vocaloid fic evil food eater

เนื้อเรื่อง

the evil food eater conchitar

ในคฤหาสน์ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นอันเน่าเหม็นและน่ารังเกียจอาหารค่ำมื้อสุดท้ายกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกเช่นเคยอาหาร
อันน่าสยดสยองและแลดูแปลกตาถูกจัดเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะหรูหญิงสาวผมแดงนั่งกินอาหารเหล่านั้นอยู่เพียงผู้เดียว
ด้วยใบหน้าอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มชื่อของเธอคือ วานิก้า คอนชิต้า ซึ่งเมื่อก่อนครั้งหนึ่งเธอผู้นี้เคยแสวงหาอาหารเลิศรส
ไปทั่วโลกแต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่สามารถเติมเต็มความอยากอาหารของเธอได้สิ่งที่สามารถบรรเทาความอยากอาหารของ
เธอได้กลับเป็นที่สุดของอาหารอันน่าสยดสยอง

“รีบยกอาหารออกมาเสริฟห์สิเจ้าพ่อครัวไร้ประโยชน์เอ๊ย”คอนชิต้าตะโกนสั่งพ่อครัวโง่เง่าไร้ประโยชน์ของเธอขณะที่เธอกำลังเคี้ยวคอร์นเฟล็กซ์ที่อุดมไปด้วยเหล็กอย่างเอร็ดอร่อย

“ขอโทษด้วยครับท่านคอนชิต้าสลัดต้นหอมย่างกับต้นหอมดิบเสริฟห์พร้อมต้นหอมใหญ่พิเศษได้แล้วครับ”พ่อครัวผมฟ้าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาพร้อมจานสลัดใบใหญ่

“ไปเอามาเพิ่มอีกเซ่แค่นี้มันพอยาไส้ซะที่ไหนเหอะเจ้าโง่สมองน่ะมีไหมไปทำมาเพิ่มซะ”คอนชิต้าพูดพลางเคี้ยวสลัดต้นหอมเต็มปาก

“แต่ว่า.....”

“อะไรฉันบอกให้ไปเอามาเพิ่มหูเป็นน้ำหนวกรึไง”คอนชิต้าพูดด้วยน้ำเสียงอันกราดเกรี้ยว

“คือวัตถุดิบมันหมดแล้วเจ้าค่ะ”สาวใช้ผมเหลืองวิ่งสไลด์เข้ามาก้มกราบคอนชิต้า

“หมด?....หมดงั้นเหรอ?ทำไมไม่หัดเตรียมพร้อมเหอะแล้วหล่อนน่ะนี่มันสมัยไหนแล้วเหอะมาเจ้าคงเจ้าค่ะบ้าบอคอแตกอะไรเหอะอีเรยา”คอนชิต้าพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“ขอประทานโทษค่ะ....ว่าแต่เรยาเป็นใครกันคะ?”สาวใช้ผมเหลืองพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

“ช่างมันเถอะน่าอีเรยาน่ะ....ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าให้เตรียมให้พร้อมเหอะ”คอนชิต้าสะบัดมือเรียวงามประทะเข้ากับใบหน้าของสาวใช้จนหน้าของเธอสบัดไปตามแรงตบ

“ขอประทานโทษค่ะ...ฮึก....ฮึก”เด็กสาวใช้มือลูบใบหน้าของตนก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอ

“นี่อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็นนะ....หรือว่าหล่อนอยากมาเป็นอาหารเช้าของฉันนักเหอะ”คอนชิต้าใช้ปลายนิ้วเชิดใบหน้าของสาวใช้ขึ้นพลางแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ

“ขอโทษครับท่านคอนชิต้ากรุณาอย่าทำอะไรน้องของผมเลยครับ”พ่อบ้านผมเหลืองตัวน้อยกระโดดเข้ามาขวาง

“เจ้าก็อยากถูกทำเป็นอาหารเช้าของข้าอีกคนรึไงเหอะเจ้าเสบียงฉุกเฉินหมายเลขสอง”

“สะ...เสบียงฉุกเฉินงั้นเหรอ...”

“หึ...”คอนชิต้าสบถในลำคอเบาๆก่อนที่จะหยิบน้ำชาผสมมะนาวผลมไฮดรอริกและไซยาไนต์ขึ้นจิบแล้วพูดต่อว่า”พวกเธอโชคดีไปนะเพราะตอนนี้ฉันอิ่มซะแล้ว....จำเอาไว้นะฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นพวกเธอกรุณาให้เกียรติฉันบ้าง”ว่าเสร็จคอนชิต้าก็เดินออกไป

หลายวันผ่านไปอาหารค่ำอันน่าสยดสยองถูกจัดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพ่อครัวและคนรับใช้หลายคนต่างหลบหนีออกไปบางคนก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยจนบัดนี้เหลือผู้อาศัยอยู่ภายในคฤหาสน์เพียงสี่คน

ในวันนี้เหล่าอาหารเหล่าอาหารอันน่าสยดสยองก็ยังคงทยอยออกมาจากห้องครัวและถูกจัดเรียงรายอย่างสวยงามบนโต๊ะหรูคอนชิต้าสาวเดินเยื้องย่างเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้หรูก่อนที่จะจัดการอาหารที่ตั้งอยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

“เอ่อ...ท่านคอนชิต้าครับ”พ่อครัวหนุ่มผมฟ้าเอ่ยขึ้น

“มีอะไร”คอนชิต้าพูดพลางจิ้มมะเขือม่วงย่างไฟเข้าปาก

“ผมขอลาหยุดได้ไหมครับ”

“ว่าไงนะ?”คอนชิต้าเค้นเสียง

“ผมขอลาหยุดน่ะครับพอดีรู้สึกว่ามีไข้นิดหน่อยครับ”

“อืม....ไม่นึกเลยนะว่าจะเป็นคนไร้ประโยชน์อะไรขนาดนี้”ว่าแล้วคอนชิต้าสาวก็สาดน้ำใส่หน้าพ่อครัวผมฟ้า

“ทำอะไรน่ะครับ”

“เจ้าคงคิดที่จะทรยศข้าสินะ”คอนชิต้าสวมกอดพ่อครัวผมฟ้าไว้แน่น

“พะ...พูดอะไรของคุณน่ะ”

“จะทรยศชั้นสินะ!!!!!”คอนขิต้าเงื้อมีดขึ้นเหนือหัวก่อนที่จะแทงเข้าไปยังหัวของพ่อครัวไร้ประโยชน์ของเธอ

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”พ่อครัวผมฟ้ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“คนทรยศต้องโดนกำจัด!!”คอนชิต้าใช้ส้นสูงกระทืบเข้าที่มือของพอครัวจนมือเป็นรูก่อนที่จะใช้เส้นเอ็นร้อยผ่านรูที่ฝ่ามือเมื่อร้อยเสร็จเธอก็ยกร่างพ่อครัวของเธอขึ้นแขวนในห้องเย็น

“หึๆๆๆๆ”คอนชิต้าหัวเราะชอบใจ

“ท่านคอนชิต้า....นะ...นั่นกำลังทำอะไรน่ะครับ”พ่อบ้านผมเหลืองตัวน้อยพูดเสียงสั่น

“นี่...คุณพ่อบ้าน”

“มีอะไรครับ.......”

“รสชาติของนายน่ะจะเป็นยังไงกันนะ”คอนชิต้ากระชากเนคไทน์ของพ่อบ้านจนพ่อบ้านตัวน้อยเซไปตามแรงดึง

“ไม่นะ......”

“หึ..............”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

“พี่คะเกิด......กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”สาวใช้กรีดร้องอย่างตกใจเมื่อเบื้องหน้าของเธอคือภาพที่คอนชิต้ากำลังคาบหัวของพ่อบ้านผู้ซึ่งเป็นพี่ชายของเธออยู่ในปาก

“เธอก็จะมาให้ฉันได้ลิ้มรสอีกคนสินะ...............”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เวลาผ่านไป คฤหาสน์ก็กลายเป็นคฤหาสน์ร้างไม่มีอะไรเหลือที่นั่นเหลือเพี่ยงเธออยู่เพียงผู้เดียวแต่เธอนั้นก็ยังคงต้องการอีก ต้องการขึ้นไปอีก

คอนชิต้าได้เดินมายังห้องอาหารที่เมื่อประมาณ3-4วันก่อนยังมีอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะแต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่าคอนชิต้าเดินโซเซไปหยุดตรงหน้ากระจกเงาบานใหญ่เธอสะดุดตากับเงาของตนเองที่สะท้อนอยู่บนผิวหน้าของกระจกเงา

ก่อนที่จะแสยะยิ้มแล้วพึมพำออกมาอย่างแผ่วเบาว่า”นี่ยังมีสิ่งที่ฉันยังไม่ได้ลิ้มรสอยู่นี่”

 อาหารค่ำมื้อสุดท้ายของคอนชิต้าไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากตัวเธอเองในตอนนี้เธอได้ลิ้มรสทุกอย่างบนโลกแล้วแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่า”เธอ”นั้นมีรสชาติอย่างไร

 

 

Comment writer

สำหรับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งเกี่ยวกับโวคาลอยด์ก็เลยยังไม่ค่อยชำนาญเท่าไหร่เพราะการจะนำโวคาลอยด์มา
แต่งเป็นนิยายมันยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(เติมก.ไก่ยาวๆเลย)ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะถ้า
ใครต้องการให้ลองแต่งนิยายจากเพลงอื่นอีกก็บอกกันได้นะยินดีเสมอ>_<

เกือบลืมตัวละคร

พ่อบ้าน เลน

สาวใช้ ลิน

พ่อครัว ไคโตะ