วันวานของยัยจอมเปิ่น

เนื้อเรื่อง

วันวานของยัยจอมเปิ่น

ตอนที่ 1

ณ โรงเรียนซารากุเระ

“กิ๊งก๊อง กิ๊งก๊อง”

“โกหกน่า! ออดดังแล้วเหรอ !? โฮมรูมเริ่มแล้วสิเนี่ย!” ยัยฮาสึกิอุทานออกมาอย่างตกใจ !-_-!

ยัยอิเฮโนะ ฮาสึกิเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ของโรงเรียนซารากุเระ มีนิสัยซุ่มซ่าม จนเพื่อนๆเรียกว่า “ยัยจอมเปิ่นบ้าง สาวเปิ่นบ้าง ยัยซุ่มซ่ามบ้าง” ไม่มีวันไหนที่ยัยฮาสึกิจะไม่ทำเรื่องเปิ่นๆ ภายในโรงเรียน ถ้าวันไหนยัยฮาสึกิไม่ทำเรื่องแบบนี้ขึ้น แสดงว่ายัยฮาสึกิโมโหจนไม่มีสติ

“โครมมม” เสียงดังโครมเมื่อกี้ไม่ใช่อะไร ก็เพราะยัยฮาสึกิเดินไม่ดูหน้าดูหลังจนเดินนักเรียนชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนข้าวของกระจัดกระจายไปหมด

“เจ็บๆ !! ไม่ทราบว่าเดินยังไงยะ ถึงเดินชนฉันเนี้ย โธ่! เข้าโฮมรูมสายจนได้”

“เอ๋! ฉันเดินมาดีๆ ของฉันนะ แล้วเธอล่ะ! มัวแต่ดูนาฬิกาอยู่อย่างนั้นแหละ” นักเรียนชายคนนี้ด่ายัยฮาสึกิอย่างไม่เกลงใจ เพราะเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรก็จริง แต่หารู้ไม่ว่าเขากำลังทำให้ยัยฮาสึกิโกรธมากขึ้น

“เอ๊ะ!? เมื่อกี้นายด่าฉันเหรอ นายแน่มากเลยนะ กล้าดียังไงมาด่าฉันฉอดๆๆ อย่างนี้ นายนั่นแหละที่เดินมาชนฉัน ขอโทษมาซะดีๆ นะยะ” ยัยฮาสึกิกล่าวแบบโกรธๆ

“ฮะๆๆ ขอโทษเหรอ บอกคนผิดรึเปล่ายัยซุ่มซ่าม ฝันไปเถอะ คนอย่างนายอาคิโตะเนี่ยนะจะขอโทษคนที่ทำความผิดแล้วบอกว่าตัวเองเป็นคนถูก” นายคนนี้เอ่ยนามของตัวเองออกมา ว่าชื่ออาคิโตะ ชื่อจริงๆ ของเขาคือ ฟุคามาจิ อาคิโตะ นายอาคิโตะมีรูปร่างสูงยาว ตากลมโต (เพราะนายอาคิโตะชอบทำตาโต) ผิวขาวนิด สีผมดำปนน้ำตาลหน่อย รอยยิ้มดูแล้วมีเสน่ห์ บางครั้งดูเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นเมื่อตอนเขานั่งนิ่งเงียบ

“ไปกันได้แล้วอาคิโตะ เดี๋ยวครูฮาชิรอนาน” ฮันโตชิพูดขึ้น

+อีตาบ้านี่เป็นคนรู้จักของอิชิเรนะ ฮันโตชิคุงเรอเนี้ย รู้จักกันได้ไงกันคนแบบนี้+

“เอ๋? ว่าแต่เธอชื่ออะไรนะ” นายฮันโตชิเอ่ยถามอย่างหน้าตาเฉย

“อิเฮโนะ ฮาสึกิคะ” อะไรกันอีตาคนนี้อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ จำชื่อกันก็ไม่ได้

“ชื่อฮาสึกิเหรอ ฮาสึกิจัง เอ๊ย! ไม่ใช่สิต้องเป็น ฮาสึกิซังสิถึงจะถูก ฮะๆๆ”

“ฉันชื่อจะเป็นฮาสึกิจังหรือฮาสึกิซัง ยังไงมันก็คงจะไม่หนักหัวนายหรอกนะ” เมื่อยัยฮาสึกิพูดจบก็เดินหนีไปต่อหน้าต่อตา ทำให้นายอาคิโตกับนายฮันโตชิยืนงงอยู่สองคน

ณ ห้องเรียน

“เอาล่ะนักเรียน วันนี้ครูมีนักเรียนใหม่มาแนะนำให้พวกเธอรู้จักกัน เอาล่ะออกมาได้”

“สวัสดี เราชื่อฟุคามาจิ อาคิโตะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” นายอาคิโตะแนะนำอย่างคล่องแคล่ว จนสาวๆ ในห้องกรี๊ดเป็นการใหญ่ แต่เว้นแค่คนเดียวคือยัยฮาสึกิ

“อุ๊ย! ตายแล้วไม่มีที่นั่งก็มานั่งข้างฉันก็ได้นะอาคิโตะคุง” ยัยฮาจิโนะพูดขึ้น

“นั่งข้างฉันก็ได้นะจ๊ะ ที่ยังว่างอยู่เลย” ตามด้วยยัยซาอิโกะ

“นี่ๆ พวกเธอมีที่นั่งซะที่ในกัน เอายังงี้อาคิโตะคุงไปนั่งข้างนายโทอิชิ ทากามิล่ะกันนะ” ครูฮาชิบอก แล้วเดินออกจากห้องไป แต่ใครจะไปรู้ว่าคนที่นั่งโต๊ะข้างๆ นายทากามิคือยัยฮาสึกิ

“หวัดดีฉันชื่อโทอิชิ ทากามินะยินดีที่ได้รู้จักกัน” นายทากามิแนะนำตัวกับนายอาคิโตะ

“หวัดดี ยินดีที่ได้รู้จักเรียกฉันว่าอาคิโตนะ”

“นี่ ซาโตชิ เอริกะจังอิเฮโนะ ฮาสึกิจังรู้จักกันไว้นะอาคิโตะ เพื่อนสนิทฉันทั้งนั้น” นายทากามิแนะนำเพื่อนสาวของเขาทั้งสองคนอย่างยิ้มแย้ม สดใส ยกเว้นยัยฮาสึกิคนเดียว

“ยินดีที่ได้รู้จักนะเอริกะจังและฮาสึกิซัง” นายอาคิโตะกล่าว
“ใครจะอยากไปรู้จักกันกับนายยะอีตาบ้าอาคิโตะ”

“นี่!? ยัยฮาสึกิทำไมเธอว่าอาคิโตะคุงอย่างนั้นล่ะ ขอโทษเพื่อนใหม่เดี๋ยวนี้นะ” ยัยเอริกะสั่ง

“ไม่เอา ไม่เอาฉันไม่ขอโทษหรอก” ยัยฮาสึกิพูดพลางทำหน้าตาทะลึ่งๆ ให้นายอาคิโตะดู

“เอ่อ!! นายอาคิโตะฉันต้องขอโทษแทนยัยฮาสึกิด้วยนะ ยัยนั่นน่ะไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไร”

“อย่าไปถือสาฮาสึกิมันเลยนะ” ทากามิพูดขอโทษแทนเพื่อนสาวของเค้า

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสาหรอกเรื่องแค่นี้ เยอะกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้วล่ะ” นายอาคิโตะกล่าว

ณ โรงอาหารของโรงเรียน

“นี่!! เอริกะเธอไปซื้อไอ้นั่นน่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อน้ำส้มคั้นเอง” ยัยฮาสึกิบอก

“ได้สิคะคุณฮาสึกิ” ยัยเอริกะตอบกวนประสาทยัยฮาสึกิเล่นๆ ก่อนทานอาหารประจำ

เมื่อยัยฮาสึกิกำลังซื้อน้ำอยู่นั้น

“เอาอะไรจ๊ะ ฮาสึกิจัง”

“เอาน้ำส้มคั้น 2 ให้หนูกับยัยเอริกะและกาแฟ 1 ให้นายทากามิคะป้า”

“จ้า ได้แล้วจ้า”

“ขอบคุณค่ะ อุ๊ย!!!” ยัยฮาสึกิอุทานอย่างตกใจ เพราะเธอได้เดินชนนักเรียนชายคนหนึ่ง จนน้ำกาแฟและน้ำส้มคั้นหกรดเสื้อนักเรียนสีขาว กลายเป็นสีน้ำตาลปนเกล็ดส้มในทันทีทันใด

“ !๐_๐! ขอโทษทีนะคะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เสื้อของคุณเป็นสี…” ยัยฮาสึกิรีบอธิบายทันที

“ !0๐0! หยุดเลย! หยุดเลย! ยัยบ้าฮาสึกิซัง เธอนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ เลยนะเนี้ย ทำยังไงฉันจึงจะพ้นจากเธอสักที ฉันซวยเพราะเธอมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ” นายอาคิโตะด่าอย่างไม่เกรงใจยัยฮาสึกิ

“เฮ้ย!!! นายอีกแล้วเรอเนี้ย ด่าฉันซะไม่มีความเกรงอกเกรงใจกันบ้างเลยนะ ทั้งๆ ที่ฉันขอโทษแล้วนายไม่หาย จะให้ฉันทำยังไงอีกล่ะ” ยัยฮาสึกิพูดแบบงอนๆ ปนโกรธนิดๆ แล้วเดินหนีไป

“อ้าว!? ยัยฮาสึกิไม่ทานข้าวเหรอ นายนี่เอาแต่ว่าเพื่อนฉันอยู่ได้ เพราะนายคนเดียวฮาสึกิถึงได้หนีไปอย่างนี้ ถ้ายัยนั่นเป็นอะไรขึ้นมานายตายแน่อาคิโตะคุง” ยัยเอริกะเอาแต่ด่าอย่างโกรธ

“ !๐_๐! เอ่อ..คือฉัน..ฉันขอโทษ อ้าวไปแล้วเรอเอริกะ” นายอาคิโตะมัวแต่ยืนมองอย่างมืนงง

“ไม่ต้องสนใจหรอกพวกผู้หญิงก็เป็นยังงี้ล่ะ อย่าสนใจเลย” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

“อือ” นายอาคิโตะตอบเสียงเบาๆ แต่ในใจของเขายังเป็นห่วงยัยฮาสึกิอยู่

โปรดติดตามเนื้อเรื่องต่อไปได้ ในตอนที่ 2 นะคะ