Fic Naruto NaruSasu รักนะหมาน้อยของฉัน♥

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : สัญญาเสร็จแล้ว

:)  Shalunla

ตอนที่ 8

สัญญาเสร็จแล้ว

 

   มือเรียวเล็กยกขึ้นผลักอกอีกฝ่ายออกแต่เพราะขนาดที่ต่างกันจึงทำให้อีกคนแทบจะไม่สะทกสะท้านแถมยังมีริมฝีปากที่แนบกันและลิ้นที่ควานชิมรสชาติของกันและกันอีกต่างหหากเขาไม่เคยคิดว่าไอ้นารุโตะมันจะ...ทำแบบนี้แต่ช่วยทำตอนอื่นได้มั้ยเพราะช่วงเวลานี้ เขาอ่อนแอที่สุด...

   ฝุบ!

    “!!! เฮ้ย!ซาสึเกะ ซาสึเกะ!! ซาสึเกะ!!!!” ร่างเล็กที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวผ่านไปไม่ถึงนาทีอยู่ๆก็ทรุดลงดวงตาปรือปิดสนิทบ่งบอกว่าเขาได้เข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเมื่อกี๊นี้มันเกิดอะไรขึ้นเหมือนรู้สึกวูบๆพอรู้สึกตัวอีกทีซาสึเกะก็สลบอยู่ในอ้อมแขนซะแล้วแต่เรื่องที่น่าตกใจสำหรับนารุโตะนอกจากซาสึเกะที่อยู่ๆก็ทรุดไม่ทำให้เขาตกใจเท่ากับปืนเก่าๆที่จะพังแหล่มิพังแหล่...มันมายังไงวะ!!!

    “โอ๊ะ! ได้อาวุธมาแล้วแฮะO-O” เหล่าพี่ๆน้องๆที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆรีบกรูกันเข้าไปแย่งกันอุ้มไอ้ร่างที่สลบเหมือดออกมาและลอบมองนารุโตะเป็นพักๆ

    “ทำไมมองผมงั้นอ่ะ=[]=” นี่แกไม่รู้ตัวเรอะว่าเมื่อกี๊ทำอะไรลงไป!!! พวกอิทาจิอยากจะตะโกนถามออกไปตรงๆแต่ก็ได้แต่เงียบ

    “…คงมีช่วงนึงที่ไม่เป็นตัวของตัวเองล่ะมั้ง ตอนทำสัญญาเสร็จใหม่ๆฉันก็ทำแบบนี้กับมาดาระเหมือนกัน=3=” ฮาชิรามะว่าและลากมาดาระที่ทำหน้าเบื่อโลกเข้ามาใกล้ๆแต่ไม่สำเร็จเนื่องจากพี่แกเตะเข้าเต็มรักจนแทบจุก

    “เอ๋...เอ่อ...คุยเรื่องอะไรกันเหรอ?...แล้ว...ปืนนี่มันไรอ่ะ ซาสึเกะเป็นไรมากเปล่า?” นารุโนะรนรานรัวคำถามใส่พี่ๆทั้งสองที่ทำหน้าอึนไม่แท้กัน อิทาจิอุ้มน้องมาวางลงที่ม้านั่งและหันไปหานารุโตะพร้อมกับบอกปัดว่าปลอดภัยไม่ได้เป็นไรมาก “งั้นก็ดีแล้ว”

    “ปืนนั่นคืออาวุธหรือไอเท็มพิเศษนั่นแหละแต่ว่า ของนายมันเก่าไปหน่อยรึเปล่า?เล็กอีกต่างหาก=_=” คาคาชิเดินเข้ามาใกล้และเท้าคางขุ่นคิดพลางสำรวจปืนนารุโตะ

    “ก็เห็นแม่เคยบอกอยู่แต่ไม่นึกว่ามันจะกากขนาดนี้นะเนี่ย=^=”

    “มันอาจจะไม่กากก็ได้นา=_=” ฮาชิรามะเดินไปหามาดาระที่เมื่อกี๊ได้ทำการปรีกตัวออกไปห่างๆอย่างเนียนๆ

    “จริงอ่ะ? ว่าแต่ครูคาคาชิ”

    “หืม?”

    “เห็นแม่บอกว่ามีแต่ตระกูลผมที่มีผู้พิทักษ์ได้แล้วก็มองเห็นได้...งั้นแสดงว่าครูเป็นญาติผมเหรอ!!ว๊ากกกกกกกก!!ไม่จริงอ่ะ!O[]O” นารุโตะชี้คาคาชิและเกิดอาการรุกรี้รุกรนและเริ่มโวยวายใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ

   “ใจเย็นๆ ฉันไม่ได้เป็นญาติเธอซะหน่อย...อืมอธิบายยากแฮะ ก็! ตอนแรกมีอยู่3ตระกูลซึ่งสามารถเป็นเจ้าของ หมาป่าผู้พิทักษ์ได้ซึ่งก็คือ อุซึมากิ นามิคาเสะ เซ็นจุ รุ่นก่อนก็เป็นคุณคุชินะ คุณมินาโตะแล้วก็คุณฮาชิรามะส่วนตอนนี้คุณมินาโตะดันอยู่กินกับคุณคุชินะและนายก็เกิดมาโดยใช้นามสกุลอุซึมากิ นามิคาเสะเลยไม่มีอีกอิทาจิที่แยกกับพ่อนายแล้วเลยเลือกฉันเป็นคนต่อไปเพราะเห็นในความเทพของฉัน”

    “อย่าเข้าข้างตัวเองสิเฟ้ย” อิทาจิปรามเบาๆ นารุโตะมีเครื่องหมายคำถามอยู่กลางหัวประมาณตูก็ยังงงอยู่ดี

    “แล้วทำไมคุณฮาชิรามะยังไม่แยกกับพี่มาดาระอีกอ่ะ”

    “ฉันไปเป็นพี่แกตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ!!!”

    “น่าๆ^^;; ฉันยกเว้นเป็นกรณีพิเศษน่ะ” ฮาชิรามะว่าและลากมาดาระที่เถียงแง่งๆออกไปให้พ้นจากตรงนั้น “กลับบ้านกันเหอะตรงนี้ให้เด็กๆเขาเคลียร์กันเองเนอะ” เมื่อทั้งคู่เดินไปพ้นสายตาแล้วนารุโตะจึงได้ฤกเดินไปดูอาการซาสึเกะที่นอนหลับอังยาดมที่อิทาจิช่วยประเคนให้ถึงที่

    “แล้วตกลงช่วงที่ผมวูบไปอ่ะผมทำอะไรเหรอ?”

    “อย่ารู้ดีกว่า” อิทาจิพูดปัดๆ นารุโตะเบ้หน้าอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์อยากรู้ก็ไม่ได้รู้

    “แล้วทำไมซาสึเกะถึงสรบล่ะ?”

    “ธรรมดาแหละหลังจากทำสัญญาเสร็จ”

    “หา?แค่เลียเลือดเฉยๆนี่นะ”

    “อืมแต่ก็ต้องใช้พลังในการดึงไอเท็มของนายออกมาด้วยนั่นแหละถึงได้สรบเหมือดแบบนี้จริงๆสัก2-3นาทีต้องตื่นได้แล้วแต่นี่...ดูท่าจะนาน แต่ถึงยังไงก็ไม่น่ามีอะไรห่วง...” อิทาจิว่าก่อนจะลุกขึ้นบิดไปมาสองสามทีและตรงไปยังที่ผลึกเจ้าเคียวประหลาดตบมือสองสามที่ผนึกก็คายพร้อมกับกำแพงที่พร้อมใจกันผล่อมลงมาเจ้าเคียวเมื่อเป็นอิสระจากการถูกคุมขังก็เข้าจู่โจมคนที่อยู่ใกล้สุดทันที ซึ่งก็อิทาจิอีกนั่นแหละ คุณพี่ชายไม่ได้ทำอะไรมากเพียงแค่วาดมือไปมาสองสามทีก็จัดการกับมันได้ เจ้าเคียวจากที่ดำทมิฬแปรเปลี่ยนเป็นขาวสว่างและกลับไปอยู่ที่มือของคาคาชิ นารุโตะที่ยืนมองตาค้างอยู่ใกล้ๆถึงอึ่งปนสงสัย

    “เฮ้ย!!ไหงกลับไปอยู่ในมือครูคาคาชิอ่ะ!!”

    “หือ? ก็นี่มันไอเท็มของฉัน”

    “จะบ้าเรอะ!!!งั้นทำไมถึงมาโจมตีพวกผมเล่า!!”

    “อยู่ดีๆเจ้านี่มันก็ครั่ง...แล้วก็มุ่งหน้ามาทางนี้จากนั้น..."

    "ก็ป๊ะหน้ากับซาสึเกะพอดีแล้วพวกฉันก็เห็นว่า...พวกนายยังทำสัญญากันไม่สมบูรณ์เลยถือโอกาศนี้บังคับให้ทำซะ!" คาคาชิเติม

    "งั้นเหรอ...ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกนะแต่ขอบคุณละกัน ขอตัวนะ" นารุโตะยิ้มตอบและอุ้มคนที่นอนสรบขึ้นมาบนอ้อมแขนพาเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีมุ่งหน้าไปยังคอนโด

 

 

ต่อมา(กลางดึก)

 

 

   ดวงตาสีดำค่อยๆเปิดกวาดมองไปลอบตัวจนมาเขาสลบไปนานแค่ไหนล่ะเนี่ย?ทำไมเหมือนกับผ่านมาเป็นชาติเลยวะ! ร่างเล็กดันตัวขึ้นมาจากเตียงและมองไปลอบห้องมืดๆของนารุโตะ อ้าว?!นี่เขากลับมาอยู่นี่ได้ไง?

"ตื่นแล้วแฮะ" นารุโตะที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดผมซาสึเกะที่ยันตัวลุกขึ้นถึงกับอึ่ง ก็ใครมันจะไปคิดล่ะ!ว่านารุโตะมันจะมารับหน้ากันด้วยการออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าขนหนูสองตัวตัวนึงห่มล่างอีกตัวเช็ดหัว=.,=

    "เออ..." ซาสึเกะว่าและเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่าให้เขามองเลยอนาจจิตว่ะ=_= เมื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบแก้วนมกับนมออกมาเทและเดินมาที่เตียง

    "อ๊ะ" พร้อมกับยื่นแก้วนมให้คนบนเตียง ซาสึเกะหันมองแก้วนมและเงยมองอีกคนอย่างงงๆเอามาให้เขาทำไม?

    "อะไร?"

    "นม"

    "=_=;; หมายถึงเอามาให้ฉันทำไม เจ้าเบ๊อะเซ๊อะ!!"

    "หา!!!ว่าฉันทำไม?!! ฉันทำไรผิด!"

    "ผิดตั้งแต่เกิดละแกน่ะ!"

    "ว่าไงนะเจ้าบ้า!!!"

    "จะเอาเรอะ!!!" ซาสึเกะว่าพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมซัดหน้านารุโตะเต็มที่แต่ร่างกายมันไม่เอื่อจึงได้แต่นั่งเถียงกันแง่งๆเหมือนเด็ก

    "ฮึ่ย!!ตื่นมาก็กวนโอ๊ย!เลยนะแก!ฝากไว้ก่อนเหอะทำฉันอารมณ์เสียซะได้" นารุโตะขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดและเก็บอารมณ์อยากซัดคนตรงหน้าสักตุ๊บสองตุ๊บไว้ให้ได้

    "ฉันไม่รับฝากเฟ้ยหนักหัว=_="

    "ไอ้บ้า!" ไม่รู้ว่าหมดคำจะเถียงหรือไม่รู้จะด่าอะไรนารุโตะเลยพูดคำนี้

    "...ด่าอย่างกับผู้หญิง" ซาสึเกะว่าลอยๆและรับนมมาดื่มอกหนึ่งปล่อยให้นารุโตะยืนโวยวายอย่างไม่สนใจ

    "นายสลบไปตั้งวันนึงแน่ะจะนอนก็นอนให้มันน้อยลงหน่อยก็ได้จะกินบ้านกินเมืองรึไง?" ตั้งวันนึงเลยเหรอ?เขาหลับนานขนาดนั้นเชียว?เพราะไอ้นารุโตะมันพลังเยอะต่างหากล่ะ ซาสึเกะกระดกแก้วดื่มรวดเดียวหมดก่อนจะวางลงบนโต๊ะหัวเตียงกึ่งเบากึ่งแรง

    "แล้วไอเท็มที่นายได้มาล่ะ?"

    "หืม? อืม....แค่ปืนเก่าๆอันนึงอ่ะ กากชิบ"

    "บ่งบอกถึงเจ้าของไอเท็มสินะ" ซาสึเกะยิ้มน้อยเหมือนถือไผ่เหนือกว่า เล่นเอานารุโตะหันควับ

    "ว่าไงนะ!!ด่าฉันทางอ้อมเหรอ!!"

    "เออดิ แบร่" ซาสึเกะแลบลิ้นใส่อีกครั้งและวิ่งหนีลอบห้องส่วนนารุโตะก็วิ่งจับเจ้าหมาน้อยที่บังอาจมาด่าเจ้านายตัวเอง "หึ! เจ้าบ้า!! เจ้าเซ่อ!! จับฉันให้ได้ดิ" ซาสึเกะวิ่งไปทางโน้นทีนี้ทีพอจนมุมก็กระโดดข้ามเตียงวิ่งไล่กันไปไล่กันมาลอบห้องจนเหนื่อยอยากจะรู้นักว่าซาสึเกะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเมื่อกี๊ยังลุกไม่ขึ้นอยู่เลยนี่หว่า!!! ทั้งคู่มาจบกันที่เตียง!

นอนหมดแรงกันทั้งคู่เนื่องจากวิ่งไล่กันซะนาน นารุโตะขยับตัวมานอนบนเตียงดีๆและเอาผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็กที่ผล่อยหลับไปอีกแล้วและนอนอยู่ข้างๆเขา นารุโตะขยับท่าทางอีกคนให้นอนดีๆก่อนจะลุกไปปิดไฟและกลับมาที่เตียงมองหน้าอีกคนน้อยๆและยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้...
 

.............................................................
สวัสดีทุกคนด้วยนะคะแหม่ตอนนี้มันน่าเบื่อมากเลยล่ะสิแต่ก็นะ
หมดมุขอ่ะเลยแถมาได้เพียงแค่นี้ไม่อยากดองนานเดี๋ยวคนอ่านลืมเนื้อเรื่องหมด
เหมือนมันชักจะออกทะเลยังไงไม่รู้แฮะ 55 วิจารย์ได้นะไม่ว่าไรท์เตอร์ทุกคนเขอยากให้
วิจารย์อยู่แล้วแหละ แต่อย่าสับกลัวเสียกำลังใจก่อนแต่งจบ=w=วันนี้ก็ขอขอบคุณมากนะคะ
ที่อ่านตอนนี้จบ คนที่เม้นให้ก็ขอบคุณเช่นเดียวกันค่ะนักอ่านเงาด้วย555

ซียูจ้า^O^