รักต้องอาญา

 คืนนั้นเอง ราวๆสี่ทุ่มครึ่ง ที่บ้าน นายสมชายกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์หลัง

ใหญ่ คืนนี้โอกาสดีภรรยากับลูกเขาไม่อยู่ ยึพิณติดงานปารตี้ส่วนลูกเขาไปเที่ยวต่างจังหวัด

กับเพื่อน เขาจะได้สะสางปัญหาคาใจ ที่อาจทำให้เส้นทางสู่อำนาจเขาสั่นคลอน

 ชายหนุ่มสามคนก้าวเข้ามาในห้อง  คนหนึ่งร่างใหญ่ บึกบึน คนที่สอง ตัวเล็กกว่าผิวดำ

ฟันหลอ ส่วนคนสุดท้ายนั้น หัวล้าน 

“ไอ้จั้วะ ไอ้บอล และ ไอ้เผือก”  สมชายทักทาย

“ลูกพี่มีอะไรถึงเรียกมาพลกลางดึก”  คนหัวล้านๆที่ชื่อบอลถาม

 นายสมชายจิบไวน์ก่อนสั่นหัว 

“นี้พวกเอ็งงไม่รู้รึ ว่าเกิดข่าวลืออะไรกับกู”

“ข่าวลือที่เป็นประเด็นร้อนใชโชเชี่ยลตอนนี้รึครับ” นายบอลถาม 

“ข่าวลือก็แค่ข่าวลือไหมลูกพี่  ไม่เห็นต้องสนใจ” นายเผือกต่อ

“เอ็งนี่มันโง่จริงๆว่ะ  ไม่คิดว่ากูจะเดือดร้อนจากข่าวที่หลุดออกมา”

สมชายตวาดท่าทางหัวเสียกับลูกน้องของตน

 “ใจเย็นๆลูกพี่” บอลปลอบ

 “ก่อนอื่นข้ามีงานให้พวกเอ็งทำ” สมชายว่าพลางส่งรูปถ่ายใบหนึ่งให้ดู

 “ใครอ่ะลูกพี่ น่ารัก”  ไอ้จั้วะถาม

 “แฟนลูกชายกู” นายสมชายว่าพ่นลมหายใจทางจมูก

“ไม่แปลกใจ” ไอ้เผือกว่า แต่บอลรู้สึกเอะใจบางอย่าง

“เด็กคนนี้หน้าคุ้นๆนะ เฮีย”

“ดูท่าเอ็งจะมีสมองกว่าใครเพื่อนว่ะ” นายสมชายกล่าว

 “เด็กคนนี้คือลูกสาวคนที่เคยเป็นเหยื่อเรา” บอลซักต่อ สมชายพยักหน้า

แทนคำตอบ 

“ขนิษฐา เคยได้ยินชื่อนี้ไหม” นายสมชายถาม

  ทั้งเผือกทั้งจั๊วะส่ายหัว แต่บอลนิ่งเหมือนใช้ความคิด ทบทวน  เขาว่าเขาเคยได้ยินชื่อนี้

จากปากของลูกพี่ ใช่แล้ว เขาจำได้ ผู้หญิงสวยที่จูงเด็กผู้หญิงน่ารัว่าด้วย เขาทำงานอยู่

ใกล้ๆ เลยได้ยินชื่อ   เขาจำแววจาไร้เดียงสาคู่นั้นได้

 “ใช่แล้ว เด็กนั้นเอง ลูกสาวอดีตเพื่อนร่วมงาน” บอลร้องขึ้น

 “ทำยังไงไอ้สองไอ้สองตัวนี้ถึงจะฉลาดเท่ามึงได้ว่ะ ไอ้บอล” สมชายว่า

“แหมลูกพี่ ก็รู้พวกเราก่อคดีไว้เยอะ เราจำเหยื่อไม่ได้หรอก” เผือกแก้ตัว

“นั้นสิพวกเรามันนักเลงเก่าทั้งขโมย  ฆ่าข่มขืนกระทำชำเราก็มี” ไอ้จั๋วะว่าพร้อมแสยะยิ้ม

“ลูกพี่ต้องการให้ผมเก็บ เด็กคนนี้หรือ” บอลถาม

“ใช่ เราต้องตัดไฟแต้ต้นลม” นายสมชายว่าพลางกระดกเบียร์

  วันแรกของปิดเทอมแค่อารยายังต้องทำงาน ก็เธอทันคนจนนี้นา

แต่วันนี้ข้าวกล่องฝีมือพ่อขายดีเป็นพิเศษ  ไอช์ดีใจถ้ารวมค่าขายข้าวกล่องกับเงินเดือนเธอ

ก็จะพอค่าหมอค่ายาของพ่อเธอครั้งหน้าแล้ว  แถมวันนี้เธอเล่นบอลชนะ

อีก เงินเหลือเฟือ

“ อ้าว เจ๊” ป๋องทักทายจากกลางทาง

 “ไอ้ป๋อง”  ไอช์ทัก

“นี่ปิดเทอมยังต้องทำงานอีกหรือ” ป๋องถาม

“แหงล่ะ ไม่งั้นก็อดตาย” ไอช์ว่าพลางบิดกุญแจสตารจ์รถ

“กลับดีๆล่ะ” ป๋องว่า

  อารยาดูนาฬิกา ทุ่มครึ่งแล้วนี่นา เด็กสาวบึ่งรถไปตามทางปกติ เดือนหงายพอสมควร

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงคนไอ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกตาม มีคนสะกดรอยตามเธอ

ด้วยเจตนาไม่ดีแน่นอน ไอช์รู้สึกกลัว แต่เธอก็ใจสู้ๆ

  เด็กสาวบึ่งรถไปทิศตรงกันข้ามกับบ้านเธอ เธอเข้าไปในซอยเปลี่ยว

พวกมันตามมาอย่างที่คิด ไอช์จอดรถในมุมมืด  ซ่อนตัวอยู่ และพวกมันก็ออกมา

จริงๆ หลายคนด้วย ผู้ชายทั้งนั้น ไอช์ตกใจเมื่อเห็นหน้าบอล เธอจำโครงหน้านี้ได้

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี

แล้วไอช์ก็ตกใจกลัวเมื่อเห็นอ็อดออกมาจากร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้าม

สายตาของบอลจ้องไปที่อ็อด มัยแสยะยิ้ม

“ไปจับเด็กนั้นมา”