ตรวนรักสัญญาใจ

ตอนที่ 2 : บทที่๑ ฟื้นฟูหัวใจ (๑)

บทที่1

ไร่ชมรัก

แม้แดดที่สาดส่องลงมาจะร้อนแรงสักแค่ไหนแต่นั่นไม่ได้ทำให้เจ้าของร่างงามหุบยิ้มได้เลย พัทราวียื่นหน้าออกนอกหน้าต่างแล้วซบหน้าลงกับแขนตัวเอง จากบ้านเกิดของตัวเองไปตั้งหลายปีนับว่าไร่ชมรักเปลี่ยนแปลงไปมากเหมือนกัน เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิดเพราะณดลคงทำงานหนักอยู่คนเดียว

“ทำมาเป็นบอกว่าไม่อยากกลับ เป็นไงล่ะตอนนี้ คิดถึงบ้านแล้วสิ”

พูดผ่านเสียงลมที่ตีเข้ามา ยัยตัวดีนี่บอกให้ปิดแอร์แล้วเปิดกระจกเพราะอยากสูดอากาศบริสุทธิ์ ทั้งที่ความจริงตอนนี้มันร้อนตับจะแตก

แต่เอาเถอะ...เพื่อน้องสาว เขาทนร้อนได้

“อื้อ คิดถึงมากเลย ได้ดูแลแปลงกุหลาบของผิงหรือเปล่า ไม่ใช่ปล่อยให้มันตายนะ” พัทราวีถามโดยไม่หันมองคนขับรถ

“ดูแลเป็นอย่างดี ป้าแจ่มสั่งแล้วสั่งอีก บ่นจนหูฉันชาไปหมด”

นึกถึงป้าแจ่มแล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น ถึงบ้านเมื่อไหร่จะกอดให้หายคิดถึงเลยคอยดู

“ป่านนี้ทำกับข้าวเสร็จไปสิบอย่างแล้วมั้ง ต้อนรับคุณหนูตัวน้อย”

“ผิงคิดถึงทุกคนที่นี่” เธอไม่ได้อยากจะไปเรียนต่อที่อังกฤษสักนิด เพื่อไม่อยู่ให้รกสายตาของเขาคนนั้นและเพื่อหลบไปเลียแผลใจถึงต้องไปสุดท้ายเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร เพราะการกลับมาครั้งนี้...คำตอบมันยังเหมือนเดิมนั่นคือเธอยังเจ็บ

      “ฉันก็ตกใจที่แกบอกจะไปเรียนต่อที่นู่นแต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างแกก็เรียนจบแล้วด้วยจะได้มาช่วยงานสักที ฉันจะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”

 พี่ชายตัวแสบว่าพลางหาววอดจนเธอต้องหันไปตีแขนล่ำๆ

“ไม่ได้นะอย่ามากินแรง ผิงยังไม่รู้เรื่องงานสักหน่อยอยู่ช่วยกันก่อนสิ”

“เออๆ รู้แล้ว ไม่ได้หนีเที่ยวสักหน่อยแค่จะชวนไอ้พวกนั้นมาก๊งเหล้าที่บ้านเฉยๆ” พัทราวีหน้าถอดสีจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

“หรือจะชวนมันมาวันนี้เลยดีวะ ป้าแจ่มทำกับข้าวเยอะแน่ๆ”

“ไม่ดีหรอกมั้ง” เธอกลับมานั่งท่าเดิมเลิกสนใจวิวข้างทางของไร่วันแรกก็ต้องเจอกันแล้วเหรอ...เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย ไม่รู้ว่าถ้าเจอหน้ากันอีกครั้งจะทักทายยังไงหรือควรทำเมินเฉยไปเสีย

“ทำไมล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ณดลหรี่ตามองอย่างสงสัย

“ไม่อยากเจอไอ้พีมันหรือไง แต่ก่อนตัวติดมันอย่างกับอะไรดี”

“ก็ตอนนี้โตแล้ว ตอนนั้นยังเด็กอยู่นี่” พัทราวีพยายามไม่สบตาคนเป็นพี่เพราะรู้ว่าตัวเองนั้นโกหกไม่เก่ง เดี๋ยวจะโดนจับเอาง่ายๆ      

“ผิงอยากพักผ่อนด้วย ยังปรับเวลาไม่ทันอีก พวกพี่เสียงดังจะตาย”

“ฉันยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย เอาเถอะ...แกก็พักผ่อนไป พวกมันคงมาดึกๆ ไม่ไปกวนแกหรอก” ดูเหมือนจะเปลี่ยนความตั้งใจหรือล้มเลิกความคิดของณดลไม่ได้สินะ

“อื้อ แล้วแต่เถอะ” อยู่แต่ในห้องก็แล้วกัน ไม่ต้องลงไปเดินป้วนเปี้ยนให้เจ็บใจเล่นหรอก

ไม่กี่นาทีต่อมารถยนต์โฟร์วิลขับเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านซึ่งเป็นที่พักอาศัยของเจ้าของไร่ชมรักอย่างณดล ตั้งแต่บุพการีสิ้นชีวิตพี่ชายของเธอก็ทำงานอย่างหนักเพื่อสานต่อกิจการครอบครัว แม้ว่าตอนนั้นณดลยังอยู่ในช่วงวัยเรียนแต่เขาก็ทำได้ดีเกินกว่าที่คิดเอาไว้ บิดาท่านฝากความหวังทุกอย่างไว้กับพี่ชายคนโต

“คุณหนู !”

เสียงตะโกนดังขึ้นก่อนที่ร่างท้วมๆ จะวิ่งเข้ามาเมื่อเห็นพัทราวีลงจากรถ หญิงชรากอดสาวน้อยด้วยความคิดถึงก่อนจะผละออกมาแล้วสำรวจเนื้อตัวคุณหนูที่รัก

“ผอมลงหรือเปล่า ไปอยู่นู่นทำอะไรทานบ้างคะ แล้วนี่หิวไหมป้าทำกับข้าวของโปรดรอเยอะแยะเลย”

“ป้าแจ่มคะ ใจเย็นๆ ค่ะ” เสียงหวานบอกหญิงชราด้วยความขบขัน เข้าใจว่าท่านคิดถึงเธอมากแค่ไหน เธอเองก็เช่นกันที่ทั้งรักและคิดถึง แต่รีบพูดแบบนี้กลัวว่าท่านจะหายใจไม่ทันนี่สิ

“คุณหนูผอมลง อยู่ที่นู่นคงทานไม่ครบสามมื้อ” ท้ายประโยคป้าแจ่มทำเสียงเข้มแกมตำหนินิดๆ ยิ่งเห็นรอยยิ้มของพัทราวียิ่งแน่ใจว่าสิ่งที่พูดไปนั้นถูกต้อง

“ไม่ได้นะคะ ไม่ว่าจะมื้อไหนก็สำคัญเหมือนกันหมด”

“อาหารไม่ค่อยถูกปากน่ะค่ะ แต่กลับมานี่ผิงต้องอ้วนขึ้นแน่ๆ ป้าแจ่มกับคนอื่นๆ คงขุนผิงกันยกใหญ่”

“หิวแล้วครับ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า” ณดลเดินมาแทรกกลางแล้วจับมือทั้งคู่เอาไว้ ป้าแจ่มเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่ยังเหลืออยู่ ถึงท่านจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่ท่านก็เป็นผู้มีพระคุณที่คอยดูแลมารดารวมถึงเขาและพัทราวีมาตั้งแต่เล็กๆ

“คุณดินก็ ป้าคิดถึงคุณหนูนี่คะ ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันเลย”

“คร้าบๆ ผมรู้ แต่ตอนนี้คุณหนูของป้าก็คงหิวแล้วล่ะ”

“ก็ได้ค่ะ งั้นไปทานก่อนนะคะคุณหนู นี่มีแกงส้มชะอมไข่ด้วยนะ      ปลาสลิดทอดก็มีตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น”

ณดลมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา ป้าแจ่มจูงมือน้องสาวเข้าบ้านไปแล้วพร้อมกับแจกแจงถึงอาหารที่ทำไว้รอคุณหนูของเขา

“ปลายกของคุณหนูขึ้นไปไว้บนห้องเลยนะ” สัมภาระของพัทราวีนั้นมีไม่มากเท่าไหร่

“ได้ค่ะนาย” สาวใช้รับคำก่อนจะรีบไปยกกระเป๋าลงมาแล้วลากเข้าบ้านไป ทิ้งให้ภัทรวดียืนอยู่คนเดียวจนทำอะไรไม่ถูก พัทราวีคงไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอเพราะเดินเข้าบ้านไปกับป้าแจ่มแล้ว เธอเพิ่งกลับมาอยู่ที่ไร่ชมรักได้ไม่ถึง       สองเดือน และนั่นทำให้ณดลรู้สึกสนุกกับผู้หญิงหน้าหวานๆ คนนี้

“ปล่อยนะนาย เดี๋ยวมีคนเห็นเข้ามันไม่ดี”

ภัทรวดีส่งค้อนวงโตใส่เจ้าของไร่ ณดลชอบมายุ่มย่ามทำตากรุ่มกริ่มใส่เธอประจำ เธอไม่ใช่ผู้หญิงอินโนเซ้นท์นะถึงจะได้ไม่รู้ว่าเขากำลังต้องการอะไร

“ถ้าไม่อยากให้คนเห็น เธอก็มาที่ห้องฉันสิ บอกทุกวันว่าไม่ได้ล็อก”   มือหนากำรอบข้อมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย เนื้อตัวนี่ก็นุ่มนิ่มเหลือเกิน ผิวขาวๆ    ใต้เสื้อผ้าพวกนี้มันน่าจะนุ่มมากกว่าสิบเท่า

“ไปตายซะ ปล่อยได้แล้วไม่งั้นอย่าหาว่ามลไม่เตือน” พออ่อนให้ก็โดนข่มตลอด ยิ่งตอนนี้ป้าแจ่มไม่อยู่ด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องไว้หน้าผู้ชายบ้ากาม

“ตายได้...แต่อยากตายคาอกอวบๆ ของเธอ” คนตัวเล็กเบิกตากว้างก่อนจะรีบกอดอกตัวเอง เมื่อณดลทำมือกะขนาดหน้าอกของเธอ มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้หน้ามึน !

“นาย !” โกรธจนควันจะออกหูอยู่แล้วนะ

“คนอะไรโกรธยังสวย สวยจนน่าฟัด” ณดลแลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมเสียงหัวเราะ ได้หยอกได้แกล้งแบบนี้แล้วค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ไม่เจอกันตั้งหลายวัน...แกล้งแค่นี้ยัยนั่นคงไม่เก็บเอาไปแค้นหรอก

หลังจากทานข้าวและพูดคุยกับป้าแจ่มจนหมดเปลือก พัทราวีรีบขอตัวขึ้นห้องนอนโดยอ้างว่าอยากพักผ่อน แต่จริงๆ แล้วเพื่อนๆ ของ ณดลกำลังจะมาต่างหาก เธอไม่อยากเจอใครทั้งนั้น หากเป็นไปได้ไม่ต้องพบกันเลยจะดีที่สุด เพราะทั้งชิษณุและเจตรินทร์ก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น เดี๋ยวจะอึดอัดใจกันเปล่าๆ

“คิดถึงที่นอนนุ่มๆ แบบนี้ที่สุดเลย” กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่มยังคงเป็นกลิ่นเดิม ป้าแจ่มช่างรู้ใจเธอจริงๆ