คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 : เป็นอะไรของนายเนี่ย
16
เป็นอะไรของนายเนี่ย!
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
มือเล็กขาวๆจับหลอดคนน้ำใสๆในแก้วอย่างเอื่อยๆและจับหลอดขึ้นมาจรดริมฝีปากดูดน้ำก่อนมองคนที่นั่งข้างๆซึ่งทำหน้ากวนส้นตั้งแต่เข้าร้านอาหาร
“เป็นอะไรของนายเนี่ย!ตั้งแต่เมื่อกี๊ละ” ซาสึเกะที่นั่งเงียบมาตั้งนานก็ต้องหมดความอดทนในที่สุดก็จะมีใครบ้างล่ะที่ทนความเงียบได้เป็นเขาก็ทนไม่ได้หรอก
“อะไร? ก็เปล่านี่” นารุโตะเบ้หน้าเขารู้สึกไม่สบอารมณ์สุดๆตั้งแต่เข้าร้านนี้มาเพราะอะไร?เขาจะบอกให้! เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน!! กะอีแค่มีผู้ชายหลายๆคนในร้านมองซาสึเกะเป็นตาเดียวเขาจำเป็นต้องหงุดหงิดรึไง?! ใช่!แต่มันหงุดหงิดไปแล้ว ซาสึเกะหรี่ตามองแล้วก็ไม่พูดอะไรอีกเพราะรู้ว่าถามไปมันก็คงไม่ตอบเหมือนเดิมนั่นแหละเขาเลยตัดปัญหาโดยการหยิบเมนูอาหารขึ้นมาดูและเรียกเด็กในร้านมาจดรายการอาหาร เด็กหนุ่มหน้าตา...เหมือนจะดี?เดินมาที่โต๊ะนารุโตะพร้อมกับเอากระดาษขึ้นมาจดถ้ามีแค่นั้นนารุโตะก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกแต่มันมองหน้าซาสึเกะไปจดรายการอาหารที่สั่งไปนี่คืออะไร?!!!
“เอาชุดนี้ด้วยมั้ยครับถ้าซื้อสองชุดจะได้อีกชุดแถมด้วยนะ” เด็กหนุ่มแนะนำ(มันไปกินK.F.Cกินป่ะวะ?มีชุดนั้นชุดนี้เอ๊ะK.F.Cมันซื้อ2แถม1รึ?)
“อืม...นารุโตะนายจะกินอะไร?” เสียงหวานถามร่างสูงที่เอาแต่นั่งหน้าบูดไม่พูดไม่จาแถมคิ้วนั่นจะขมวดอะไรนักหนาเดี๋ยวก็ผูกกันเป็นปมจนได้สิน่า!(ประเด็นเรอะนั่น?!) คนโดนถามกรอกตามองนิดๆแล้วก็กรอกกลับไปมองนกมองไม้มองถนนมองไฟแดงไฟเขียวไฟเหลืองเหมือนเดิม...
“...”
“เอ่อ...ตกลงจะเอามั้ยครับ?”
“เอา”
“งั้นเชิญห้องผมครับ เอ๊ย! งั้นรอสักครู่นะครับ^^;;” เด็กหนุ่มว่าก่อนจะเดินออกไปนารุโตะหันมองตามหลังเด็กหนุ่มคนนั้นปด้วยสายตาที่แอบจิกนิดๆ เขาหันกลับมามองสาวเจ้าตรงหน้าที่นั่งดูดน้ำเฉย
“ฉันบอกรึยังว่าจะเอา?”
“ก็นายไม่ตอบฉันก็ตอบแทนให้ไง”
“แล้วจะกินหมดมั้ยเล่า!ตั้งสามชุดตังค์ฉันใช่ว่าจะเยอะ!”
“เหรออออ?ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย!” ซาสึเกะแกล้งลากเสียงยาวประชดเพราะไม่นึกว่านารุโตะมันจะเก็บมาคิด นารุโตะที่โมโหอยู่แล้วเป็นทุนเดิมก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ซาสึเกะมาพูดแบบนี้ก็เหมือนยั่วโมโหเขาเข้าไปอีกน่ะสิ
“นี่นายแกล้งฉันอยู่ใช่มั้ย?” นารุโตะถามอีกรอบ
“หึ!...ใคร? ใครแกล้งนาย”
“ซาสึเกะ!!”
“อะไร!!!” เสียงดังแล้วได้ตั๋วหนังฟรีรึไง! เขาไม่ชอบเสียงดังๆสักนิดหมอนี่หาเรื่องทะเราะกับเขาสินะ?!
“นายต้องการอะไรห๊ะ!!!มีอะไรก็ว่ามาสิ!!!” คราวนี้พ่อพระเอกตะโกนลั่นร้านพร้อมกับลุกขึ้นตบโต๊ะซะเสียงดังเล่นเอาคนทั้งร้านมุ่งจุดสนใจมาที่โต๊ะเขาหมด ซาสึเกะจ้องหน้านารุโตะงงๆ มันโกรธเขาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย? ตาสีดำกรอกมองรอบตัวโต๊ะเขากลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้านแล้วให้ตายเถอะ!
“นายจะเสียงดังให้มันได้อะไรขึ้นมาห๊ะ! เงียบและนั่งลงซะ!” ซาสึเกะสั่งเบาๆและจ้องหน้านารุโตะ แต่ดูเหมือนคนฟิวส์ขาดจะไม่ได้ฟังอะไรเลยนี่มันเดือดอะไรของมันนักหนาเมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ “นายได้ยินที่ฉันพูดมั้ยห๊ะ?!”
ปึง!!!
“นายมีสิทธ์อะไรมาสั่งฉัน!!!!”
เออ!แล้วฟังกรูหน่อยมันจะตายรึ?!โมโหหิวเรอะ!!
ซาสึเกะด่าอีกคนในใจแน่นอนว่ามันคงไม่มีวันได้ยินเขาปล่อยให้นารุโตะพูดอยู่คนเดียวโดยตัวเองก็นั่งเงียบจ้องหน้าอีกคนแทนเขาไม่มีสิทธิ์สั่งหมอนั่นจริงๆนี่ นารุโตะเป็นเจ้านายของเขาหน้าที่ของเขาคือการทำตามคำสั่งและคอยปกป้องนารุโตะเท่านั้น
“ตั้งแต่เข้าร้านมานายก็เอาแต่อ่อยคนอื่นเขาไปทั่วเกรงใจฉันบ้างสิเว้ย!!!” นารุโตะตะโกนใส่หน้าซาสึเกะอย่างเหลืออดในขณะที่ร่างบางก็ได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับสิ่งที่นารุโตะพูด แน่ล่ะเขาไปอ่อยใครตอนไหนฟระ?แล้วถึงไม่อ่อยหญิงก็มาลุมตอมเขาอยู่แล้ว!(คนนะไม่ขรี้พูดซะ=[]=)
“พูดอะไรของนาย!ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหน”
“ยังจะถาม!”
“เป็นอะไรของนายวะ!คนมองหมดแล้วไปเคลียร์กันที่บ้านไม่ได้เรอะ!” ซาสึเกะว่าและเริ่มมองรอบตัวถ้าโดนไล่ออกจากร้านก็คงไม่ได้กินข้าวกันพอดี
“หนวกหู!”
“นารุโตะ!”
“…”
“…”
“หึ!” แล้วพะเอกก็นั่งลงด้วยอารมณ์ที่ยังไม่คงที่เท่าไหร่ ซาสึเกะถอนหายใจมองสายตาไม่พอใจของคนในร้านเขาเปลยตามองนารุโตะที่ทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย่งของเล่นอารมณ์ก้คงหงุดหงิดไม่หายนารุโตะไม่สนใจใครอีกเขาเอาแต่มองออกไปนอกกระจก
“ขอโทษนะคะ” ซาสึเกะลุกขึ้นโค้งตัวขอโทษคนในร้านและนั่งลงเหมือนเดิมคนในร้านก็ไม่ได้ว่าอะไรสถานการณ์ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติพนักงานและเด็กเสิร์ฟก็ต่างถอนหายใจอย่างโล่งอกไปตามๆกัน...
ต่อมา
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” เด็กเสิร์ฟเดินมาพร้อมของที่สั่งและจัดแจงวางบิลราคาไว้ให้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปด้วยใบหน้าแดงๆ นารุโตะคิดได้ว่าลืมสั่งน้ำแข็งเพิ่มจึงเอื่อมมือไปรั้งแขนบางของเด็กเสิร์ฟคนนั้นไว้
“เดี๋ยวครับ”
“ค...คะ?O///O” สาวเจ้ามีอาการตกใจนิดๆ
“น้ำแข็งเปล่าเพิ่มด้วยนะ” เขาบอกก่อนจะปล่อยแขนเด็กเสิร์ฟคนนั้นอย่างอ้อยอิ่งเพื่อแกล้งและดูอาการร่างบางที่นั่งตรงข้ามตนเป็นดังคาดเมื่อใบหน้าสวยเริ่มมุ่ยลงคิ้วก็ขมวดจนเป็นปม นารุโตะรอบยิ้มมุมปากเขาหันกลับมามองหน้าร่างบางหลังจากเด็กเสิร์ฟคนนั้นเดินผ่านโต๊ะเขาไปแล้ว มือก็คนน้ำในแก้วไปด้วยตาก็จ้องหน้าสวยๆของร่างตรงข้ามตนไปด้วยเรียวปากก็ขยับยิ้มอย่างแกล้งๆ
“อะไร้?ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?”
“เปล่า”
“…” ซาสึเกะหรี่ตามองเขาสงสัยว่านารุโตะมันหายโกรธเขาแล้วเหรอ?ถึงได้มายิ้มหน้าบานอยู่นี่? ร่างบางไม่สนใจนารุโตะอีกอาหารตรงหน้าน่าสนกว่าเยอะ!คิดได้ดังนั้นเขาก็ลงมือสวาปามอาหารตรงหน้าทันที(ค่อยๆกินนะซัสจังเดี๋ยวติดคอ-__,-) นารุโตะไหวไหล่เหมือนไม่ได้ใส่ใจเขาเองก็เริ่มลงมือกินอาหารกลางวันเหมือนกัน...
และสักพักใหญ่ๆน้ำแข็งเปล่าก็มาเสิร์ฟโดยพนักงานคนเดิมนารุโตะรับมาและยิ้มให้เล่นเอาเธอคนนั้นเขินม้วนไปเลยทีเดียว
ปึง!
ไม่ใช่ใครซาสึเกะนั่นแหละร่างบางตบโต๊ะเสียงดังพอสมควรแต่ก็ได้ยินเพียงสามคนในที่นี้เท่านั้นพนักงานคนนั้นรีบกุรีกุจอเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีเธอลืมไปว่าซาสึเกะก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย...
“ทำอะไรของนายน่ะ?ยัยนั่นกลัวแล้วเห็นมั้ย?”
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน” ซาสึเกะตอบกลับมาเรียบๆ
“เฮ้อ…กินอะไรแบบนั้นเล่า?” นารุโตะถอนหายใจก่อนจะสังเกตุเห็นข้าวติดแก้มอีกคนเขาจึงยื่นมือไปเช็ดออกให้เพียงแค่นั้นแต่อยู่ๆก็เหมือนเพิ่งคิดได้ว่าเขาทำอะไรลงปายยยยยยย!!!เขา...เขา!...เขา!!...เขาเช็ดข้าวที่ติดแก้มซาสึเกะ!!!แบบนี้มันไม่ต่างกับคู่รักเลยนี่หว่า?! ส่วนซาสึเกะก็เหมือนจะไม่รู้ตัวยังคงนั่งกินข้าวต่อไม่ได้สนใจพระเอก?ที่นั่งกุมหน้าแดงๆของตัวเองเลยสักนิด!
“เป็นไร?”
“ปล๊าววว ใคร! ใครเป็นไร ฉันไม่ได้เขินสักหน่อย” นารุโตะชิงตอบเสียงดังด้วยความร้อนตัว?ก่อนจะรีบยัดข้าวคำโตเข้าปากแต่ “โอ๊ย!!ร้อน” มันลืมเป่า=_=
บอกไม่เป็นไรเสียงสูงแถมยังพูดเองด้วยว่าเขินสรุปมันไม่เป็นไรเลยใช่มะ?
...............................................................................................
ณ ร้านคาราโอเกะ
ถามว่า?มาทำอะไรกันที่นี่? บังเอิญนารุโตะมันเดินผ่านย้ำ!ว่าแค่เดินผ่านแต่เห็นหน้าร้านเขาติดป้ายประกาศประมาณว่า ถ้าร้องเสียงดีเขาจะให้ตุ๊กตาหรือตั๋วอะไรสักอย่างนี่แหละฟรีเห็นดังนั้นพระเอกก็ลากสาวเจ้าที่เดินอยู่ข้างๆเข้าไปในร้านทันทีเลยเป็นเหตุให้ซาสึเกะมานั่งจุ่มปุ๊กอมทุกข์กับเสียงโหยหวนของมันอยู่นี่= =;;
“เดี๋ยวฉันเลือกเพลงให้ดีมั้ย?”
“หืม? ไม่อ่ะ” ตอบกลับมาทันท่วงที คือ...ถ้าเพลงอื่นเขาก็ไม่ว่าอะไรมันหรอกแต่มันเล่นเอาเพลงร็อคแบบนี้แล้วยิ่งเขาเป็นพวกไม่ชอบเสียงดังหนวกหูมันก็ยิ่งเปิดดัง!จงใจแกล้งกันใช่มั้ย!!!?
“เพลงสุดท้ายแล้วด้วยรับรองเพลงนี้นายต้องออกปากชมฉันแน่” นารุโตะพูดอย่างมั่นอกมั่นใจซึ่งมันทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหรี่ตามองเหมือนไม่ไว้ใจ...
“แล้วนาย...ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”
“หืม?แล้วนายโกรธฉันรึเปล่า?” มองจากการตบโต๊ะไล่พนักงานแล้วเหมือนจะหงิดหงิดนิดๆนะนั่น
“อะไร?ฉันโกรธนายได้ที่ไหน” ถึงในใจจะแอบเคืองนิดๆก็เหอะ
“งั้นฟังคำตอบจากฉันนะ...ไม่-แล้ว-ล่ะ แล้วก็เอ่อ...”
“?”
“นอกจากนี้…. ฟังเพลงนี้นะ”
“อย่าทำให้ฉันประสาทกินก่อนแล้วกัน” ซาสึเกะว่ายิ้มๆสรุปนี่เขาชอบหมอนี่จริงๆใช่มั้ยเนี่ย?แต่ว่า...เขากับนารุโตะเป็นเจ้านายกับผู้พิทักษ์แถมเป็นผู้ชายด้วยกัน...จะรักกันได้ไงเล่าแถมหมอนั่นคงไม่คิดชอบเขาหรอก...เอ๊ะ!นี่เขายอมรับว่ารักมันแล้วเหรอ?
บ้าชะมัด!!
ขอมือเธอหน่อย ไว้คอยกระชับให้ชื่นใจ
ขอมองตาหน่อย ไว้คอยให้เตือนเมื่อเหงาใจ...
ขอใจเธอหน่อย ไว้คอยเป็นแรงผลักดันฝันอันยิ่งใหญ่
หากมีหัวใจของเธอ ก็สุขเกินพอ...
แล้วนารุโตะก็ร้องจนจบซึ่งมันไม่ใช่เพลงร็อคเพลงรักก็ไม่เชิงเพลงนี้ไม่อาจสื่อไปถึงอีกคนไม่ได้มากนักแต่คำถามต่อมาของร่างสูงมันก็ทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับรู้สึกหวั่นไหวได้เลยทีเดียว...
“หัวใจของนาย...มีแต่ฉันได้มั้ย?”
ตรัด!!!! โอ๊ย!!มันไปเร็วไปมิ?ถามว่าจะจบยัง?
ยังค่ะ!อีกนานเพราะคู่ซาโซเดอิยังไม่ไปถึงไหนเลย(แล้วทำไมเอ็งไม่แต่ง)
ตันค่ะ!555ตอนนี้แลดูน้ำเน่านิดๆแล้วยังไม่ดราม่าเลย!!เพราะงั้นยังจบมิได้!!!
นิยายเราฟิคเราไม่มีดราม่านิดหน่อยๆไม่ได้หรอกค่ะ=w=bเดี๋ยวมันไม่ครบ
แล้ว?วันนี้วันอะไรเอ่ย? 23 กรกฎาคม...วันเกิดนางเอก?เอ๊ะ!นายเอกเราไงคะ
สุขสรรค์วันเกิดนะซัสคุง=w=
แถมๆ
น่าสงสารจูโกะ555
ซียู♥จ้า^[]^
ความคิดเห็น