คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : สู่โลกภายนอก
1
สู่โลกภายนอก
ร่างบางของหญิงสาวยืนจังก้ากอดอกมองเด็กหนุ่มลูกชายเจ้าของโรงฝึกด้วยสายตาอาฆาตหนีออกจากบ้านจนคนอื่นเขาวุ่นวายไปหมดยังไม่พอยังกลับมาด้วยสภาพที่เหมือนลูกหมาตกน้ำซ้ำร้ายยังพาสาวที่ไหนติดมาด้วยอีกต่างหาก! คารินหงุดหงิดจนอารมณ์แทบจะระเบิดตรงนั้นเธอมองซาสึเกะที่เปียกมะรอกมะแรกและตรงปรี่เข้าไปกระชากร่างเด็กหนุ่มและจับยัดเข้าไปในห้องพักโดยที่ซาสึเกะยังไม่ทันตั้งตัวและยังงงๆอยู่
“อยู่ในนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนะยะ!!!” เธอว่าคำขาดก่อนคนที่ถูกยัดเข้าไปในบ้านจะเงียบลงเมื่อซาสึเกะไม่มีท่าทีว่าจะต่อต้านเธอ คารินจึงหันกลับมาสนใจแม่สาวตรงหน้าที่เปียกไม่แพ้กันกับซาสึเกะ เธอหรี่ตามองเด็กสาวจนเด็กสาวสะดุ้ง
“แล้วเธอเป็นใคร? ถ้าจะจีบเจ้าเด็กนั่นล่ะก็อย่าดีกว่าเพราะหมอนั่นสนใจแต่แมวเท่านั้นแหละ!”
“เอ๋? เอ่อ...ปละเปล่านะ ฉันก็แค่ตามเขามาเพราะหนีพวกทหารองค์ลักษณ์เท่านั้นเอง” ซากุระแก้ตัวทันควัน คารินขมวดคิ้วมองเด็กสาวก่อนขยับแว่น
“ทหารองค์ลักษณ์?...เป็นคนในวังเหรอ?” ซากุระถึงกับสะอึกคงแย่แน่ๆหากเธอคนนี้รู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงและจับเธอส่งคืนให้วัง...เธอควรจะบอกหญิงสาวตรงหน้าดีมั้ยนะ...
1ชั่วโมงก่อน
2ร่างยืนนิ่งอยู่ในซอยเพื่อดูว่าเหล่าทหารเดินไปทางอื่นกันหมดหรือยังพวกเขาจะได้ออกไปสู่โลกภายนอก... ซากุระเอียงศรีษะออกไปดูนิดหน่อยแต่ปรากฏทหารยังเหลืออีกสองสามนายเธอจึงรีบหันกลับมาที่เดิมและเหลือบมองซาสึเกะที่เล่นกับแมวอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้สนใจสถานการณ์ในตอนนี้เลยแม้แต่นิด
“นี่...แล้วนายจะอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย? ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องล่ะ?” ซาสึเกะจับอุ้งมือของเจ้าเหมียวและชี้ไปที่ซากุระอีกมือก็อุ้มเจ้าเหมียวไว้ในอ้อมแขน
“เกี่ยวไรกะเธอ”
“....” ร่างบางของเจ้าหญิงถึงกับชะงักค้างไปเลยทีเดียว เธอกัดฟันกรอดและกำลังคิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคงกำลังกวนประสาทเธออยู่เป็นแน่แท้ มือบางยกขึ้นรวบผมยาวๆของตนขึ้นมัดไว้เป็นก้อนเตรียมวิ่งแน่ล่ะขืนอยู่แบบนี้ทั้งวันก็คงไม่ได้ออกไปไหนสักทีเธออยากออกไปเห็นโลกภายนอกอยากรู้ความเป็นอยู่ของชาวบ้านเพราะในวังมันน่าเบื่อเกินไปสำหรับเธอ
เด็กสาวเอี่ยวตัวมองลอดผ่านจากซอยเล็กอีกครั้งดูให้แน่ใจว่าทหารพวกนั้นอยู่ไกลกว่าตัวเธอเท่าไหร่ก่อนประเมินผลความเป็นไปได้ที่เธอจะวิ่งหนีพวกนั้นพ้น เด็กสาวเหลือบมองเด็กหนุ่มอีกครั้งก่อนจะเตรียมตัวออกวิ่งหนีไปจากซอยนี้หากแต่เมื่อกำลังจะสตาร์ทร่างของเธอก็ถูกรั้งเอาไว้โดยคนที่กำลังเล่นกับแมวอยู่นั่นแหละ
ซากุระหันมองเด็กหนุ่มที่รั้งเธอเอาไว้อย่างงงๆ ซาสึเกะมองซากุระด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเขาผลักเธอไปติดกำแพงก่อนจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ซากุระที่ยังงงๆอยู่ก็ยังคงงงต่อไปในสถานการณ์นี้เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงร่างกายก็แข็งทื่อไปหมดราวกับไม่มีทางที่จะตอบโต้เด็กหนุ่มตรงหน้าได้แม้แต่น้อย
“ตอบฉันมาสิ...ทำไมถึงหนีออกมาจากวังทั้งๆที่นั่นก็สะดวกสบายดี” ใบหน้าสวยหันไปอีกทางดวงตากลมโตสีเขียวมรกตจดจ่ออยู่ที่พื้นเพราะไม่รู้จะเอาตาไปวางไว้ที่ไหนเด็กสาวเงียบลงและใคร่ครวญสิ่งต่างๆที่คิดว่ามันน่าเบื่อเหลือเกินคนที่อยู่ข้างนอกไม่มีทางเข้าใจเธอได้ ทั้งการฝึกเป็นเจ้าหญิงการเดินการกินการเรียนและอีกหลายอย่างที่เธอต้องฝึกมันอย่างหนักในช่วงหลายปีมานี้เพื่อที่จะได้เป็นเจ้าหญิงที่ดีให้องค์ราชาและพระชายาชื่นใจแน่ล่ะ...มันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องใส่หน้ากากทำเป็นคนเรียบร้อยเข้าไปหาเพื่อนๆที่เป็นเชื้อพระวงค์ มันช่างทรมารเธออยากเล่นอยากวิ่งอยากคุยสนุกสนานแบบเพื่อนกันจริงๆอยากจะทำทุกอย่างที่เด็กสาวทั่วไปเขาทำกัน...ก็เท่านั้น
ร่างบางหันมองอีกคนที่ยังคงรอฟังคำตอบจากเธอ มือบางปัดมือร่างสูงที่ดันไหล่ของเธอเอาไว้ออกไปก่อนเอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆถึงแม้จะพยายามกลั้นไว้
“นาย...ไม่เข้าใจฉันหรอกนะ...อยู่ในวังมันไม่ได้สนุกเลยสักนิด”
ซาสึเกะเลิกคิ้ว คำตอบที่เขาได้รับมันไม่ต่างจากที่เขาคิดเท่าไหร่เขาคงหวังสูงเกินไปสินะ เด็กหนุ่มหลับตาลงราวกับกำลังบอกลาอะไรสักอย่างและลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“กลับวังไป” เขาเอ่ยไล่ร่างบางที่เบิกตาโตมองเขาแล้วในตอนนี้ ซากุระมองซาสึเกะอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันเกลียดคนจำพวกที่ได้คืบจะเอาศอกที่สุด...ล่ะนะ”
“หมายความว่าไง” เด็กหนุ่มยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่ร่างของซากุระด้วยสายตาเย็นชา
“เธอไง...” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเธอปัดมือซาสึเกะออกและพูดขึ้นทันที
“พูดบ้าอะไรของนาย...”
“อยู่ในวังเป็นเจ้าหญิงได้ของที่อยากได้ยังต้องการอะไรอีก...โลภมากไปรึเปล่า” เมื่อเด็กหนุ่มเอ่ยอย่างนี้เธอก็ถึงกับเถียงไม่ออกเด็กสาวเงียบลงใบหน้าสวยหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ซาสึเกะถอนหายใจเบาๆและทำท่าจะเดินออกไปจากซอยโดยไม่หันกลับมามองซากุระอีก เขาจะคิดว่าเธอไม่ได้รู้จักกับเขาแล้วกัน
“...มันผิดรึไงเล่า...ฉันก็แค่ไม่อยากจะใส่หน้ากากพูดจาอ่อนหวานหันหน้าเข้าหาสังคมแห่งการหลอกลวงของลูกเชื้อพระวงค์ ฉันก็แค่ต้องการอิสระในการมีชีวิตอยู่โดยไม่ถูกผูกมัดโดยตำแหน่งหน้าที่ ฉันก็แค่อยากจะสนุกอยากจะวิ่งเล่นหัวเราะเหมือนผู้หญิงทั่วไป...แล้วมันผิดตรงไหนเล่าที่ฉันอยากจะออกมาดูโลกภายนอกอยากจะเรียนรู้วิถีชีวิตของคนอื่นอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองว่าโลกนี้มันงดงามขนาดไหนอยากจะมีคนสักคนที่คอยอยู่ข้างๆตลอดไป มันผิดตรงไหนกันเล่าที่ฉันอยากจะมีความสุขบ้างน่ะ!!! อยู่แต่ในวังมันน่าเบื่อ ฉันเบื่อเข้าใจมั้ย!!! จะทำอะไรก็ถูกจับตามองตลอดอยู่ในห้องตัวเองยังไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยสักนิด จะร้องไห้ก็ไม่ได้จะระบายกับใครก็ไม่ได้ต้องอดกลั้นมาตลอดต้องคอยดูเด็กคนอื่นๆวิ่งเล่นกันสนุกสนานในขณะที่ฉันเอาแต่เรียนบ้าบออะไรก็ไม่รู้!!! เวลาแทบจะเล่นยังไม่มีเวลาที่อยากจะพักยังไม่มี จะออกมาข้างนอกก็ไม่ได้เพราะชนชั้นมันแตกต่างกันเกินไป...ฉันผิดตรงไหนกันเล่า!!!”
ร่างบางรัวประโยคที่อัดอั้นตันใจมานานออกไปทั้งหมดร่างน้อยๆสั่นราวกับกำลังร่ำไห้มือเล็กกำแน่นอดทนกับอารมณ์ตัวเองที่กำลังพุ่งพร่านเธอไม่เคยหลุดปากระบายให้ใครฟังขนาดนี้มาก่อนแม้แต่คนสนิทของตัวเองร่างเล็กสั่นเทาหยาดน้ำใสไหลรินอาบแก้มนวลดวงตาสีมรกตเบิกค้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่ตัวเองพลั่งพูลออกไปเมื่อครู่ใบหน้าแดงก่ำด้วยหลายๆความรู้สึกที่มันประดังประเคเข้ามา
ซาสึเกะหยุดยืนนิ่งริมฝีปากเหยียดยิ้มบางๆก่อนจะกลับหลังหันไปหาเจ้าหญิงที่ระบายความรู้สึกออกมาเมื่อไม่นานมานี้มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาที่ข้างแก้มของเด็กสาวภายในใจนึกดีใจนิดหน่อยที่ร่างบางตรงหน้าไม่ทำให้เขาผิดหวัง
“...ผิดไม่หรือไม่ผิด...เรื่องแบบนั้นฉันไม่รู้ด้วยหรอก...คิดเอาเองแล้วกัน แล้วจะเลือกทางไหนล่ะ?จะกลับวังหรือจะไปกับฉัน” ซาสึเกะเอ่ยถามเบาๆ
“ไปกับนาย...งั้นเหรอ? แล้วนายจะไปไหนล่ะ?”
“เดินทางไปเรื่อยๆ...ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ...ไปดูโลกภายนอกไปดูสิ่งสวยงาม...ด้วยกันมั้ยล่ะ?” ซาสึเกะถามย้ำอีกรอบเขายื่นอุ้งมือเจ้าเหมียวไปให้ซากุระ “การตัดสินใจของเธอในครั้งนี้ถือเป็นการตัดสินอนาคตของเธอเลยนะ…เจ้าหญิง” รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่มเรียกใบหน้าแดงๆของเจ้าหญิงได้เป็นอย่างดี
“ละ...แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจะพาฉันไปดูโลกภายนอกนั่นได้...หนีจากท่านพ่ะ...พระราชาน่ะไม่ใช่ง่ายๆนะ”
“ก็แล้วแต่เธอจะคิดแล้วกันฉันมีวิธีของฉัน...ตกลงจะเอาไง” ซาสึเกะเริ่มรำคาญเขารวบประโยคและเอ่ยถามร่างบางอีกรอบคราวนี้คำตอบที่เอ่ยจากปากสีชมพูนั้นเป็นที่น่าพอใจสำหรับเขาไม่น้อย
“แน่นอนสิถ้านายสามารถทำให้ฉันเห็นมันได้ล่ะก็” มือบางเอื้อมไปกุมอุ้งมือของเจ้าเหมียว รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าหวานพร้อมๆกับความหวังที่ถูกจุดประกายขึ้นโดยซามูไรหนุ่มตรงหน้านี้....
ปัจจุบัน
หลังจากพากันออกมาจากซอกซอยเล็กๆที่หลบกันอยู่นานนั่นพวกเขาก็พากันวิ่งหนีทหารองค์ลักษณ์และท้ายที่สุดซาสึเกะก็พาเธอกระโดดลงน้ำและว่ายน้ำหนีมายังโรงฝึกดาบที่นี่อีกไม่นานพวกทหารองค์ลักษณ์ของเธอคงตามกลิ่นกันจนเจอเธอแน่ๆจมูกดียิ่งกว่าสุนัขเสียอีก
“ว่าไงล่ะเป็นคนในวังเหรอ?” คารินยังคงถามต่อคราวนี้ซากุระเริ่มทำตัวไม่ถูกเด็กสาวก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอลังเลที่จะบอกความจริงในขณธเดียวกัน...
“เออ ยัยนั่นเป็นเจ้าหญิง…ช่วยหาชุดให้เธอใส่ก่อนได้มั้ยเปียกแบบนั้นพอเป็นหวัดขึ้นมาก็เดือดร้อนเราอีก”
“นายเดือดร้อนคนเดียวต่างหาก!!” คารินตวาดใส่ซาสึเกะที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ซามูไรหนุ่มลูกชายเจ้าของโรงฝึกขนาดใหญ่และดังไปทั่วแคว้นอยู่ในชุดยูคาตะสีดำปอยผมเปียกเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งอาบน้ำไปเมื่อครู่
ซากุระเมื่อเห็นหน้าและรูปร่างของซาสึเกะชัดๆก็เพิ่งรู้ว่าลูกชายบ้านนี้มันช่างหน้าตาดีเสียจริงรูปร่างสมส่วนสุดๆถึงแม้จะดูผอมไปหน่อยก็เถอะและเจ้าแมวนั้นก็ยังคงถูกเด็กหนุ่มอุ้มอยู่ตลอด
“เจ้าหญิง?” คารินหันมองซากุระนิ่งๆก่อนจะกุรีกุจอเข้ามาหาเธอด้วยความตื่นเต้น “ทะ..ทะ…ท่า...ท่าน...ท่าน มามาที่นี่ทำไมคะ? แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันนนนน!!!”
“เอ่อ...ก็ไม่มีอะไรหรอก...ยังไงก็รบกวนขออาบน้ำที่นี่...ได้มั้ย...คะ?” เด็กสาวทำหน้าลำบากใจเพราะเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะรบกวนบ้านนี้สักเท่าไหร่
“ได้สิคะ…ยังไงเดี๋ยวฉันเอาชุดมาให้แล้วกัน...”
“ไม่ต้องทำดีด้วยหรอกคารินยังไงก็ไม่ได้เงินจากยัยนี่หรอกเพราะหนีออกมาจากวังตัวเปล่า” ในขณะที่สองสาวคุยกันซาสึเกะก็แทรกขึ้นมาราวกับรู้ว่าพี่เลี้ยงของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่
“ห๊า?!! แย่จัง…เอาเถอะซากุระ...ขอเรียกแบบนี้ได้มั้ย?”
“ดะ...ได้สิ” ซากุระเบิกตามองคารินงงๆเพราะการกระทำเมื่อรู้ว่าเธอเป็นเจ้าหญิงและการที่รู้ว่าเธอไม่มีทรัพติดตัวมันช่างต่างกันเหลือเกิน...อย่างน้อยเธอก็รู้แล้วข้อหนึ่งว่าคนเราไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็มีความโลภกันทั้งนั้น
หลังจากทำอะไรๆเสร็จแล้วทุกคนก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขก ณ ตอนนี้ทั้งพ่อพี่แม่และเหล่าลูกศิษย์ในสำนักแห่งนี้ต่างนั่งนิ่งรวมตัวกันอยู่ที่นี่รวมทั้งซาสึเกะและคารินด้วย ฟุงาคุ คนเป็นพ่อและเจ้าของสำนักฝึกดาบนั่งปั้นหน้าเข้มมองลูกชายตัวดีที่ตอนนี้มิได้สนใจประเทศกลับนั่งเล่นกับเจ้าเหมียวที่เพิ่งเก็บได้วันนี้อย่างสนุกสนานแต่สีหน้าที่แสดงออกมามันกลับเรียบเฉยเสียจนหลายคนคิดว่ามันโกรธอยู่หรือเปล่า?
“ยัยนี่ใครน่ะ?” เมื่อซากุระเดินมานั่งกลางวงซาสึเกะก็ชี้ไปที่ซากุระและเอ่ยถามคารินที่นั่งข้างๆทันที คารินตวัดตามอง
“ก็เจ้าหญิงไงยะ!!”
“ยัยหน้าจืดเนี่ยนะ? ไม่เห็นจำได้”
“อย่ามาว่าฉันนะ” ซากุระปรามร่างสูงเบาๆ
“เรื่องจริงนี่” ซาสึเกะตอบหน้าตายพลางอุ้มเจ้าเหมียวมาลูบเล่น
“ซาสึเกะ!!” ซากุระเริ่มโมโหการมาว่าผู้หญิงแบบนี้เป็นเรื่องที่เสียมารยาทที่สุดและตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครว่าเธอแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่การที่เธอจะเข้าไปทำร้ายร่างสูงคงดูไม่งามแน่นอนยังไงก็ต้องอดทนไว้ก่อนนั่นแหละ
“เอาล่ะดื่มชากันก่อนนะจ๊ะ วิ่งหนีทหารองค์ลักษณ์มาคงเหนื่อยสินะ” มิโกโตะคุณแม่ยังสาว(?) ของซาสึเกะยกชามาให้ซากุระและทุกคนในห้องถึงที่ซากุระเอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนมิโกโตะจะจะเก็บถาดและนั่งลงข้างๆสามีที่ตีหน้าเข้มดูมีอำนาจที่สุดในบ้านผู้เป็นพ่อจ้องลูกชายคนเล็กที่เล่นกับแมวอย่างไม่สะทกสะท้านกับอะไรทั้งสิ้น
“ซาสึเกะอธิบายมาซิ” คนเป็นพ่อเอ่ยปากบังคับลูกชายตัวดี ซาสึเกะตวัดตามองคนถามก่อนกลับไปเล่นกับแมวเหมือนเดิม ฟุงาคุถึงกับกุมขมับนี่เป็นคำตอบว่าเจ้าตัวไม่มีอะไรจะแก้ตัว
“แล้วทำไมเจ้าหญิงถึงได้มากับซาสึเกะล่ะ?” คราวนี้คนเป็นพี่เอ่ยถามบ้างเพียงแต่เป้าหมายที่ถามเปลี่ยนเป็นเจ้าหญิงน้อยที่นั่งอยู่กลางวง ซากุระสะดุ้งนิดๆที่จู่ๆทุกคนก็เบี่ยงประเด็นมาที่เธอเสียอย่างนั้น
“คือ…หนูแค่อยากเห็นดลกภายนอกด้วยตาตัวเอง...อยู่วังมันน่าเบื่อไม่มีอะไรเลย” ทุกคนต่างจ้องมองมาที่เธอและคอยฟังคำพูดทุกประโยคที่เธอเอ่ย "หนูเบื่อมากเกลียดที่สุดกับการอยู่คนเดียว...ทั้งๆที่คนอื่นเขาสนุกกันทำไมถึงมีแต่หนูที่ต้องมานะอดทนเรียนรู้การเป็นเจ้าหญิงที่ดีทั้งๆที่ไม่ได้อยากเลยสักนิด...” ดวงตาสีรัติกาลเบนไปสนใจร่างบางที่กำลังพูดให้ทุกคนฟังอย่างตั้งใจพลางเล่นกับเจ้าเหมียวไปด้วย
“หนูต้องการอิสระในการใช้ชีวิตหนูอยากจะลองอยู่อยากจะเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวบ้านบ้าง…ก็เท่านั้นเองก็แค่...ไม่อยากจะอยู่คนเดียวเหงาคนเดียวเศร้าคนเดียวอีกแล้วก็เลยหนีออกมา” สิ้นคำพูดของซากุระทุกคนก็รอบยิ้มออกมาราวกับรู้กันว่าจะทำอะไรต่อไป และทันใดนั้นเอง ลูกศิษย์ในสำนักคนหนึ่งก็วิ่งหน้าตื่นเปิดประตูพล่างเข้ามาทุกคนต่างจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นโดยมิได้นัดหมาย
“แย่...แฮ่ก..แฮ่ก แย่แล้วครับ...แฮ่ก แฮ่ก ทะ..ทหารองค์ลักษณ์บุกเข้ามาถึงหน้าประตูแล้วครับ อาจารย์”เด็กหนุ่มรัวคำพูดใส่ แต่พอจับใจความได้อิทาจิและฟุงาคุมองหน้ากันก่อนจะสบตาซาสึเกะร่างสูงพยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นพร้อมกับคารินเขาตรงเข้ามาหาซากุระและจับมือของเธอไว้
“ต่อไปนี้ก็ขอฝากลูกชายตัวดีของฉันด้วยนะเจ้าหญิง...ไปเที่ยวให้สนุกล่ะ” ฟุงาคุว่าก่อนจะหยิบดาบไม้ขึ้นมาถือไว้ให้มั่น
“ฝากตัวเล็กของพี่ด้วยนะ...ถ้าซาสึเกะทำอะไรไม่ถูกใจไว้กลับมาพี่จะจัดการให้แล้วกัน” อิทาจิเอ่ยบอกเจ้าหญิงพลางจับดาบไม้ขึ้นมาถือเตรียมพร้อมจะสู้เช่นกัน ซาสึเกะมุ่ยหน้าเล็กน้อยกับสรรพนามที่พี่ชายเรียกตนเขาดึงมือซากุระให้ไปกับเขาแต่เจ้าของร่างบางกลับรั้งไว้
“แล้วพวกเขาล่ะ” พวกเขาที่ว่าหมายถึงคนที่พูดกับเธอเมื่อกี๊ ซาสึเกะยิ้มน้อยๆ
“พวกนั้นอยากให้เธอเป็นอิสระ...มากับฉัน...นะ” ซาสึเกะว่าและดึงร่างซากุระให้เดินมากับเขาอีกครั้งคราวนี้เจ้าหญิงไม่ขัดขืนเธอยิ้มน้อยๆและพยักหน้าตกลงก่อนรีบเดินตามซาสึเกะไปพร้อมกับคารินและเจ้าเหมียวน้อยท่ามกลางความชุลมุนและการต่อสู้ของสำนักดาบดังและองค์ลักษณ์ของเจ้าหญิง...
...........................................................................................................................
เย่! จบไปอีกตอน ถึงจะไม่ค่อยมีคนเม้นก็เถอะ555ช่างมัน
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านของเรานะคะยังไงถ้าว่างก็เม้นบ้างเนอะ555
ขอบคุณที่อ่านจนจบและขอบคุณสำหรับท่านที่เม้นให้ในตอนที่แล้วนะคะ
จบ
ซียู♥
ความคิดเห็น