คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4 :: ความแปลกใจ
Chepter 4
ความแปลกใจ
การคัดเลือกหอจบลง ณ ตอนนี้เหลือเพียง 10 คนที่นั่งกันอยู่ที่เดิม ทั้งห้องโถงเริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบเมื่อมีผู้หญิงปะปนอยู่ในหมู่ผู้ได้รับจดหมายมนตรา
แปะๆ
"สวัสดีน้องๆทุกคน ยินดีต้อนรับสู่เซนต์มาร์โดนิก พี่ชื่อไทม์ แลนสลอต เป็นนักเรียนปี3 เป็นประธานรุ่นและหัวหน้าหอไดเนช ตอนนี้ขอให้ทุกคนผ่อนคลาย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะเป็นพวกพี่ที่ดำเนินงานต่อจากบรรดาครูทั้งหลาย เพราะงั้นไม่ต้องเกร็งกันนะ" ประธานคนปัจจุบันปรบมือให้เสียงในห้องโถงนี้เงียบลงและหันมาสนใจที่เขา เห็นได้ว่าตอนนี้เปิดโอกาสให้พี่คุยกับน้องได้เต็มที่ เนื่องจากคณะครูทั้งหลายได้หายตัวไปแล้ว
"ก่อนอื่นก็ขอแนะนำพวกหัวหน้าหอก่อนแล้วกัน ทางด้านนี้คือเวลคิน แพกานอส หัวหน้าหอซานทาร่า" ไทม์ผายมือไปทางชายหนุ่มร่างกำยำ ผิวสีแทนดูแล้วเหมือนนักรบ แต่ก็ดูสุภาพเหมือนเจ้าชายในขณะเดียวกัน เขาก้าวออกมาด้านหน้าและยิ้มน้อยๆให้ เรียกเสียงกรี๊ดจากเด็กนักเรียนสาวทั้งใหม่และเก่าได้ไม่น้อย
"กิสสส ดูเป็นผู้ใหญ่จัง"
"โว้วๆ คะแนนเสียงไม่น้อยเลยแฮะ ต่อมาเจ้าชายแห่งหอมาร์กา เดนิช เซคอฟก้า" ชายหนุ่มร่างเล็ก(กว่าคนก่อนนี้อย่างเห็นได้ชัด)ก้าวออกมาพร้อมมองค้อนประธานผู้ประกาศชื่อเขาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ทุกคน ทำเอาสาวๆละลายกันเลยทีเดียว
"อ๊าา จะละลายแล้วค่าเจ้าชาย"
"เอ้าๆ เช็ดน้ำลายกันด้วยนะ ต่อมาหัวหน้าหอไอเซิล วินเดล วอลซ์" ชายหนุ่มผิวขาวซีดสวมแว่นดูภูมิฐานก้าวออกมาพร้อมปรายตามองไทม์อย่างตำหนิ แล้วหันไปมองคนอื่นแค่หางตาเท่านั้น แต่กลับมีเสียงตอบรับกลับมาไม่น้อย
"กรี๊ดดดดดด หล่ออ่ะค่าา"
"เอาล่ะๆ คนสุดท้าย เจ้าชายแห่งหอไดเนชและเจ้าชายของโรงเรียนแห่งนี้ ไทม์ แลนสลอตคร้าบบบบบ"
กริบ~~~
ทุกสรรพสิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวไปสักครึ่งนาทีก่อนจะได้รับการตอบกลับมาเป็น...
"โห่วววววววว"
"ลงไปเถอะพี่"
"ส่งไมค์ให้พี่เดนิชเถอะค่ะ"
....
...
..
.
ไทม์ทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยังคงยึดไมค์ไว้กับตัว หัวหน้าหอที่เหลือต่างขำกันไม่หยุดยกเว้นแต่วินเดลที่ส่ายหัวอย่างระอา
ไม่ใช่ว่าไทม์ แลนสลอตไม่หล่อ อันที่จริงเขาดูมีออร่าความหล่อทะลุออกมามากพอๆกับเดนิช เซคอฟก้า เลย แต่ด้วยความหลงตัวเองขั้นซุปเปอร์กับความบ้าขั้นแมกซ์เลยทำให้ได้รับการตอบรับแบบนี้ไง
"เอาล่ะๆ ตอนนี้ก็...บ่าย3 วันนี้เดินเที่ยวเล่นและพักผ่อนให้พอ ถือเป็นการให้รางวัลตัวเองที่สอบผ่านวันนี้ สัมภาระของทุกคนจะอยู่ที่วงแหวนส่งของในห้องโถงแต่ละหอแล้ว พวกน้องจะต้องไปซื้อชุดและหนังสือเรียน มีข้อมูลบอกไว้ตรงกระดานด้านนั้นนะ ทางไปตลาดก็...ถามๆเอาเองละกัน ส่วนตารางเรียนจะอยู่ที่หัวหน้าหอของพวกน้อง แยกย้ายได้" หมดหน้าที่ปุ๊บ ประธานรุ่นตัวดีก็หายวับไปทันที แต่จู่ๆเขาก็กลับมาที่เดิมอีกครา
"อ้อ พวกน้องทั้ง10คนรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวจะมีคนมา...ทดสอบอะไรนิดๆหน่อยๆ" รอยยิ้มแปลกๆทำเอาอีก10ชีวิตรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าที่ควร แต่ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ต้องทำล่ะนะ
"เฮ้อ เมื่อยเป็นบ้า" สกาเร็ตเหยียดแขนเหยียดขาจะสุดเพื่อคลายความเมื่อยจากการนั่งมานาน
"เมื่อไหร่จะได้เข้านอนสักทีล่ะฮะ" ลินคอร์นหาวหวอดหลังจากหลับๆตื่นๆมาแล้วไม่รู้กี่สิบรอบ
"พูดเหมือนไม่ได้หลับเลยนะคะ" เดลลาลีนยิ้มน้อยๆให้เด็กหนุ่มผู้แปลกประหลาด
"ปล่อยลินค์ไปเถอะ ก็เป็นงี้ล่ะ" โลเวลล์พูดขึ้นมาบ้าง
"แต่คนทดสอบพวกเราน่าจะไม่ได้แล้ว" จินฟงพูดพลางมองไปรอบๆ
...
ความรู้สึกถึงแรงกดดันแปลกๆเกิดขึ้น เซนเทียร์เป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ เขาสร้างบาร์เรียสีฟ้าใสแผ่ออกมาเป็นวงกว้าง ตามด้วยบาร์เรียสีม่วงเข้มของฟรานซ์อยู่ภายในอีกชั้น
"..." ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะละสายตาไปอีกทาง
สกาเร็ตยืนกวาดสายตามองไปรอบๆพร้อมกระชับปืนสั้นในมือทั้งคู่
เลฟาร์นั่งล้วงกระเป๋าแต่เหมือนจะเตรียมตัวพร้อมรบเสมอ
เดลลาลีนร่ายคทาสีฟ้าครามไว้ในมือ
โลเวลล์มองรอบๆอย่างระแวดระวัง
เรียวนั่งยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนออกจะดีใจซะด้วยซ้ำ
ยูเรเนียร์ส่งคลื่นพลังบางอย่างออกไปเป็นการสอดแนม
จินฟงนั่งเดาะลิ้นพลางควงกริชในมือ
ส่วนลินคอร์นที่ทุกคนคิดว่าหลับอยู่...ก็ยังหลับอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
"อยากทดสอบอะไรก็เข้ามาเลยครับ...รุ่นพี่" ขาดคำของจินฟง ฝูงมีดนับพันเล่มก็พุ่งเข้ามา แต่เมื่อเข้าใกล้บาร์เรียในระยะ 5 เซนติเมตรก็สลายหายไปทันที
"ไม่เลวนี่" เสียงทุ้มจากใครคนหนึ่งซึ่งคิดว่าเป็นพวกรุ่นพี่ในโรงเรียนนี้นั่นล่ะ
"รุ่นพี่ยังไม่เอาจริงนี่ครับ" เรียวตอบกลับเมื่อรู้สึกว่าพวกเขาทั้ง 10 คนถูกจับแยกกลุ่มกันแล้ว ชายหนุ่มรูปร่างสูงสวมแว่นทรงเหลี่ยมปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขา
"นายก็ยังไม่เอาจริงนี่" ชายผู้สวมแว่นตอบกลับนิ่งๆ
"งั้น...ช่วยให้ผมสนุกขึ้นหน่อยนะครับ...ปริ้นซ์"
เซนเทียร์และฟรานซ์หันมามองหน้ากัน ก่อนจะรีบหันหลังประชิดกันเมื่อพวกเขารู้สึกว่าถูกล้อม
"ธาตุไฟบริสุทธิ์" เซนเทียร์พูดขึ้น ไม่กี่วินาทีต่อมาลูกไฟนับสิบก็ถูกถล่มเข้ามาจากทุกทิศ
"ไม่...ธาตุน้ำบริสุทธิ์ด้วยต่างหาก" ฟรานซ์ตอบกลับพร้อมๆกับที่ปล่อยลูกไฟสีแดงเพลิงออกมาป้องกันแท่งน้ำที่พุ่งเข้ามาจากทุกทิศ
'ทำไมตอนนั้นไม่ใช่ไฟสีนี้' เซนเทียร์คิดในใจและคาดว่ารุ่นพี่ที่กำลังทดสอบเขาอยู่ก็คงคิดเหมือนกัน
"ด้านบน" เสียงเรียบๆของฟรานซ์ดึงความสนใจของเซนเทียร์กลับมาได้ทันที ทั้งสองกระโดดออกไปคนละทางและหันมามอง 'รุ่นพี่' ที่เป็นผู้ทดสอบพวกเขา
"สวัสดีนะพวกนาย ฉัน..."
"หยาง คาร์โล คิงที่กำลังลาตำแหน่ง" เสียงเนิบนาบของเซนเทียร์ขัดขึ้น คาร์โลเดาะลิ้นเป็นเชิงขัดใจเล็กน้อย
"รอให้ฉันพูดจบก่อนสิเฟ้ย แล้วตอนนี้ฉัน..."
"ได้เลือกพวกเราเป็นเด็กในสังกัด" ฟรานซ์ต่อให้และเปลี่ยนท่ายืนจากพร้อมรบเป็นพิงกำแพงเพื่อความสบายแทน
"บอกว่าอย่าขัดไง ให้ตายเถอะ ถ้าพวกแกได้เจอแอรอน..."
"ปริ้นซ์สุดเฮี้ยบ" สองเสียงจากคนเด็กกว่าดังขึ้นพร้อมกัน
"ขัดฉันอีกแล้วพวกแกนี่"
"ทำให้จบๆสักทีเถอะครับ" เซนเทียร์พูดขึ้นตัดบท คาร์โลยิ้มมุมปากก่อนจะพุ่งเข้าหาตัวผู้ท้าด้วยความเร็วสูง
แก๊ง
ดาบสองชนิดถูกเรียกเข้ามาในมือ ฟรานซ์ทำเพียงยืนมองด้วยสายตาเนือยๆ
"จะดีหรอ มาอยู่ตรงนี้น่ะ" ชายแปลกหน้าที่กำลังเดินมาพูดกับเธอ
"ถ้าไม่ล้มคิง ก็ไม่จบนะ ขอบอกว่าคิงน่ะ อึดมาก" ชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นบ้าง ฟรานซ์ทำเพียงพยักหน้ารับ แต่ก็ยังยืนนิ่ง
"เฮ้อ ท่าทางเด็กปีนี้จะคุมยากว่ะ" ขาดคำของหนึ่งในสอง ร่างบางของเด็กหนุ่ม(?) ที่เคยอยู่ตรงหน้าก็สลายไป พร้อมกับการปรากฏตัวด้านหลังของหยาง คาร์โล
"ภาพมายา" เจเนซิสร้องออกมาด้วยความตกตะลึง
"บ้าน่า อายุแค่นี้น่ะนะ" ลูคัสที่อยู่ด้วยก็อยู่ในภาวะตกตะลึงเช่นกัน
"ยังหรอก... ยังมีมากกว่านี้อีก" แอรอนที่เดินมาที่หลังพูดพลางขยับแว่น ทำให้ลูคัส เจเนซิส รวมถึงคนอื่นๆที่ทดสอบเสร็จแล้วหันมามอง เขายิ้มมุมปากแล้วพูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม
"เด็กคนนั้นน่ะ...มีดีมากกว่านั้นอีก แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้..."
เซนเทียร์มองภาพมายาที่ไร้ที่ตินั่นอย่างชื่นชม ยอมรับได้เต็มปากเต็มคำว่าคนคนนี้ เก่ง แต่...ยังไม่ที่สุด
แฮกๆ
สภาพหอบแฮก เหงื่อโซมกาย ใบหน้าซีดเซียวเป็นสิ่งยืนยันอย่างดี และเขารู้ว่าเธอคนนั้นไม่ได้เหนื่อยเพราะใช้เวทย์ แต่เหนื่อยเพราะบางสิ่งที่กดดันในใจต่างหาก
เมื่อกี้เขาหลุดว่า'เธอ'ไปแล้วสินะ ใช่ เขารู้ว่าฟรานซ์เป็นผู้หญิง รู้เมื่อนานมาแล้ว
วาบ
แสงสีม่วงอมฟ้าจากจี้ของสร้อยคอที่อยู่ใต้เสื้อมาพร้อมกับความร้อนบริเวณทรวงอก ทำให้เขารู้ว่าเธอคนนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ดูเหมือนว่า รุ่นพี่คิงนั่นจะเครื่องติดจนหยุดไม่อยู่แล้ว
เปรี๊ยะ เปรี้ยง
เพียงเสี้ยววินาที เซนเทียร์กระโดดเข้าไปขวางวิถีดาบก่อนจะตวัดสุดแรงพร้อมกับปล่อยไอเวทย์จนบาเรียร์ที่กั้นอาณาเขตไว้แตกกระจายในพริบตา
แก๊ง
ดาบสองคมของคาร์โลลอยละลิ่วไปตกอยู่หน้าเหล่าผู้คุมทั้งรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ที่กำลังเบิกตาค้างเป็นไข่ห่านกันอยู่ ไม่เว้นแม้แต่แอรอน
"อ่า โทษที เผลอเอาจริงไปสุดๆเลยอ่ะ" คาร์โลหัวเราะแหะๆ ก่อนจะปรายตาไปมองเซนเทียร์ด้วยสายตาสนใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาซุกซนตามปกติ
"จบแล้วใช่มั้ย...ครับ" เซนเทียร์ถามด้วยเสียงเรียบ ติดอยู่ที่มันแอบเย็นกว่าปกติ
"อ่าใช่ๆ จบแล้ว ยินดีด้วย พวกนายเยี่ยมกันมาก พวกสาวๆ 3 คน พวกเธออยู่หอไอเซิล เดินตามป้ายบอกทางไปเลย เดี๋ยวก็เจอ ส่วน..." ยังไม่ทันที่อัลเทรย์จะรายงานอะไรจบ เซนเทียร์ก็พุ่งไปรับร่างของฟรานซ์ที่จู่ๆก็ทรุดลงไป
"ว้าย คุณฟรานซ์"
"ฟรานซ์"
"..." สามสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ ที่เหลือก็เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเช่นกัน ยกเว้นแอรอนที่ปรายตามองคาร์โลอย่างคาดโทษ
"พาฟรานซ์ไป..." ยังไม่ทันที่มารุโจจะพูดจบเซนเทียร์ก็ช้อนร่างของฟรานซ์ขึ้นมาและเดินดุ่มๆไปที่หอพักอย่างชำนาญทาง
"อะไรวะ ไอ้เด็กนี่" ลูคัสทำท่าจะพุ่งเข้าไป แต่เจเนซิสดึงไวทัน
"ถ้าจะไปซัด ฉันแนะนำให้ซัดไอ้หมอนี่มากกว่า" แอรอนยังไม่เลิกมองคาร์โลอย่างคาดโทษ
"ซัดกับไอ้นี่อ่ะนะ ฉันไม่..."
"เฮ้ย เธอ ใจเย็นครับ" เสียงของหนึ่งในแฝดสามพร้อมกับแรงที่ดึงแขนสกาเร็ตไว้ดังขัดขึ้นมา
"ปล่อยฉันนะลินค์ ฉันจะซัดไอ้รุ่นพี่นั่น" สกาเร็ตทำท่าจะพุ่งเข้าไปอีก หนุ่มๆที่เหลือต่างต้องมาช่วยกันยื้อไว้
"ใจเย็นๆน่า มันคือการทดสอบ" ยูเรเนียร์ตบบ่าเบาๆเป็นเชิงบอกให้ใจเย็นลง
"แต่ฟรานซ์เป็น..."
"คุณสกาเร็ต" เสียงนิ่งและเย็นของเดลลาลีนทำเอาทุกคนถึงกับขนลุกซู่
"ฉันว่าพวกเราแยกย้ายกันเข้าหอเถอะ ต้องไปซื้อของอีกนะ" ยูเรเนียร์พูดจบก็ลากสกาเร็ตมาทันที เดลลาลีนค้อมตัวลงเคารพรุ่นพี่เล็กน้อยก่อนจะเดินตามออกไป
"งั้นพวกเราก็ไปกันบ้างเถอะ" เจเนซิสเป็นคนแรกที่เดินนำไป และที่เหลือก็เดินตามอย่างว่าง่าย
เซนเทียร์ที่พาร่างบางของฟรานซ์มาถึงหน้าห้องพักก็ต้องชะงักเมื่อลืมไปว่าเขาไม่มีกุญแจ และไม่รู้ว่าใครอยู่ห้องไหน
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ ป้าเป็นเมดเดอร์ประจำที่นี่ค่ะ" เมดเดอร์วัยกลางคนเดินเข้ามาถามเขาอย่างแปลกใจ
“ผมชื่อเซนเทียร์ เอลเนโอครับ ผมพาเพื่อนเข้ามาพัก บังเอิญเขาใช้พลังมากเกินไป" เมดเดอร์เบิกตาเล็กน้อยเมื่อได้ฟังนามสกุลอันคุ้นหู
"งั้น คุณหนูคงเป็นผู้คุมชุดใหม่สินะคะ ห้องของคุณหนูอยู่ด้านนี้ค่ะ" เมดเดอร์กำลังจะเดินนำไป แต่เขารีบขัดไว้ก่อน
"คือ ถ้าจะให้ดี ผมขอพาเขาไปที่ห้องเขาเองดีกว่านะครับ"
"อ้อ ได้ค่ะ แล้วคุณหนูท่านนี้..."
"ฟรานซ์ครับ ฟรานซ์ แซคการี" เมดเดอร์หยิบกระดาษรายชื่อมาดูก่อนจะส่งยิ้มให้
"งั้นโชคดีแล้วล่ะคะ คุณหนูทั้งสองอยู่ห้องเดียวกัน" คราวนี้เป็นเซนเทียร์ที่อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดขัดอะไรออกไป เมื่อเมดเดอร์ไขห้องให้ก็รีบพา 'เพื่อนร่วมห้อง' ไปวางลงบนเตียงทันที
"ต้องการให้เมดคนอื่นมาช่วยดูแลมั้ยคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลเขาเอง" เซนเทียร์รีบตอบกลับทันที ถ้าให้คนอื่นมาดูแล ความลับก็แตกน่ะสิ
"ค่ะ ถ้าอย่างนั้น ต้องการอะไรสั่นกระดิ่งเรียกป้านะคะ" เขาพยักหน้ารับ เมดเดอร์ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปตรวจสถานที่อื่นๆในหอพักต่อ
"..."
ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้อง โดยที่คนหนึ่งกำลังสลบอย่างไม่มีทีท่าจะฟื้น ส่วนอีกคนก็ยืนมองอย่างไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนดี แต่พอยืนคิดไปสักพัก เขาก็เดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกะละมังใบเล็ก พร้อมน้ำและผ้าผืนเล็กในมือ เซนเทียร์ลงมือเช็ดใบหน้าให้อย่างเบามือก่อนจะไล่ลงมาทีลำคอ และแขนเรียวทั้งสองข้าง เดินอ้อมมาทางปลายเท้า ถอดรองเท้าผ้าใบคู่หนาของฟรานซ์ออกและสอดมันไว้ใต้เตียง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูถี่ยิบ ทำให้เซนเทียร์ถอดหายใจเฮือกใหญ่และะฃรีบเดินไปเปิดประตูให้
"เฮ้ เซนท์ ฟรานซ์ยังไม่ฟื้นหรอ?" เรียวที่เดินมาพร้อมจินฟงชะเง้อหน้าเข้ามามองภายในห้อง
"อืม ทำไม?" เซนเทียร์ถามกลับสั้นๆ
"นี่เย็นแล้ว พวกเราต้องไปซื้อของกันอีกนะ นายจะไม่ไปเรอะ?" เรียวถาม
"ไปสิ แต่..." เซนเทียร์หันไปมองฟรานซ์เล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจ ใช้เวทย์น้ำครอบตั้งแต่ปลายเท้าถึงศีรษะของเธอ เพียงครู่เดียวก็สลายเวทย์ออกและเดินออกไปพร้อมเรียวและจินฟง
"พักสักหน่อยละกันนะ เธอน่ะ"
ความคิดเห็น