คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14 : ใจจะขาด
14
ใจจะขาด
หลังจากนั้น...
“ขอบคุณที่ช่วยหาน้องให้นะนารุโตะคุง” พี่ชายของเจ้าเด็กโคตะกล่าวยิ้มๆและหันไปยิ้มให้ซาสึเกะจากนั้นก็หันไปมองหน้าน้องตัวเองและยิ้ม(เกิดที่ไทยใช่มะยิ้มได้ทั้งวัน:Dสยามเมืองยิ้ม)
“นายหน้าคุ้นๆแฮะ” นารุโตะทักพี่ชายของโคตะและหันไปมองซาสึเกะเป็นเชิงขอความเห็นแต่เจ้าตัวก็เพียงไหวไหล่ประมาณว่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“แหมก็ต้องคุ้นสิครับผมที่อยู่คอนโดใกล้ๆนารุโตะคุงไง” นารุโตะกรอกตาขึ้นข้างบน…ใกล้คอนโดเขางั้นเหรอ
“อ๊า!ไอ้บ้านหลังโตๆตรงข้ามคอนโดฉันอ่ะนะ”
“ใช่ครับ” เด็กหนุ่มผู้เป็นพี่ขานรับยิ้มๆก่อนขอตัวพาน้องชายจอมยุ่งของตัวเองกลับบ้านโคตะหันมาหาซาสึเกะก่อนก่อนเข้ามาใกล้
“ย่อตัวหน่อยสิ” โคตะว่าซาสึเกะเอียงคอมมองงงๆแต่ก็ยอมทำตามโดยการย่อตัวลงให้อยู่ระดับความสูงของโคตะทันทีที่ย่อตัวลงแก้มขาวเนียนก็สัมผัสกับจมูกเล็กของโคตะที่หอมถูกจังหวะพอดี ซาสึเกะนั่งนิ่งมองเด็กน้อยที่เดินไปหาพี่ชายและหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง...
“...โตขึ้นพี่เป็นเจ้าสาวให้ผมนะ” โคตะว่ายิ้มๆและเดินกลับบ้านพร้อมพี่ชายไปอย่างร่าเริง ซาสึเกะมองตามแผ่นหลังเล็กๆนั้นเรียวปากเผยยิ้มนิดๆก่อนจะลุกขึ้นแต่โดนใครอีกคนที่โดนเบียดตกเวทีกลายเป็นตัวประกอบอุ้มขึ้นมาซะก่อน
“ทำอะไรของนาย?” คนตัวเล็กว่าเบาๆขืนเสียงดังมีหวังคนแถวนั้นได้ยินหมดแหงยิ่งนารุโตะมันเป็นหนุ่มฮอตแถมยังเป็นหัวโจกนักเลงด้วยแล้ว...
“อุ้ม”
“อุ้มฉันทำไม” ให้ตายเหอะเขาชักเบื่อไอ้นิสัยถามคำตอบคำเวลาหงุดหงิดของนารุโตะแล้วนะ!
“พากลับบ้าน”
“ฉันเดินเองได้”
“หนวกหู!!!” นารุโตะขึ้นเสียงและยกร่างบางๆของอีกคนขึ้นบ่าพาเดินตั้งแต่ห้องโสตไปเก็บกระเป๋าที่ห้องยันหน้าโรงเรียนนั่นทำให้ซาสึเกะที่ถูกอุ้มไปมาอายแทบแทรกแผ่นดินหนีแหงล่ะ...มันเล่นลากไปไหนมาไหนด้วยท่าอุ้มแบบนี้คนเขาก็มองกันเป็นระนาวเลยน่ะสิ!
เมื่อออกมาถึงหน้าโรงเรียนก็พบกับกลุ่มผู้ชายตัวบิ๊กกลุ่มหนึ่งยืนล้อมกลุ่มผู้ชายตัวรีบๆอีกกลุ่ม ตายๆจะไปสู้เขาได้มั้ยน่ะตัวผอมขนาดนั้น= =;; ไม่สินี่ใช่เวลามาเล่นตอบปัญหากับตัวเองเรอะ?รีบเมินแล้วกลับคอนโดดีกว่ายังไงนารุโตะมันก็คง...
“รุ่นพี่!!!” เหล่าเด็กหนุ่มกลุ่มที่ถูกล้อมพากันพร้อมใจตะโกนผ่านร่างหนาๆของผู้ชายกลุ่มใหญ่มายังนารุโตะทั้งหมดมุ่งประเด็นมายังทั้งคู่ทันที
“ชิ!มาตีกันทำไมตอนนี้ฟระ!!!” นารุโตะพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่เบาๆของมันนะเพราะคนอื่นเขาได้ยินกันหมดโดยเฉพาะซาสึเกะไม่รู้วันนี้โดนคนตะคอกใส่กี่รอบแล้วเนี่ย? นารุโตะวางร่างบางของซาสึเกะลงลงผลักร่างบางไปอยู่ข้างหลังมองกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยสีหน้าไม่ได้ต่างอะไรไปจากเดิม
“ให้ฉันจัดการดีมั้ย?” ซาสึเกะว่าเพราะนั่นมันน่าจะเป็นหน้าที่เขามากกว่าเขาต้องปกป้องนารุโตะไม่ใช่ให้นารุโตะมาปกป้อง ร่างสูงส่ายหัวแรงๆเขาไม่ต้องการให้ร่างบางไปเสียงไม่รู้แหละยังไงก็ไม่อยากให้เจ็บตัวยอมรับก็ได้ว่าเขาเป็นห่วงอาจจะในฐานะเพื่อน(ซื่อได้อีก= =;;รักเขาก็บอกไปสิโตะ!!!)
“นายน่ะอยู่เฉยๆไปเหอะคอยดูฝีมือเจ้านายดีๆล่ะ” ว่าพร้อมหักนิ้วกร๊อบๆเป็นการคลายกล้ามเนื้อมือพร้อมอัดหน้าคน ซาสึเกะถอนหายใจเบาๆเขาขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมันเลยเลือกที่จะเงียบและถอยออกไปห่างๆอย่างรู้หน้าที่
20 นาทีต่อมา (ตัดได้ขี้เกียจโคตรๆ)
ซากของเหล่าเด็กโรงเรียนอื่นที่ริอาจมายุ่งกับโรงเรียนโคโนฮะถูกจัดการจนมอบแทบเท้ารุ่นพี่สุดเทพ(?)ที่สุดในแก๊งพร้อมๆกับสภาพซอมซ่อของนารุโตะด้วยเช่นกันโรงเรียนที่มาหาเรื่องวันนี้ก็ใช่ย่อยนึกอยู่แล้วว่าวันงานโรงเรียนวันสุดท้ายมันต้องเล่นงานชัวร์แล้วก็เป็นอย่างที่คิด=_=รุ่นน้องและพรรคพวกของเขาบาดเจ็บกันถ้วนหน้าสภาพแต่ละคนไม่ต่างอะไรกับคนเพิ่งออกจากป่า นารุโตะเดินโซเซมาหาคนที่ยืนรอเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ซาสึเกะยืนกอดอกมองเขาสักพักก่อนเดินมาช่วยพยุงร่างของเขา
“เป็นไง”
“เจ็บT^T”
“แล้ว?”
“เดินไม่ไหว”
“แล้ว?”
“…เค้าขอโทษพาเค้ากลับคอนโดน้าT^T” สุดท้ายก็ยอมฉีกหน้ากากความSของตัวเองในตอนแรกออกเพราะสภาพไม่เอื้ออำนวย=__=(ถถถน่าสงสาร=w=) ซาสึเกะหรี่ตามองสักพักก็ยอมแบกร่างนารุโตะเดินออกจากตรงนั้นโดยมีสายตาของเหล่ารุ่นน้องของนารุโตะมองตามกันเป็นแถวในหัวนึกจินตนาการไปต่างๆนาๆกับภาพที่มีเด็กสาวหน้าตาสวยหวานแบกรุ่นพี่ตนไปไหนไม่รู้ป่านนี้คงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว....
“ทำไมไม่โกรธฉันอ่ะ”
“หึ...ทำไมต้องโกรธ?”
“เปล่า...”
“…???”
เขาคาใจมาตั้งนานแล้วแหละมันคนละเรื่องกับเรื่องวันนี้แต่มันนานมาแล้วจริงๆก็เพิ่งเกิดนั่นแหละ...เขากลัวซาสึเกะโกรธและตัวเองก็ไม่อยากจะบอกด้วย ในวันนั้นคืนที่ทำสัญญาเสร็จซาสึเกะหลับไปแล้วเขายื่นหน้าไปใกล้ซาสึเกะในตอนนั้นร่างกายมันขยับไปเองราวกับสัญชาติยานมันบอกให้ทำเขาจูบหน้าผากของซาสึเกะและก็ลงไปนอนดิ้นหน้าแดงอยู่คนเดียว
“นารุโตะ?”
“หืม?” เหมือนเขาจะนึกย้อนเพลินไปรู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่หน้าห้องแล้ว
“หึ...ไหวนะนาย”
“ไม่อ่ะเจ็บจะตายหัวก็แตก” นารุโตะว่าเบาๆ ซาสึกะทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนจะสมน้ำหน้าอีกคนแต่ก็ไม่พูดออกไปเขาเปิดประตูห้องโดยล้วงกุญแจเอาในกระเป๋ากางเกงนารุโตะมาเปิดทันทีที่เข้ามาในห้องก็พบกับคุณแม่และคุณพ่อนั่งกินข้าวกันอย่างเฮฮาและเมื่อสายตาไปสะดุดกับสภาพร่างโชกเลือดของลูกชายคนเป็นแม่ก็แทบจะวิ่งไปถีบซาสึเกะได้เลยทีเดียวแต่โดนนารุโตะร้องห้ามไว้ก่อน…
ต่อมา
“เล่ามาให้หมดนะ!!!!” เสียงผู้มีอำนาจ(?)ที่สุดในบ้านตวาดลั่นต่อหน้าลูกชายตัวแสบและว่าที่สะใภ้(ฮึ?)นั่งหง่อยตัวรีบลงเรื่อยๆเพราะอยู่สภาพนี้มัน...รู้สึกอายจนกระอักเลือดตายได้เลยทีเดียว
“ทะ...ทำไมต้องให้ผมนั่งแบบนี้ด้วยอ่ะ?” นารุโตะถาม
“อ้าว?!ก็เราสองคนอยู่ห่างกันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?” แต่แบบนี้มันใกล้เกินไป!!! นารุโตะเองก็เขินยอมรับเลยว่าเขินจนหน้าแดงหมดแล้ว!!
“ตะ แต่ผมเป็นผู้ชายนะ”
“ซาสึเกะน่ะเงียบไปเลยแม่ถามนารุโตะอยู่” ร่างบางกลืนน้ำลายลงคออย่างเสียวๆและประม่า
“ผมเล่าไม่ได้!!!”
“ทำไม?”
“ก็เอ่อ...เปลี่ยนท่าก่อนไม่ได้เหรอฮะ” นารุโตะว่าและเสตามองไปทางอื่นถามว่า?ทำไมท่าอะไรมันน่าอายขนาดนั้นเลย? ก็ใช่นะสิคุณแม่ท่านบอกให้นารุโตะไปนั่งบนเตียงและให้ซาสึเกะไปนั่งคร่อมบนตักตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่แต่เมื่อคุณแม่แกเอาเชือกมามัดร่างของเขาทั้งคู่ติดกันแบบนี้ร่างมันก็แนบกันสนิทกระดุกกระดิกไม่ได้แถมซาสึเกะตอนนี้ก็เป็นผู้หญิงร่างทั้งร่างแนบชิดกันขนาดนี้หน้าก็ใกล้กันซะจนจะจูบกันได้อยู่แล้วมือนารุโตะถ้ากระดิกทีคงโดนหน้าอกนิ่มๆของซาสึเกะเต็มๆ
“ไม่ได้!”
“แม่คร้าบT^Tนี่ลูกชายแม่เชียวนะปล่อยพวกผมเถอะผมมีโอกาสโสดตลอดชีวิตเลยนะตอนนี้” นารุโตะว่าพลางขยับตัวไปมาเพื่อจะคลายเชือกแต่มันก้ยิ่งรัดแน่นซะจนเจ็บไปหมดเรียวขาของอีกคนตอนนี้ก็ไม่มีที่จะวางจนต้องเอาพาดเอวเขาไว้อย่างช่วยไม่ได้
“อะไร? ซาสึเกะจังก็ออกจะเพอร์เฟคปานนั้นถ้าลูกจะรักกันแม่ก็ไม่ขัดหรอกมีหลานให้ได้ด้วยซ้ำก็มีสองเพศไม่ใช่เหรอ?...แล้วตกลงเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงทำไมถึงได้แผลมาบอกมาเดี๋ยวนี้ห้ามโกหกด้วย” คุชินะพูดดักทางทั้งหมดแต่ฟกช้ำพวกนี้ดูยังไงก็โดนต่อยมาชัดๆขืนโกหกมีหวังคืนนี้ไม่ได้นอนแหง
“แม่คร้าบT^T”
“หนวกหูน่ะจะ…เจ้าเซ่อ...แม่คร้าบๆอยู่ได้...อ๊ะ!...อยู่นิ่งๆมันจะตายรึไง...ฉะ...ฉันเจ็บนะเว้ย!!!” ใช่หน้าอกของเขามันเบียดกับหน้าอกของนารุโตะจนเจ็บไปหมดแล้ว นารุโตะก็ยังกระดุกกระดิกอยู่นั่นแหละขาของเขาก็แทบจะฉีกอยู่แล้วตัวนารุโตะก็ไม่ใช่เล็กๆแต่เขาเวลาอยู่ร่างนี้แล้วตัวเล็กกว่าผู้หญิงปกติขาก็ต้องสั้นกว่าอยู่แล้วแล้วตัวนารุโตะก็อยู่หว่างขาของเขาคิดดูแล้วร่างก็เบียดกันซะจนจะหลอมเป็นร่างเดียวกันแบบนี้ไม่เจ็บก็ไม่รู้จะว่าไง
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า!?”
“ก็บอกไปสิจะเป็นไรไปเล่า?”
“แม่ฉันไม่ชอบนักเลงขืนฉันบอกว่าไปซัดกับเจ้าพวกนั้นมามีหวังจับฉันขังลืมในห้องนี้แน่T^T” นารุโตะกระซิบบอกร่างบางเบาๆ
“งั้นก็แถไปซิเรื่องนี้แกถนัดไม่ใช่รึไง?”
“ถึงงั้นก็เหอะแต่นั่นแม่นะเว้ยแม่!”
“ก็แม่ไงเพราะงั้นนายพูดอะไรไปเขาก็เชื่อหมดแหละ” นารุโตะนิ่งคิดไปพักนึงแม่ถาม=แม่เป็นห่วง แม่ทำโทษ=แม่สั่งสอน แม่โกรธ=สึนามิมา ไม่ใช่!!! แม่โมโห=แม่รัก เออจริงแม่รักพูดอะไรก็คงฟังหมดนั่นแหละเขาแค่อยากรู้เหตุผลเฉยๆ?
“ซุบซิบอะไรกัน” คุณแม่หรี่ตามองและจัดการดันร่างซาสึเกะให้เข้าใกล้ลูกชายมากขึ้นจนซาสึเกะเผลอหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อ๊า! โอ๊ยๆ!! จะ เจ็บ!!นะครับพอ...พอแล้ว!”
"นารุโตะก็รีบๆพูดมาสิ” ก็ผมไม่เจ็บนี่ เผลอคิดแบบนี้อยู่แว่บหนึ่งก็นึกสงสารร่างที่เบียดตัวเองอยู่มาก
“โอเคๆ ผมเล่าแล้วๆ!!แม่เลิกดันซาสึเกะมาใกล้ผมซะทีเขาเจ็บอยู่นะ”
“แม่รู้ว่านารุโตะชอบSMชอบเสียงครางหวานๆใช่มั้ยล่ะ?”
“มันเกี่ยวกันมั้ยคร้าบ!!!”
“งั้นก็บอกแม่สิ!”
“ผมไปอัดพวกที่มาหาเรื่องแก๊งผมอ่ะครับ!!!!” นารุโตะพูดเสียงดังฟังชัดเล่นเอาคุณแม่หยุดชะงักได้เลยทีเดียว...
“งั้นเหรอ....” พอเล่าไปอีกสักพักคุณแม่ก็ยอมเข้าใจแต่ก็เทศเขานานอยู่เหมือนกันพร้อมของแถมคือการเขกกระบาลแรงๆทีนึงก่อนจะออกไปโดยลืมไปว่า...
“แก้มัดให้ผมด้วยสิT_T”
“กะ…แกลุกได้มั้ย” ร่างเล็กที่ตอนนี้ซบอยู่ที่ไหล่ของเขาเอ่ยถามเบาๆร่างมันแนบซะจนหน้าติดกันเลยต้องเอียงหน้าไปคนละทางนารุโตะรู้สึกเปียกๆที่ไหล่
“ซาสึเกะ...”
“….”
“นายร้องไห้เหรอ?” ร่างเล็กไม่ตอบอะไรเขาเอาแต่ซุกใบหน้าลงกับไหล่กว้างของนารุโตะตัวสั่นระริกเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
“….”
“เจ็บเหรอ?”
“ฮึก…อืม” เสียงสะอื้นเล็กๆตอบกลับมา นารุโตะหันซ้ายหันขวามองรอบตัวและลองขยับมือล้วงหามีดเล็กที่เอาแอบพกติดตัวตลอดเผื่อมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นในกระเป๋ากางเกงแต่มันก็หยิบยากเสียเหลือกเกินกว่าจะหาเจอก็เล่นเอาซาสึเกะเกือบตายขยับทีก็เจ็บทีหน้าอกก็เกะกะจริงๆถามว่าทำไมไม่กลับร่างเดิมซะ?ถ้าเขาทำได้ก็คงทำไปนานไม่ปล่อยให้ตัวเองมาดหลุดร้องโอ๊ยๆแบบนี้เป็นแน่
“เดี๋ยวนะๆ…เดี๋ยวฉันแก้เชือกให้รอแป๊ปนึง” นารุโตะว่าเบาๆและขยับนิดๆเพื่อตวัดปลายมีดให้โดนเชือก
สักพัก
“ซาสึเกะ...เจ็บมากมั้ยเนี่ย” นารุโตะมองหน้าแดงๆกับตาบวมๆของอีกร่างที่นอนคลุมโปงไม่สนใจใครทั้งสิ้นเขาแก้เชือกได้แล้วสิ่งที่ปรากฎต่อหน้าเขาหลังจากนั้นมันคือเรียวขาที่มีแต่รอยเชือกแดงๆเต็มไปหมดและแขนเล็กๆที่ถูกเชือกรัดจนเป็นแผล
“แม่ฉันคงเล่นแรงไป...ขอโทษที...แต่นายลุกขึ้นมาทายาก่อนสิ”
“…” เงียบคือไม่เอา นารุโตะเริ่มอ่านท่าทางของซาสึเกะออก
“ถ้านายไม่ลุกขึ้นมาฉันจะกระชากนายขึ้นมานะ”
“…” เงียบอีกคราวนี้คือการท้าทาย นารุโตะรู้สึกว่าตัวเองคิ้วกระตุกรู้สึกหงุดหงิดนิดๆเขารู้ว่าคนที่นอนอยู่เจ็บแต่ช่วยลุกขึ้นมาทายาก่อนไม่ได้รึไง
“เฮ้อ....นายรู้มั้ย...ว่าฉันเหนื่อย”
“เหนื่อยเรื่อง?” ในที่สุดร่างเล็กก็ลุกขึ้นมาเถียงกับเขาจนได้ นารุโตะแสยะยิ้มให้ก่อนจะจับขาอีกคนออกแรงดึงจนร่างบางมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“ทายาก่อนนะ”
“…”
“นะๆแล้วค่อยนอนนะสัญญาพรุ่งนี้เค้าจะว่าง่ายๆเลยอ่ะยอมเป็นขี้ข้าให้วันนึง” ที่พูดแบบนี้เพราะห่วงนะเว้ยไม่ใช่ไร ซาสึเกะเหล่มองแต่ก็ไม่พูดไรอีกนั่นเป็นคำตอบแล้วว่าเขายอมนารุโตะยิ้มบางๆและลงมือทายาให้....ตัด ฉับ ฉับ ฉับ ขอโทษทที่อัพช้านะเจ้าคะ^^
มันนี้มาอัพแล้วจะถูกใจทุกคนรึเปล่าไม่รู้แต่ช่วยเม้นบอกจะดีมากไม่เม้นไม่เป็นไร
เราแต่งให้คนอ่านเนอะ^^ นารุโตะเราใสซื่อมากอ่ะขอบอก= =แต่งเองยังเพลียเองแลยไม่รู้ใจตัวเองสักที
แอบเซ็ง5555 จะมีใครตามอ่านอยู่มั้ยน้อ=A=
วันนี้ขอลาไปก่อนโดยทิ้งโดและรูปไว้
เออ!พากลับวิธีนี้แต่แรกก็จบละ
ท่านโฮคาเงะใจเย็นค่ะ= =;;
ซียู♥
ความคิดเห็น