รักต้องอาญา

“พี่เอค่ะ ลืมของค่ะ”  ไอช์ทักส่งกระเป๋าเป้ให้ พอเห็นแฟนเธอจะกลับ

 “ขอบใจจ๊ะ” เอว่ายื่นมือไปรับกระเป๋ากับมือจะได้สีมผัสมือไอช์ เขาแอบหอมแก้มด้วยก่อนกลับ

“พี่เอ อายคนเขา”  ไอช์ว่าหน้าแดง

“เขาไม่สนอ่ะ” เอว่าแล้วหัวเราะ เขาแตะไหล่เธอแล้วกลับ อ็อดแอบมองด้วยความ

หงุดหงิด

 อารยาหันไปดูแลเอาใจใส่ มีอ็อดคอยช่วยพยุง  แสงแดดส่องเข้ามาในห้องธนศักดิ์อ่อนเพลียลงมาก ไอช์เอาน้ำมาให้ดื่มแล้วพาไปที่เตียง   อ็อดช่วยพยุงท่านและยังทำแผลให้ด้วยเขาทำอย่างเบามือที่สุด

 “อ็อดทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยรึ” ไอช์ถามอย่างแปลกใจ

 "โธ่ ตอนเด็กๆเราหกล้มมีแผลประจำ สังเกตจากพี่พยาบาลทำ สอบถาม

เขาก็ทำเป็นแล้ว" อ็อดว่า  

 ทันใดนั้นเองมีเสียงแก้วแตก ทั้งคู่หันไปเห็นธนศัดดิ์ที่นอนอยู่ตัวสั่นด้วยความกลัว

เขาปัดแก้วน้ำแตก  พลางกรีดร้อง

 “พ่อ พ่อจ๋า” ไอช์พุ่งตัวไปพยุงพ่อ “พ่อเป็นไร”

 “พ่อกลัว มันขู่จะเอาชีวิตลูกพ่อไป พ่อกลัว”

“ไม่เป็นไรนะพ่อ ไอช์เตือน ไม่มีใครทำอะไรไอช์” ไอช์ว่า

“พ่อกลัว กลัวลูกจะเป็นแบบแม่”

“โอ้ย ไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก” ไอช์ว่า

“อย่าทิ้งพ่อไป” ธนศักดิ์ว่าพลางจับมือลูกสาวแน่น

“พ่อ ไอช์เจ็บ” ไอช์ว่าตอนนี้เธอกลัวแล้ว “พ่อปล่อย”

“คุณลุงครับ ลูกคุณลุงเจ็บนะครับ” อ็อดพูดค่อยๆแกะมือธนศักดิ์ออก

อย่างนุ่มนวลและสุภาพ

“มันจะเอาลูกสาวลุง” ธนศักดิ์ว่า

“ใจเย็นครับ คุณลูก ใจเย็นๆ” อ็อดว่า เริ่มนวดมือให้ธนศักดิ์

“คุณลุงเมื่อยไหมครับ เดี๋ยวผมนวดให้ ผมนวดเก่งนะ”

“เออดีๆ เด็กน้อยช่วยหน่อย ปวดเมื่อยมาก ลุงแก่แล้ว”

“ผมไม่เด็กแล้วนะลุง” อ็อดว่าพลางยิ้ม

  อารยาเลยปล่อยให้อ็อดอยู่กับพ่อเธอ  ไม่รู้ทำไมจู่ๆเธอไว้ใจเขาขึ้นมา

ทั้งๆที่ปกติเป็นคนไม่เอาถ่านเท่าไหร่ ถ้าไม่ได้เธอช่วยติวหนังสือก็คงเรียน

ไม่จบ  เด็กสาวแอบมองด้วยความเป็นห่วงพ่อ  แล้วก็โล่งใจและแปลกใจที่เห็นพ่อเธอยิ้มได้

  ทุ่มหนึ่งไอช์มาส่งอ็อดถึงบ้านตามเวลาที่น้าดารินีสั่งไว้  เด็กสาวจอดมอเตอร์ไชด์พออ็อด

ลงจากรถ เธอทักไว้

 “วันนี้ขอบใจมากนะอ็อดที่ช่วยพ่อเราแถมยังทำใหเพ่ออารมณ์ดีขึ้นอีก”

“เราเต็มใจ” อ็อดว่า

“เข้าบ้านเถอะ” ไอช์สั่ง 

  คืนนั้นหลังเธออาบน้ำเสร็จถึงมีเวลาสนใจจดหมาย จดหมายจากพวกมันรึ

อารยาเปิดไฟที่โต๊ะ ข้อความในกระดาษมีไม่กี่คำ ลายมือเป็นของใครไม่รู้ 

แต่ไอช์แทบจะฉีกกระดาษทิ้งด้วยความเดือดดาลทันทีที่อ่านจบ

  "นี่แค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ถ้าแกทำอะไรมากกว่านี้ ได้เห็นดีแน่ แกกับพ่อแกศพไม่สวยแน่

หากคิดจะเป็นศัตรู"

ได้เลย จะเปิดศึกกันใช่ไหม ไอ้พวกสวะ งั้นกูจะส่งพวกมึงลงนรกทั้งหมด

อารยาคิดในใจ นัยน์ตาลุกโขนเป็นเพลิง

  เช้าวันหยุดระหว่างที่สมชายกำลังจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นั้น พีรศักดิ์ก็เดินเข้า

มาสีหน้าถมึงตึง   

 “ทะเลาะอะไรกับแม่อีกลับ ไอ้เอ” สมชายทักพลางจิบกาแฟ ลูกชายวางกระดาษลงบน

โต๊ะ

“เอจำได้นะพ่อ นี่ลายมือใคร” พีรศักดิ์เริ่ม

“แล้วยังไงล่ะ” สมชายถาม

“ลายมือนี่คนที่เคยเป็นพี่เลี้ยงผมตอนเด็กๆ ลูกน้องพ่อ” เอว่า

“ความจำดีนิไอ้เอ” สมชายชม

"หึ ลูกหัดคัดลายมือกับเขาเป็นปี เพราะพ่อแม่ไม่มีเวลาให้ ลูกเขียนหนังสือเป็น

เพราะเขา" เอว่า

"แกต้องการอะไร"

"ต้องการอะไรเหรอครับ พ่อส่งคนไปทำร้าย พ่อไอช์นะ นี่มันผิดกฎหมายนะฮะ

แถมข่มขู่เขาจะเอาชีวิตเขา มันเกินไปนะพ่อ" เอว่า “พ่อจะเป็นคนเลวเหรอ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ลูกมีสิทธิ์มาสั่งสอนพ่อแบบนี้”  สมชายตวาดพลางตบโต๊ะ