คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“หยุดนะเว้ยยยยยยยยย!!!” ชายหน้ากาก(?)3-4คนวิ่งไล่ตามเด็กหนุ่มที่เห็นหลังไวๆเข้าไปในซอยแคบๆพวกเขาเหล่าชายหน้ากากรีบวิ่งตามไปในทันที หน้ากากแน่นอนไม่ได้หมายถึงใส่หน้ากากแต่พวกนี้แม่งหน้ากากจริงๆ(ว่ากรูเรอะ!//เหล่าชายหน้ากาก) พวกเขาวิ่งตามเด็กหนุ่ม เลี้ยวซ้ายขวาหลายตลบบ้างเจอทางลาดและด้วยความเร็วในการวิ่งและสัดส่วนมนุษย์ที่เท่ากันมาเจอทางลาดแน่นอนว่าเบรกไม่อยู่จึงได้ล้มกลิ้งกันเป็นระนาวหากแต่พวกเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะตามตัวเด็กหนุ่มเรือนผมสีดำขลับราวปีกกา พวกเขาวิ่งวิ่งและวิ่งไปทั้งปาดหน้ารถซาเล้ง(?)ตกท่อและขาพันกันเองพวกเขาก็ไม่ย่อท้อในการตามล่าตัวเด็กหนุ่มที่ตอนนี้วิ่งมาเจอทางตันจนสุดซอย! สวรรค์เข้าข้างพวกเขาแล้วสินะเนี่ย!
“หึ หึ...แกหนีพวกข้าไม่รอดแล้วเจ้าเด็กบ้า” ชาย...B1เอ่ยด้วยวาจาที่ค่อนข้าง(โคตร)ไม่สุภาพจากนั้นB2-3และ4ก็เข้ามามีแนวร่วมและพากันหัวเราะรวนราวกับกุมไพ่เหนือกว่าเด็กหนุ่มแล้ว
ดวงตาสีดำสนิทเปรยมองเหล่าชายหน้ากาก(ไม่ต้องเน้นก็ได้เว้ย!!//เหล่าชายหน้ากาก) ด้วยสายตาง่วงซึมเขาหาวทีหนึ่งก่อนมองหน้าชายเหล่านั้นอีกครั้งและนั่งลงอุ้มลูกแมวแถวนั้นมาลูบเล่น...
“สนใจกันบ้างสิเฟ้ย!!!” ชาย...B1ตะโกนเรียกร้องความสนใจราวกับโลกกำลังจะแตก เพียงแต่มันไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มหันมาสนใจเขาสักนิด “สนใจกันหน่อยสิเฮ้ยพวกตูออกฉากนี้ฉากเดียวนะเฟ้ยให้ความร่วมมือหน่อยยยยย!!” B1ยังคงเรียกร้องความสนใจจากเด็กหนุ่มซึ่งคำพูดนั้นก็มีผลเพียงเล็กน้อย
เด็กหนุ่มหันมองเป็นเชิงถามว่า เมื่อกี๊ว่าไงนะ แน่นอนว่าเขาไม่ได้ฟังที่ชายเหล่านั้นพูดเลยสักนิด!!B1-2-3และ4เมื่อรู้ว่าที่พวกเขาพูดไปทั้งหมดมันไม่ได้เข้าหูเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อยจึงพากันช็อคค้างกันไปเรียบร้อย และเมื่อเห็นชายเหล่านั้นไม่คิดจะพูดอะไรกับเขา เขาจึงกลับไป...สนใจแมวน้อยต่อ
“ฟังสิเว้ย!!!”
“ก็พวกมุงไม่พูดเองอ่ะ” ประโยคแรกที่เด็กหนุ่มปริปากเอ่ยมันเข้าหูชายเหล่านั้นทิ่มแทงไปถึงหัวใจ(?)พวกเขาเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มฟังอยู่จึงพร้อมใจกันเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพียงกัน...
“รับกระผมเป็นศิษย์ด้วยเถอะครับท่านซามูไร” B1
“พวกข้าทราบซึ้งในวิธยายุธของท่านในตอนที่ท่านมาช่วยพวกเราจากพวกโจรภูเขาเมื่อสองวันก่อน” B2
“ไม่เห็นจำได้เลยอ่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆพลางลูบหัวแมว เล่นเอาเหล่าชายหน้ากากสะอึกกันไปตามๆกันพวกเขาพร้อมใจกันคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กหนุ่มและก้มลงกราบกราน
“ข้อร้องล่ะพวกเราต้องการวิชาดาบไปฝึกเอาไว้เวลาเดือดร้อนจะได้ป้องกันตัวเอง”
“งั้นก็ไปโรงฝึกสิพวกแก”
“โถ...ท่านซามูไรถ้าโรงฝึกแถวนี้ไม่ต้องใช้เงินพวกข้าก็ไปเรียนกันแล้วล่ะคร้าบ” B3เอ่ยด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยตายยาก เด็กหนุ่มหรี่ตามองก่อนลุกขึ้นในขณะที่ลูกแมวยังอยู่ในอ้อมแขน
“ไปล่ะ”
“ท่านซามูไร!!!!” เมื่อเห็นเด็กหนุ่มกำลังจะเดินหนีพวกเขาตะโกนเรียกไว้พร้อมกันโดยมิได้นัดหมายชายหน้ากากพากันเข้าไปเกาะแข้งเกาะขานวดไหล่นวดแขนทุบหลังให้และพยายามอ้อนวรขอร้องให้ซามูไรหนุ่มรับพวกตนเป็นศิษย์ เด็กหนุ่มเปรยตามองนิ่งๆและเอ่ยมาประโยคหนึ่ง...
“ไรอีกอ่ะ”
“ข้อร้องล่ะครับรับ…”
“ไอ้เด็กดื้อ!!!!!!!”
ฟุบ!!
ตุบ!!
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของชายหน้ากากและซามูไรหนุ่มซึ่งยังคงมีสีหน้าไม่ต่างจากเดิมไม่กี่วิที่แล้วมีเสียงหนึ่งดังอยู่บนฟ้าจากนั้นก็มีบาทาของผู้ใดมิอาจรู้สับลงมาเฉียดกระบาลของซามูไรหนุ่มก่อนจะลงมาถึงพื้น พื้นที่รับน้ำหนักของ’เธอ’ถึงกับแตกร้าวเป็นรอยประจักษ์แก่สายตาคนแถวนั้น ซามูไรหนุ่มมองหน้าผู้มาเยือนด้วยสายตานิ่งเรียบและใบหน้าที่ไม่แสดงถึงอารมณ์ใดๆผิดกับเหล่าชายหน้ากากที่อึ่งและตกใจสุดขีด
“ฉันบอกให้อยู่ที่โรงฝึกแท้ๆออกมาทำไมยะ!!!”
“มันน่าเบื่อ”
“ก็หาอะไรทำสิยะ!”
“ไม่มี”
“งั้นก็อยู่เฉยๆหรือมาช่วยงานกันบ้างสิยะ!รู้มั้ย3วันที่นายหายไปทั้งโรงฝึกปั่นป่วนกันให้วุ่นเลยพวกเขาแทบจะพลิกบ้านหานายเลยรู้มั้ยอย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิยะ!!!” หญิงสาวได้ทีก็สาดใส่เป็นชุดเล่นเอาชายหน้ากากถึงกับเงิบกันไปตามๆกันแต่คนที่โดนสาดคำพูดใส่กลับตีหน้านิ่งเล่นกับน้องแมวในอ้อมแขนเฉย...
“ฮึ่ยฟังกันบ้างสิยะ!!!” หญิงสาวถึงกับวีนแตกราวกับกำลังเร่งให้เด็กหนุ่มรู้ถึงอารมณ์ บ่ จอยของเธอในตอนนี้หากแต่ไอ้คนที่เล่นกับแมวมันมิได้รับรู้อะไรเลยแม้แต่นิด
“เอ่อ...ยังไงถ้าพวกเราขัดการเจรจาก็ขอตัวก่อน…” เหล่าชายหน้ากากคิดว่าตัวเองเป็นกขค.ของซามูไรหนุ่มกับหญิงสาวจึงตั้งใจจะขอตัวหลีกปรีกตัวออกไปก่อนหากแต่เสียงทุ้มนุ่มของซามูไรหนุ่มก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“นี่”
“?”
“บอกพ่อให้รับเจ้าพวกนี้เข้าโรงฝึกทีดิ” หญิงสาวขยับแว่นเพ่งมองชายหน้ากาก3-4ที่ยืนเบียดกันราวกับกลัวอะไรสักอย่าง เธอกอดอกมองชายเหล่านั้นสักพักก่อนเอ่ย
“แล้วพวกนี้เป็นใคร”
“คน”
“…”
“…”
“กวนTeenละมุง” หญิงสาวแทบจะกระโจนไปประทับบาทาใส่เด็กหนุ่มด้วยความหมั้นไส้หากแต่ตอนนี้ต้องรักษาฟอร์มเอาไว้เสียก่อน
“ยังไงก็เถอะพวกนี้ไม่มีเงินหรอกนะแต่อยากฝึกดาบจริงๆขอร้องพ่อให้หน่อยสิ”
“นายเป็นลูกชายเขาก็ขอร้องเองสิยะใครเขาจะมาคนนอกอย่างฉันเล่าฉันมันก็แค่เลขา”
“แล้วไงอ่ะ”
“…”
“พ่อน่ะ...ฟังแต่พี่เท่านั้นแหละ...ตอนนี้ฉันอยากเที่ยวอ่ะไม่อยากกลับบ้าน ช่วยทีนะ จบ” สิ้นคำพูดร่างของเด็กหนุ่มก็กระโดดข้ามกำแพงไปพร้อมกับลูกแมวในอ้อมแขนอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพึ่งอุปกรณ์ช่วยอย่าง3D(คนละเรื่องเว้ย!!)
...............................................................................................................
“โอ๊ยยยยยยยยย!!!อยู่แต่ในบ้านน่าเบื่อโว้ย!!ฉันก็อยากออกไปวิ่งเล่นออกไปช็อปปิ้งเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วไปเหมือนกันนะยะ” เด็กสาว…ไม่สิเจ้าหญิงหน้าจืด(?)เดินกระแทกเท้าตามอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ เธอเดินหน้าบึ่งเข้าห้องตัวเองหลังจากที่เพิ่งโดนผู้ปกครองว่ากล่าวมาหมาดๆข้อหาที่เธอออกจากวังไปเดินเล่นกับเพื่อนสาวที่แอบคุยกันลับๆเท่านั้นเอง
“เจ้าหญิงก็อย่าขัดคำสั่งท่านพ่อสิครับ” ผู้ติดตามออกความคิดเห็นหลังจากตามเจ้าหญิงน้อยเข้ามาในห้องและปิดล็อคประตูอย่างแน่หนาแล้ว
“หนวกหูโว้ย! นายก็เหมือนกันคิดจะขังฉันไว้แต่ในวังแสนน่าเบื่อนี่ทั้งปีทั้งชาติเลยรึไงยะ! ฉันก็คนฉันก็เด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะยะ!...ก็แค่อยากออกไปดูโลกภายนอกบ้างมันผิดตรงไหนเล่า!” เด็กสาวก้มหน้านิ่งหยาดน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ขอบตา ผู้ติดตามเห็นก็ได้แต่นึกสงสารในใจ
“ยังไงก็อย่าออกไปไหนเลยนะครับอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เดี๋ยวอาหารเย็นผมจะยกสำรับมาให้” ผู้ติดตามว่าก่อนจะค่อยๆแทรกตัวออกไปนอกห้องและปิดประตูก่อนล็อคอย่างแน่นหนาเมื่อได้ยินเสียงข้างนอกเงียบไปแล้วเด็กสาวก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่มุ่งมั่นและมีแผนอะไรสักอย่าง
“ใครจะยอมอยู่แต่ในห้องเล่า” เธอพูดกับตัวเองเบาๆและเอา ผ้าห่ม ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนและอะไรก็แล้วแต่ที่เป็นผ้ายาวๆมามัดรวมกันก่อนดึงให้แน่ใจว่าแข็งแรงพอจะรับน้ำหนักตัวเธอได้หรือไม่ เมื่อมัดรวมกันเสร็จเธอก็เอาผ้ายาวๆนั่นไปมัดกับคานบ้านอีกรอบจากนั้นก็ห้อยตัวลงมาจากหน้าต่างแต่เธอคาดการผิดพลาดเล็กน้อยเมื่อร่างเธอที่โหนลงมาไม่ถึงพื้นครั้นจะกระโดดลงไปก็สูงเกินกว่า
แต่มาถึงขั้นนี้แล้วเธอก็ไม่มีทางเลือกเด็กสาวยึดเกาะผืนผ้ายาวๆเอาไว้แน่นก่อนจะหลับตาทำใจกระโดดลอยหวือลงไปยังเบื้องล่าง
“ที่นี่…ไปทางไหนอ่ะ” เสียงเนือยๆของเด็กหนุ่มเอ่ยถามทหารเฝ้าประตูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทหารมองสำรวจการแต่งตัวของเด็กหนุ่มที่ดูแล้วค่อนข้างมีฐานะหากแต่ไอ้ลูกแมวที่อุ้มอยู่นั่นมันดูขัดตาสุดๆเท่านั้น ทหารชังใจอยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจบอกทางให้เด็กหนุ่มซามูไรหนุ่มเมื่อรู้ทางก็พนักหน้าและเอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนเดินต่อไปผ่านหน้าวังหรือห้องบรรทมของเจ้าหญิง
“อ๊ะ! หลบๆๆๆๆๆ!!!!” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้าที่มาของเสียงก่อนจะอึ่งกิมกี่...เมื่อเห็นกกน.ลายสตอเบอรี่ของอีกคนก่อนร่างบางๆนั้นจะหล่นลงมาทับร่างของเขาดังตุบ!เล่นเอาจุกไปเลยทีเดียว
“อูย...”
“โอยยย” ทั้งคู่ร้องโอดโอยกันไปตามๆกันเมื่อความเจ็บเริ่มแผ่สานไปทั่วทั้งร่าง
“เฮ้ยเจ้าหญิง!!!” ทหารองครักษ์ที่อยู่แถวนั้นบังเอิญเห็นเข้าจึงพากันวิ่งกรูมาทางทั้งคู่ทันที คนที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงถึงกับผงะเธอกัดฟันกรอดและลุกขึ้นจากตัวเด็กหนุ่มก่อนฉุดให้ร่างนั้นลุกขึ้นตามเธอและเด็กสาวก็ออกแรงฉุดซามูไรหนุ่มให้วิ่งตามเธอไปอย่างรวดเร็วปานสายลม...
“ไปไหนแล้วเนี่ย…เจ้าหญิงงงงงงง” เด็กสาวเอียงหน้าออกไปดูว่าพวกทหารไปกันหรือยังจากซอยแคบๆที่หากไม่สังเกตก็แทบจะไม่เห็นว่ามีคนซ่อนอยู่ดีนะที่เธอหาซอยนี้เจอไม่งั้นคงไม่รอด เด็กสาวผ่อนลมหายใจยาวและหันไปมองคนข้างๆที่วิ่งมาหอบไม่แพ้กันและ ณ ตอนนี้เขากำลังมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจในหลายๆอย่าง
"เอ่อ...ขอโทษทีนะที่จู่ๆก็ฉุดมา” เด็กหนุ่มตีหน้านิ่งและเปรยตามองเจ้าหญิงด้วยสายตามึนๆซึมๆ “เอ่อ...”
“แล้วหนีพวกนั้นทำไมน่ะ”
“ก็แค่อยากออกมาเที่ยวเท่านั้นแหละอยู่อุดอู้แต่ในวังฉันก็เบื่อเป็นนะ” เด็กสาวว่าด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน ซามูไรหนุ่มหรี่ตามองเธอก่อนเบนไปสนใจแมวน้อยที่ซุกอยู่กับอกเขา เขายกมันออกห่างตัวนิดหน่อยเพื่อให้มันหายใจได้สะดวก
“...”
“ว้าววววว ลูกแมวน่ารักจัง” เจ้าหญิงตาเป็นประกายพลางเอื้อมมือตั้งใจจะลูบขนนุ่มๆของมันเสียหน่อยยแต่อีกคนกลับอุ้มเจ้าแมวน้อยหลบมือเธอซะนี่ “เอ๋...ฉันเป็นเจ้าหญิงนะ”
“แล้ว?...”
“ขอจับหน่อยสิ”
“ไม่เห็นเกี่ยว” เด็กสาวมุ่ยหน้าเมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่
“ช่างเถอะไม่จับก็ได้...ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ...” เจ้าหญิงเอ่ยถามสร้างความสับสนให้คนฟังเล็กน้อย เด็กหนุ่มหันมองเธอก่อนตอบด้วยน้ำเสียงอู้อี้เล็กน้อย
“ซาสึเกะ…” เจ้าหญิงยิ้มรับก่อนเอ่ย
“เหรอ...ฉันชื่อซากุระนะ”
.........................................................................................................................................
เย่! บทนำจบแล้ว แลดูอิเกะมันกวนทรีนจุงเบย//ช่างมันเถอะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ยังไงก็บอกกันหน้าบทความแล้วเนอะว่าอัพช้าหน่อยเพราะฟิคนี้เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ
ที่อยากแต่งขึ้นมา(บ่งต่งเราแอบปรื้มคารินนิดๆ)ถึงทุกคนจะเกลียดนางก็เถอะแต่เราว่านางก็ไม่ต่างจาก
ผู้หญิงทั่วไปเท่าไหร่หรอกนะ555ก็แค่ชอบซาสึเกะทีหลังซากุระจังเฉยๆ อันที่จริงกะจะให้ฮินาตะเป็นนางเอก
แล้วนะเนี่ย555คิดดูอีกทีแม่ยกSasuSakuเยอะกว่าอ่ะ5555ในเรื่องนารุโตะไม่เกลียดใครเลยแฮะพูดตรงๆ
จะบอกมาดาระโอบิโตะตัวร้ายทั้งหลาย...เราไม่เกลียดแฮะมันเป็นคาแร็คเตอร์เขาเราดูเราก้สนุก
กับวิธีสื่อสารของเขาล่ะเนอะ555 จบดีกว่าเริ่มไร้สาระละ//มันไม่มีมาตั้งแต่ต้นแล้วนี่
ซียู♥
ความคิดเห็น