คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่3-2
ราคีบ่วงรัก
อาจจะแปลกเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ ของบางอย่างที่เธอใช้เป็นประจำแต่ที่นี่ไม่มีขายเลยต้องหยิบอย่างลวกแบบลวกๆ ไม่งั้นคนที่นั่งรออยู่ร้านน้ำปั่นคงได้จับเธอหักคอแน่
“ให้เวลายี่สิบนาที ไปซื้อของมาให้ครบ ไม่งั้นเดินกลับเอง”
ธนบัตรสีเทาสามใบถูกยัดใส่มือ แม้เธอจะปฏิเสธแต่อาชวินกลับไม่รับคืน อย่าคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นเพราะหลังจากที่เธอขอไม่รับ คำหยาบกระด้างเล็ดลอดจากริมฝีปากหนามาเป็นชุด เธอนี่อยากจะยกมือตีปากเขาเหลือเกิน
“ถึงยังไม่มีงานแต่งงาน แต่ตอนนี้อาชกับปอถือว่าเป็นสามีภรรยากันแล้วนะลูก ยัยปออย่าดื้อกับพี่เขาล่ะ”
“คุณอาชคะ น้าฝากน้องด้วยนะคะ”
วันที่ท่านทั้งสองเดินทางกลับไปเธอเกือบจะร้องไห้ แต่พอหันมาเจอใบหน้าและนัยน์ตาดุๆ ของสามีหมาดๆ ทำเอาน้ำตาเหือดแห้งทันใด
น่าขันที่เขายอมตกลงและรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แม้ไม่มีใจรักเธอสักนิด แต่สิ่งที่รับรู้ได้ไม่เปลี่ยนแปลงก็คืออาชวินเป็นลูกหลานที่ดี เขารักคุณย่าเกินกว่าสิ่งใด แต่กับมารดาของเธอดูท่าจะไม่ค่อยลงรอยเท่าไหร่ ตามประสาลูกติดกับแม่เลี้ยง เธอว่าคนที่มีปัญหาไม่ใช่ใครหรอกเป็นเขานั่นแหละ
“ถ้าจำไม่ผิด แยกนี้ต้องเลี้ยวซ้าย” ทบทวนความจำของตัวเอง ร้านน้ำปั่นที่อาชวินนั่งรออยู่คงอยู่ตรงนั้น สองมือหอบหิ้วถุงที่บรรจุไปด้วยของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้าไม่เยอะเท่าไหร่เพราะเดี๋ยวมารดาจะส่งเสื้อผ้ามาให้อีกที พวกของจุกจิกเธอไม่ให้ท่านส่งมาเพราะหนักเกินไป เลยตัดปัญหาซื้อใหม่ดีกว่า
ปวริศาชะงักมองไปในร้านเห็นอาชวินนั่งอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ท่าทางดูสนิทสนมเพราะฝ่ายชายถึงกับยกมือลูบแก้มแบบนั้น ตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วโค้งศีรษะลงเล็กน้อยนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มซึ่งแน่นอนว่าการกระทำหวานๆ เมื่อครู่ถึงกับหยุดชะงัก
“ใครคะ” ดูจากแววตาก็พอรู้ว่าไม่พอใจเท่าไหร่นักที่เธอเสียมารยาทมาขัดจังหวะ และคำถามนี้เธอจะไม่เป็นคนตอบเพราะอยากรู้ว่าอาชวินจะให้คำตอบยังไง
“ญาติ” เจ้าของร่างสูงตอบแค่นั้น ยืดตัวลุกขึ้น “ฉันจะกลับแล้ว”
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกทีตอนไหนคะ ช่วงนี้ไม่เห็นออกมาเลย” อีกฝ่ายเอื้อมมือมาเกาะแขนแกร่ง ข้ามหน้าข้ามตาแบบจงใจ พยายามข่มอารมณ์ในตอนนี้เก็บไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มๆ
เห็นทีกลับไปเธอคงต้องทำความตกลงกับอาชวินสักหน่อย อย่างน้อยๆ บางเรื่องมันก็ไม่ควร
“ช่วงนี้ งานยุ่ง เอาไว้จะบอกแล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ”
“กลับ !”
หอบความไม่สบายใจเอาไว้พอกลับมาถึงบ้าน ปวริศารีบรั้งตัวคนเป็นสามีเอาไว้เสียก่อนที่เขาจะเข้าฟาร์มไปทำงาน เธออยากทำอะไรให้ชัดเจนจะได้อยู่แบบสบายใจ อย่างน้อยๆ เธอก็มีสิทธิ์อันชอบธรรมมิใช่เหรอ
“ปออยากคุยและตกลงกับพี่อาชในหลายๆ เรื่องค่ะ”
“ตกลงอะไร” เสียงนั้นห้วนจัดชนิดที่ว่าไม่ต้องหันไปมองหน้าคนพูดก็รับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร
“เรื่องการใช้ชีวิตของเราค่ะ พอจะมีเวลาให้ปอบ้างไหม” รู้ว่าเขาร้อนเธอจะไม่หาน้ำมันไปเติม แม้ว่าตอนนี้เริ่มจะโมโหเหมือนกันเพราะอาชวินไม่ยอมลงให้เธอสักนิด ดังนั้นต่อให้หงุดหงิดก็ยังต้องหาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ชีวิตของเราอย่างนั้นเหรอ” ร่างสูงทิ้งตัวลงโซฟาตัวนุ่ม นั่งไขว้ขากระดิกเท้าแล้วจ้องมาที่เธอ
“เออว่ามา กำลังเจียดเวลาให้อยู่”
ปวริศาแอบถอนหายใจเฮือกกับท่าทีตรงหน้า เธอหย่อนสะโพกลงบ้างให้ยืนคุยคงไม่ไหว
“หน้าที่ของปอนอกจากทำงานในบ้านหลังนี้ เตรียมกับข้าวกับปลาให้พี่อาช แล้วยังมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ ปอเองก็ไม่อยากอยู่ว่างๆ”
“แน่ละสิ คนอย่างฉันไม่ได้ใจดีปล่อยให้เธอมาผลาญเงินเล่นๆ ไปหาช่วยงานในออฟฟิศซะ ช่วงนี้เขาวุ่นๆ กันอยู่ ยังดีที่คิดอยากทำตัวเป็นประโยชน์ นึกว่า...”
“ถ้าเป็นพวกงานเอกสารปอพอจะทำได้ค่ะ เคยคุยกับพี่วิมาก่อน พี่อาชเกริ่นๆ ให้ปอแล้วกัน” มีโอกาสตอนไหนเขาไม่รีรอที่จะพูดจิกกัดใส่กัน อยากรู้เหมือนกันว่าเหตุใดอาชวินถึงได้ตั้งแง่กับเธอนัก
จริงๆ ถ้าไม่เห็นด้วยเขาไม่จำเป็นต้องรับปากคุณย่าก็ได้ ถึงจะรักท่านมากขนาดไหนก็เถอะ ส่วนเธอที่รับปากก็รู้ๆ กันอยู่ ดันไปหลงรักคนปากเสียอย่างเขานี่ไง !
ความคิดเห็น