ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 ฟื้นฟูหัวใจ 2

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“หิวแล้วครับ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า” ณดลเดินมาแทรกกลางแล้วจับมือทั้งคู่เอาไว้ ป้าแจ่มเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่ยังเหลืออยู่ ถึงท่านจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่ท่านก็เป็นผู้มีพระคุณที่คอยดูแลมารดารวมถึงเขาและพัทราวีมาตั้งแต่เล็กๆ

“คุณดินก็ ป้าคิดถึงคุณหนูนี่คะ ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเลย”

“คร้าบๆ ผมรู้ แต่ตอนนี้คุณหนูของป้าก็คงหิวแล้วล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ งั้นไปทานก่อนนะคะคุณหนู นี่มีแกงส้มชะอมไข่ด้วยนะ ปลาสลิดทอดก็มีตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น” ณดลมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา ป้าแจ่มจูงมือน้องสาวเข้าบ้านไปแล้วพร้อมกับแจกแจงถึงอาหารที่ทำไว้รอคุณหนูของเขา

“ปลายกของคุณหนูขึ้นไปไว้บนห้องเลยนะ” สัมภาระของพัทราวีนั้นมีไม่มากเท่าไหร่

“ได้ค่ะนาย”

สาวใช้รับคำก่อนจะรีบไปยกกระเป๋าลงมาแล้วลากเข้าบ้านไป ทิ้งให้ภัทรวดียืนอยู่คนเดียวจนทำอะไรไม่ถูก พัทราวีคงไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอเพราะเดินเข้าบ้านไปกับป้าแจ่มแล้ว เธอเพิ่งกลับมาอยู่ที่ไร่ชมรักได้ไม่ถึงสองเดือน และนั่นทำให้ณดลรู้สึกสนุกกับผู้หญิงหน้าหวานๆ คนนี้

“ปล่อยนะนาย เดี๋ยวมีคนเห็นเข้ามันไม่ดี” ภัทรวดีส่งค้อนวงโตใส่เจ้าของไร่ ณดลชอบมายุ่มย่ามทำตากรุ่มกริ่มใส่เธอประจำ เธอไม่ใช่ผู้หญิง     อินโนเซ้นท์นะถึงจะได้ไม่รู้ว่าเขากำลังต้องการอะไร

“ถ้าไม่อยากให้คนเห็น เธอก็มาที่ห้องฉันสิ บอกทุกวันว่าไม่ได้ล็อก”   มือหนากำรอบข้อมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย เนื้อตัวนี่ก็นุ่มนิ่มเหลือเกิน ผิวขาวๆ ใต้เสื้อผ้าพวกนี้มันน่าจะนุ่มมากกว่าสิบเท่า

“ไปตายซะ ปล่อยได้แล้วไม่งั้นอย่าหาว่ามลไม่เตือน” พออ่อนให้ก็โดนข่มตลอด ยิ่งตอนนี้ป้าแจ่มไม่อยู่ด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องไว้หน้าผู้ชายบ้ากาม

“ตายได้...แต่อยากตายคาอกอวบๆ ของเธอ” คนตัวเล็กเบิกตากว้างก่อนจะรีบกอดอกตัวเอง เมื่อณดลทำมือกะขนาดหน้าอกของเธอ มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้หน้ามึน !

“นาย !” โกรธจนควันจะออกหูอยู่แล้วนะ

“คนอะไรโกรธยังสวย สวยจนน่าฟัด” ณดลแลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมเสียงหัวเราะ ได้หยอกได้แกล้งแบบนี้แล้วค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ไม่เจอกันตั้งหลายวัน...แกล้งแค่นี้ยัยนั่นคงไม่เก็บเอาไปแค้นหรอก

หลังจากทานข้าวและพูดคุยกับป้าแจ่มจนหมดเปลือก พัทราวีรีบขอตัวขึ้นห้องนอนโดยอ้างว่าอยากพักผ่อน แต่จริงๆ แล้วเพื่อนๆ ของณดลกำลังจะมาต่างหาก เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้น หากเป็นไปได้ไม่ต้องพบกันเลยจะดีที่สุด เพราะทั้งชิษณุและเจตรินทร์ก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น เดี๋ยวจะอึดอัดใจกันเปล่าๆ

“คิดถึงที่นอนนุ่มๆ แบบนี้ที่สุดเลย” กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่มยังคงเป็นกลิ่นเดิม ป้าแจ่มช่างรู้ใจเธอจริงๆ

พัทราวีรู้สึกเบื่อยังไม่อยากนอนเพราะเพิ่งทานข้าวเสร็จหยกๆ กะว่าจะลองลงไปเดินเล่นที่ท้ายๆ ไร่หน่อยตรงนั้นเป็นที่ประจำของเธอซึ่งอยู่ไกลจากตัวบ้านพอสมควร ต้องปั่นจักรยานไปเพราะให้เดินตอนนี้มีหวังจุกตายแน่นอน

พวกเขานั่งดื่มอยู่บริเวณระเบียงหน้าบ้าน ดังนั้นเธอจะเลือกออกทางด้านข้างๆ ห้องครัวจะได้หลีกเลี่ยงไม่ต้องเจอหน้าคนกลุ่มนั้น แม้ว่ามันจะดูเป็นการเสียมารยาทแต่ก็คงดีกว่าปล่อยให้ความเจ็บปวดถาโถมกลับเข้าใส่อีกครั้ง

เท้าเล็กย่องลงบันไดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวป้าแจ่มจะมาเห็นเข้า จากนั้นจึงรีบตรงไปยังห้องครัวทันที เสียงครึกครื้นจากหน้าบ้านดังมาถึงในนี้ และหนึ่งในนั้นมีเสียงของเขา เสียงที่เธอจำได้ดีที่สุด...ธนภัทร

“อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ” เพราะมัวแต่รีบจึงเผลอชนใครเขาเข้า

“ไม่เป็นไรค่ะ” ผู้หญิงตรงหน้าตอบกลับมา พัทราวีทำหน้างงๆ เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่สูงไม่ต่างจากเธอมากนัก หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันไม่แน่ใจว่าเคยเจอคนนี้มาก่อนหรือเปล่า “จำไม่ได้เหรอคะ”

“พี่มล !” นิ้วเรียวชี้หน้าคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่สาวต่างสายเลือด “จริงๆ เหรอคะ” ภัทรวดีพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนที่จะโดนพัทราวีโถมกอดเต็มแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว

“โอ๊ย ! พี่หายใจไม่ออกแล้วค่ะน้องผิง” ภัทรวดีว่าขำๆ เมื่อพัทราวีไม่ต่างไปจากเมื่อตอนเด็กๆ เลยสักนิด เธอเคยมาอาศัยอยู่ที่ไร่นี้ช่วงประถม แต่พอขึ้นมัธยมต้องย้ายไปอยู่กับบิดาและมารดาที่กรุงเทพฯ เลยทำให้เหินห่างจากคนบ้านนี้ไปนาน