ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่1 ฟื้นฟูหัวใจ 4

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“งั้นกูจองน้องมล ผู้หญิงบ้าอะไรหุ่นโคตรน่าฟัด โอ๊ย ! มึงตบกูทำไมอีก” ชิษณุร้องลั่น ทำให้ธนภัทรรวมถึงเจตรินทร์หัวเราะเยาะ ตั้งแต่เข้ามาก็รับรู้ได้ว่าสายตาของณดลแผ่รังสีออกมาขนาดไหนตอนที่ภัทรวดียกของมาให้

“อย่าไปกระตุกหนวดมันนักเลยไอ้บอย มึงก็รู้อยู่แกใจแต่ชอบหยอกมัน” ธนภัทรบอกยิ้มๆ เมื่อเห็นเพื่อนรักแสร้งทำเป็นไอ “กินเด็กในปกครอง”

“อย่าแตะนะมึง กูเป็นพวกจงอางหวงไข่” สงสัยคิดผิดที่ให้ยัยนั่นมาคอยเสิร์ฟของ ต้องสั่งห้ามแล้วไม่ไหวๆ ไอ้พวกนี้สายตาเฉียบแหลมเกินไปไม่อยากเป็นเป้านิ่งโดนพวกมันล้อ “มึงก็เหอะ ไอ้ผิงกลับมาแล้วระวังน้องฟางของมึง โดนน้องกูวีนนะเว้ย”

แทนที่จะได้รับเสียงหัวเราะเหมือนอย่างเช่นเคย แต่ครั้งนี้กลับเงียบเหมือนทุกคนต่างมีอะไรให้คิดในใจ จนณดลขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย 

“มีอะไรหรือเปล่าวะ”

“เออ เมื่อกี้กูเจอผิงปั่นจักรยานออกไปท้ายไร่ แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมากสงสัยคิดถึงที่นี่” เจตรินทร์พูดแทรกขึ้นมา คงไม่ดีถ้าหากณดลรู้เรื่องในวันนั้น  ธนภัทรเองก็คงรู้สึกผิดไม่มากก็น้อยเพราะตั้งแต่วันนั้นมันกลายเป็นคนเงียบขรึมมากกว่าเดิมเสียอีก

“สวยขึ้นมากไหมไอ้เจตต์ ตอนแรกไอ้ดินบอกน้องอยากพักผ่อนกูเลยกะว่าค่อยเจอวันอื่นก็ได้ คิดถึงน้องผิงเหมือนกัน” อยากจะขอโทษในเรื่องวันนั้น

“สวยสิ ถ้ากูเป็นมึงนะไอ้ดิน...กูไว้หนวดไปแล้ว” คนนั่งข้างๆ ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดจาอะไร “แล้วผิงมีแฟนหรือยังวะ” อยากจะรู้ว่าปฏิกิริยาของธนภัทรจะเป็นเช่นไร

ดูเหมือนจะได้ผลเมื่อมันเงยหน้าขึ้นมองณดลราวกับกำลังรอคำตอบ

“ไม่รู้มัน ก็คงมีคุยๆ บ้างแหละมั้ง” เรื่องส่วนตัวเขาไม่ค่อยอยากจะไปก้าวก่ายกับน้อง แต่ถ้าหากมีปัญหาอะไรก็พร้อมรับฟังปัญหา “ถามทำไมวะ”

“ก็แค่อยากรู้” เจตรินทร์ไหวไหล่ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่ามันไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่อยากรู้เรื่องของพัทราวี

“แล้วนั่นมึงจะไปไหนไอ้พี” ณดลร้องถามเมื่อจู่ๆ ธนภัทรลุกขึ้นหมายจะเดินเข้าไปในบ้าน

“ไปห้องน้ำ ทำไม...เข้าไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มหันมาตอบนิ่งๆ ก่อนที่ ณดลจะทำมือไล่เหมือนจะไปไหนก็ไป ธนภัทรเดินตรงไปยังห้องครัวเขาหยุดยืนคิดอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกที่จะเดินออกทางด้านข้าง

อยากจะรู้เหมือนกัน...ห้าปีที่ผ่านมา พัทราวีจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

พัทราวีเอนตัวลงนอนกับพื้นหญ้าที่คุ้นเคย ส่วนจักรยานก็จอดเอาไว้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนี้ เปลือกตาบางหลับลงด้วยความผ่อนคลายเมื่อได้สูดอากาศดีๆ ที่บ้านของตัวเอง คิดถึงบรรยากาศเดิมๆ แทบขาดใจแต่ที่ไม่ยอมกลับมาเพราะกลัวจะเจอเขา หากเลี่ยงได้ก็จะพยายามเลี่ยงให้ถึงที่สุดอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้

เธอกลัวใจตัวเองว่ามันจะกลับไปเจ็บยิ่งกว่าเดิม กลัวว่าเขาจะรำคาญใจหากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ ความคิดสารพัดตีกันยุ่งเหยิงตอนที่อยู่บนเครื่องบินไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร หากณดลสงสัยเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบพี่ชายเช่นไรดี ป่านนี้ธนภัทรอาจจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตนไปแล้วก็ได้ หากเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอก็ยินดีด้วย

“เสียงอะไร...” พัทราวีรีบลืมตาเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบ เธอลุกขึ้นนั่งแล้วหันหลังกลับไปมอง และสิ่งที่เธอเห็นทำให้ร่างทั้งร่างชาวาบไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าและพูดอะไรออกไปดี

แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไม ‘เขา’ ถึงมาที่นี่ ‘ตรงนี้’ เพราะมันไม่ใช่ทางผ่าน

“โทษทีที่มารบกวน ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ตรงนี้” เขาบอกเสียงราบเรียบ เหมือนไม่ได้แปลกใจหรือตื่นเต้นอะไรที่เห็นว่าเธออยู่ตรงนี้ ห้าปีที่ผ่านมาคงไม่มีความหมายสำหรับเขาอย่างนั้นสินะ

นี่เธอกำลังคิดและหวังอะไรบางอย่างอยู่อย่างนั้นเหรอ...ตลกจริงๆ      “เอ่อ...สวัสดีค่ะพี่พี ผิงกำลังจะกลับอยู่พอดี” เธอยกมือไหว้แล้วฝืนยิ้มออกไปให้กับผู้ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงจนทรมานหัวใจมาตลอดห้าปี สีหน้าของธนภัทรดูเคร่งขรึมเหมือนเดิมแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือร่างกายที่ดูแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมมาก ไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะคนตัวโตชอบออกกำลังกายเป็นประจำอยู่แล้ว

อยากมองอยากสังเกตให้มากกว่านี้ แต่กลัวว่าจะโดนสายตาเหยียดหยามเหมือนเมื่อก่อนอีก ดังนั้นเธอควรเลือกที่จะกลับบ้านแล้วขังตัวเองอยู่แต่ในห้องเหมือนเดิม