วิมานรุ้งร้าว

"วิมานรุ้งร้าว"

เป็นเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจของฉันนานแล้ว

ตั้งใจว่าอยากจะเขียนดราม่าหนักๆ สักเรื่อง

โดยไม่ต้องสนใจว่า จะมีคนอ่านไหม จะมีที่พิมพ์หรือเปล่า

และที่สำคัญตอนจบของมันจะต้องสมหวัง แฮปปี้เอ็นดิ้งเสมอไป

จริงๆ แล้วฉันชอบให้โลกของนิยายสมหวังมากกว่าจะผิดหวัง

เพราะคิดว่าชีวิตของเราก็มีเรื่องหนักหนามากพออยู่แล้ว

ดังนั้นถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ฉันจะไม่ให้นิยายของฉันเศร้ารันทดเกินหดหู่ไปนัก

แต่พล็อตของวิมานรุ้งร้าวมักจะเข้ามารบกวนหัวใจฉันอยู่เสมอ

จนฉันแน่ใจว่าหากฉันไม่เขียนมันขึ้นมา ใจของฉันคงไม่อาจสงบลงได้

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าสุดเส้นสายปลายรุ้ง ตัวละครหลักทั้งหมดจะพาฉันไปสู่จุดใด

อาจจะสมหวัง เพื่อเป็นกำลังใจให้แก่กัน

หรืออาจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังจนเกินจะรับไหว

นี่อาจจะเป็นนิยายเรื่องแรกและเรื่องเดียวของฉัน ที่ไม่มีพระเอก ไม่มีนางเอก!

จะมีก็แต่ผู้หญิง และผู้ชายและโลกของพวกเขาที่จะต้องดำเนินไปเท่านั้น

และคงจะเป็นนิยายเรื่องเดียวของฉันที่อาจมีตอนจบที่ไม่สมหวังเป็นครั้งแรก (ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจนัก)

ดังนั้นนี่คือคำเตือนที่ดีที่สุดจากคนเขียนอย่างฉัน

ถ้าหัวใจของคุณกำลังอ่อนแอ ก็จงข้ามมันไปเสียเถิด...

ไปตามหานิยายเรื่องใดก็ได้ที่จะทำให้คุณมีแรงสู้ต่อ...

แต่สำหรับวิมานรุ้งร้าว ฉันจะเขียนขึ้นเพื่อหาคำตอบบางอย่างให้กับตัวเองเท่านั้น

คำตอบ...ที่บางทีเมื่อนิยายเรื่องนี้จบลง ฉันก็อาจจะไม่มีวันได้พบมันเช่นกัน!!!

วิมานรุ้งร้าว : นัยน์นภางค์

26 8 55