เล่ห์กลใต้ต้นท้อ

เล่ห์กลใต้ต้นท้อ

ย่ำค่ำอย่าออกนอกเรือน

'ยามนี้เมืองตงเป่ยช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง​ คดีแปลกประหลาดถึงเก้าคดีผุดขึ้นรวดเร็วราวดอกเห็ด​ ข้าล่ะกลุ้มใจนัก'​เสียงชายวัยกลางคนพูดขึ้น​ เขาหันหน้าไปยังลูกค้าสาวก่อนยื่นหมั่นโถวลูกเล็กให้แล้วรับเงินทอนจากมือขาวซีดของคุณหนูตระกูลขุนนางผู้ไร้สาวใช้ติดตาม​ 

  ' นั่นสินะเจ้าคะ​ ตั้งแต่เมื่อใดกันนะที่เมืองการค้าเเห่งแว่นแคว้นเกิดคดีพิศวงเช่นนี้​ อา​ ข้าจำได้แล้ว​ ก็ตั้งแต่คุณหนูสามสกุลมู่นั่นฟื้นคืนชีพอย่างไรเล่า'​

เสียงหวานเอ่ยกระซิบกระซาบตามประสาคนพูดเรื่องฉาวโฉ่​ คิ้วงามโก่งคล้ายคันสรวาดแล่นไปมาตามอารมณ์​อย่างออกรส

 'จริงด้วยแม่นาง​ ข้านี่ความจำเลอะเลือนจริงๆ' ชายแก่ถอนหายใจเล็กน้อย​ นั่นสินะทั้งๆที่เขาพูดเรื่องนี้กับพวกแม่ค้าออกจะบ่อย​ เหตุใดวันนี้กลับเลอะเลือนยิ่ง

 '​แล้วท่านลุงเคยเห็นหน้าสตรีสกุลมู่นั่นหรือไม่'​เสียงหวานใสเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

 '​เหมือนจะเคยเห็นนา​ นางก็งดงามอยู่​' มือเหี่ยวย่นลูบเคราบางเบาๆ​ เอาจริงๆก็ไม่เคยเห็นหน้าคุณหนูมู่ผู้นั้นหรอกนะ​ แค่คุยโวตามประสาเท่านั้น​ 

'งั้นรึเจ้าคะ'​

ดวงตาดอกท้องหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์​ มือบางวางหมั่นโถวราคาถูกลงบนโต๊ะไม้​ ก่อนปลดผ้าคลุมหน้าออกเล็กน้อย​ แล้วแสยะยิ้ม

 '​งดงามเช่นนี้ใช่ไหมเจ้าคะ​ ท่านลุง... '

 ใบหน้าเหี่ยวย่นซีดเผือก​ ก่อนร้องเหวดังลั่นวิ่งเตลิดทั่วตรอกตลาด​ ทิ้งไว้แต่ลูกค้าสาวปริศนาที่ยืนกุมท้องหัวเราะอย่างสนุกสนานและหมั่นโถวลูกเล็กรสหวานอีกเป็นเบือ...