ราคีบ่วงรัก

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่5-1

ราคีบ่วงรัก

มีวางจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊กค่า

หนังสือจะรวมอยุู่ใน 'รวมเรื่องสั้น3' หาซื้อได้ที่ร้านนายอินทร์นะคะ

บทที่5

     “พี่อาชระวังตกบันได จับราวบันไดไว้ก่อน อุ๊ย !  ปอบอกให้จับบันไดไม่ใช่จับ...ฮึ่ย !”

     เสียงร้องโวยวายราวกับลูกแมวทำเอาอาชวินเกือบหลุดขำ

     แต่สัมผัสเมื่อครู่ที่ตั้งใจแกล้งหญิงสาวเพราะอยากเอาคืน ไปๆ มาๆ คนที่ทรมานกลับกลายเป็นเขาเสียเอง ก้อนเนื้อนิ่มๆ ที่คว้าไปเต็มมือทำเอาเนื้อตัวเครียดขึง กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น จมูกโด่งเผลอสูดกลิ่นหอมหวานจากซอกคอพาให้ร่างกายปั่นป่วน

     “คราวหน้าถ้าเมาแบบนี้อีก ปอจะให้นอนข้างล่าง” ไม่รู้ทำไมเขาถึงยิ้ม ทั้งที่ปกติเกลียดเหลือเกินเวลาที่มีใครริอ่านสั่งสอนหรือบ่นใส่เขาแบบนี้ หากไม่ใช่คุณย่าอาชวินจะตอกกลับให้หน้าหงาย

     “บ่นไร เมียจ๋า...” เสียงทุ้มยานเอ่ยใกล้ๆ ใบหู เล่นเอาคนตัวเล็กตกใจจนเกือบผละตัวออก

     ปวริศาหยุดเดินแล้วจ้องหน้าร่างสูง ใบหน้าคมคายแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า ดวงตามองเธอแบบปรือๆ แถมยังยิ้มยั่วดูยังไงก็เมาชัดๆ

     “เฮ้อ ช่างเถอะ...” เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ แวบหนึ่งดวงตาคู่กลมหม่นแสงลง ทำให้คนแกล้งรู้สึกแปลบๆ

     พูดแค่ ‘เมียจ๋า’ ทำไมต้องโกรธ หรือเปลี่ยนใจไม่อยากเป็นเมียชาวไร่ชาวสวน

     เจ้าของร่างบางถึงกับปาดเหงื่อเมื่อพาอาชวินมาส่งที่เตียงจนได้ จัดการเปิดเครื่องปรับอากาศจะได้นอนสบายๆ ส่วนเสื้อผ้าเธอคงเปลี่ยนให้ไม่ได้หรอก

     “พี่อาช” จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมองเธอ ไม่เหมือนคนเมาแบบเมื่อกี้เลย

     “ร้อน อึดอัด เปลี่ยนชุดให้ด้วย” น้ำเสียงก็เหมือนคนปกติ

     “ทำไม แค่นี้ทำให้ไม่ได้ ?”

     “ก็ถ้าพี่อาชสร่างเมาแล้ว ปอว่าลุกขึ้นไปอาบน้ำดีกว่านะคะ จะได้นอนสบายๆ” เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าตอนนี้อาชวินดูน่ากลัวว่าปกติ สายตาของเขาจ้องเธอราวกับไปทำความผิดมา

     “ปอง่วงแล้ว จะกลับไปนอน”

     “จะรีบไปไหนเล่า” ข้อมือเล็กถูกคว้าเอา ออกแรงกระตุกนิดเดียวร่างทั้งร่างก็ปลิวล้มจมฟูกนอน แน่นอนว่าเจ้าตัวตกใจไม่น้อยถึงกับรีบเงยหน้าขึ้นมอง แววตาแสดงความหวาดหวั่นออกมาจนชายหนุ่มถึงกับแสยะยิ้ม

     “ไหนๆ ก็จดทะเบียนกันแล้ว เมื่อไหร่จะทำหน้าที่เมียสักที”

     “...” ก็ไหนตอนนั้นเป็นคนพูดเองว่ากระเดือกไม่ลง

     “ฉันชักอยากทำหน้าที่ผัวขึ้นมาบ้างแล้วสิ”

     ฉับพลันหัวใจเต้นถี่รัวจนแทบกระดอนออกมา ตากลมโตมองคนตรงหน้าที่เคลื่อนตัวมาทาบทับ ปวริศาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ กะทันหันเกินไปเธอไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจด้วยซ้ำ

     “พี่อาชแกล้งเมา” ท่าทางตอนนี้ไม่เหมือนคนเพิ่งสร่างหรือคนเมาด้วยซ้ำ แสดงว่าเขาหลอกให้เธอพาขึ้นมาข้างบนใช่ไหม

     “บอกตอนไหนว่าเมา” คนทำผิดไม่สะทกสะท้านสักนิด มุมปากหยักกดยิ้มก่อนที่ใบหน้าจะโน้มต่ำลงจนลมหายใจรินรดแก้มใส “หอม ถ้ารู้ว่าหอมแบบนี้จัดการไปนานแล้ว”

     “พะ...พี่อาช” ปวริศารู้สึกหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมเมื่อโดนรุกรานโดยไม่ทันตั้งตัว จริงอยู่ที่เธอรักอาชวินและตอนนี้เขามีสิทธิ์ทุกอย่างแม้แต่เรื่องนั้น

     ริมฝีปากหนาไล่จูบทั่วใบหน้า ขณะที่คนตัวเล็กหลับตาลงไม่ขัดขืนยิ่งทำให้ไฟในกายเขาวิ่งพล่าน ไม่ว่าจะชิมตรงไหนกลิ่นหอมๆ กลับติดจมูกจนเพ้อไปชั่วขณะ

     “อ้าปาก” เรียวปากบางเผยอขึ้นอย่างว่าง่าย ส่วนเขายิ่งบ้าคลั่งเมื่อได้ลิ้มรสหวานล้ำตรงหน้า อาชวินล่วงล้ำด้วยการใช้ปลายลิ้นหยอกเย้า เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นเมื่อแม่ตัวดีจูบกลับมาแบบสะเปะสะปะ เรียวลิ้นดูดดึงไล่ต้อนจูบจนคนใต้ร่างแทบหมดแรงคล้ายถูกสูบพลังไปจนหมดสิ้น

     “อือ”

     “ใจเย็นคนสวย” ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะเมื่อเนื้อตัวโดนลูบไล้ด้วยฝ่ามือเล็กๆ วงหน้างามหลบตาด้วยท่าทีขวยเขินแก้มใสแดงปลั่งเป็นลูกตำลึง

     “อยากจับก็จับฉันไม่หวงตัวกับเมีย แต่อยากบอกว่ามีอย่างอื่น ‘น่าจับ’ กว่าเยอะ”

     อาชวินลงมือลอกคราบปวริศาออกทีละชิ้นๆ จนร่างงามเปล่าเปลือยเผยให้เห็นสัดส่วนโค้งเว้า ใครจะไปคิดว่ายัยเด็กบ้าคนนี้ซ่อนรูปไว้ภายใต้เสื้อผ้าพวกนั้น ยิ่งมองยิ่งรู้สึกลำคอแห้งผาก เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่เหือดแห้ง สายตาดุดันจดจ้องไปยังอกอิ่มเม็ดทับทิมสีชมพูชูชันคล้ายกำลังท้าทายให้เขาไปสัมผัส

     “อย่าขัดใจ”