คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่3-1
ราคีบ่วงรัก
บทที่3
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ไม่ผิดจากที่คิดไว้สักเท่าไหร่เมื่อคุณย่าแขไขและนีรนาทกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ถึงเวลาถอดหน้ากากของใครบางคน อาชวินกลับมาเป็นคนเดิม แม้ว่าตอนนี้สถานะจะไม่ใช่พี่น้องแต่กลายเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายไปแล้ว
ใช่...ก่อนท่านจะกลับไป เธอกับอาชวินได้จดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยแล้ว ไม่มีคำว่านางสาวนำหน้าอีกต่อไป กลายเป็นนางปวริศา ไม่ชินยังไงก็ไม่รู้
“เป็นเมียฉันใช่ว่าจะสบาย เธอต้องทำงานเหมือนคนอื่นๆ”
“ปอก็ไม่ได้อยากอยู่เฉยๆ นี่คะ”
“ดี งั้นไปทำข้าวให้กินซิ หิว !” ปวริศาเลิกคิ้วคิดว่าเขาจะแกล้งกันแรงกว่านี้เสียอีก อุตส่าห์ตั้งรับแบบดิบดีที่ไหนได้ไล่ไปทำกับข้าวเพราะเจ้าตัวกำลังหิว
“แล้วพี่อาชอยากกินอะไรคะ”
“จะทำอะไรก็ทำมาเหอะ ถามอยู่นั่น คนยิ่งหิวๆ” คนถามหน้าบูดทันที หันหลังเดินเข้าครัวเปิดตู้เย็นหาของสดจะได้คิดเมนูว่าทำอะไรให้คนหัวร้อนกิน
หยาบคาย ปากเสีย ใจร้อน ขี้โมโห นิยามพวกนี้เข้ากับผู้ชายอย่างเขาที่สุด !
“ดูให้ด้วยแล้วกัน วันนี้ยุ่งๆ อาจจะไม่ได้เข้าไปดู”
สามสิบนาทีต่อมา เจ้าของร่างบางสวมผ้ากันเปื้อนเดินถือชามต้มยำรวมมิตรน้ำข้นวางลงที่โต๊ะ เหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งคุยโทรศัพท์แต่ตามองจอโทรทัศน์ถ่ายทอดฟุตบอลสบายใจเฉิบ
“พี่อาชกินข้าวค่ะ”
“เออๆ แค่นี้แหละ กินข้าวก่อนกูหิว ไอ้ห่า ค่อยคุยได้ไหมวะ ข่าวไวจังนะพวกมึง !”
จะพูดก็พูดเถอะจะหาว่าเธอโลกสวยก็ได้ แต่ไม่ค่อยคุ้นชินกับถ้อยคำพวกนี้เท่าไหร่ แม้แต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยจะได้ยินบ้างประปราย แต่ทุกคนที่เข้ามาคุยกับเธอมักจะหลีกเลี่ยงภาษาพวกนั้น
เอาเป็นว่าจะปรับตัวให้ไวที่สุดแล้วกัน ดูท่าอาชวินแล้วเขาคงไม่ปรับตัวเพื่อเธอแน่ๆ
“ปอทำต้มยำ ผัดคะน้า แล้วก็ไข่เจียว พอกินได้เนอะ” กินกับข้าวสวยร้อนๆ ยิ่งตอนนี้เขาหิวไส้กิ่ว ทำอะไรให้ก็คงกินหมด
“ตักข้าวไวๆ แล้วรีบๆ กิน เสร็จแล้วจะพาเข้าไปซื้อของในเมือง” คนตัวเล็กยิ้มกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ค่า ขอบคุณมากนะคะ” เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าข้าวของที่เอามามีไม่กี่ชุด เพราะไม่รู้ว่าจะโดนจับมัดมือชกให้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่
“อยากขอบคุณจริงๆ ก็กราบซะ”
“...”
“ทำไม ตอนประถมครูไม่ได้สอนให้กราบหรือไง”
คนตัวโตกระตุกยิ้ม
“สอนค่ะ แต่สอนให้กราบพระ ถ้าพี่อาชอยากให้ปอกราบ ก็ไปบวชสิ”
ยัยตัวดี !
อาจจะแปลกเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นชินเท่าไหร่ ของบางอย่างที่เธอใช้เป็นประจำแต่ที่นี่ไม่มีขายเลยต้องหยิบอย่างลวกแบบลวกๆ ไม่งั้นคนที่นั่งรออยู่ร้านน้ำปั่นคงได้จับเธอหักคอแน่
“ให้เวลายี่สิบนาที ไปซื้อของมาให้ครบ ไม่งั้นเดินกลับเอง”
ความคิดเห็น