คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่4-4
“มาทำไม” เจ้าของร่างสูงเดินเข้าไปหาหลังจากที่คนตัวเล็กจอดเศษซากไอ้สนิมเกรอะ วันที่ลากไปให้มันยังไม่มีตะกร้าแต่วันนี้ถูกใส่เรียบร้อยแถมยังมีปิ่นโตหลายอัน
“ปอทำกับข้าวมื้อเที่ยงมาให้ค่ะ เห็นปุ๋ยบอกว่าวันนี้งานหนัก กินข้าวกันค่ะทุกคน” เธอบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะตะโกนเรียกคนอื่นๆ จนเขาหยุดชะงักกัน
อาชวินเท้าเอวมองแม่ตัวดีที่ตัดสินใจเองเออเอง วันนี้เจ้าตัวใส่กางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อยืดตัวโคร่งที่เคยพาไปซื้อในตลาด ปวริศาไม่ได้สนใจว่ามันเป็นเสื้อผ้ามือสองหรือมือหนึ่ง ครั้งนั้นก็จงใจพาไปร้านมือสองเพราะอยากเห็นปฏิกิริยา และเป็นสิ่งที่ทำให้เขาขัดใจเนื่องจากทำอะไรหญิงสาวไม่ได้
“พวกฉันใช้แรงงานกันทั้งวัน กับข้าวแค่นี้มันจะไปอิ่มอะไร อยากทำเอาหน้างั้นสิ”
ไอ้จ้อยจากที่หน้าสลอนยืนยิ้มกับลาภปากตรงหน้า พอได้ยินคำของนายที่พ่นใส่เมียถึงกับเดินหลบฉากไปอีกทาง สองผัวเมียคู่นี้ตีกันได้ทุกวัน คนที่หาเรื่องก่อนไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นนายของเขาเองนี่แหละ
“ใครว่ามีแค่นี้” ปวริศาดันคนตัวโตออกให้พ้นทาง เธอหยิบเสื่อที่พกมาด้วยสองผืนปูลงกับพื้นจะได้นั่งกินสบายๆ ไม่คันยุบยิบ
“ทางนี้ปุ๋ยๆ” ร่างเล็กกระโดดโหยงเหยงชูแขนเรียกเมียไอ้จ้อย อาชวินถึงกับส่ายหน้าเมื่อเห็นอาการเด็กๆ ของคนยังไม่โต แต่ก็ยอมไม่ขัดอะไรอีก
“พักโว้ยๆ กินข้าวค่อยทำต่อ” นายตะโกนสั่งเสียงดัง คนงานละมือจากงานตรงหน้า จะเดินมาหาเมียนายตั้งแต่ได้ยินเสียงหวานๆ แล้ว แต่เห็นสายตาดุๆ ไม่เอาใครเลยต้องตอกขาไว้ที่เดิม
“มีลาบหมู ตับหวาน แล้วก็ต้มแซ่บกระดูกอ่อนค่ะ ปอทำมาเยอะเลย ข้าวสวยก็มี ข้าวเหนียวก็มีเผื่อไม่อิ่มกัน”
“ลาภปากผมแท้ๆ เมียนายนี่สุดยอดเลยครับ”
ปวริศาหัวเราะชอบใจปล่อยให้พวกเขาจัดการหากับข้าวลงท้องกันเอง เธอเดินแยกออกมาหาอาชวินที่ยืนจ้องนิ่งๆ คว้าข้อมือสามีออกแรงดึงแต่เขากลับออกฤทธิ์ไม่ยอมขยับตัว
“อะไรอีก” เสียงเหนื่อยหน่ายดังขึ้น
“ปิ่นโตนี้ของพี่อาชกับปอค่ะ ไปนั่งกินตรงนู้นกัน” นิ้วเรียวชี้ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ห่างออกไปอีกนิด เธอฉีกยิ้มกว้างเมื่อเขายอมก้าวขาแล้วถือเสื่ออีกผืนที่เธอยื่นให้
อาชวินนิ่งไปพักหนึ่งเมื่อเห็นมื้อกลางวันของตัวเอง อาการนี้เขาเรียกน้ำลายสอแต่ไม่อยากแสดงอะไรมากนัก ดูแล้วยัยตัวดีคงไปสืบมาหมดแล้วว่าเขาชอบกินอะไร
“ปอโทรหาคุณย่ามาน่ะค่ะ จดของชอบพี่อาชไว้เต็มเลย ไว้จะทยอยทดลองทำให้กินนะคะ”
“ไม่อร่อยจะเทให้หมากิน”
คนพูดเอนตัวไปด้านหลังใช้แขนเท้าไว้
หญิงสาวย่นหน้าใส่ได้ยินคำร้ายๆ จากปากเขาอีกแล้ว แต่รอบนี้ไม่ได้เก็บเอามาบั่นทอนใจรู้ว่าเขาพูดไปเท่านั้น กำลังฟอร์มจัดชัดๆ
“ปอไม่รู้ว่าพี่อาชชอบน้ำพริกข่า รู้ไหมคะว่าตอนอยู่บ้านปอเป็นลูกมือคุณย่าบ่อยๆ ฝีมือคุณย่าคือที่สุดของที่สุดแล้ว” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยไปเรื่อย พาให้เขานึกถึงเมื่อก่อน
“ไม่รู้จะกินหมดไหม แต่ก็ตักมาเผื่อๆ ไว้ ของพี่อาชมีหมูทอดด้วยนะคะ อันนี้ผักแต่ว่าถั่วฝากยาวหมดมีแต่แตงกวาพอได้ไหมคะ” พยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงมารดาตัวเอง เพราะว่าชายหนุ่มไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ อีกอย่างเธอไม่อยากเห็นหรือได้ยินอะไรไม่ดียามที่เขาพูดถึงท่าน
อาชวินถอนหายใจ ตั้งแต่ยัยนี่ลงจากจักรยานเขายังไม่เห็นว่าปากเล็กๆ จะหยุดพูดสักที เอื้อมมือไปผลักศีรษะจนปวริศาทรงตัวไม่อยู่หงายหลังไปกับพื้นเสื่อตามมาด้วยเสียงโวยวายตามขนาดตัวของเธอ
“เอามาให้แล้วก็กลับไปเลยไป”
“เรื่องอะไร ปอยังไม่ได้กินสักคำ” ร่างบางลุกขึ้นนั่งขยับกายเข้าหาสามีเล็กน้อยแต่ก็ยังเว้นระยะห่างพอไม่ให้อึดอัด ริมฝีปากบางแย้มออกเมื่อเห็นชายหนุ่มตักกินเอาๆ แม้ไม่มีคำขอบคุณไม่มีคำชม
แต่เธอก็รู้ว่าเขา...น่าจะชอบ
“อร่อยดี ขอบใจ”
ช้อนในมือเกือบจะร่วงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ก็แค่นี้แหละค่ะ” ปวริศาถึงกับหน้าบาน ส่งยิ้มหวานๆ ให้สามี “ค่อยมีแรงทำกับข้าวมื้อต่อไปหน่อย พี่อาชชมปอบ่อยๆ ก็ได้ ปอไม่ถือหรอก”
เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวเรียกให้ใครบางคนเหลือบมองแม้ไม่อยากจะสนใจเท่าไหร่ แต่ภาพก็ชวนน่ามองแทบละสายตาไม่ได้ กระทั่งเผลอสบตากันและคนที่ละก่อนกลับกลายเป็นอาชวิน
ความคิดเห็น