คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความหวั่นไหว
อนที่ 7 วามหวั่นไหว
“ริมฝีปาเหรอะ....” มุนบยอลมอมา้วยสายาริั แล้วเลื่อนสายาลไปที่ริมฝีปาอัน หน้าอเราห่าันเพียไม่ี่เน มุนบยอลใ้มือโอบรอบหลัอันแล้วเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้ึ้นเรื่อยๆ ....
“พี่ะ.....”
ยอนสะุ้ เห็นมุนบยอลำลั้มหน้าลมา ห่าาใบหน้าอเธอเพีย
นิเียว
“ื่นเถอะ
นี่มันห้าโมเย็นแล้วนะ ...ทำไมเหื่อแนานี้เนี่ย ฝันร้ายเหรอะ”
มุนบยอล
เอามือบี้มูอยอน ยิ้มเบาๆพร้อมเลิิ้วึ้นเล็น้อย
ให้ายิ.....ฝันเหรอเนี่ย
ยอนยมือวาึ้นับรหัวใอัวเอ รู้สึไ้ว่าหัวใัวเอเ้นแรนลัวว่ามุนบยอละไ้ยินเสีย
“อ่า.. ใ่ๆ อโทษที พี่ำลัใน่ะ”
ยอนอึอั ้มหน้าุ
“พี่ะ...”
มุนบยอลนั่ลที่้าัวยอน เอื้อมมือมาแะไหล่ร่าบาที่อยู่รหน้า บีบเบาๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า
ไม่มีอะไรแล้วนะ มัน็แ่วามฝันเอ...”
ใ่ินะ....
มัน็แ่วามฝันเอ อนนี้วามิในหัวยอนสับสนไปหม นี่เธอิมาถึับเ็บเรื่อนี้ไปฝันเลยเหรอ
“อื้ม
ไม่เป็นไรแล้วๆ ันำไม่ไ้แล้วแหละว่าฝันว่าอะไร แ่รู้สึว่าใมาอ่ะ”
ยอนยิ้มลบเลื่อน มุนบยอลเอ็สัมผัสไ้ แ่รู้นิสัยอยอนีว่าถ้าเ้าัวเลือที่ะไม่พูอะไร
็ป่วยาระเ้าี้่อ
“โอเ....พี่ไปิน้าวเถอะ
ันทำ้าวผัิมิับไ่ม้วนไว้ให้” มุนบยอลหยิบผ้าเ็ัวแล้วลุไปอาบน้ำ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ืนนี้เราทำอะไรันีะ” ยอนที่ำลัล้าานอยู่หันหน้าไปยันถาม เห็นมุนบยอลำลัเอียหัว เอาผ้านหนูเ็ผม ผมที่เปียนิๆ ริมฝีปาอมมพู วาลมโที่ำลั้อรอำอบอยู่ทำให้ยอนนิ่ไปั่วะ
“พี่ะ...ยัไม่หายใอีเหรอเนี่ย”
มุนบยอลำ “ันว่าะออไปื้อโูมาินแล้วู SAW
ภาที่ 3 ่อนะเนี่ย รอบที่แล้วเรายัูันไม่บเลย”
“อ่ะ...อ๋อ....ใ่ๆ
เอาิ” ยอนรีบหันลับมาล้าาน่อ
“หืม....
วันนี้มาแปล ไม่ห้าม้วยแฮะ” มุนบยอลถาม้วยวามสสัย
ปิยอนะห้ามลอเวลามุนบยอลื่ม เพราะอนมุนบยอลเมามัน่าวุ่นวายเหลือเิน
ยอนเอ็ออ่อน เลยเลือที่ะไม่ื่มแล้วอยูแลน้อๆแทน
“เอาิ...พี่็อยาื่มเหมือนัน
ไม่ไ้ื่มนานล่ะ ิะว่าเป็นโอาสพิเศษ ลอปีใหม่
ล่วหน้า ื้อไ่ทอับป๊อบอร์นมา้วยนะ”
ยอนอบยิ้มๆ
“ไ้รับผม...” มุนบยอละเบ๊ะให้ หยิบุแรถแล้วเินออาห้อไป
หายไปพัให่
สุท้ายมุนบยอล็ลับมาพร้อมโูหลายว ไ่ทอและป๊อบอร์นามสั่ แถมยัมีพววัถุิบสำหรับทำอาหาริมือลับมาอีหลายถุ
“เี๋ยวนะ ะะินี่วันเนี่ยยยยยยย” ยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นปริมาโูที่มุนบยอลื้อมา
“นานๆพี่ะอนุาัที
็้อัหนัไปเลยเ่ ” มุนบยอลหยิบวัถุิบ่าๆที่ื้อมาใสู่้เย็น “นี่มันวันหยุยาวอพวเรานะ
เ้าไม่อยาออไปไหน้วย ไว้ทำับ้าวิน
ันเถอะ”
“โอเ๊....”
ยอนำท่ามุนบยอลที่ำลััออย่าั้ใ หยิบไ่และป๊อบอร์นออาถุ
“พี่ะ...พี่มีุนอนที่เป็นระโปร้วยเหรอ”
มุนบยอลเพิ่สัเว่ายอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็แล้ว
ยอนใสุ่นอนระโปรสีาวน่ารั ูเ็และสใสนมุนบยอลเผลอยิ้มออมาับภาพอนรหน้า
“อื้ม...แ่นานๆะใส่ทีน่ะ”
ยอนไม่ไ้สนใับำถามอมุนบยอลมา เพราะำลั่วนอยู่ับารนำป๊อบอร์ออาไมโรเวฟ
“เ้า็มี...
แป๊บนึนะ” มุนบยอลเินหายเ้าไปในห้อนอนอัวเอ ไม่นานนั
็ออมาพร้อมุนอนระโปรสีำ
มีระุมสีาว้านหน้า
“ย่าห์....
ทำไมเธอูน่ารัอย่านี้ล่ะ ฮ่าๆๆ”
ยอนำให่เพราะไม่เยเห็นมุนบยอลใสุ่นอนที่เป็นระโปรมา่อน
“พี่ะ
ุเรามันเ้าันมาเลย มาถ่ายรูปอัพลแฟนาเฟ่ันเหอะ” มุนบยอลึมือ
ยอนเ้าไปในห้อนอน
หยิบโทรศัพท์ออมาเปิล้อ แล้วั้พิับหนัสือไว้
ยอนนั่อยู่บนเีย ูสอนิ้วให้มุนบยอลเป็นสัาว่าพร้อมถ่ายรูปแล้ว
“โอเ
เ้าั้เวลาไว้ 5 วินะ 1...2..3” มุนบยอลัเอร์แล้ววิ่ไปนั่้ายอน
ทั้สอนยมือึ้นมาปิหน้าัวเอ
ูสอนิ้วทำรูปัววี เสียัเอร์ัึ้น มุนบยอลลุึ้นไปเ็รูปถ่าย
“ไอู.......
น่ารัั มูมู่้ออบแน่ๆเลย ันอัพลเลยนะ” มุนบยอลเอียโทรศัพท์ให้ยอนู แล้วพิมพ์แปั่นรัวๆ
านั้น็อัพรูปลแฟนาเฟ่
ไม่นานนัแฟนลับ็เ้ามาอมเม้นันแบบถล่มทลาย
เป็นไปามที่มุนบยอลิไว้
ในเมื่อแฟนลับเอ็ิ้นเธอับยอนอยู่แล้ว
เรื่อนี้อาะ่วเบี่ยเบนวามสนใเรื่อ่าวอฮวีอินไ้
อีอย่าเธอับยอนเอ็สนิทันอยู่แล้ว ไม่น่าะเป็นที่ผิสัเอะไร
“พี่อยาูหนัแล้ว
... ไปูหนัันเถอะ” ยอนลามือมุนบยอลออาห้อนอน ัแหยิบไ่และป๊อบอร์นไปที่โฟา
มุนบยอลเินไปเปิู้เย็น หยิบโูออมา 2 ว
หนัที่พวเธอูในวันนี้เป็นหนัเี่ยวับารโริที่ให้เหยื่อ่อสู้เพื่อเอาัวรอาเมทรมานแบบ่าๆ
ริๆมุนบยอลไม่่อยอบหนัพวนี้ัเท่าไหร่
แุ่พี่ลีเอร์อบหนัเลือสาแบบนี้ะเหลือเิน มุนบยอลเผลอเอามือปิาไปหลายาะที่ยอนนั่
ป๊อบอร์นินอย่าสบายใ
ไม่นานหนั็บล
“ออมมอ....ทำไมพี่อบูหนัอะไรพวนี้เนี่ย”
มุนบยอลที่ำลัเอาผ้าห่มปิา
เอ่ยถามึ้น ยอนำพรืับท่าทาลัวสุีแบบนั้น
ไล่ะมุนบยอลนแมน ใเสาะะริ
“็มันสนุนี่นา...
ว่าแ่พี่ยัไม่่วเลย ู่ออีัเรื่อมั้ย” ยอนหยิบโูึ้นมาิบ
“ัไป
รอบนี้ันเลือเอนะว่าะูเรื่ออะไร...” มุนบยอลเ้ัวึ้นาโฟา
เลือหนัที่ัวเออยาะูอยู่พัให่ สุท้าย็เลือหนัแนว Sci-Fi
เี่ยวับภัยพิบัิแผ่นินไหวโลถล่ม ่าีแนวอะไรอย่านี้
- -‘
มุนบยอลทิ้ัวลบนโฟา
หยิบโูวที่สอออมาเปิ
“หืม
.... วแรหมไปแล้วเหรอ” ยอนถาม้วยวามใ
“็พี่นั้นแหละ
อยาูหนัอะไร็ไม่รู้เนี่ย ันลัวนโูย้อมใไปหมวแล้ว”
มุนบยอลเอ่ยอนๆ
“ฮ่าๆๆๆ
โทที ... เอาเลยามสบาย เี๋ยวเมามาๆ เธอ็หลับอยู่ในห้อนี่แหละ”
ยอนอบำๆ
สุท้ายว่าหนัเรื่อนี้ะบ
ทั้สอน็ื่มโูไปอื้อ ยอนเอแ่มึนๆ พอมีสิอยู่ แ่อีามุนบยอลนแมนนี่ิ
เมาหลับาโฟาไปเรียบร้อยโรเรียนมัมมูแล้ว
“บยอลอ่า...
บยอลอ่า ไปนอนที่เียเถอะ” ยอนพยายามปลุมุนบยอล แ่เ้าัวหาไ้รู้สึอะไรไม่
.... ทำไีเนี่ย พยุไม่ไหว้วยิ... ยอนิ สุท้าย็ัสินใเินไปหยิบผ้าห่มับหมอนออมาให้มุนบยอลนอนที่โฟา
ส่วนัวเอ็เ้าไปนอนในห้อนอน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ะ....พี่ะ...ทำไมมานอนอยู่รนี้เนี่ย”
เสียเล็ๆเบาๆ ระิบ้าหูมุนบยอล
เมื่อมุนบยอลลืมาึ้น็พบฮวีอินนั่อยู่ร้าโฟา
“มาั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย
ไม่เห็นไ้ยินเสียเลย” มุนบยอลยี้า ถามอย่าัวเีย
“เ้ามอึ้นมาา้าล่าเห็นไฟปิอยู่ิว่าพี่หลับแล้ว
เลยไุแเ้ามาเลยอ่ะ” ฮวีอินุมูไปที่แ้มอมุนบยอล
“ิถึมาเลย
T^T เ้าเลยัสินใลับมา่อนอ่ะ” ฮวีอินหอมแ้มมุนบยอลฟอให่
“เี๋ยวนะ ทำไมลิ่นโูแรนานี้เนี่ย พี่ื่มโูไปเหรอะ”
“อื้ม...นิหน่อยเอ”
มุนบยอลอบัวเีย
“เ้าว่าพี่เมาแล้วนะ
เี๋ยวเ้าไปเอาผ้ามาเ็ัวให้” ฮวีอินลุึ้นไปหาผ้านหนูุบน้ำมาเ็ัวให้มุนบยอล
ผ้าเย็นๆับไปทั่วใบหน้าและลำออมุนบยอล มุนบยอลลืมาปรือๆ
เห็นนัวเล็ที่ำลัั้หน้าั้าเ็ัวให้ น่ารัเินะห้ามใ ผ้าเย็นๆที่สัมผัสอยู่รอบลำออนนี้
ลับทำให้อารม์อมุนบยอลร้อนึ้น สุท้ายมุนบยอล็ึัวฮวีอินให้ล้มลมาบนโฟาแล้วพลิัวเอึ้นไปอยู่้านบน
“เี๋ยว่ะ....พี่ยอนอยู่ไม่ใ่เหรอ
เี๋ยวพี่เ้าไ้ยินนะ” ฮวีอินเอามือผลััว
มุนบยอลออ
มุนบยอลใ้มือ้าเียวรวบ้อมือทั้สออนัวเล็ึ้นไปไว้เหนือหัว
นัวเล็สะุ้เฮือ
“่ามันเถอะ
ไม่สนแล้วว่าใระว่ายัไ....” มุนบยอลไม่สนใที่นัวเล็ห้าม
เพราะ้วยนิสัยยอนถ้าลอไ้หลับแล้วะหลับลึมา แถมยัื่มโูไปั้เยอะ
ไม่ื่นึ้นมา่ายๆ
มุนบยอลใ้หลัมืออี้าไล่ไปาม้าแ้มอฮวีอิน
นัวเล็้มหน้าล้วยวามเินอาย มุนบยอลใ้ปลายนิ้วันาอฮวีอินึ้น แล้วูบลไปอย่าร้อนแร
้วยวามิถึผสมับฤทธิ์แอลอฮอล์ำนวนมาที่ื่มไป
ูบนั้น่าเร้าร้อนนฮวีอินเผลอส่เสียราเบาๆออมาาลำอ
“อือ....อื้ม....”
เสียราแผ่วเบาที่ไ้ยินทำให้มุนบยอลแทบเป็นบ้า
มุนบยอลถอนริมฝีปาเร้าร้อนอัวเอออาปานิ่มๆนั้น
แล้วุมูไปที่หูและอออฮวีอิน ใ้ปา
ที่ร้อนผ่าวบเบาๆรลำอทำให้ฮวีอินสะุ้ไปทั้ัว
มุนบยอลปล่อยมืออา้อมือเล็ๆ
ที่รึไว้ แล้วเริ่มปลุอฮวีอินและัวเอออ
ปล่อยให้ร่าายทุส่วนเลื่อนไหวไปอย่าที่วระเป็น....
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------- Yongsun’s
part-------
ยอนื่นึ้นมาลาึ เพราะปริมาโูที่ื่มเ้าไป
ทำให้เธอ้อื่นมาเ้าห้อน้ำ ยอนเปิประูออไปเียบๆเพราะลัวมุนบยอลื่น
ระหว่าทาที่ำลัะเินไปห้อน้ำ
เธอเห็นว่าผ้าห่มที่ห่มให้มุนบยอลถูเะลมาอที่พื้นเรียบร้อยแล้ว เพราะื่มโูไปมา
ทำให้ร้อนินะ
ยอนรีบเ้าห้อน้ำไป
านั้น็หยิบผ้านหนูผืนเล็ในห้อน้ำ ุบน้ำหมาๆ เพื่อที่ะเอามาเ็ัวให้มุนบยอล
ภาพที่เห็นือมุนบยอลำลัึมำอะไรไม่รู้ า้าหนึ่่ายอยู่บนพนัโฟา ระุมเสื้อเม็บนถูปลลเรียบร้อยแล้ว้วยวามร้อน
ให้ายิหลับเหมือนเ็เลย ยอนลั้นำแทบไม่อยู่
ยอนเลื่อนัวเ้าไปใล้มุนบยอล
โมไฟเล็ๆ สลัวๆ ้าโฟาที่เปิไว้ทำให้เห็นแ้มแล้ำอมุนบยอล
เปลือาปิสนิท ริมฝีปาที่เผยอึ้นเล็น้อย
วินาทีนั้นยอนเอ็เริ่มรู้ัวว่าัวเอเผลอหลเสน่ห์มุนบยอลนแมนเ้าให้แล้ว
ยอนเลื่อนใบหน้าเ้าไปใล้หน้าอมุนบยอลแล้วแอบหอมแ้มมุนบยอลเบาๆ
มุนบยอลยับัวเล็น้อย ยอนรีบผะออ
“อื้ม...นิหน่อยเอ”
มุนบยอลเอ่ยึ้นมาอย่าแผ่วเบา
“....
นิหน่อยอะไรฟร๊ะ นี่ละเมอเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆ” ยอนหลุำออมาเบาๆ
แ่็ลัวมุนบยอละื่น
อนนี้ใบหน้าอมุนบยอลเ็มใบ้วยเหื่อ ยอนเินไปหยิบรีโมทแอร์ ปรับแอร์ให้เย็นึ้นนิหน่อย
แล้วใ้ผ้านหนูับใบหน้าและออมุนบยอลเบาๆ
มุนบยอลยับเหมือนะรู้สึัวเล็น้อย
ถอนหายใเฮือให่ ยอนพยายามเ็ให้เบามือึ้น
ู่ๆ
มุนบยอล็ึัวเธออย่าแรนล้มลไปที่โฟา านั้น็พลิัวเอึ้นมาอยู่้านบน้วยวามใยอนรีบผลััวอมุนบยอลออ
แ่ยิ่เมาแรยิ่เยอะ มุนบยอลใ้มือ้าเียวรวบ้อมืออยอนึ้นไปรึอยู่เหนือศีรษะ
แล้วลืมาึ้นเล็น้อย
“่ามันเถอะ
ไม่สนแล้วว่าใระว่ายัไ....” มุนบยอลอบ้วยน้ำเสียริั ยอนใับำพูที่ไ้ยิน
ไม่ทันาำมุนบยอล็ูบเธออย่ารวเร็ว ูบนั้น่าหนัหน่วและ
เร้าร้อน
ยอนพยายามที่ะิ้น แ่ส่วนหนึ่ในใ็ลับรู้สึพึพอใในรสูบนั้น
สุท้ายร่าาย็ยอมแพ้ ยอนเผลอส่เสียราออมาาลำอเบาๆ
มุนบยอลเลื่อนริมฝีปาไป
ที่้าหูและลำออเธอ
ลมหายใร้อนผ่าวที่ร้นอปลุให้อารม์อยอนแระเิ มืออมุนบยอลที่้อมืออเธอไว้เริ่มลายล
ยอนเลื่อนมืออเธอมาโอบศีรษะอ
มุนบยอล อารม์ที่พลุ่พล่านทำให้เธอเผลอิผมอมุนบยอลเบาๆ
สัมผัสนั้นยิ่ทำให้
มุนบยอลอบสนอ่อร่าายอเธอร้อนแรึ้น เสียลมหายใอทัู้่ันลบเสียหัวใที่เ้นแรนแทบะหลุออมา
มุนบยอล่อยๆเลื่อนัวล่ำ ใ้มือปลเสื้อผ้าอยอนและอัวเอออ....ยอนเผยอริมฝีปาึ้น
หายใหอบถี่ มุนบยอลูบเธอย่าเร้าร้อนอีรั้ สุท้ายยอน็แพ้หัวใอัวเอ
และปล่อยให้อารม์นำพาร่าายให้เลื่อนไหว
…..
……….
…………..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โอ่ย ไม่รู้ะพูยัไี แฟนลับ Wheebyul อย่าเพิ่ถอในะะ ไรท์็เมนน้อฮวีนเหมือนัน
ความคิดเห็น