คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : พันธสัญญา
7
พันธสัญญา
แน่นอนเมื่อเข้ามาในห้างแล้วก็ต้องมองหาร้านกับข้าวพอดีข้างนอกมันร้อนแถมแดดนี่ก็ไม่ปรานีกันบ้างเล้ย!ส่องเปรี้ยงๆตั้งแต่เช้าละ ทั้งคู่เดินขึ้นบรรไดเลื่อนไปเรื่อยๆจนถึงชั้น 3 มองดูโซนอาหารหลายๆโซนและสดุดตากับร้านร้านหนึ่งกลิ่นหอมมาก...ร้านขาประจำพระเอกเรานั่นแหละปกติมากินร้านนี้ห้างนี้แทบทุกวันกับครูอิรุกะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!” เฮ้ย!เกิดไรขึ้น นารุโตะหันกลับไปมองทางเสียงกรี๊ดที่มาจากข้างหลังทางเดียวกับเจ้าของร่างเล็ก ภาพที่ปรากฎต่อหน้าคือ...เหล่าสาวๆที่รุมล้อมรอบตัวซาสึเกะและพากันขอเบอร์กันวุ่นวายไปหมดและเจ้าของร่างก็ดันบ้าจี้ให้เบอร์เขาไปอีกและไม่ใช่แค่ผู้หญิงตอนนี้เหล่าหนุ่มๆก็พากันกรูเข้ามาขอเบอร์อีกคนเช่นกัน ถึงจะงงๆอยู่บ้างแต่ซาสึเกะก็ให้เบอร์ชายเหล่านั้นไปโดยมิรู้ตัว(?) นารุโตะเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพยายามเบียดตัวเหล่าฝูงชนเข้าไปหาซาสึเกะแต่ก็โดนผลักออกมาก่อนที่จะได้แตะตัวซาสึเกะซะอีก
ซาสึเกะที่ถูกลอบล้อมไปด้วยผู้คนและโดนรัวคำถามใส่อย่างไม่ยั้งจริงๆเขาอยากจะตอบสาวๆมากกว่าอีกอ่ะแล้วเจ้าตัวผู้พวกนี้มาไงวะ? ว่าแต่..คนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆให้ตายสิแล้วเขาจะออกไปได้ยังไงฟะเนี่ยไม่เห็นนารุโตะแล้วด้วยแต่ช่างมันเถอะ(อ้าว?)ยังไงตรงนี้ก็มีสาวหุ่นดีๆเยอะแยะไปหมดเลย!!สวรรค์ชัดๆ แต่ไปๆมาๆมันชักจะเยอะเกินไปแล้วนะเนี่ย! หรือเขาบริหารเสน่ห์ตัวเองมากเกินไป=_=
“เฮ้ย!” ว๊ากกกก!!! มีไอ้บ้าตัวนึงมันบีบก้นเขา! ใครมันบังอาจ!!ตอนนี้ร่างเขาแทบจะขยับไปไหนไม่ได้แล้ว!แถมยังโดนมือใครไม่รู้จับโน่นจับนี่อีกต่างหาก!นี่ถ้าไม่ติดว่าคนเยอะเขาคงตบเกรียนแตกไปนานละ
“ซาสึเกะ!!!” นารุโตะโผล่มาจากทางไหนไม่รู้ดึงร่างเขาออกจากฝูงชนและพาวิ่งเข้าห้องน้ำแต่ไม่ใช่แค่นั้นดันพาเข้าไปแอบในห้องใดห้องหนึ่งในห้องน้ำอีกต่างหาก(จะได้กินมั้ยนิข้าว) ปิดประตูลงกลอนเสร็จนารุโตะก็เหวี่ยงอีกคนไปติดกำแพงและยกแขนกั้นเอาไว้ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้และกดเสียงต่ำสั่งหนักแน่น “แปลงร่างเป็นอย่างอื่นซะ!”
“ห๊ะ!?” ซาสึเกะเอียงคอมองอยู่ดีๆจะมาให้เขาแปลงร่างทำไมกันล่ะ?
“เออน่า! เป็นอะไรก็ได้ที่มันไม่ใช่ทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายอ่ะ!” นารุโตะว่าและผละออกมาห่างนิดนึง(?)ซาสึเกะก็ยังไม่เข้าอยู่ดีแต่ก็ยอมทำตามโดยการแปลงเป็นหมากระเป๋า(ตัวเดิม=_=)และยอมให้นารุโตะอุ้มแต่โดยดี
เมื่อดูเหมือนเหตุการณ์จะสงบลงแล้วทั้งคู่ก็ออกมาจากห้องน้ำโดยนารุโตะเป็นคนอุ้มซาสึเกะออกมาด้วยท่าทางสบายๆ ทั้งคู่ไม่พูดอะไรจนนารุโตะซื้อคูปองสั่งอาหารเตรียมกินเสร็จ
“...นายให้ฉันแปลงร่างทำไมอ่ะ?” นารุโตะที่ดูดเส้นราเม็งอยู่ถึงกับชะงักและหรี่ตามองหมา(?)ตัวที่นั่งอยู่บนตัก
“เพื่อสวัสดิภาพและเวอร์จิ้นของนายเอง”
“ห๊ะ?=_=”
“ก็ไม่เห็นเหรอว่าเจ้าพวกหื่นนั่นทำอะไรนาย!!” นารุโตะว๊ากใส่เงียบๆเพราะถ้าเสียงดังเดี๋ยวคนอื่นหาว่าบ้าคนอะไรโมโหใส่หมาก็เป็นอะไรแบบนี้
“เออๆ แต่ฉันก็หิวอ่ะ เอามากินบ้างดิ” ซาสึเกะโผล่ขึ้นมาเกาะบนขอบโต๊ะมองถ้วยราเม็งที่นารุโตะกินอยู่ จะว่าไปเขาลืมสั่งข้าวให้ไอ้หมอนี่ไปซะสนิทเลยแฮะ
“โทษที ลุงฮะเอาแบบผมอีกถ้วยดิ=[]=” นารุโตะเรียกลุงเจ้าของร้านและสั่งอาหารให้หมาน้อยที่นั่งบนตักเขา รอไปสักพักราเม็งก็มาเสิร์ฟให้ถึงที่และแน่นอน...จะกินยังไง?.... “ไม่กินอ่ะ?” นารุโตะถาม
“ฉันจะกินยังไงล่ะอยู่ในร่างนี้...ป้อนสิเจ้าโง่!!” ซาสึเกะด่าเบาๆอันที่จริงคงไม่เป็นไรหากเขาพูดเสียงดังเพราะมีแต่นารุโตะเท่านั้นที่ได้ยินเสียงเขา
“ป้อนเหรอ? =_=….ก็ได้” นารุโตะใช้ตะเกียบของตัวเองคีบลูกชิ้นไปจ่อที่ปากเจ้าตัวเล็กที่นั่งบนตัก หมาน้อยอ้าปากนิดๆและงับเอาลูกชิ้นจากตะเกียบก่อนจะเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย=_=แล้วก็นั่งป้อนข้าวกันแบบนั้นจนหมดนั่นแหละ นารุโตะแลกคูปองและรับเงินที่เหลือเสร็จก็อุ้มซาสึเกะออกจากร้านเดินเที่ยวซะหน่อย...ลงมาโซนชั้น1ที่ขายเอิ่มมมม=_=…... “ผ้าอนามัย?...เอ่อฉันว่า...เราไปจากตรงนี้กันเถอะเนอะซาสึเกะ = =;;” นารุโตะว่าและอุ้มเจ้าหมากระเป๋าเดินห่างออกมาแต่ยังไม่ทันพ้นอุ้งมือน้อยๆก็ตบเข้าที่หน้าเขาแรงๆทีหนึ่ง “อะไรฟะ!”
“พาฉันไปที่คนเดินน้อยๆดิ๊จะซื้อผ้าอนามัย=_=”
“…”
“...”
“ห๊ะ?!!!!”
“...”
“จะบ้าเหรอนายเป็นผู้ชายนะเว้ยแล้วจะต้องการผ้าอนามัยไปทำซากไรวะ? เอาไปแช่น้ำโปะหน้าผากรึไง?!” ซาสึเกะหรี่ตาก่อนจะยกอุ้งมือตบหน้านารุโตะอีกทีและถือโอกาศตอนที่นารุโตะเผลอกระโดดลงจากอ้อมแขนวิ่งไปตรงที่อับคนและแปลงร่างเป็นผู้หญิงในขณะเดียวกันนารุโตะก็วิ่งตามมาถึงพอดี “โอ๊ย!! แฮ่ก แฮ่ก นายจะวิ่งมาทำไมฟะ!”
“ก็จะซื้อของอ่ะ=_=”
“หา!?”
“ออกตังค์ให้ด้วยนาเจ้านาย” ว่าก่อนจะเดินลั้ลลาไปเลือกผ้าอนามัย=_=
“ดะ เดี๋ยวดิ”
“อะไร? ฉันอยู่ร่างนี้สักวันเมนมันก็ต้องมาอ่ะ ก็ต้องซื้อเผื่อไว้ก่อนผิดรึไง?” ซาสึเกะหันหน้ามาอธิบายพลางเลือกยี่ห้ออื่นๆไปด้วย นารุโตะชะงักค้าง ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขินและตัดสินใจรออยู่หน้าร้านสักพักอีกนั่นแหละซาสึเกะถึงออกมาพร้อมกับถุงหนึ่งถุงทึบๆ
“งะ…งั้น...กลับบ้านเลยมะหรือจะช๊อปต่อ” หลังจากจ่ายตังค์ให้แล้วทั้งคู่ก็ลงบรรไดเลื่อนพร้อมกับคุยกันไปด้วย
“อยากกินซูชิอ่ะซื้อให้ทีดิ” ซาสึเกะ(ในร่างผู้หญิง) เอ่ยและเดินออกจากบรรไดเลื่อนตรงไปยังร้านyayoi(ซูชินั่นแหละ)
“หา? ยังไม่อิ่มเหรอ?”
“ฉันอยู่ในวัยกำลังโตต้องกินเยอะๆนั่นแหละถูกแล้ว” ซาสึเกะว่าพร้อมกับเดินเข้าร้าน นารุโตะเบ้หน้าและจำใจเดินตามไปจริงๆเขาก็ไม่ใช่คนตามใจใครหรอกนะโดยเฉพาะคนนิสัยเหมือนหมอนี่แต่ว่า...กับซาสึเกะรู้สึกอยากตามใจยังไงไม่รุ!ไม่ใช่สิเขาจะตามใจหมอนี่แค่วันนี้ต่างหาก!
เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วก็ได้เวลากลับบ้าน...
“เดี๋ยวสิ!จะไปไหนอ่ะ” นารุโตะรั้งแขนอีกคนไว้ก็คอนโดอยู่ทางซ้ายแต่ซาสึเกะดันเดินไปอีกทาง?
“กลับไปก่อนก็ได้ไป" ซาสึเกะว่าพร้อมกับแปลงร่างกลับมาเป็นผู้ชายเหมือนเดิม
“ทำไมอ่ะ?”
“ไม่จำเป็นต้องรู้...”
“….” ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนซาสึเกะขยับตัวเดินออกห่างแต่เดินไปพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักและวิ่งมาผลักนารุโตะไปไว้ข้างตัวเองหลบเคียวขนาดใหญ่ได้หวุดหวิดพื้นดินใกล้ๆแตกร้าวจนเห็นเศษดินร่าง4ร่างกระโดดลงมาจากไหนไม่รู้ยืนหยัดประจันหน้ากับซาสึเกะจนเกือบจะตัวชิดติดกันหากไม่มีมือของอีก2คนเข้ามาขวางกั้นระหว่างตัว นารุโตะที่ล้มไปกองกับพื้นด้วยแรงผลักของซาสึเกะมองผู้มาเยือนใหม่ด้วยใบหน้าที่อึ่งเสียยิ่งกว่าอึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” นารุโตะหลุดปากออกมาเบาๆ ร่างเพรียวสองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าซาสึเกะหันมาจ้องนารุโตะและมองหน้ากันก่อนแสยะยิ้มเหมือนรู้กัน ร่างเพียวเรือนผมสีดำขลับมัดรวบหางม้ายื่นมือมาแตะบ่าซาสึเกะเบาๆและเอ่ยถามเบาๆได้ยินกันแค่สองคน
“ยังไม่ได้ทำสัญญาขั้นสุดท้ายเหรอ?”
“…อืม…” ซาสึเกะเมื่อเห็นหน้าอีกคนใกล้ๆก็ยอมตอบเขารู้จักคนคนนี้และคนคนนี้คือคนที่เขารักที่สุด
“ไม่ทำให้มันเสร็จๆเล่าแกชอบบู๊ไม่ใช่รึไง?” อีกคนข้างๆพูดบ้างพลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างไม่สบอารมณ์
“ก็มัน...”
“เอาน่ามาดาระ คงยังไม่ถึงเวลาล่ะมั้ง”
“แต่นี่มัน3วันแล้วนะเฮ้ย!”
“มาดาระ” ก่อนจะเปิดฉากเถียงกันชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆมาดาระก็เดินเข้ามาห้ามซะก่อนโดยการเรียกชื่อเบาๆพร้อมกับแตะบ่าอีกคนเป็นการปราม มาดาระสยบอย่างไม่สบอารมณ์และยอมเงียบ
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวดิ!อะไรเนี่ยเกิดไรขึ้นแล้วพวกนายเป็นใครนายรู้จักด้วยเหรอซาสึเกะ?” นารุโตะที่โดนลืมไปชั่วขณะผุดลุกขึ้นและเดินมายืนข้างๆซาสึเกะพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
“ฉันเป็นพี่ชายของซาสึเกะ” อิทาจิพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"พะ…พี่เหรอ?...อิทาจิใช่มั้ย” เมื่อนึกได้สมองไตร่ตรองจนผลออกมาแน่ชัดและเขาจำได้ว่าอิทาจิเคยเป็นผู้พิทักษ์ให้พ่อเขาด้วย อิทาจิพยักหน้ารับและตวัดตามองซาสึเกะเป็นเชิงบอกให้ระวังแต่เหมือนจะไม่ทันเมื่อเคียวสีดำทมิฬเมื่อตะกี๊มันโจมตีใส่น้องของเขาแล้ว นารุโตะตกใจเบิกตาโตนิ่งค้างอยู่แบบนั้นในขณะเดียวกันอิทาจิกลับพาซาสึเกะอุ้มหลบไปอีกทางและมาดาระช่วยกันการโจมตีของเคียวยักษ์นั่นให้ได้อย่างเฉียดฉิว “มะ มันอะไรกันเนี่ย?” อ้าวได้แต่เอ๋อเหรอพ่อคู๊นนนนน!!
“ถ้ามีเวลามายืนเอ๋อก็ช่วยกันหน่อยสิเฟ้ย!แกเป็นเจ้านายซาสึเกะไม่ใช่เหรอ!! ฮาชิรามะมาผลึกไอ้นี่ไว้แป๊ปดิ๊” มาดาระสั่งเสียงแข็งหลังจากตวาดใส่นารุโตะไปหนึ่งดอก ฮาชิรามะที่ยืนอยู่เฉยยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจประมาณว่า ถึงตาฉันออกโรงแล้วก็ไม่บอก
“ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่เนี่ย?กลับไปต้องฟังที่ฉันสั่งนะมาดาระ”
“รู้แล้วเว้ย!ไอ้บ้า!!ใช่เวลามาพูดงี้เรอะ!!!” มาดาระตวาดกลับในขณะที่ฮาชิรามะมาช่วยผลึกเคียวยักษ์ที่ตวัดฟันเอาๆไม่ยั้ง อิทาจิอุ้มน้องกลับมาหานารุโตะและวางร่างของคนที่อุ้มมาลงข้างๆนารุโตะก่อนจะวิ่งไปหาอีกคนที่ทำพัธสัญญาด้วยคนปัจจุบัน
“คาคาชิ! อย่ามัวแต่ยืนเซ่อสิมาช่วยกันบ้าง” ร่างครูผมขาวหันมาสบตากับคนที่วิ่งเข้ามาหาและเก็บหนังสือที่อ่านลงพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆและเชยคางอีกคนขึ้นมาสบตาใกล้ๆ “ใช่เวลารึไง?”
“เห?...จริงสินะต้องจัดการเจ้านั่นก่อนนี่นา-O-”
เพิ่งรู้เรอะ!!!
อิทาจิอยากจะตะโกนใส่หน้าดังๆแต่กลัวคาแร็กเตอร์เสื่อมจึงเลือกที่จะไม่ทำดีกว่า(มันเกี่ยวกันเรอะ) คาคาชิย่อตัวลงเอามือแตะพื้นเบาๆสักพักก็มีกำแพงขนาดใหญ่ผุดขึ้นทั้งสี่ด้านรายล้อมเคียวยักษ์เป็นรูป สี่เหลี่ยมกักขังเคียวยักษ์ไว้ภายในกล่องสี่เหลี่ยมพร้อมกับสองมือของฮาชิรามะแตะกับกำแพงเบาๆเกิดเป็นผนึก3ชั้นกักขังเคียวไว้ภายใน เหตุการณ์ทุกอย่างสงบลงทั้งสี่คนหันมามองนารุโตะและซาสึเกะก่อนจะพากันเดินเข้ามาใกล้
“ซาสึเกะ...พี่แนะนำให้รีบทำสัญญาให้เสร็จซะ...มันต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน” อิทาจิเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก
“แต่ถ้าทำตอนนี้นารุโตะอาจจะ” ซาสึเกะสบตากับพี่ชายที่ยืนตรงหน้าริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างลำบากใจสุดๆ
“ไม่เป็นพวกฉันอยู่ด้วยทั้งคนเกิดอะไรขึ้นค่อยว่าทีหลัง” มาดาระพูดเบาๆและเบนสายตาไปทางอื่นเขาไม่ค่อย จะพูดประโยคแบบนี้ออกมาเท่าไหร่หรอกนะบวกกับไม่เคยปลอบใจเด็ก
“…”
“ครูคาคาชิก็เป็นด้วยเหรอเนี่ยO_O” นารุโตะมองคนรู้จักอย่างไม่เชื่อสายตา แหงล่ะอีตาครูเฉยชามาสายแถมยังโหดโคตรแบบนี้ไม่นึกไม่ฝันเลยเหอะ คาคาชิเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโปรดและมองนารุโตะเป็นเชิงถามประมาณว่า เมื่อกี๊ว่าไงนะไม่ได้ฟัง? “ครูอ่ะ!!”
“เออๆ พอเถอะน่าแล้วว่าไงซาสึเกะจะทำรึเปล่า?” ฮาชิรามะเป็นคนถามและหันมาสบตากับซาสึเกะแทน ซาสึเกะก้มหน้าลงในหัวประมาลเรื่องราวทั้งหมดนี่มันก็ช้าไปจริงๆนั่นแหละแต่เขากลัวว่าถ้าทำแล้วมันอาจจะ...ไม่ดีต่อเขาและนารุโตะแต่ว่า...ถ้าไม่ทำคงไม่มีทางปกป้องเขตนี้ได้แน่เมื่อกี๊เขาน่าจะรู้ตัวว่าเคียวนั่นจะโจมตีเขาแต่เขากลับ...ให้ตายเถอะ!ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด!!
“ทำก็ได้…แต่เกิดอะไรขึ้นพวกพี่ต้องรับผิดชอบนะ” ซาสึเกะว่าและหันมาหานารุโตะที่ตอนนี้ก็ยังทำหน้าอึนไม่รู้ เรื่องรู้ราว
“ทำอะไรเหรอสัญญา?”
“อืม…ขั้นสุดท้าย...นายโอเครึเปล่า?”
"ถ้ามันทำให้นายต่อสู้ได้ถนัดขึ้น...ฉันก็โอเค^^” เป็นพวกใสซื่อจริงๆหมอนี่หัดคิดถึงตัวเองบ้างไม่ได้รึไงห๊ะ!!! ซาสึเกะถอนหายใจปลงกับสิ่งที่นารุโตะพูดออกมาเขายื่นมือเข้าไปจับมือนารุโตะมาอยู่ระดับอกทำให้คนโดนจับมือสงสัยไม่ใช่น้อยๆแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา มีดเล่มเล็กที่พกมาตอนไหนไม่รู้ถูกกดลงบนปลายนิ้วเรียวเบาๆจนเลือดซึมออกมาทำให้เจ้าของร่างเบิกตาตกใจนิดๆ ซาสึเกะเก็บมีดลงไปและย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้นมือเรียวจับปลายนิ้วของนารุโตะขยับเข้าใกล้กับใบหน้าและริมฝีปาก ลิ้นเล็กค่อยๆกวาดเลียเลือดสดๆสีแดงที่ไหลรินออกมาจากบาดแผลเบาๆเล่นเอาคนที่โดนกีดนิ้วถึงกับหวั่นไหวหน้าแดงแปร๊ด ก็มันรู้สึกแปลกๆนี่หว่าถึงจะทำสัญญาขั้นสุดท้ายก็เถอะ ลิ้นเล็กของอีกคนยังคงทำหน้าที่ของมันโดยการเลียจนเกือบหมดแต่เขี้ยวเล็กก็กัดมันจนไหลอีกและลิ้นเล็กก็ทำการเลียเลือดสดๆนั่นอีกครั้ง นารุโตะเริ่มตัวสั่นให้ตายเหอะเขาไม่เคยรู้สึกอยากขนาดนี้มาก่อนหมอนี่มันจะเลียอะไรนักหนานะ! มือเรียวยกขึ้นปิดปากใบหน้าแดงก่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนซาสึเกะเองก็เริ่มจะหน้าแดงขึ้นมาเหมือนกันเขาก็เคยทำแบบนี้ครั้งแรกไม่อยากจะบอกว่านารุโตะเป็นเจ้านายคนแรกของเขา! เลือดสดๆถูกเลียกินจนหยุดไหลปากแผลเริ่มสมานกัน จากนั้นซาสึเกะจึงปล่อยมือของนารุโตะให้เป็นอิสละพร้อมกับเช็ดเลือดที่มุมปากของตน นารุโตะก้มหน้าลงต่ำผมสีทองปรกใบหน้าดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย
“ฉันจะปกป้องนายเอง…” จบคำพูดโซ่สีเงินที่เคยปรากฎในตอนแรกกลับมาปรากฎให้เห็นอีกครั้งพร้อมปลอกคอที่เชื่อมโยงไปยังอีกคนนารุโตะยังคงนิ่งทุกคนรอลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเพราะเหมือนนารุโตะจะนิ่งเกินไปร่างไม่ขยับไปตั้งแต่เมื่อกี๊? “นารุโตะ? อุ๊ก!!!” ยังไม่ทันได้เอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบโซ่ที่เชื่อมอยู่ทีคอเขาก็ถูกดึงโดยนารุโตะส่งผลให้ร่างของเขาไปกระแทกกับอกของนารุโตะเต็มๆแต่เจ้าตัวไม่ยักกะล้ม ผิดปกติจริงๆ ทั้งสี่คนที่ยืนดูสถานการณ์เริ่มกังวนใจเมื่อเห็นนารุโตะมีท่าทีแปลกๆแต่ก็ยังไม่ทันได้ถามอีกนั้นแหละนารุโตะก็เงยหน้าขึ้นมาสบกับดวงตาสีดำของซาสึเกะพร้อมกับเผยยิ้มที่เรียกได้ว่าโรคจิตสุดๆออกมาต่อหน้า
“หึ!!” นารุโตะดึงโซ่ที่คล้องคอร่างบางเข้ามาใกล้ส่งผลให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียง2มิล
“นารุ อุ๊บ!!” ริมฝีปากหนาจูโจมเรียวปากสีกุหลาบอย่างบ้าครั่งและรุนแรงไม่เปิดโอกาศให้หายใจ
....................................................................
ดีจ้ามาอัพดึกมากไปนอนละ บะบาย=[]=
:)
Shalunla
ความคิดเห็น