คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ♥ จดหมาย (The chaser)
Chapter 1 จดหมาย (The chaser)
|
아이야 먼저 가 어기야 디여라차 อาอียา มอนจอ กา ออกียา ดียอราชา 어기야디야 되찾을꺼야 ออกียาดียา ทเวชาจึลกอ 잠시야 앞서도 널 따라 잡으리 난... ชัมชียา อัพซอโต นอล ตารา ชาพือรี นัน...
|
เธอไปก่อนเลยเด็กน้อย... เดี๋ยวฉันจะไปตามเธอกลับมากับฉันเอง... |
Infinite – The chaser
cr. thehoneyyproduction
11:54AM ณ บ้านพักคนพิการทางจิตใจ
นี่มันก็สามวันมาแล้วนะ..คุณน้าจากฉันไปแล้วสามวัน แต่ทำไมฉันยังรู้สึกว่าคุณน้ายังอยู่แถวๆ นี้อยู่เลยนะ? สงสัยเป็นเพราะว่าฉันมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ แต่พอท่านจากไปโดยไม่ได้ทำใจก่อน มันก็เลยมีความรู้สึกว่าเธอยังอยู่กับฉัน
วันนี้ฉันกลับมาที่บ้านพักคนพิการทางจิตใจอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ฉันมาก็เพราะพี่เลี้ยงสาวสวยอายุใกล้เคียงกับฉันของคุณน้าโทร.มาบอกฉันว่าคุณน้าเสียแล้ว แล้วนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้าย(?) ที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันมาที่นี่ก็เพราะคุณน้าได้ฝากของบางอย่างไว้กับพี่เลี้ยงของเธอมาให้ฉัน
‘ห้อง 102’
ห้องของคุณน้าเองล่ะ... ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างใจเย็น พี่เลี้ยงของคุณน้ากำลังนั่งคุยโทรศัพท์อย่างยิ้มแย้มแจ่มใสบนเตียงที่ว่างเปล่าของคุณน้า ก่อนที่จะกดวางสายและหันมาหาฉัน ฉันปิดประตูเบาๆ และหย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้หนังสีขาวที่วางอยู่ตรงข้ามกับเตียงของคุณน้า มันเป็นเก้าอี้ประจำของฉันเองล่ะ
“อ้าว~ เจสสิก้า! มาถึงเร็วจังเลยนะ ^^” พี่เลี้ยงทักฉันเสียงสั่นเล็กน้อย ฉันไม่สามารถอ่านความในใจของเธอได้เลย ว่าทำไมเธอถึงเสียงสั่นขนาดนี้? เป็นเพราะฉันรบกวนเธอตอนคุยโทรศัพท์อยู่หรือเปล่า?
ทำไมเธอไม่ได้ใส่ชุดดำเหมือนฉันเลยเลยอ่ะ? หรือเธอจะดีใจกันแน่ ที่คุณน้าเสียชีวิต?
“พอดีหนูกำลังจะไปหาเพื่อนๆ อ่ะค่ะ พอตอนที่พี่โทร.มา หนูขึ้นแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว” ฉันตอบอย่างเอือมระอา
ก็มันใจหายนี่หน่า... คุณน้าไม่อยู่แล้วมันเหงาอ่ะ
“ทำหน้าเหงาแบบนี้คิดถึงคุณน้าใช่มั้ยล่ะ?” แน่นอนสิ ใครว่าคุณน้าเป็นบ้าเลยต้องมาอยู่บ้านพักคนพิการทางจิตใจ เธอแค่แอคติ้งไปเท่านั้นแหล่ะ เพราะที่นี่เธออยู่ฟรีน่ะ เธอก็เลยแกล้งบ้า =O=
เหตุผลที่ฉันชอบมาเยี่ยมคุณน้าบ่อยๆ ก็เพราะตอนที่พ่อกับแม่ของฉันบินกลับซานฟรานฯ ฉันก็นั่งร้องไห้อยู่ที่สวนสาธาระณะแถวๆ บ้านพักคนพิการทางจิตใจอยู่คนเดียว จู่ๆ คุณน้าก็โผล่มาในเวอร์ชั่นคนบ้า แล้วพวกเราก็คุยกันอยู่นานแสนนาน จนคุณน้าก็บอกกับฉันว่าเธอไม่ได้เป็นบ้า แต่พอพี่เลี้ยงคนเก่าของคุณน้ามา คุณน้าก็กลายเป็นคนบ้าเหมือนเดิม พี่เลี้ยงคนเก่าของคุณน้าก็เลยขอให้ฉันมาเยี่ยมคุณน้าบ่อยๆ เพราะเธอบอกว่าคุณน้าไม่มีลูกเลย ฉันก็เลยโผล่ไปที่บ้านพักคนพิการทางจิตใจและถามหาคุณน้าบ่อยๆ จนได้
กว่าฉันจะได้เลื่อนขั้นเป็นญาติของคุณน้าได้ ก็ใช้เวลานานพอสมควร เพราะทางหลวงเขากลัวว่าฉันจะทำมิดีมิร้ายกับคุณน้า ตอนแรกก็เลยไปถามหาได้อย่างเดียว กว่าจะให้พบหน้ากันซักครั้งก็ใช้เวลาตั้งอาทิตย์กว่าๆ เลย...
“...เจสสิก้า!!”
“คะ?”
“เหม่ออะไรอยู่ตั้งนานล่ะ? ^^ คิดถึงคุณน้าจนเหม่อเลยหรอ?” เอาอีกแล้ว.. ฉันเหม่ออีกแล้ว = =
“ขอโทษค่ะ สงสัยจะเป็นอย่างที่พี่พูดค่ะ ว่าแต่... คุณน้าฝากอะไรไว้ให้หนูหรอคะ?” ฉันเริ่มพูดเข้าประเด็น เพราะว่านัดพวกเพื่อนๆ ไว้น่ะ พรุ่งนี้หนึ่งในนั้นจะแต่งงานแล้วนะ สละโสดเร็วชะมัด!
“คงจะรีบไปหาเพื่อนๆ สินะ นี่จ่ะ! คุณน้าฝากพี่ไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วน่ะ~ อะ..เอ่อ..” เธอยื่นกล่องแฮปปี้มีลของ McDonalds มาให้ฉัน
ให้ตายเถอะคุณน้า -*- นี่ เจสสิก้า จอง ลูกสาวของคุณน้าไม่ใช่หรอคะ? ใช่คนอื่นคนไกลซะที่ไหนกัน?
เวลาคุณน้าจะทำของขวัญให้เพื่อนๆ ของเธอหรือนางพยาบาลที่นี่ เนื่องในโอกาสบ้าๆ บอๆ ของคุณน้า คุณน้าชอบบอกให้ฉันหรือไม่ก็พี่เลี้ยงของเธอไปซื้อแฮปปี้มีลมาเยอะๆ เพราะเธอจะเอากล่องมันมาทำแทนกล่องของขวัญน่ะ เธอชอบบอกว่า ลายมันสวยดี ไม่ต้องเปลืองกล่องและกระดาษห่อของขวัญ...แต่! แฮปปี้มีลใช่ว่ามันจะถูกซะที่ไหนเล่า! TOT เธอก็เลยใช้กล่องแฮปปี้มีลปกปิดความบ้าของเธอ
“...อาทิตย์ที่แล้ว?” ฉันนั่งมองกล่องแฮปปี้มีลอยู่เฉยๆ พลางคิดถึงคำพูดของพี่เลี้ยง ทำไมอาทิตย์ที่แล้ว??? อย่างกับว่าคุณน้ารู้ตัวว่าตัวเองจะตาย อย่างน้อยคุณน้าก็น่าจะทำกล่องนี้ไว้เป็นปีหลายปีเหมือนพินัยกรรมให้ลูกให้หลานแล้วนะ
“คือ..” ระหว่างที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น
~Rrrr Rrrr~
‘YOONA <3’
(“นังเงิงงง! แกอยู่ไหนหา?!! ยัยฮโยยอนโทร.มาบ่นให้ฉันฟังว่าแกยังไม่ถึงเลย”)
“โอ้ย! ฉันเจ็บหูนะยะ เดี๋ยวไปแล้วเนี่ย”
(“ฉันถามว่าแกอยู่ไหน!”)
ยัยเหม่งยุนอาขึ้นเสียงเข้มซะงั้นอ่ะ : (
“อยู่บ้านพักคนพิการทางจิตใจจ่ะแม่จ๋า TOT”
(“โอเค ฉันว่าแล้วไง ออกมาเร็วๆ เลย ฉันจอดรถรอแกแล้วเนี่ย”)
เร็วทันใจมากเพื่อนจ๋า >O< ไม่ต้องเสียเงินค่าแท็กซี่แล้วว~
“จ้าๆ จะออกไปแล้วนะ รักนะจุ๊บๆ~ ><”
(“ยี๋~ ฉันก็รักแกว่ะ ฮ่าๆๆ”)
ยังไงของมันเนี่ย? =.=
ฉันวางสายก่อนที่จะหันไปลาพี่เลี้ยงของคุณน้า แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องทันที แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะหยิบกล่องแฮปปี้มีลจากคุณน้ามาด้วย โดยที่ลืมนึกถึงเรื่องที่คุณน้าทำกล่องแฮปปี้มีลไว้ให้ฉันเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่ท่านจะเสีย...
“นังเงิงง~!!! ^O^” วิ่งพ้นประตูหลักไม่เท่าไหร่ เสียงของยัยเหม่งยุนก็ดังขึ้นมาทันที
ยัยเหม่งยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างรถพลางโบกมือให้ฉัน
ฉันโบกมือตอบกลับ ก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปที่รถ Toyota Vios สีบลอนด์ของยัยเหม่ง และรีบนั่งข้างๆ คนขับทันที
“นี่แกไปแม็คฯ มาไงยะ? o.O” ยัยเหม่งหันมามองกล่องแฮปปี้มีลอย่างสงสัย เพราะแถวๆ นี้มันมี McDonalds ซะที่ไหนล่ะ!
“เปล่า แฮก...! แกออกรถเลย เดี๋ยวไปสาย =O= โอ้ย! เหนื่อยอ่ะ”
“เออๆ ยังไงก็สายอยู่ดีอ่ะ =.=” แล้วยัยเหม่งยุนก็ออกรถจนได้
“นี่แกอย่าให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนผิดดิ~ T T”
“เออๆๆ ฉันก็ออกมาสายเหมือนกัน อย่าร้องไห้นะจ๊ะเมียจ๋า~ >O<” อย่าคิดไปไกลเด็ดขาด! ยัยเหม่งยุนกับฉัน พวกเราเล่นๆ กันเฉยๆ ไม่มีอะไรลับหลังน้าาา~!!
“จ๊ะสามี~ >3<”
“ว่าแต่.. แกมาที่นี่อีกทำไมอ่ะ คุณน้าก็เสียแล้ว หรือแกเสียดายที่ไม่ได้ไปงานศพของคุณน้า เลยมานั่งดมหมอนของคุณน้าเล่น?” เอิ่ม.. นี่แกจะพล่ามไปถึงไหนเนี่ย? โอกาสที่จะให้ฉันพูดอ่ะ มีมั้ย???
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกย่ะ! นี่ไง กล่องแฮปปี้มีล คุณน้าให้มา” ฉันยื่นกล่องในมือไปบังหน้าของยัยเหม่งยุนอย่างตั้งใจ
“ยัยนี่หนิ! ไม่คิดจะแกะดูหน่อยหรอ? ฉันอยากรู้เหมือนกันนะ ว่าคุณน้าให้อะไรแกอ่ะ?” แน่นอนว่ารีแอคชั่นของเธอก็คือดันมันออกจากหน้าของเธออย่างเร็วแสง
“ก็ได้” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนที่จะลงมือกับกล่องแฮปปี้มีลนี้ทันที!
ในกล่องนั้นมีซองจดหมายสีชมพูและอัลบั้มรูปเล็กๆ ที่มีปกเป็นลายดอกไม้สีชมพูเหมือนกัน พร้อมกับกลิ่นของอาหารของMcDonaldsที่กำลังแล่นเข้าจมูกของฉันอยู่
หอมแบบเหม็นๆ นิดนึงนะคะคุณน้า =.= (ยังไงของแก?)
ฉันเปิดดูอัลบั้มรูปที่คุณน้าให้มา... มันมีแต่รูปของฉันกับคุณน้าทั้งนั้นเลย
ตั้งแต่ฉันอายุ14ปีถึง23ปี(ปีนี้) แต่ละรูปพวกเราช่างยิ้มแย้มแจ่มใสเหลือเกิน มีตอนที่ฉันใส่เหล็กดัดฟันด้วยอ่ะ >< บางรูปคุณน้าก็แอบถ่ายฉัน เช่น. ตอนที่ฉันนอนหลับ ตอนที่ฉันกินข้าว ตอนที่ฉันเผลอยิ้ม... โอ้ย~ น้ำตาจะไหลแล้วอ่ะ
“อัลบั้มรูปหรอ?” ยัยเหม่งยุนหันมามองอัลบั้มรูปแปบเดียว เพราะเธอต้องมองถนนมากกว่าที่จะมามองอัลบั้มรูป
หลังจากที่ฉันได้ดูรูปที่เป็นสิบๆ รูปได้ครบแล้ว ฉันก็รีบจัดการกับซองจดหมายของคุณน้าต่อ
“มีจดหมายอีกด้วยแก” ฉันเอาซองจดหมายไปจ่อหน้าของเธอเหมือนเดิม
“อ่านให้ฟังเลย!”
“โอเคๆ.. เจสสิก้าลูกสุดเลิฟฟฟ~ ไม่ต้องพล่ามอะไรมากหรอกเนอะ สั้นๆ ง่ายๆ น้าตายแล้ว! น้าขอเข้าเรื่องเลยนะ เจสสิก้า! ช่วยตามหาลูกชายของน้าหน่อยนะ เขาอายุพอๆ กับหนูเลย แล้วช่วยทำตามความฝันของน้าด้วยนะ ช่วยแต่งงานกับลูกชายของน้าที น้าอยากมีหนูเป็นลูกสะใภ้ ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะหน้าตาทุเรศหรอกนะ เขาหน้าตาดีเหมือนแม่ โฮ่ๆๆ ไปจ้างนักสืบตามหาเขาเลยก็ได้นะ หวังว่าเงินที่น้าให้หนูจะพอที่จะตามหาเขาได้นะจ๊ะ รักนะ จุ๊บๆ อ๋อ! ลูกชายน้าชื่อ อู๋อี้ฟาน เขามีชื่อเล่นว่าคริสนะจ๊ะ อย่าลืมมีหลานให้น้าเร็วๆ นะจ๊ะ ปล. ถ้าเจสสิก้าไม่แต่งงานกับอู๋ฟานของน้า น้าจะตามไปหลอกหลอนหนูแน่! คอยดู!”
ช็อคค!!! ช็อคค!!! ช็อคว้อยยย~!
นี่มันชื่อคนจีนนี่หว่า!~ ลูกคุณน้าเป็นลูกครึ่งอ่ะดิ OoO เพราะหน้าตาของคุณน้าไม่ได้ออกไปทางจีนแม้แต่นิดเลย
ฉันรีบเปิดซองจดหมายดูอีกครั้ง ก่อนที่จะพบเช็คเงินอะไรอ่ะ.. หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน.. หนึ่งแสน! O[]O!
คุณน้าไปเอาเงินมาจากไหนเนี่ย!? น่าแปลกจริงๆ ที่ฉันรู้จักคุณน้ามาตั้งนาน แต่ไม่รู้เรื่องส่วนตัวของคุณน้าซักเท่าไหร่เลย... ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าคุณน้ามีลูกชายด้วย! แต่ฉันก็ไม่เคยถามอ่ะนะ =O=
“เฮ้ย นี่แกจะแต่งงานหลังจากยัยหมีเลยไงเนี่ย!? เซ็งเป็ด!!! ทำไมพวกแกถึงมาสละโสดอะไรกันปีนี้วะเนี่ย?” ยัยเหม่งยุนอารมณ์ร้อมแบบนี้ตลอดอ่ะ ฉันชินแล้ว
“ฉันไม่นอกใจแกหรอกสามีจ๋า~”
“ไม่เชื่อ = 3 = อ่ะ ถึงแล้ว”
ยัยเหม่งยุนจอดรถใกล้ๆ ร้านที่พวกฉันนัดกันมาบ่อยสุดๆ เฉพาะครึ่งปีนี้นะ
มันคือร้าน de’ Wedding dress ร้านขายเช่าเหมาซื้อชุดแต่งงานและอุปกรณ์ตกแต่งหลากหลายเกี่ยวกับงานแต่งงานสำหรับหญิงและชายของยัยยูริ เพื่อนในกลุ่มของฉันเอง
พวกฉันรีบสาวเท้าเข้าไปในร้านทันที
ตอนนี้พวกสาวๆ นั้นกำลังลองชุดเดรสสีขาวที่สั้นเหนือเข่ากันทุกคนเลยนอกจากยัยหมีน้อยทิฟฟานี่ของฉันที่สวมชุดแต่งงานของเจ้าสาวสีขาวแบบเอ-ไลน์ทรงบอลกาวน์ที่ยาวลากพื้น ตั้งแต่สะโพกลงไปมันมีผ้าระบายบานย้วยๆ อย่างสวยงาม
ชุดเดรสสีขาวของเพื่อนเจ้าสาวทั้งหลายมีรูปแบบที่แตกต่างจากกัน ของบางคนเป็นเกาะอกบ้าง สายเดี่ยวบ้าง
“ที่รักจ๋า มาลองชุดมา!” ยัยยูริวิ่งมาดึงแขนของฉันให้ไปที่ห้องแต่งตัวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
ส่วนตอนนี้ยัยเหม่งยุนก็ทำหน้ามุ่ย เพราะยัยยูริเป็นชู้ของฉันและยัยเหม่งยุนเป็นสามีของฉัน เฮ้ออ~ แค่นี้ก็ต้องงอนด้วยเนอะ
“แกชุดแต่งงานอเนกประสงค์ของฉันได้แล้วหรอ?” ฉันถาม
“ได้แล้วแก ฉันตั้งใจตัดมากเลยนะ ถ้าแกใส่เดรสสั้นนี้อย่างเดียวมันก็จะเป็นชุดเพื่อนเจ้าสาวหรือชุดเดรสธรรมดา แต่ถ้าแกเอาผ้าระบายบานย้วยหรือผ้าระบายบานแบบไหนก็ช่างมาใส่ทับมันไว้กับส่วนเอวของชุดเดรส มันก็จะเป็นชุดแต่งงานที่สวยที่สุดในโลกของแกเลยยย!!! >O<” ยัยยูริพล่ามยาวเหยียดและส่งแค่ชุดเดรสสั้นๆ สีขาวมาให้ฉัน
“ไม่ต้องโฆษณาเลย นี่มันจะเป็นครั้งเดียวครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาตัดชุดกับแก โฮ่ๆๆ”
“ใจร้ายว่ะ TOT เอาไปลองเลย!”
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
พวกฉันได้ลองชุดเดรสกันหมดทุกคนแล้ว ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี นอกจากคุณน้องซอฮยอนที่ยังจู้จี้ว่ายัยเหม่งยุนกับฉันอยู่ทุกห้านาที เพราะพวกฉันมาสาย แต่ฉันก็อธิบายแล้วว่าทำไมฉันถึงมาสาย
“พรุ่งนี้นัดเจอกันแต่เช้าเลยนะ ตอน11โมงเช้านะจ๊ะ ไปเจอกันที่หลังโบสถ์กันนะ ฉันจะควงแขนของหนึ่งในเพื่อนของคริสตอนที่เดินเข้าไปในโบสถ์ อย่ามาสายนะขอร้อง! =.=” ยัยหมีน้อยทิฟฟานี่ย้ำรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ สงสัยจะตื่นเต้นมั้งเนี่ย
“พี่ๆ ก็อย่ามาสายกันอีกนะคะ! -*-” พอทีเถอะน้องซอของพี่! TOT
“พวกแก ฉันขอตัวไปทำธุระก่อนนะ ฉันต้องตามหาคนอ่ะ ^^” ฉันยิ้มให้ทุกๆ คน แต่หลายคนก็ทำหน้าเอือมๆ ใส่ฉัน เพราะมาสายแถมยังจะชิ่งหนีก่อนอีก = =
“ตามหาใครอ่ะ?” แทยอนถาม
“ลูกชายของคุณน้าน่ะ”
“อ๋อ..คุณน้าที่เป็นบ้าน่ะหรอ?” ยัยซันนี่เสริม
“ประมาณนั้นแหล่ะ = =” ฉันตอบ
มีแค่ฉันกับยัยเหม่งยุนเท่านั้นที่รู้เรื่องของคุณน้า เพราะฉันก็ชอบพายัยนี่ไปเยี่ยมคุณน้าบ่อยเหมือนกัน
“แล้วแกจะไปตามยังไงอ่ะ?” นี่แกจะมาซักฉันทำไมเนี่ยยัยซูยอง TOT จะไปรู้มั้ยล่ะ?
“กะ..ก็.... จ้างนักสืบดีๆ หาล่ะมั้ง”
“แกมีเงินด้วยหรอ?” กรี๊ดด!!! นังซูยองหนิ ><
“มีว้อยย~! ฉันไปล่ะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว >O< เจอกันพรุ่งนี้นะ” ฉันปิดประเด็น และไม่ลืมที่จะหันไปหาน้องซอและย้ำว่า... “พี่จะไม่ไปสาย!”
น้องซอที่กำลังชูนิ้วชี้ขึ้นฟ้าและกำลังจะอ้าปากพูด ก็ต้องหุบปากทันที -_-
ฉันบอกลาพวกเพื่อนๆ ทั้งหลาย ก่อนที่จะเรียกแท็กซี่เข้าไปในเมือง
...ว่าแต่ ในเมืองจะมีนักสืบให้จ้างด้วยหรอ!? TT O TT
ไม่อยากโดนคุณน้ามาหลอกมาหลอนอ่ะ แง๊~~!!
- - - - - - - - -
ขอคนมาเจิมและมาคอมเม้นท์หน่อยนะจ๊ะ : )
หนึ่งคอมเม้นท์หนึ่งกำลังใจ
เขียนคำไหนผิดช่วยเตือนกันด้วยนะคะ
อีกเรื่องจ้า! แอดไรเตอร์มาหน่อยนะจ๊ะ ไรเตอร์เหงา T T
ความคิดเห็น