คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Mission Three: È venuto dall'Italia(มันมาจากอิตาลี)
“เคร้ง”เสียงไม้บิลเลียดกระทบกับดาบเหล็กของใครบางคนเสียงดัง
“Midori tanabiku namimori nodainaku shounaku nami ga iiitsumo kawaranu sukoyaka kenage aa~ tomo ni utaou namimorichuu”เสียงแหลมเล็กเสียงนึงดังขึ้นนกตัวอ้วนกลมสีเหลืองทองบินมาเกาะบนหัวของชายหนุ่มร่างสูงที่เอาดาบกันไม้บิลเลียดเอาไว้
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ”ฮิบาริพูดขึ้น
“มาแล้วเหรอไอ้เด็กเวร”สควอโล่ที่ได้สติเริ่มแหกปากอีกครั้ง
“มาแล้วเหรอหนุ่มน้อย”แกมม่ายิ้มกระหลิ้มกระเหลี่ย
“อี๋=_=หมอนี่มันอะไรอะมาจับหน้าอกฉันทำไม”ยามาโมโตะโวยวายเมื่อแกมม่ายื่นมือมาลูบแผงอกของตน
“=_=”ฮิบาริมองทั้งสองคนด้วยสายตาเอือมระอาก่อนที่จะลุกขึ้นคว้าทอนฟาพุ่งเข้าฝาดใส่แกมม่าเต็มแรง
“แกไอ้เด็กบ้า”แกมม่าเตรียมตัวพุ่งเข้าใส่ฮิบาริ
“เดี๋ยวก่อนแกมม่า”เสียงเย็นยะเยือกของเด็กหญิงตัวน้อยผู้สวมหมวกกลมโตสีขาวดังขึ้นทำให้แกมม่าชะงัก
“องค์หญิง”แกมม่าพูดขึ้นด้วยเสียงอันสั่นเทา”ทำไมมาอยู่ที่นี่”
“ฉันมาตามคำสั่งของท่านเบียคุรัน”เด็กหญิงตอบเสียงเรียบ “ไปกันเถอะแกมม่าเราไม่ว่างมากนักหรอกนะ”เด็กหญิงพูดเรียบๆก่อนจะหันหลังเดินออกจากรถไฟ
“แต่ว่า....”แกมม่าทำท่าจะแย้ง
“เราบอกให้ไปไงแกมม่า...เราหมดธุระกับคนพวกนี้แล้ว”เด็กหญิงพูดเสียงเรียบ
“ครับองค์หญิง”แกมม่าพูดจบแล้วเดินจากไป
“เฮ้ย.....คิดหนีเหรอไอ้โลลิค่อน”สควอโล่พูดอย่างโมโห
“เดี๋ยวก่อน”ฮิบาริวิ่งไปขวางทางทั้งสองคน
“ฮิบาริ เคียวยะสินะเราไม่มีธุระอะไรกับนายแล้ว”เด็กหญิงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“พวกเธอคิดว่ามาหาเรื่องฉันแล้วจะไปดื้อๆเหรอ”ฮิบาริพูดพร้อมแสยะยิ้ม
“หลีกทางซะฮิบาริ เคียวยะ”แกมม่าพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ฮิบาริ เคียวยะในอนาคตอันใกล้นี้นายจะต้องพบจุดจบอันน่าสิ้นหวัง”เด็กหญิงพูดขึ้น
“เธอพูดอะไร”ฮิบาริพูด
“นายมีอนาคตสองทางให้เลือกนายจะเดินไปในทางที่สิ้นหวังหรือจะเดินไปในทางที่ดีมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนายความมืดที่นายต้องเผชิญมันยิ่งใหญ่กว่าที่นายคิดนายจะถูกความมืดกลืนกินจนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง..........”เมื่อเด็กหญิงพูดจบลำแสงสีขาวนวลก็ลอยลงมาจากฟากฟ้าพุ่งเข้าใส่ร่างของเด็กหญิงและแกมม่า
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”สควอโล่ตะโกน
“มองไม่เห็นเลย”ยามาโมโตะหลับตาปี๋
“.................”
ความเงียบเกิดขึ้นภายในรถไฟเมื่อแสงสีขาวหายไปร่างของเด็กหญิงและแกมม่าที่เคยยืนอยู่ก็หายไป
“เกิดอะไรขึ้นน่ะแล้วพวกนั้นหายไปไหน”ยามาโมโตะพูดด้วยสีหน้าตกใจ
“ไปได้แล้วยามาโมโตะ”ฮิบาริพูดเสียงเรียบและเดินลงจากรถไฟ
“เฮ้....เดี๋ยวสิฮิบาริ”ยามาโมโตะรีบวิ่งตามฮิบาริไป
“เฮ้ย...พวกแกอย่าลืมฉันสิวะ”สควอโล่ตะโกน “แล้วพวกแกก็มาได้แล้ว
ชายหนุ่มผมสีทองมีมงกุฎประดับอยู่บนหัวโผล่ออกมาจากชั้นวางของบนรถไฟ(เข้าไปได้ไงฟระ=_=;;)
“หายหัวไปอยู่บนนู้นทำไมเหอะ”สควอโล่เริ่มร่ายใส่ชายที่โผล่ออกมา
“ก็เจ้าชายถูกเจ้ากบนั่นชวนไปแอบดูการต่อสู้ของนายน่ะสิ”
“อ้าวทำไมโบ้ยมาให้Meละฮับ”ชายที่สวมหัวกบที่โผล่มาจากไหนไม่รู้โพล่งออกมา
“หรือไม่จริงล่ะเจ้ากบ-_-++”คนที่แทนตัวเองว่าเจ้าชายพูดใส่ชายสวมหัวกบ
“รุ่นพี่เบลนี่สันดานเฉียจริงๆนะฮับ=_=”ชายที่สวมหัวกบพูดพร้อมถอนหายใจ
“ก็อย่างว่าล่ะเป็นแค่เจ้าชาย(สมมติ)ที่ถูกเกลียดขี้หน้าจนถูกไล่ออกจากประเทศและซมซานมาหาวาเรียก็เงี้ยสันดานนี่เหลือรับจริงๆMeละหน่าย”
“อย่ามาเติมสมมติสิเฟร้ย”คนที่ถูกเรียกว่าเบลพูดอย่างเหลืออดพร้อมปามีดใส่ชายที่สวมหัวกบ
“อึก...มันเจ็บนะรุ่นพี่Meชักจะฉุนแล้ว”ชายสวมหัวกบพูดพร้อมดึงมีดออกจากหลังตัวเองและงอทิ้งที่ละอัน
“โดนแล้วก็หัดตายบ้างสิฟะ”เบลบ่น
“นี่ผู้กองสควอโล่Meขออณุญาติฆ่าอีตาเจ้าชายตกกระป๋องนี่ได้ไหม”
“พอได้แล้วน่าฟรานเบลไปกันได้แล้ว”สควอโล่พูดตัดบท
ห้องกรรมการรักษาระเบียบโรงเรียนนามิโมริ
“เป็นไงมั่งล่ะฮิบาริ”ยามาโมโตะถามฮิบาริเมื่อเห็นรอยแผลของฮิบาริเริ่มมีเลือดซึมออกมา
“ทำแผลให้หน่อยสิ”
“หา.......O_o”ยามาโมโตะร้องขึ้นเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าคำๆนี้จะออกจากปากฮิบาริ
“ฉันบอกให้ทำแผลให้หน่อย”ฮิบาริพูดเสียงเรียบ
“อืม...”
ยามาโมโตะค่อยๆถอดเสื้อฮิบาริออกและเริ่มใช้ผ้าพันแผลพันให้ฮิบาริใช้เวลาไม่นานนักก็เสร็จ(หมายถึงทำแผลนะอย่าพี่งคิดเลยเถิด)
“เฮ้ยพวกแก!!!”สควอโล่เปิดประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเสียงดัง
“สควอโล่O_o”ยามาโมโตะร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“-_-“ฮิบาริทำหน้าหน่ายๆก่อนจะหันไปหยิบยาแก้ปวดมากิน
Merone(ฐานทัพเมโลเน่)
“องค์หญิงท่านพูดอะไรกับฮิบาริ เคียวยะ”แกมม่าวิ่งมาจับมือเด็กหญิง
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”เด็กหญิงพูดเสียงเย็น
“ขอโทษครับ”แกมม่ารีบคลายมืออก
“ฉันแค่พูดสิ่งที่ฉันเห็นเท่านั้น”เด็กหญิงตอบสั้นๆ
“ไงยูนิจัง”เบียคุรันเดินมาพร้อมอิริเอะโชอิจิเข้ามาหาเด็กหญิง
“แกเบียคุรัน”แกมม่ากัดฟันกรอด
“เอาล่ะมาเหนื่อยๆไปพักกันดีกว่านะทั้งสองคน”เบียคุรันพูดพร้อมรอยยิ้ม
“แต่ท่านเบียคุรัน....เรามีเรื่องที่จะ....”โชอิจิแย้งขึ้น
“ช่างก่อนน่าโชจัง”เบียคุรันพูด
“แต่ว่า.......”โชอิจิพยายามจะแย้งอีกรอบ
“เราค่อยบอกที่หลังก็ได้มันน่าตื่นเต้นกว่าไม่ใช่เหรอเนอะ”เบียคุรันพูดพร้อมหัวเราะอย่างมีเลศนัย
.................................................................................................................
ความคิดเห็น