[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #8 : Work

                ร่างเตี้ยของเด็กคนหนึ่งกำลังนอนแผ่อยู่ที่ดาดฟ้าด้วยความสบายใจ ผมสีดำแซมแดงมัดด้วยหนังยางสีดำหนา…ใบหน้าสีขาวซีดเหมือกันไร้ซึ่งโลหิตในกายกำลังแหงนมองท้องฟ้าอยู่เงียบๆ ผ่านมาได้ราวๆสามวันแล้ว…ที่เด็กสาวคนนี้เข้ามาเรียนในนามิโมริในฐานะเด็กม.2และรองกรรมการคุมกฎฝ่ายสตรี

                “น่าเบื่อจริงๆ… ท้องฟ้าที่มีแต่แสงและความร้อนเนี่ย”เธอเริ่มบ่นพึมพำพลางยื่นมือไปบนฟ้าช้า ดวงตาสีดำสนิทด้านขวาหรี่ลงเล็กน้อย “ทำไม[มนุษย์] ถึงได้ชอบท้องฟ้าแบบนี้นักนะ”

                “แล้วทำไมเธอถึงไม่ชอบล่ะ…”เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นจากทางด้านหลังของคุนาซึ เธอยันกายขึ้นนั่งช้าๆแล้วก็เหลียวหลังหันมามองเงียบๆ

                “คราวนี้ฮิบาริ หรือว่า มุคุโร่ล่ะ…?”เธอถามเบาๆด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

~~ย้อนความ~~

                เรื่องเมื่อสองวันก่อน มุคุโร่ชอบเดินเตร็ดเตร่มาที่โรงเรียนนามิโมริเพื่อหาเรื่องฮิบาริโดยเฉพาะ อาจจะมีเหตุผลที่จะยึดร่างของสึนะอยู่ด้วยก็เป็นได้…แต่วันนั้นเจ้าหัวสัปปะรดนั่นบุกขึ้นมาถึงห้องรับแขกที่ทั้งคุนาซึและฮิบาริกำลังคุยงานกันอยู่ พอเกิดการปะทะคารมกันได้แค่สามสิบวินาทีห้องรับแขกก็เกือบจะกระจุยเป็นผุยผง… ถ้าเกิดว่าอาจารย์ของพวกเขาไม่อยู่สยบเสือทั้งสองตัวด้วยล่ะก็นะ…

                เรื่องเมื่อวานนี้…. อยู่ๆฮิบาริก็เปิดฉากสู้กับมุคุโร่ที่มาห้องของสึนะอย่างรวดเร็วจนเธอที่ออกไปเดินเล่นต้องถูกสึนะโทรเรียกกลับมาสยบไอ้สองหน่อนี่อีกที วันนั้นเผลออาละวาดจนตึกแทบทรุดกันเลยทีเดียว

~~จบการย้อนความคร่าวๆเพียงเท่านี้~~

                “ไม่ใช่หรอก…คือ จะมาชวนไปกินไอศกรีมที่ห้างฯน่ะ ไปกันเยอะๆมันสนุกดีนะ”สึนะรีบอธิบายเหตุผลเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำหน้าขรึมซะจนน่ากลัว “ไปได้หรือเปล่า…??”

                “นูน่า-จังไปหรือเปล่า….”เด็กสาวถามถึงโคลมเป็นคนแรกแทบจะในเสี้ยววินาทีนั้น

                “อืม…โคลมกับมุคุโร่ก็ไป… ไปกันทั้งแก๊งค์เลย”เขายิ้มให้พร้อมกับตอบคำถามไปด้วย

                “งั้นหรอ…ไปทั้งกลุ่มเลยสินะ”คุนาซึลุกขึ้นก่อนที่จะปัดเนื้อตัวและเสื้อผ้าให้สะอาดเรียบร้อย สีหน้าก็ยังนิ่งเฉยเหมือนเดิม “อืม…ฉันจะไปด้วยก็แล้วกัน”

                “เราไปกันเถอะ เคียวโกะจังกับฮารุก็รอแล้วด้วยสิ”บอสแห่งวองโกเล่รีบวิ่งลงไปหาพวกคนของตนที่อยู่ด้านล่างด้วยความดีอกดีใจ ฝ่ายเด็กสาวเรือนผมทมิฬแดงเองก็เดินลงบันไดตามไปเงียบๆ

                “อ…!!??”อยู่ๆก็เหมือนกับมีความรู้สึกแปลกๆแล่นเข้ามาในสมองของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว พอหันหลังก็รีบวิ่งกลับไปที่เดิมด้วยความข้องใจ “รู้สึกไปเองหรอ… ไม่สิ…เมื่อกี้นี้”

                …เหมือนกับมีกลิ่นแห่งบาปลอยมาจากทางที่กำลังจะไป…

                “อุ…คิกๆๆ…จริงๆด้วย จริงๆด้วย…กลิ่นอายของวิญญาณบาป”เสียงหัวเราะชั่วร้ายกำลังดังขึ้นอยู่เนื่องๆ

***ผ่านไปสักครู่***

                “เอ๋…??ลืมของสำคัญไว้ที่บ้านหรอ”หนุ่มร่างเตี้ยถามกับคุนาซึระหว่างที่เดินพ้นจากรั้วโรงเรียน “ได้สิ…จะกลับไปเอาก็ได้ เดี๋ยวพวกเราจะไปรอที่ร้านนะ”

                “เข้าใจแล้ว…ไปก่อนล่ะ”เธอรีบแยกตัวออกจากกลุ่มของบอสด้วยความรวดเร็ว

                “ชิ…เด็กนั่นมันปัญหาเยอะจัดจริงๆนะครับ รุ่น10”โกคุเดระผู้เป็นมือขวาของรุ่นที่10บ่นกระปอดกระแปดไล่หลังเด็กสาวไปด้วยความเบื่อหน่าย

                “เอาเถอะน่า…พวกเราก็ไปรอคุนาซึที่นู่นเถอะนะ”เขากล่อมลูกน้องของตนหลังจากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งยามาโมโตะที่อยู่ใกล้ๆกันเอ่ยขึ้นมาลอย

                “ใครถึงคนสุดท้ายเป็นหมาหัวเน่า…”

                “เอาสิ แข่งกันสุดหูรูด!!!”เรียวเฮที่ยุขึ้นง่ายที่สุดรีบรับคำท้าด้วยความร้อนแรง โกคุเดระเองก็รับคำท้าทายของผู้พิทักษ์แห่งวรุณเช่นกัน …จะมีก็แต่สึนะคนเดียวนั่นแหล่ะที่วิ่งได้ห่วยที่สุด ทำให้ไม่กล้ารับคำท้าเท่าไหร่

                “แกเองก็ต้องวิ่งแข่งกับเจ้าพวกนั้นด้วยนะเฟ้ย!!อย่าให้เสียชื่อบอสแห่งวองโกเล่แฟมิลี่!!”จบประโยคกระสุนดับเครื่องชนก็พุ่งทะลุกบาลของสึนะไปพร้อมกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ด้วยร่างกายที่เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวลายหมี=,.=

                “รีบอร์น!!!!วิ่งแข่งให้ถึงห้างพร้อมกับเคียวโกะจังสุดชีวิต!!!”แล้วก็อุ้มตัวของสาวเจ้าวิ่งแซงหน้าชาวบ้านเค้าไปก่อนเลยครับพี่น้อง={}=’’

                “คึหึหึ…อย่างนี้ก็คงน้อยหน้าวองโกเล่ไม่ได้ซะแล้วล่ะครับ”มุคุโร่รีบช้อนตัวของสาวน้อยข้างกายขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว เป็นรากฐานที่ดีในอนาคตเนอะ…พ่อสัปป้าน้อย=3=~~~~ “ไปล่ะครับ!!!”

                “อ้าว!!??เฮ้ย=[]=!!??อย่างนี้น้อยหน้าไม่ได้แล้ว!!!”ผู้พิทักษ์แห่งวายุรีบคว้าตัวฮารุขึ้นขี่หลังของตนพลางวิ่งตามพวกสึนะและมุคุโร่ไปอย่างรวดเร็ว

                “ฮาฮิ๊!!สนุกจังเลยค่า คุณโกคุเดระ~!!”

               เหลือเพียงฮิบาริคนเดียวที่ไม่มีคู่… เพราะ เรียวเฮเองก็พาคุโรคาวะมาด้วยทำให้ตัวเองต้องเดินตามไปแบบซิงเกิ้ลซะงั้น(อาเจ๊เบียงกี้ก็ให้แรมโบ้,อี้ผิง และ รีบอร์น ขี่คอวิ่งตามไปต้อยๆ)

                “ไร้สาระ…”ชายหนุ่มเรือนผมทมิฬสบถออกมาเบาๆ เท้าก็ยังก้าวเดินบนพื้นอิฐต่อไปเรื่อยเปื่อย… ก็ยังดีที่เจ้าพวกตัวสุมหัววิ่งนำกันไปหมดแล้ว…แต่ทำไมมันถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียเฉยๆ

                “อ้าว…ฉันว่าฉันไปนานแล้วนะ ทำไมนายยังไปไม่ถึงครึ่งทางอีกล่ะ??”เสียงใสลักษณะออกแนวห้าวนิดๆทักเขาขึ้น ไม่ใช่ใคร…นอกจาก มิฮาเอล ดี.คุนาซึรองกรรมการคุมกฎฝ่ายสตรีที่เขาแต่งตั้งให้นี่เอง “พวกนั้นวิ่งนำไปก่อนแล้วหรอ…??”

                “อืม…”เขาตอบนิ่งๆ “ว่าแต่เธอล่ะ…ไปเอาอะไรที่บ้านงั้นหรอ…??”

                “ก็…บางอย่างที่จดบันทึกสิ่งๆหนึ่งเอาไว้ล่ะมั้ง…”

***Mukuro Type***

                ผมมาถึงเป็นคนแรกพร้อมกับโคลมที่น่ารักของผมครับ^^ คึหึหึ…ว่าแต่ว่าวองโกเล่ครับ จะโชว์พาวเวอร์ไปถึงไหนครับ…กางเกงลายมันก็ไม่เหมือนหลินปิงที่เมืองไทยเลยซักนิดนะครับ ใส่กางเกงซักทีเถอะครับ…(/เอามือปิดตาโคลม)

                “Hey Yo! Finally~~~”อยู่ๆก็มีเสียงใสๆของเด็กผู้หญิงดังขึ้นมาด้านหลังของผม โฮ่~มาถึงเร็วเหมือนกันนี่ครับ คุนาซึ…คุณฮิบาริ ตามมาด้วยพวกของซาซางาวะ เรียวเฮ แล้วก็ โกคุเดระ ฮายาโตะคนสุดท้ายเลยครับ

                “โว้ย!แพ้เลย!!”พอมาถึงก็เริ่มโวยทันทีเลย “อย่างนี้เราจะมีหน้าเป็นมือขวาของรุ่นที่10ได้ยังไงเนี่ย!!”

                “ฮะๆๆๆ…เอาน่าๆ นายพยายามเต็มที่แล้ว”ยามาโมโตะพูดแบบสบายๆ ผมเห็นเขามาถึงพร้อมกับคุนาซึพอดีเลยครับ..แต่ที่ข้องใจคือทำไมไม่มาแบบมีคู่=_=*(คนอื่นเค้าอุตส่าห์หอบหิ้วความรักและบากบั่นมุ่งหน้ามาถึงที่นี่เชียวนะครับ)

                “เอาล่ะครับ…โคลมที่น่ารักของผม เชิญครับ”Lady Firstเสมอครับ คึหึหึ…อีกอย่างผมก็ไม่อยากโดนคุนาซึบ่นเรื่องทำตัวฉวยโอกาสเสียด้วยสิครับ

                พอเดินเข้ามาตรงหน้าก็จะมีร้านสุกี้MK….ใกล้ๆกันก็จะเป็นพวกKFC แม็กโดนัลไปเรื่อยๆ แต่ร้านที่เราจะไปกินอยู่ชั้นบนแล้วก็มีลานเด็กเล่นรวมถึงร้านหนังสือและฟาสต์ฟู้ดด้วย เท่าที่ผมสังเกต…รู้สึกว่าอาจารย์จะเหม่อลอยบ่อยมากเลย…

                “นี่ๆ…คุนาซึจัง อย่าเหม่อสิดูทางด้วย”ยามาโมโตะกระซิบกระซาบเบาๆกับเธอ

                “อืม…ขอโทษที”จบคำพูดนั้นก็เดินตามยามาโมโตะไปเรื่อยๆพร้อมกับคุณฮิบาริ จะบอกว่าแปลกไปก็ไม่ได้ด้วยสิครับ…เพราะ เด็กนี่ยังไงๆก็ธรรมดาไม่เป็นอยู่แล้วนี่นะ^^

                “เราสั่งเป็นแบบชุดเลยก็แล้วกันนะ…”วองโกเล่เสนอขึ้น

                “ฉันเอาช็อกโกแลตนะคะ…”คุณเคียวโกะเริ่มสั่งเป็นคนแรก

                “ฮาฮิ!ฮารุเอากีวี่ดีกว่าค่ะ!”แล้วก็ตามด้วยคุณฮารุ หลังจากนั้นผมก็เห็นด้วยนะครับว่าโกคุเดระก็สั่งแบบเดียวกันน่ะ หวานดีจังเลยนะครับคู่นี้^^~~~

                “งั้น…ผมกับโคลมขอเป็นสตอเบอร์รี่อินเลิฟก็แล้วกันนะครับ^^” แหม~ก็คนเขามีความรักนี่ครับ คึหึหึ

                “ฉันเอารสกาแฟก็แล้วกัน…”คุณฮิบาริพูดเบาๆกับบริกร

                “เอาบลูเบอร์รี่นะครับ”ตามด้วยผู้ชายที่อารมณ์ดีที่สุดในกลุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้สินะครับว่าใครน่ะ…^^

                “เอ้า…คุนาซึจังก็สั่งด้วยสิ”วองโกเล่หันมายิ้มให้กับเด็กหัวสีดำแดงนั่นด้วยความสดใส?

                “คุ้กกี้ แอนด์ ครีมก็แล้วกัน…”เธอสั่งในขณะที่หันหน้าไปมองร้านหนังสือที่อยู่ฝั่งตรงข้าม…ท่าทางจะแอบโอตาคุนะครับ เอาแต่จดๆจ้องๆดูรายชื่อหนังสือการ์ตูนออกใหม่น่ะ คึหึหึ

                “คึหึหึ…”

                “หัวเราะอะไรของนาย เจ้าสัปปะรด…”คุนาซึถามขึ้น

                “ถ้าพูดว่าออกมาแบบนั้น มันก็โดนโคลมที่น่ารักของผมไปด้วยนะครับ”ต้องยกข้ออ้างจะได้ไม่ว่าผมแบบนั้นอีก “แอบโอตาคุหรือเปล่าครับเนี่ย~~???”

                “ไม่ถึงกับเป็นโอตาคุซักหน่อย…”ปากบอกว่าไม่ แต่ทำไมตามันยังไม่หันกลับมาที่เดิมล่ะครับ= =

                “เขาว่ากันว่า ยิ่งปฏิเสธก็เหมือนยิ่งโกหกนะครับ…คุนาซึ^^”ผมพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับคนหล่อที่สุดในกลุ่มวองโกเล่^^ (ไม่ค่อยหลงตัวเองเล้ย…!!/Me) “เอ…เขาเรียกว่าซึนเดเระรึเปล่านะครับ โคลม^^”

                “หืม…ฉันเนี่ยนะ ซึน?ถ้าแบบนั้นนายคงมีตาไว้ประดับหน้าอย่างเดียวแล้วล่ะมั้ง~~???”คุนาซึพูดเหน็บแนมผมพลางใช้นิ้วที่หัวของตัวเองเป็นการด่าประมาณว่า[ไร้สมอง] ซึ่งแน่นอน…ผมเกลียดมากๆเลยครับกับท่าทางแบบนั้นของเจ้าเด็กนั่น!!! “Crazy Pineapple guy…”

                “นี่คุณ…!!”ผมกำลังจะลุกขึ้นฟาดปากกับเจ้าหนูนั่น แต่โคลมก็ดึงแขนผมเอาไว้เสียก่อน

                “ขอเถอะค่ะท่านมุคุโร่!บอสอุตส่าห์เลี้ยงไอศกรีมทั้งที… เจ๊าๆกันหน่อยก็ได้นี่คะ”

                …ขอมาอย่างนั้นผมก็ไม่ว่าหรอกครับโคลม(หันไปยิ้มให้โคลมที่น่ารัก) เพราะ คนที่ขอร้องเป็นโคลมนี่นะครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมก็ทำให้ได้หมดเลยครับ^^ ผมค่อยๆหย่อนกายลงนั่งกับเก้าอี้ข้างๆโคลม เยื้องไปทางซ้ายฝั่งตรงข้ามเป็นฮิบาริเคียวยะ…เยื้องขวาก็เป็น…อา-จารย์ ครับ= =***(จ้องเขม็งใส่)

                “อาจารย์เองก็ด้วยนะคะ…ทำไมต้องไปว่าท่านมุคุโร่อย่างนั้นด้วยล่ะคะ”เอาเลยครับโคลม!ว่ายัยเด็กปากมากนี่แรงๆเลยครับ ผมเป็นกำลังใจให้!(แอบเชียร์ในใจ)

                “แต่ว่า หมอนี่มาหาเรื่องเราก่อนนะนูน่า-จัง”แล้วที่คุณเรียกผมว่าสัปปะรดล่ะครับ…= =**

                “อันที่จริงอาจารย์เองก็ไม่ควรเรียกท่านมุคุโร่ว่าหัวสัปปะรดนะคะ…”ใช่แล้ว!!

                “ฮึ่ม…!”ได้ยินนะครับ…!!ไม่ใช่ว่าจะเบาๆซะด้วยเสียงสบถในลำคอของคุณน่ะ อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาจากซาวด์เบาท์ของอาจารย์…เท้าก็เริ่มเคาะเป็นจังหวะ “Mazeltov,ฮิม แน บวา.Mazeltov อุซ ซอ บวา.”

                “เปลี่ยนเพลงอีกแล้วรึไง…”หลังจากเงียบอยู่นานในที่สุดฮิบาริก็พูด เยี่ยม!!ผมนึกว่าคุณมีรองเท้าติดอยู่ในคอเลยไม่พูดอะไรเลยนะครับเนี่ย- -(หาเรื่องกัดเขาอีกแล้วเรอะ=[]=-Me) ส่วนคุนาซึก็เบี่ยงหน้าเมินไปที่ร้านหนังสือการ์ตูนตามเดิม เท้าก็ยังกระทบกับพื้นไปเรื่อยๆ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย…

                “ออร์เดอร์ที่สั่งได้แล้วค่ะ ฟองดูว์ใหญ่หนึ่งที่นะคะ…”<<<พนักงานเดินเอาจานฟองดูว์ที่สั่งมาเสิร์ฟ

                “ทานล่ะนะครับ/ค้า~~~”ทุกคนเริ่มทานไอศกรีมกันอย่างเอร็ดอร่อย ผมป้อนให้โคลมทานช้อนหนึ่งแล้วก็แลกกันโดยให้โคลมป้อนผมคำหนึ่ง อร่อยมากเลยครับท่านผู้อ่าน^^~~~

                “ไม่เคยมาทานไอศกรีมอร่อยๆพร้อมกับทุกคนเลย ดีใจจังเลยแฮะวันนี้”ยามาโมโตะพูดขึ้นด้วยความดี๊ด๊าเป็นความบ้…อะแฮ่ม!เป็นปกติครับ(กระแอมแก้ขัดเล็กน้อย)

                “…อะ…กรี๊ด!!!!!!!”อยู่ๆพนักงานคนที่มาเสิร์ฟไอศกรีมให้ก็กรีดร้องขึ้นเสียงดังมากเลยครับ ทั้งวองโกเล่ ทุกคน …แม้กระทั่งผมก็ยังสะดุ้งหลังจากได้ยินเสียงนั่น ครั้นเมื่อหันไปมอง…มีผู้ชายตัวผอมๆคนหนึ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง…ไหนจะยิ่งอาวุธครบมือนั่นอีก

                “ใครในนี้ที่เก่งที่สุด!!!ออกมาให้ฉันจัดการซะ!!!”เจ้านั่นตะโกนออกมาเหมือนกับกำลังเกิดอาการคลั่ง

                “เจ้าสัตว์กินพืชนี่….!!!โผล่มาได้จังหวะที่ฉันโมโหอยู่พอดีเลย”

                ฮิบาริลุกขึ้นจากเก้าอี้…แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวเดินไป M16ก็ยิงเฉียดหน้าของเข้าไปแถมยังระเบิดรุนแรงเกือบเท่ากับลูกน้อยหน่าเลยทีเดียว

                “ฉันไม่อยากจะเล่นกับเจ้าพวกเด็กอมมือ…!!หาพวกที่เก่งกว่านี้มาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!!”น่ารำคาญนะครับ…ว่ามั้ย??

                “อย่ามาเรียกฉันว่าเด็กอมมือนะ…!!!!”เขาแหวลั่นก่อนที่จะพุ่งตัวเข้าไปโจมตีพร้อมๆกับทอนฟา คึหึหึ…ระดับนี้ไม่ต้องถึงผมก็ได้มั้งครับ…

                ผลั่ค!!! แต่โชคไม่ดี…ที่ความคิดนั่นมันได้ผลตรงกันข้ามกันเลย ร่างของคุณฮิบาริกระเด็นมากระแทกผมอีกต่างหาก ส่วนอาจารย์ตัวดีก็แค่เบี่ยงตัวหลบ…ไม่คิดจะช่วยลูกศิษย์เลยรึไง(วะ)ครับ!!!!!!! แล้วทำไมคนที่มีฝีมือระดับเทียบเท่ากับผมอย่างฮิบาริถึงได้กระเด็นมาซะแรงขนาดนี้เชียว

::Kunazu Type::

                เอ๋…??อ้าว เอ๋อ…??(เพิ่งตื่น)อ๊ะ…!ขอโทษที เผลอหลับคาโต๊ะอีกแล้วสินะฉัน…= = ว่าแต่ทำไมเจ้าหน้าอ่อนกับเจ้าหัวสัปปะรดมุคุโร่ถึงนัวเนียกันอยู่ตรงหน้าฉันล่ะเนี่ย…

                “พวกนาย…ทำอะไรกันน่ะ”ข้องใจก็เลยถามน่ะนะ… “หรือว่า…ไม้ป่าเดียวกัน”

                “มันไม่ขำนะครับอาจารย์!!!!!ข้างหลังน่ะ!!!”อะไรนะ…ได้ยินไม่ค่อยชัดเลยอ่ะ(หาวหวอดๆ)

                ผลั่ค!!!!!!!! มีบางอย่างกระแทกท้ายทอยฉันเต็มๆ…ไม่หยุดแค่นั้นมันยังตีกลางหัวของฉันจนเลือดไหลซิบๆเลย

                “นี่เรอะ…!!?อาจารย์ของพวกแก เด็กผู้หญิงแบบนี้น่ะหรอ…”หมอนี่…ฉันคิดพิจรณาเล็กน้อย โฮ่~~ตัวผอมแบบนี้แต่มีพลังอย่างกับเดอะฮัคค์ในหนังเลย… คงไม่พ้นผู้บูชาบาปนั่นล่ะนะ…

                หมอนั่นทำท่าจะใช้ไม้หน้าสามฟาดฉันจากทางซ้ายอีกที…ฉันก็เลยยกแขนซ้ายขึ้นกันเอาไว้แล้วก็ใช้มือขวาจับไม้หมุนตัวเพื่อช่วยให้มีแรงดึงไม้ออกได้ ครู่เดียวที่เจ้าบ้านั่นปล่อย…ฉันก็หันไปถีบที่หน้าท้องหมอนั่น

                ผลั่ค!!!!

                “อ่อก…!!”ทำไมไม่กระเด็นหว่า…ช่างเถอะ!ยังไงซะไอ้ประเภทนี้มันก็ถึกอยู่แล้วนี่นะ

                แต่ยังไม่ทันที่จะได้โจมตีใส่อีกที…ขาของฉันก็ถูกดึงขึ้นข้างบนด้วยเชือกฟาง โอ้~~เก่งไม่เลวนี่นา… ทว่าฉันก็เริ่มสะกิดใจเล็กน้อย เดี๋ยวนะ ฉันใส่กระโปรงอยู่นี่นา…=_=

                “เก่งดีนี่หว่าไอ้หนู…!”เจ้าหมอนั่นพูดทั้งๆที่น้ำลายยังไหลยืดยาน… แหวะ!สกปรก!

                “วางฉันลงเดี๋ยวนี้…ไม่งั้นสภาพศพแกไม่เหลือซากให้ฝังแน่”ว่าง่ายๆทำตัวดีๆแล้วก็ปล่อยฉั….

                “เป็นเด็กเป็นเล็กอย่างมาสั่งฉัน…โอ้~~แม่สาวที่ปิดตานั่นก็น่ารักดีแฮะ เอากลับด้วยดีกว่า”

                เท่านั้นแหล่ะ…จี๊ดเลย…! นี่แก…!อย่าได้บังอาจพูดกับนูน่า-จังแบบนั้นนะ!!!!

::Writer Type::

                “ห้าม-พูด-กับ-นู-น่า-จัง-แบบ-นั้น-นะ-เฟ้ย!!!!”

                ร่างเล็กใช้คมเล็บทมิฬของตนตัดเชือกฟางขาดพร้อมกับตีลังกาไปข้างหน้าเพื่อใช้ส้นเท้าตอกกลางศีรษะของศัตรูอย่างรวดเร็ว

                “โอ๊ย!!!เจ็บนะเว้ย!!”ร่างสูงสบถด่าเด็กน้อยเรือนผมสีดำแซมแดงด้วยความโมโห ขณะที่เขากำลังจะใช้ปืนยิงใส่เด็กน้อยในเวลานั้น คุนาซึก็หยิบสมุดปกสีดำที่เขียนหน้าปกเอาไว้ทั้งสองด้านว่า [Karma List]ด้วยตัวอักษรสีแดง

                “โคโมยะ คาซึระ…บาปของนาย จะถูกพิพากษา ณ บัดนี้…”

                กรงเล็บถูกเปลี่ยนกลับเป็นถุงมือสีทมิฬก่อนที่จะปิดหนังสือลงช้าๆ… ดวงเนตรสีม่วงหม่นซีกซ้ายถูกเปิดออกจากผมหน้าสีดำแซมแดง เพียงเสี้ยววินาทีนั้น…เธอก็เข้าถึงตัวของผู้ชายคนนั้นได้แล้ว

                “อดีตของแกทั้งหมด จะถูกใช้เป็นเครื่องสังเวยแก่[สันดานสีดำ] และ กายของแก…จะถูกจองจำชั่วกัปชั่วกัลป์…”เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของคุนาซึจบลง มือเรียวสีทมิฬก็ดึงแสงสีเทาออกมาจากร่างสูงอย่างไม่ใยดี…เพียงแค่นิ้วชี้ที่ดึงมันออกมาพร้อมกับร่างสูงของชายคนนั้นที่ล้มลงนอนไม่ได้สติอยู่กับพสุธา แสงสีเทานั้นถูกรวบตัวเป็นทรงกลมช้าๆ

                “ค…คุนาซึ…เธอ ฆ่าเขาหรอ…!!??”สึนะถามด้วยความตื่นตระหนกตกใจไม่แพ้คนอื่นๆในที่นั่น

                “เปล่า…บาปของหมอนี่ไม่หนักหนาขนาดต้องฆ่า เดี๋ยวส่งตัวให้พี่วินซ์เลยก็แล้วกัน”ว่าแล้วเด็กน้อยก็ใช้นาฬิกาCasioปรับคลื่นวิทยุที่ตนเองสร้างขึ้นให้ตรงกับผู้ที่เธอจะติดต่อด้วย ปากก็ยังเคี้ยวลูกทรงกลมสีเทานั่นเอาไว้ไม่ไปไหน

                ปิ๊บ…!

                ‘อ้าว~!ว่าไง คุนาซึ…ทำงานกับวองโกเล่สบายดีหรือเปล่า’บุรุษผ้าพันแผลหมวกสีทมิฬเช่นเดียวกับเสื้อผ้าขนสัตว์ยาว ใช่แล้ว…ผู้คุมคุกนรก [วินดีเช่]นั่นเอง

                “ดีค่ะพี่วินซ์ วันนี้ก็เรื่อยๆ…พอดีว่ามีนักโทษอีกแล้วน่ะค่ะ”ทักทายแบบเป็นกันเองเหลือคาด=[]=

                ‘หวังว่าคงไม่หมดลมหายใจแบบคราวที่แล้วหรอกนะ…??’เขาถามแกมหัวเราะ

                “บ้าหรอพี่วินซ์!!!ใครเขาจะให้เอานักโทษหมดลมหายใจไปขังในซังเตกันไม่ทราบ!!!??”แน่นอนว่าคุนาซึที่ได้ยินก็จะต้องจี๊ดเป็นธรรมดา…ผ่านไปได้พักใหญ่ๆเธอก็ตกลงเรื่องนักโทษเสร็จเรียบร้อยก่อนที่จะขอตัวจากพวกสึนะไปอย่างเงียบๆ

                “ท่านมุคุโร่ ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆนะคะ…??”โคลมทำลายความสงบโดยการเข้ามาดูแลร่างสูงที่ถูกอริตัวดีนอนทับแบบไม่คิดจะลุกออกด้วยความเป็นห่วง

                “ผม…ยังไหว…ครับ”ปากพูดแบบนั้นแต่ตัวก็นอนแน่นิ่งเป็นตุ๊กตาไปแล้วครับท่านผู้อ่าน=_=

                “ท่านมุคุโร่คะO{}O!!!”

                “ชิ…!ฉันไปล่ะ ไม่สบอารมณ์กับพวกที่มันชอบสุมหัวกัน”จบประโยคนั้นพี่แกก็เดินหายไปอีกคน แล้วตกลงเอ็งจะมากินไอศกรีมกับชาวบ้านทำมะเขืออะไรฟะ=_=!!!

                “แล้ว…ปล่อยไปแบบนี้มันจะดีหรอ”สึนะเอ่ยถามกับทุกคนในที่นั้น

                “ช่างพวกนั้นเถอะครับ…ยังไงๆพวกเขาก็สังคมกับใครไม่เป็นอยู่แล้ว”มุคุโร่ลุกขึ้นปัดฝุ่นตามร่างกายก่อนที่จะรวบเอวของโคลมเอาไว้แบบไม่ทันได้ตั้งตัว “พวกเราก็ขอตัวล่ะครับ~~~”

                …และแล้วงานเลี้ยงก็เลิกรา…

****************
D.K:โอ๊ย~!!!นี่มันวันบ้าอะไรฟะเนี่ย!!!
K:ห่ะ...อะไรอีกล่ะ แกน่ะอยู่ญี่ปุ่นนะ อากาศน่าจะสบายไม่ใช่หรอ???
D.K:แต่เสียอย่างเดียวก็วันที่ฉันต้องเจอเจ้าหัวสัปป้านั่นน่ะเซ่!!!
69:อ้าว...!พูดอย่างนี้มันเสียหายนะครับ
D.K:เสียหายยังไงฟะ!!!!
69:ก็ที่คุณมากล่าวหาว่าทรงผมที่ดูดีแบบนี้มันเป็นสัปปะรดน่ะสิครับ
D.K:ว้าว้อย!!!!ไสหัวไปไกลๆเลยไป๊!!!!!(//เขวี้ยงรองเท้าใส่)
96:อาจารย์คะ!!ไม่สุภาพ!!
D.K:(//ชะงักมองโคลมเล็กน้อย)นูน่า-จัง...เห็นหมอนี่สำคัญขนาดนั้นเชียว
K:ก็เป็นสามีภรรยากันนี่นา...(//เช็ดเหงื่อ)
69:ถูกต้องนะครับ คุณผัด^^
D.K:ชิ...!ฉันจะฆ่าแก๊!!!!
K:เฮ้ย!!!???ฉันเกี่ยวอาร๊าย!!!???(//วิ่งไปหลบหลังโคลม)
D.K:นูน่า-จังไม่ได้เป็นของๆมุคุโร่นี่นา ยัยบ้า!!!
69:แน่นอนว่าเป็นนะครับ...
D.K:หุบปากไป๊ ไอ้สัปปะรดกลายพันธุ์!!!!!
K:ผู้กินกับ!!เอ๊ย!!ผู้กำกับ มาลากยัยนี่เข้ากรุเร๊ว!!!!