คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่4-5
ไม่รู้ว่าเธอเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาชวินไล่เธอกลับบ้าน เพราะตกเย็นมาเลิกงานเขาจะไปนั่งดื่มกับพวกคนงานต่อ รู้ตัวอีกทีเสียงเอะอะโวยวายหน้าบ้านก็ดังขึ้น ครั้นจะเดินขึ้นห้องก็คงไม่ทันจำเป็นต้องสาวเท้าไปหาคนที่เพิ่งกลับมา แต่สภาพที่ปวริศาเห็นนั้นทำเอาหนักใจ
“คุณปอพาขึ้นไม่ไหวแน่ๆ เดี๋ยวจ้อยพานายขึ้นข้างบนเอง”
ดื่มอีท่าไหนทำไมถึงเมามายไม่ได้สติ ลำบากคนอื่นเขาแบบนี้
เธอหรือนึกเป็นห่วงเห็นไม่กลับบ้านมาสักทีกลัวว่าจะขับรถชนต้นไม้สักต้น
“ปล่อยกูไอ้จ้อยยย กูไม่ขึ้น จะตอนตรงเน้ ปล่อยกู !” น้ำเสียงอ้อแอ้บวกกับแรงมหาศาลเพราะขนาดตัวอาชวินกับจ้อยนั่นต่างกันลิบลับ เหวี่ยงทีลูกน้องซวนเซเกือบล้มจนเธอต้องรีบเข้าไปช่วยประคอง หนำซ้ำคนเมาไม่ได้สติยังทิ้งน้ำหนักมาที่เธออีก
“ใครว้า อ้อ...เมียกูนี่เอง”
“พี่จ้อยไปเถอะ เดี๋ยวปอจัดการเองค่ะ” ปวริศาดันคนตัวโตลงไปนอนราบกับโซฟาโดยมีจ้อยคอยช่วยเหลือ “ทำไมเขาถึงดื่มหนักขนาดนี้คะ ปกติเป็นแบบนี้หรือเปล่า”
“ปกติก็ดื่มแบบนี้แหละครับ สงสัยวันนี้ฤทธิ์มันแรงไปหน่อย”
ฤทธิ์ที่ว่าไม่ใช่เหล้า แต่เป็นฤทธิ์หึงที่วันนี้มีแต่คนชื่นชมปวริศา พอพูดเข้าหน่อยเจ้าตัวกลับมองไอ้จ้อยแบบเชือดเฉือนเสียอย่างนั้น เมื่อกี้ยังไม่เมาหนักขนาดนี้เลย ก้าวขาเข้าบ้านทีทำเป็นพูดอ้อแอ้
แต่เรื่องนี้ไอ้จ้อยจะไม่ยุ่ง ปล่อยให้ผัวเมียเขาเคลียร์กันดีกว่า
“พรุ่งนี้ยังไงถ้าพี่จ้อยว่าง รบกวนพาปอไปซื้อของที่ตลาดหน่อยนะคะ”
“ได้ครับๆ”
จ้อยออกไปได้ไม่นานฝนฟ้ากลับตั้งเค้าทำท่าจะตก ลมกระโชกแรงจนหญิงสาววิ่งไล่ปิดประตูหน้าต่างแทบไม่ทัน เหลือบมองพ่อตัวดีที่นอนแผ่บนโซฟากลิ่นเหล้าโชยมาทำเอาเธอเวียนศีรษะ
ปวริศายืนท้าวเอวมองอย่างครุ่นคิดสักพักว่าควรจัดการปัญหาตรงหน้ายังไงดี จะให้แบกขึ้นห้องคงทำไม่ได้ จะให้นอนที่โซฟาก็กลัวจะปวดหลัง ปกติคนกินเหล้าเขาเริ่มสร่างเมากันตอนไหนนะ
“อืม...” ตัวก็ใหญ่นอนพลิกไปมาเดี๋ยวได้ร่วงไปกองกับพื้นแน่ๆ
“พี่อาชคะ พอจะลุกขึ้นเดินขึ้นห้องเองได้ไหม นอนตรงนี้มันจะปวดหลังเอานะ” มือเล็กๆ เขย่าแขนแกร่งไม่แรงนัก เธอจำได้ว่าอาชวินไม่ชอบให้โดนตัวเท่าไหร่ แต่มันก็ช่วงแรกๆ เพราะหลังๆ มานี้สายตาของเขาดูแปลกไป ไม่ได้เปลี่ยนเป็นรักใคร่หรอก แต่มันทำให้เธอร้อนวูบวาบยังไงชอบกล
“กวนอยู่ได้ จะนอน”
“ขึ้นไปนอนบนห้องเถอะค่ะ” เวลานั่งมันก็ดูกว้างอยู่หรอก แต่พออาชวินลงไปนอนแล้วโซฟาดูเล็กลงทันที
“มาค่ะ เดี๋ยวปอช่วยนะ”
พอเขาลุกขึ้นนั่งได้เธอพยายามยกแขนพาดคอตัวเองเพื่อที่จะประคองคนตัวโต ในขณะที่คนเมากำลังผุดยิ้มจากดวงตาที่หรี่ปรือตอนแรก ตอนนี้กำลังจดจ้องไปที่พวงแก้มใสๆ เหลือบมองนาฬิกามันเข้าวันใหม่ไปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เจ้าหล่อนจะอยู่ข้างล่างนอกเสียจากรอเขากลับมา
หึ ! ให้มันรู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร ไม่โดนสั่งสอนอย่ามาเรียกว่าอาชวิน !
ความคิดเห็น