอหันมาพูดทั้งกับผมและนิชชิน ซึ่งนั่นทำให้นิชชินทำหน้าเครียดกว่าเดิม ...ทำไมวะข้อเสนอนี้ออกจะดี-.,-
“เฮ้ย นิชชิน ให้มาลินช่วยเหอะ ฉันอยากใกล้ชิดกับเธออ่ะ บอกแล้วว่าสนใจคนนี้ แบบ...แม่หนูจะเอาคนนี้อ่ะ เข้าใจป่ะ>O<” ผมล็อกคอนิชชินให้หันหลังกลับมาก่อนจะกระซิบกระซาบ
“อ่า..ตามใจนายแล้วกัน แต่ไม่สนับสนุนเท่าไรหรอกนะ”นิชชินพึมพำตอบกลับมา
"เอ้า ตกลงซุบซิบกันเสร็จก็ไปกัน เร็วๆ>O< อยากเห็นแล็บของคณะวิทยาศาสตร์อ่ะ ”มาลินพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะลากผมกับนิชชินเข้าไปในตึกวิทยาศาสตร์
ห้องแล็บหนึ่ง
“โห ห้องแล็บนี่ดูใหญ่โตดีเนอะ*0*” เสียงมาลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แหงล่ะครับ นี่มันคณะวิทยาศาสตร์นะแล็บก็ต้องใหญ่เป็นปรกติ ฮ่าๆ ..อา.. ว่าแต่มาลินอยู่คณะอะไรเหรอ” นั่นสินะ..ผมยังไม่รู้เลยว่าเธออยู่คณะอะไร
“หืมOo มาลินอยู่แฟชั่นดีไซน์น่ะ ..ไม่มีแล็บให้เล่นเลย..“ประโยคหลังเธอพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ..แต่ผมได้ยินนะ-.-
“อา...ฉันว่าเราเริ่มเก็บของกันดีกว่านะ ไออุ่น;_;” นิชชินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปลงๆ หลังขากกวาดสายตามองรอบห้องแล็บหนึ่งห้องนี้ทีพวกรุ่นพี่ใช้ในการทำแล็บสาธิตในงานโอเพ่นเฮาส์วันนี้ อืม..มันเน่าจริงๆด้วย โฮกกกกกก (พ่นไฟ)
นิชชินกับผมซึ่งชินกับอุปกรณ์พวกนี้แล้ว เริ่มเก็บกวาดของในห้อง โดยมีชาเขียวกับทาโอะคอยช่วย ต่างกับมาลิน ที่ยังคงตื่นตาตื่นใจกับอุปกรณ์รอบๆนี่เหลือเกิน
"เอ๊ะ นี่มันอะไรอ่ะ สีสันสดใส~*0*” มาลินหันมาหาพวกผมก่อนจะชูหลอดทดลองที่มีสีฟ้าใสอยู่
“เอ่อ..เจ้ผมว่าเจ้วางมันไว้แล้วไปทำอะไรที่มันอันตรายน้อยกว่านี้หน่อยมั้ย เช่นเช็ดโต๊ะอ่ะ-_-;”ชาเขียวบอก แต่ดูเหมือนว่ามาลินเธอจะไม่ฟังอะไรอีกแล้ว-O-;
“อ๊าาา อันนี้ก็สีสวย แดงสดใสส~”
“เอ่อ..มาลิน อย่าเล่นนะอันนั้นมัน..”ยังไม่ทันที่นิชชินจะพูดจบ..”เอ๊ะ..ว่าแต่ถ้าเราเอาสีแดงนี่กับสีฟ้านั่นมาผสมกัน..ตามทฤษฎีสี..ก็จะได้สีม่วง..อา..คงเหมือนกันละมั้ง..ลองดูดีกว่า*0* ” เฮ้ยย ฉิบหาย=[]=
“อย่าาา!” เสียงทุกคนตะโกนลั่นห้ามการเล่นแผลงๆของมาลินพร้อมวิ่งไปใกล้ตัวเธอเพื่อที่จะไปห้ามเธอ แต่ดูเหมือนจะช้าไป เพราะทันทีที่มาลินเทสารสองชนิดนี้ลงไปผสมกันก็เกิดเป็นฟองฟู่พุ่งปุดๆๆออกมาแล้วก็...
บึมมมมมม!
... เกิดเป็นโกโก้ครันช์T_T ..ณ วินาทีนี้ ทุกคนยืนนิ่งสงบค้างอยู่ท่าเดิม(ที่จะกระโจนไปห้ามมาลิน) ที่จะผิดจากเดิมก็คงจะเป็นคราบเขม่าสีดำๆจากการระเบิดที่เกาะอยู่บนหน้าทุกคน โดยเฉพาะมาลิน...
“ระ..ระเบิดเป็นวงกว้างสวยงามดีเนอะ” คนต้นเรื่องหันกลับมายิ้มแหยๆให้กับทุกคน นิชชินที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมล้มลงไปซะตรงนี้รีบเดินไปดึงตัวมาลินออกมาจากตรงที่สารระเบิดให้ไปที่อ่างล้างมือเพื่อล้างสารที่เลอะและล้างหน้าล้างตาก่อนจะเริ่มบ่น..
“ผมบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าๆ ก็ยังเล่นอีกเป็นไงล่ะ ระเบิดเลยเลย”
“ขอโทษษ ก็ไม่รู้นี่นา._. ...แถมสีมันก็ล่อใจ”
“เฮ้ออ ช่างเถอะ มันไม่กระเด็นเข้าตาก็ดีแล้ว นิชชินยื่นผ้าเช็ดมือให้มาลินพร้อมกับปากก็ยังพูดต่อไป
“แล้วมือน่ะล้างให้สะอาดๆนะฮะ ฟอกสบู่ด้วย เดี๋ยวจะล้างไม่เกลี้ยง แล้วก็..”
แปลกนะ ผมไม่เคยเห็นนิชชินพูดมากขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วดูจากท่าทางเหวอๆของน้องชากับทาก็คงจะคิดเหมือนกันกับผม แต่คงไม่มีอะไรหรอก..ก็นะ..เหตุการณ์อย่างนี้ในชีวิตผมไม่เคยเจอมาก่อนเหมือนกัน-_-;
--------------
{malin’s part}
“นิชชิน ชาเขียว ทาโอะแล้วก็ไออุ่น ฉันไปล่ะ วันนี้สนุกมาก เอ้อ..แล้วก็ขอโทษเรื่องแล็บอีกทีนะ.___. บ้ายบายย” ฉันล่ำลาทุกคน ก่อนจะเดินแยกตัวกลับไปที่ตึกของคณะฉัน อืม..หลังจากที่ช่วยกันเก็บห้องแล็บของตึกวิทยาศาสตร์ที่ระเบิดตูมตามเรียบร้อยแล้ว(เอ่อ..แน่นอนทุกคนให้ฉันทำได้แค่เช็ดโต๊ะ-_____-;) ชาเขียวกับทาโอะก็แยกตัวกลับบ้านไปก่อนสงสัยจะไปทำอะไรอะไร ( ก็ไปกันสองคนใครไม่คิด ฉันคิด-.,-)ส่วนนิชชินกับไออุ่นรู้สึกว่าจะต้องอยู่ทำงานหรืออะไรสักอย่างที่มหาลัย ส่วนฉัน..ไปแฮงค์เอาท์ เย่>O<! เนื่องจากว่าวันนี้ไลแลคจะไม่กลับบ้าน เพราะต้องอยู่ทำงานที่มหาลัย ฉันเลยเป็นอิสระ กลับบ้านเมื่อไรก็ได้ เยเย่~
“ฟินฟินน-3- จะไปกันรึยังอ่ะ” ฉันถามฟินๆที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า
“ไปสิๆ เดี๋ยวเจ๊ทินแกมาแล้วเราก็ไปกันเลย ไม่รู้ว่าชีไปแต๋แลดอยู่ไหนเนี่ย” ทันที่ที่ฟินฟินพูดจบ เจ๊สุทินคนงามก็ย่างกรายมาพอดี “โอเคฮร้า เจ๊พร้อมล่ะ” เจ๊สุทินหรือที่ฉันโดนบังคับให้เรียกกรี้ดนิ่มพูดขึ้นพร้อมเชิดหน้าและส่งสายตาจิก..ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วล่ะ ว่าเจ๊แกไปไหนมา..โบ๊ะหน้านั่นเอง-.,-
“นี่จะสวยไปเพื่อใครเนี่ยเจ๊ ไปงานวันเกิดนะไม่ใช่งานกาล่า”ฟินฟินถามขึ้นพร้อมมองขมตาอันหนาเด้งเป็นเงางามของพี่กรี้ดนิ่มอย่างสยองนิดๆ ใช่แล้วล่ะ อย่างที่ฟินฟินบอกวันนี้เราจะไปงานวันเกิดของนังมิเชลล(กระดกลิ้น)
“อ๊ะๆ ได้ยังไงคะคุณน้อง งานวันเกิดของนางมิเชลนางคงจะจัดเต็ม ถ้าพี่ไม่จัดเต็มก็แย่งซีนไม่ได้น่ะสิ จุ๊ๆเธอนี่ไม่รู้อะไรฟินฟิน” พี่กรี้ดนิ่มพูดพร้อมห่อปากและกระดิกนิ้วไปมา
“เอาเถอะไปกันได้แล้ว เร็วๆ”ฉันพูดตัดบทพร้อมลากตัวเจ๊กรี้ดนิ่มกับฟินฟินออกมาจากตึก
ณ งานวันเกิด
“เจ๊กรี้ดนิ่ม ฟินฟิน มาลิน ทางเนนนนนน้” เสียงแหลมๆของมิเชล...อ๊ะ..ฉันลืมบอกไปว่าจริงๆแล้วชีไม่ได้ชื่อมิเชลนะแต่ชื่อว่าไมเคิล-.,-....ฉันมีคนรู้จักเป็นผู้ฉิงเยอะ ก็คณะของฉันคนเรียนส่วนมากก็เป็นผู้หญิงไม่ก็ใจหญิงน่ะ อีกอย่างเพื่อนเกย์เป็นอะไรที่สะดวกใจคบกว่าผู้ชายเพราะพวกชีช่างเข้าใจผู้หญิงยิ่งกว่าตัวฉันเองซะอีก!
"เห็นไหม ฉันบอกหล่อนแล้วว่านังมิเชลนี่จัดเต็มแน่นอน” พี่กรี้ดนิ่มหันมากระซิบกับฟินฟินพร้อมส่งสายตาเป็นเชิงว่า ’เห็นมั้ย? ดูสิยะ’ก่อนจะเดินไปหาไมเคิลล(กระดกลิ้น)
“มาช้านะย้ะ~” ไมเคิ..เอ่อฉันหมายถึง มิเชล-O-; กรีดนิ้วมาทางพวกฉันแล้วกรอกตาไปมาด้วยท่าทางแบบฉบับของนาง แต่มีหรือคนอย่างเจ๊กรี๊ดนิ่มจะยอม….
“แหมมม~~ พวกฉันก็มีงานต้องทำบ้างอะไรบ้างนะยะ ไม่ใช่คิดจะโดดไปตะแล๊ดแต๊ดแต๊ๆ ที่ไหนก็ไปได้แบบหล่อน” เจ๊กรี๊ดนิ่มสะบัดบ็อบสามร้อยหกสิบองศา ก่อนจะย่างกรายเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้นังมิเชลยืนหงุดหงิดบิดตูดไปมาด้วยความไม่พอใจ -__-^^
“…เอาน่าๆ วันเกิดทั้งทีทำใจให้มันโปร่งโล่งสบายหน่อย” ฟินฟินเดินมาตบไหล่มิเชลเบาๆ ตามด้วยควงแขนเหมือนคู่เต้นรำสมัยยังเอ๊าะๆ(?) แล้วพากันเดินเข้าสู่ตัวบ้าน
ฉันเดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย บ้านของมิเชลค่อนข้างสวยเลยทีเดียวล่ะ เนื่องจากเจ้าตัวไม่ได้ทำตัวฉู่ฉี่ฟู่ฟ่าบาบาราอะไรมากมาย บ้านของเธอจึงดูสวยมีสง่า โดยไม่ต้องพึ่งขนมิ้งค์หลากสีห้อยระย้า(เหมือนเจ๊กรี๊ดนิ่ม- -)
“ไฮ~ มาลิน คัมเฮียย~” เหล่าหนุ่มสาวชาวต่างชาติพากันกวักมือเรียกฉันให้เดินเข้าไปหา ..อ้อ แล้วก็อีกอย่างนึง… มิเชลกับฉันรู้จักกันมาตั้งแต่เรียนไฮสคูลที่เมืองนอกแล้วล่ะ แต่พอดีว่าแม่ของนางเป็นคนไทย จึงกลับมาที่ไทยพร้อมๆกับฉัน (ตอนนั้นแลคกำลังเข้ามหา'ลัยพอดี)
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ” หลังจากพูดคุยพอเป็นพิธีกับเพื่อนเก่า ฉันจึงหันไปฉีกยิ้มให้กับมิเชล แล้วหยิบของขวัญที่ซื้อไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วส่งให้เจ้าหล่อน
“ตายแล้วววว~~ คิดว่าเธอจะไม่ให้ซะแล้วนะเนี่ยย “ มิเชลรับกล่องใบเล็กเท่าฝ่ามือไปพินิจดูด้วยรอยยิ้มดีใจสุดๆ
“ไม่ให้ได้ไงล่ะยะ เพื่อนเลิฟฟฟ” ฉันกระโดดกอดมิเชลแน่นๆจนได้กลิ่นน้ำหอมลอยฟุ้งเข้าจมูก มิเชลทำตาเยิ้มบวกกับใบหน้าอันซาบซึ้งปานน้ำตาจะไหล แต่ก่อนที่ฉากเลิฟซีนอันน่าขนลุกจะเกิดขึ้น ยัยฟินฟินที่ถือแก้วไวน์สีสวยก็โผล่เข้ามาซะก่อน
“นี่! ไปแด๊นซ์กันหน่อยดีกว่าสาวๆ~” พูดจบก็ลากฉันกับมิเชลไปกลางบ้าน เราทั้งสามคนเริ่มโยกตามจังหวะเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆด้วยสไตล์กึ่งแจ๊สกึ่งเร็กเก้-[]- และด้วยความสนุกสนานนี้เอง ก็ทำให้ฉันเพลิดเพลินจนลืมเวลาไปเสียสนิท…..
----------------------------
{Nishin’s part}
ตอนที่มีคนมาเคาะประตูหน้าบ้าน ในเวลานั้นผมกำลังแปรงฟันอยู่หน้ากระจก ถ้าให้ย้อนไปก่อนหน้านี้ซักสิบนาที ผมคงกำลังกล่าวราตรีสวัสดิ์กับคุณต้นไม้ แต่นั่นยังไมใช่ประเด็น เอาเป็นว่าผมกำลังแปรงฟัน ซึ่งถ้านับไปสิบนาทีต่อจากนี้ผมก็คงกำลังนอนหลับปล่อยให้สมองได้พักผ่อน แต่ก็นั่นแหละครับ ชีวิตไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เพราะประตูหน้าบ้านดันถูกเคาะจนสั่นสะเทือน โดยที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่…
ลองพูดให้ง่ายกว่านี้หน่อย.....ผมกำลังแปรงฟัน แล้วก็มีคนมาเคาะประตู ซึ่งคนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือพี่ชายของ ’เธอคนนั้น’ พี่ไลแลค นั่นเอง
“อีอะไออึ๊อ่าวอั้บ?” ผมเดินไปเปิดประตูโดยที่ยังคงแปรงฟันอยู่….
“มาลินล่ะ มาลินอยู่ไหนนน!!! แก แกใช่มั้ยที่ขโมยมาลินไปปป~” และยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งหลัก พี่ไลแลคก็โผเข้ามาเขย่าไหล่ผมอย่างแรงจนแปรงสีฟันกระแทกปากเจ็บไปหมดเลย (;_;)
“ เอ๋ ไม่ได้อยู่บ้านหรอกหรอครับ(‘ ‘ ;)” ผมเกาหัวด้วยความงง ถ้าคำนวณตามหลักฟิสิกส์ มาลินซึ่งไม่มีความเร่ง น่าจะกลับไปถึงบ้านด้วยความเร็วคงที่ โดยมีระยะกระจัดและเวลาเท่าเดิมนี่นา…
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ! ฉันพึ่งบึ่งมาถึงบ้านเมื่อตะกี้ แต่พอเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ก็พบเพียงความว่างเปล่า นี่มันตี1 แล้ว!!มาลินหายไปไหน!!! ม่ายยยยย” พี่ชายผู้ตามหาน้องสาวขยุ้มหัวเซอร์ๆของตัวเองด้วยท่าทีปวดร้าว…..
“หลบอยู่บนต้นไม้รึเปล่าครับ” พี่แลคหันขวับมามองผมตาเขียวปั้ด….ผมแค่พูดตามหลักความเป็นจริงเองนะ.!
“ไม่ใช่! ไม่ใช่เลย ฉันหาทั่วบ้านแล้ว T_T โทรหาก็แล้ว แต่น้องลินของพี่ก็ปิดเครื่อง”
“ อ๋า น่าแปลก” ผมขมวดคิ้ว…บนต้นไม้ก็ไม่มีหรอกหรอเนี่ย…. ไม่ได้การล่ะ แปรงฟันเกินสามนาทีแล้ว
“ เดี๋ยวผมมาแป้ปนึงนะครับ “ ผมรีบวิ่งไปบ้วนปาก แล้วเดินกลับมาหาพี่ไลแลค
“นี่….เมื่อกี้ฉันโทรหาเพื่อนของมาลินคนนึงติด เห็นบอกว่าตอนแรกไปบ้านของไมเคิลหรือมิเชลอะไรซักอย่างนี่ล่ะ…แต่ตอนนี้เพื่อนคนนั้นกลับบ้านไปก่อนแล้ว….เลยไม่รู้ว่ามาลินยังอยู่ที่นั่นรึเปล่า” พี่แลคทำสีหน้าเจ็บปวดอย่างสุดจะทน
“เรา…ต้อง…ออกไปตามหามาลิน “ จากนั้นจึงเข้าโหมดขรึมโดยทันที
“ครับ” ผมพยักหน้าตาม ขนาดบนต้นไม้ยังไม่มี เป็นไปไม่ได้….
“ ไปๆๆๆๆ ไปเดี๋ยวนี้ ถ้าน้องลินเจออันตรายเข้าไปจะว่ายังไง ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้” พี่แลคฉุดกระชากผมที่ใส่ชุดนอนลายเทเลทับบี้ให้ไปขึ้นรถ และยังไม่ทันที่จะได้คาดเข็มขัด ก็เหยียบขั้นเร่งซะเต็มที่จนผมเกือบหน้าคะมำ
“ย้ากกกกก” พี่แลคหักพวกมาลัยหลบรถซาเล้งที่ขับปาดหน้ามา(?) ผมเกาะเบาะรถไว้อย่างแน่นหนา พยายามนึกถึงหน้าคุณพ่อ คุณแม่ และชาเขียว…อา พี่ชาขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูวันที่น้องได้เรียนมหา’ลัย (;__;)
“ ใจเย็นก่อน เรายังปลอดภัย ฉันพอจะจำทางไปบ้านไมเคิล อะไรนั่นได้อยู่น่ะนะ”
“…อ่า..ครับ….” ….เอาสิบนาทีที่แล้วของผมคืนมาTT
------------------------
{ malin’s part}
กี่โมงแล้วนะ” ฉันเอ่ยถามฟินฟินที่เมาเหมือนหมู แต่ก็นั่นล่ะ อย่างที่คิดไม่ได้รับคำตอบ.. พอก้มมองมือถือตัวเองก็พบว่าแบตหมดเดี้ยงไปแล้ว ตายล่ะหว่า…
สภาพตอนนี้ไม่มีใครที่พอจะพึ่งพาได้เลยซักคน ไมเคิลกำลังทำตัวเป็นโรสในไททานิคแหกปากร้องเพลงมายฮาร์ทวิลโกออนดังไปทั่วบ้าน ส่วนเจ๊กรี๊ดนิ่มก็แทบจะขึ้นไปเต้นรูดเสาบนโต๊ะ พวกแขกที่ไม่ค่อยสนิทก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว
……ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน……
ฉันคิดอย่างหนักแน่น…คว้ากระเป๋าถือแล้วก้าวเดินออกจากบ้าน ทิ้งสภาพอันน่าอนาถใจไว้เบื้องหลัง สองเท้าของฉันเดินย่ำไปบนท้องถนนอันเปล่าเปลี่ยว ในใจรู้สึกหวั่นวิตกเล็กน้อย แถมอยู่ดีๆก็พาลไปคิดถึงพี่ชายบังเกิดเกล้าของตนเอง คิดถึงใบหน้าเคะๆ(?)ของน้องชาที่ยืนเคียงคู่กับทาโอะ สุดท้ายภาพหน้าเหวอๆของนิชชินก็ลอยเข้ามา..
"เอ่อ…มาลินครับบบ” กาลครั้งหนึ่ง ความคิดของคนเรากลายเป็นสี่มิติ สมจริงอะไรเช่นนี้นะ…
“จะไปไหนครับนั่น?” …โอ้มายก้อด… ดิฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างค่ะ….
"นี่เธอ…” มีคนยื่นมาแตะไหล่ฉันเบาๆ ฉันรีบหันไปมอง เตรียมใช้วิชาคาราเต้ทั้งหมดที่เรียนมา แต่ภาพที่เห็นกลับเป็น นิชชินที่กำลังยืนทำหน้ามึนอยู่ซะอย่างนั้น
"ไปขึ้นรถกันเถอะครับ พี่แลคทำหน้าโหดอยู่นะ(‘ ‘ ;)” ฉันมองเลยนิชชินไปด้านหลัง เห็นรถเต่ากำลังจอดอยู่ริมถนนท่ามกลางความมืด โดยมีเงาลางๆของไลแลคอยู่ที่ด้านคนขับ…เอ้า ไหนบอกไปทำงานมหาลัยไง- -;
"อ้อ..อืม…โอเค-[]- ” ฉันเดินตามนิชชินไปที่รถทั้งที่ยังมึนๆอยู่ เปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างๆแลคที่หน้าบูดเต็มแก่
"มาลิน…” แลคทำเสียงโหด ก่อนจะตวัดสายตามามอง….
“….ทำไม…ทำไมล่ะ……” แลคพูดด้วยแววตาไหววูบ…
"…..ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อนเลยยย รู้มั้ยพี่เป็นห่วงแค่หนายยย” เจ้าของเสียงโหดๆเมื่อตะกี้โผเข้ามาจับฉันพลิกซ้ายพลิกขวา -_- "เป็นอะไรรึเปล่าน้องพี่ToT"
" แลคค ฉันแค่ไปงานวันเกิดเพื่อนนะไม่ได้ไปเปิดศึกที่ไหน -3-“ ฉันกอดอกแล้วหันไปมองนอกหน้าต่าง
“เอ้อ แล้วไหนบอกวันนี้ไม่กลับไม่ใช่หรอ?”
“ก็แหม พี่ชายอดเป็นห่วงน้องไม่ได้นี่นาT3T เลยขอเพื่อนกลับมาก่อน ” สาบานได้ว่านี่คือ ไลแลค หนุ่มมาดโหดคณะวิศวะกรที่สาวๆพากันรุมกรี๊ด ฉันส่ายหน้าให้กับพี่ชายอย่างเหนื่อยใจ -___-
หลังจากเสียเวลากับการพร่ำเพ้อของแลคมานาน ในที่สุดพวกเราก็มาถึงบ้านตอนตีสองนิดๆ ฉันปล่อยให้แลคเดินเข้าบ้านไปก่อน แล้วจึงเดินไปบอกลานิชชินที่กำลังจะเดินกลับเข้าประตูบ้านไป
“นี่! นิชชินน ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์ออกมาดึกๆดื่นๆ ><”
“อ๊ะ..ไม่เป็นไรครับ พี่แลคเค้าบอกให้ไปด้วยกัน…ผมก็เลยไปด้วยน่ะ(‘ ‘ )” นิชชินเหมือนจะพยายามจะพูดให้สบายใจ แต่ว่านั่นมัน… “หูย ไม่เป็นห่วงบ้างเลยหรอ”
“ อ๋า ไม่ใช่นะครับๆ คือจะว่ายังไงดีล่ะ “ นิชชินโบกไม้โบกมือพัลวัน
“คือผมคิดว่า มาลินน่ะ ไม่เป็นอะไรหรอก” พูดพลางยิ้มออกมานิดๆ
"…เพราะว่า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ผมเชื่อว่า…เธอจะสามารถปีนขึ้นไปหลบบนต้นไม้ได้อย่างแน่นอน (‘w’)V”
… ....อ่า…ซึ้งกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว….
-----------------------------------
to be con.
*กราบรอบบทความ*
ก่อนอื่นอยากจะบอกผู้อ่านทุกคน(ถ้ามี) ว่ามันไม่ง่ายเลยกับการเป็นนักเรียนมอปลาย (?)
เอาล่ะ....มาเข้าเรื่องนิยาย...สำหรับตอนนี้ก็ยังไม่มีสาระเหมือนเดิม ซึ่งคาดว่าคงไม่มีวันมี -__- (y)
สาระอย่างเดียวที่มีตอนนี้คือแต่งนานมาก (หัวเราะแห้งๆ--)
และตอนต่อๆไปคงไม่ได้มาอัพถี่ๆแน่นอน เพราะฉะนั้นถ้าใครบังเอิญแวะเข้ามาก็ฝากช่วยดูแลปัดฝุ่นด้วยนะคะ-/\-
ขอบคุณที่อ่านจนถึงตอนนี้ และขอบคุณที่ให้การสนับสนุนน้องนิชชี่คลุงมาโดยตลอด 555
-ปิ่น&จ๋า-
ความคิดเห็น