คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : หลังจากงานหมั้น...ความวุ่นวายก็เริ่มก่อตัว
เช้าวันต่อมาหลังจากงานหมั้นของมุคุโร่และโคลม…!!
ถือว่าเป็นเรื่องดีที่งานหมั้นเมื่อวานนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ=_= เพราะไม่ว่าจะใครก็มา(ตามคำสั่งของรุ่นที่9และอิเอมิตสึ)แสดงความยินดีกับทั้ง2คน และในวันนี้
“อือ…”เด็กมัธยมต้นในชุดนักเรียนชายโรงเรียนนามิโมริกำลังหยุดจ้องมองบางอย่างที่ร้านขายของเล่นระหว่างที่เดินไปโรงเรียน ผมสีดำแซมแดงรัดหลวมๆไว้ด้านขวา ทั้งผมหน้าที่ลงมาปิดดวงเนตรซีกซ้ายแลดูลึกลับน่าสะพรึง ดวงตาข้างขวามีสีทมิฬของรัตติกาลกำลังจับจ้องบางอย่างในตู้กระจก
…โมเดลมาส์ค ไรเดอร์ เดนโอ ในแบบSword FormกับNew Den-O!!!...
“ม…มีขายด้วย…แบบSword Form อยากได้อ่า…!!!!”คุนาซึพูดพึมพำกับตัวเองด้วยความบ้าส่วนตัว เท้าก็ก้าวเข้าไปใกล้ตู้กระจกมากขึ้นเพื่อจะพินิจดูใกล้ๆ แต่เมื่อเห็นราคาของมันแล้ว…
…ห่อเหี่ยวในทันตา…=_=
“แพงจัง…งบที่ท่านโนโน่ให้จะพอมั้ยนะ…”เธอถอนหายใจหน่ายๆกับความอยากได้ของตัวเอง เมื่อวานที่ไปเจอพี่ของเธอ…วินดีเช่นั่นแหล่ะ เขาพูดอะไรแปลกๆทำนองว่า[รออีกหน่อยนะ…ใกล้จะถึงวันสำคัญแล้ว พี่ต้องเก็บเงินไว้น่ะ] “วันสำคัญที่ว่ามันวันอะไรฟะ…=_=”
“มาทำอะไรที่นี่น่ะ…ยัยเบ๊อะ”เสียงเหี้ยมๆที่คุ้นหูกันเป็นอย่างดี ไม่มีซาวด์เอ๊ฟเฟ็ค ไม่มีตัวแสดงแทน…!!! ผมสีดำทมิฬยุ่งๆ เครื่องแบบประธานคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ ฮ…ฮิบาริ “มองอะไรอยู่ล่ะน่ะ?”
“ไม่มี…อะไรนี่…”เด็กสาวพูดทิ้งช่วงระหว่างคำไประยะหนึ่ง สายตาทำเป็นเลื่อนลอยมองนกมองไม้ไปเรื่อยเปื่อย แต่ท่าทางกลับรู้สึกปลงจะตายได้แล้วมั้ง? “ฉันเอากระเป๋าไปวางไว้ที่โรงเรียนแล้ว…ไม่ได้สายนา”
“ก็ไม่ได้ถามนี่…”
อิแสรดนี่=_=!!!! คุนาซึหันมาเขม็งใส่ด้วยอาการฉุนกึกกับคำพูดกวนๆเมื่อครู่
“อยากได้ใช่มั้ย??แบบไหนดีล่ะ”อยู่ๆร่างสูงกว่าก็เดินเข้ามาถามเธอ เด็กน้อยไม่สมหญิงชี้ไปที่ตัวสีแดงพลางเสมองไปทางอื่นแก้เขินที่มาชอบอะไรแบบนี้ ครู่ต่อมารองเท้านักเรียนคู่นั้นก็กระแทกตั่กๆไปที่โรงเรียนนามิโมริอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะกลับไปที่โรงเรียนแล้ว!!!ฝากงานเจ้าหัวดักแด้นั่นมันไม่เคยได้เรื่องซักอย่าง!!!”
“ใคร…”ฮิบาริพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“คุซาคาเบะไง!!!”จบประโยคนั้น…
“ใครถาม…?”
อิเห็ดสด(- -***)!!!!! น้ำเสียงตอนที่ชายหนุ่มถามแบบนั้นมันมีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยออกมาด้วย…ยิ่งได้ยินแบบนั้นมันยิ่งน่าฆ่าทิ้งมากเหลือเกินสำหรับรองกรรมการคุมกฎฝ่ายสตรีอย่างเธอ ถึงกระนั้นก็ยังเดินกระฟัดกระเฟียดต่อไปเรื่อยๆ
***โรงเรียนนามิโมริ***
“อ้าว…มาพอดีเลยคุนาซึ”คุซาคาเบะเอ่ยทักทายเธอเป็นคนแรก ตามด้วยพวกคนในกรรมการคุมกฎอีกหลายคน แน่นอน…เธอก็แค่ยกมีทักทายตอบไม่ทำอะไรนอกเหนือจากนั้น “เลิกใส่ชุดผู้ชายซักทีได้มั้ยเนี่ย?”
“พูดมากน่า!!ฉันก็ไม่สมหญิงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่หว่า!!”คุนาซึชี้หน้าเขาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวเหลือจะกล่าว ดีไม่ดี…อาจจะเผลอทำตึกแทบทรุดแบบตอนที่มุคุโร่กับฮิบาริทะเลาะกันก็ได้ “แล้ว…มีอะไร?”
“โรคุโด มุคุโร่ อยากจะคุยด้วยน่ะ…”เขาตอบนิ่งๆ
“มาทำไมฟะ…?นั่งรอให้รากงอกอยู่ที่โกคุโยก็ดีแล้วแท้ๆ…”ฝีเท้าเล็กๆออกตัวเดินไปที่ห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นเอง…
“ดีจ้า…”รีบอร์นที่ยืนอยู่บนหัวสึนะก็ทักทายเธอ คุนาซึสะบัดมือไปด้านข้างช้าๆเป็นเชิงทักทายพร้อมกับทักตอบ
“สวัสดี…รีบอร์น”
“ทักทายคนอื่นน่ะ หัดยิ้มบ้างสิ…ยัยหน้าตายด้าน”เจ้าเด็กน้อยใส่สูทว่า
อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้หน้าด้านขนาดใส่ชุดคอสเพลย์ไปโผล่มั่วซั่วตามที่ต่างๆหรอกเฟ้ย=[]=!!!
“อะแฮ่ม…!ฉันจะไปทำงานล่ะ โชคเลือดนะ ซาวาดะ สึนะโยชิ…”เธอสาปแช่งส่งท้ายก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงห้องรับแขกในที่สุด
แอ๊ด…
“โอ๊ะโอ้…สายนะครับ ท่านรอง”ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงยียวน ทำเอาเส้นเลือดบริเวณขมับแทบปูดแบบโกรคิชิเนียในอนาคต แม้จะเป็นแบบนั้นก็ตาม เธอก็แกล้งทำเป็นกระแอมไอแก้ขัด
“ใคร…”เด็กน้อยยืนกอดอกพิงริมประตู
“ไม่ต้องมามุขว่า[ใครถาม?]เลยนะครับ คุนาซึ”<<พี่แกรู้แกวครับท่าน=_=
ปึด…!<<<เสียงเส้นเลือดตรงขมับซ้ายปูด
“ฉันจะถามว่าใครใช้ให้แกมาวะ!!!ไอ้หัวสัปปะรดกลายพันธุ์สีน้ำเงิน!!!!”คุนาซึว้ากใส่พลางเอามือทั้งสองหยิบของออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ปืนลากกะโหลกเปลวเพลิงทมิฬที่ประทับอยู่บนปืนสีขาวลายทองสวย ปลายกระบอกปืนเล็งไปทางมุคุโร่ก่อนที่จะซัดกระสุนใส่แบบไม่เลือกหน้าอินทร์หน้าพรม
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!
“โอ๊ะโอ้~!!วันนี้อารมณ์รุนแรงหรอครับเนี่ย??”เขายิงคำถามใส่ด้วยน้ำเสียงเย็นๆระหว่างที่หลบกระสุนปืนไปด้วย แต่ทว่าอาจารย์ของเขากลับไวกว่าถึงมาอยู่ด้านหลังของเขา
“ไสหัวไปให้พ้น!!!อารมณ์ไม่ดีแล้วของขึ้นเฟ้ย!!!!!”
จบประโยคเด็กสาวเรือนผมทมิฬแซมแดงก็ใส่ไฟที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเข้าไปในปริมาณมากกว่าตอนที่เคยสู้ด้วยครั้งก่อนๆ
“Devil Bullet!!”
ปัง!!!! ไกปืนเหนี่ยวลั่น กระสุนปืนสีเพลิงแหวกอากาศเป็นวงกว้างพุ่งตรงไปยังร่างสูงที่ลอยตัวอยู่เศษธุลีของดินปืนล่องลอยไปตามกระแสสุญญากาศที่กระสุนได้ผ่านไป
…แต่แน่นอน ว่าพ่อหน้าหล่อของเราหลบได้แบบไร้ริ้วรอย=_=…
“พลาดครับ~~”เขาลากเสียงยียวนกวนหน้าแข้งได้อีก- -
“อ๋อ!!!ได้!!คราวนี้ไม่มีพลาดแน่เฟ้ย!!”คุนาซึลงมานั่งยืนเข่าข้างหนึ่ง มือทั้งสองข้างขยับเร็วๆเพื่อดันลูกโม่ออกมาเอากระสุนสีแดงลงพื้นให้หมดทั้งสองกระบอกก่อนที่จะโยนกระสุนอีกตลับหนึ่งขึ้นเหนือหัวพลางยื่นปืนออกไปรอให้กระสุนเข้าไปในช่องใส่กระสุน
กริ๊ก…ๆ!! ทุกลูกไม่ตกพื้นแม้แต่น้อย มือเล็กดันลูกโม่เข้าที่ขณะเดียวกันก็กดนกสับลงเตรียมพร้อมจะยิงปืนทั้งสองข้างอย่างมืออาชีพ ยิ่งปืนนี้เป็นปืนโครงขนาดใหญ่พอๆกับM29แต่เพราะขนาดก้านปลอก , ศูนย์หลัง และ ด้ามปืนที่ใหญ่แบบอังกฤษราคาสูงทำให้มีลูกเล่นพิเศษค่อนข้างเยอะทีเดียว!!
“Darkness Bullet!!”แล้วก็ลั่นไกปืนข้างขวามือ พลันเมื่อกระสุนได้พุ่งออกจากกระบอกปืนไปแล้ว มือซ้ายก็ยิงกระสุนอีกนัดตามไปด้านหลังของกระสุนนัดแรกพร้อมกับเสียงอันแผ่วเบา “Soul of God”
“ยังไงๆก็ไม่โดนผมหรอกครับ… อย่าพยายามในเรื่องเปล่าประโยชน์แบบนี้สิครับ”
บึ้ม!!!
(…คงสงสัยใช่มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น…??)
::เมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้ว ใช้วิดีโอแบบซุปเปอร์สโลว์โมชั่น::
กระสุนสีดำที่ถูกยิงไปทีแรกเป็นกระสุนประเภทที่ค่อนข้างหนาทำให้เคลื่อนที่ในอากาศได้ไม่เร็วเท่ากระสุนปืนลักษณะธรรมดา หลังจากนั้นเมื่อถูกกระสุนลูกที่สองซึ่งมีความเร็วปกติมาเสียดสีเข้า ทำให้ดินปืนที่อยู่ข้างในกระสุนสีดำลูกแรกเกิดความร้อนจนภายในติดไฟแล้วจึงระเบิดขึ้นนั่นเอง(กระสุนลูกที่สองมีส่วนของแก๊ซที่ติดไฟง่ายอยู่รอบปืนเล็กน้อย ทำให้เพิ่มอนุภาพการระเบิดรุนแรงยิ่งขึ้น)
::กลับมาเวลาปัจจุบัน::
::Kusakabe Type::
ฉันว่าฉันได้ยินเสียงอะไรระเบิดที่ห้องรับแขก …บอกฉันซิว่าไม่ใช่คุนาซึที่ทำเสียงเมื่อกี้น่ะ=_= เด็กนั่น…ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่แล้ว ทำตึกเรียนแทบถล่มมาเกือบร้อยรอบได้แล้วมั้ง…!?
ฉันรีบสาวเท้าให้ไปยังห้องรับแขกให้เร็วขึ้น เดินไปพลางภาวนาไปพลางว่าวันตึกคงจะไม่ถล่มอีกหรอกนะ ไม่อย่างนั้น…คุณเคียวเอาฉันตายแน่=[]=’’
ครืด!!! มือของฉันพุ่งเข้าไปกระชากบานประตูเลื่อน ข้างในนั้น…สภาพจะเรียกว่าระเบิดเป็นธุลีก็มิปาน จะว่ายังไงดี…กับห้องที่มีแต่คราบสีดำทมึฬ กระจกแตกทุกๆบาน โต๊ะ , เก้าอี้ , โซฟา อยู่ในสภาพไหม้เกรียม ประตูด้านหลังก็ไม่เว้น!!! มีแต่เจ้าตัวที่พังห้องนี้นั่นแหล่ะที่ยืนกอดอกหน้ามุ่ยอยู่ริมห้องน่ะ
“คุนาซึ!!เอาอีกแล้วเรอะ=[]=!!!!”มันสมควรที่ฉันจะต้องอาละวาดบ้างแล้วมั้ง!!??
“ว้าว้อย!!มาทำไมฟะ!!??เดี๋ยวปั๊ดเชือดทิ้งซะเลย!!”เชือดได้ก็เชือดสิ!!เดี๋ยวฉันจะถีบเธอออกหน้าต่างเลย-*- “มีอะไรรีบพูดมา…จะไปหานูน่า-จังแล้ว”
“เก็บกวาดห้องนี้ซะ!!เดี๋ยวคุณเคียวมาแล้วจะ…!!”
“จะทำไมงั้นหรอ…รองกรรมการคุมกฎคุซาคาเบะ”เสียงยมบาลมารอแล้วไง…=_= พอรีบหันขวับไปดูด้านหลังฉันก็ต้องทักทายแบบปกติ!!
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเคียว!!”
“ว่าไง…!ฉันนึกว่านายไปอาละวาดที่ไหนซะอีกนะ เจ้าหน้าอ่อน”เฮ้!ทักแบบนี้มันลางไม่ดีแล้วนะ คุนาซึ=[]=!!!!!!!!!!! แต่แทนที่คุณเคียวจะโมโหเข้าฟาดปากกับเธอกลับเดินไปยื่นถุงพลาสติกสีขาวให้เธอซะอย่างนั้น=[]=’’
“ยืนทื่อเป็นต่อไม้อยู่ได้…รับไปสิ”เขาว่าพลางยื่นให้ถุงนั่นเข้าใกล้คุนาซึเข้าไปอีก แน่นอน…เด็กนั่นก็รับไปทั้งๆที่ยังหน้าบูดเป็นตู-ดลิงอยู่=_= ว่าแต่ของที่อยู่ในนั้นมัน…
::Mukuro Type::
อย่าเพิ่งลืมผมไปสิครับท่านผู้อ่าน^^(//แต่ถ้าคนเขียนจะลืมก็คงต้องตามไปฆ่าน่ะนะครับ) ผมยังอยู่ที่ห้องรับแขกโรงเรียนนามิโมริตามเดิมครับ ตอนนี้ดูเหมือนว่าฮิบาริ เคียวยะกำลังให้อะไรบางอย่างกับอาจารย์ด้วยนะครับ แต่ผมไม่ทราบว่ามันคืออะไร
…ลองเพ่งดูพักใหญ่ๆก็รู้ว่ามันเป็นหุ่นโมเดลของDen-Oที่อาจารย์ชอบมากนั่นล่ะ=_=…
“น…!นี่!เอาเงินที่ไหนไปซื้อน่ะ!ทั้งSword FormกับGun Formเลย!!”โฮ่…ซื้อมาตั้ง2ตัวเลยหรอครับเนี่ย ท่าทางจะใช้เงินไม่ก็วิธีการเดินกร่างเข้าไปหยิบมาดื้อๆสินะครับ ฮิบาริ คึหึหึ…
“ไม่เอาหรอ…ฉันจะได้เอาไปทิ้ง”เอามาก็หยิบมาดื้อๆ จะเอาทิ้งก็ทิ้งกันง่ายๆเลยนะครับเนี่ย=_=’’
เอาเถอะ…!ตอนนี้ผมมีเวลาไม่มากแล้วเสียด้วยสิ ต้องรีบคุยธุระตอนที่อาจารย์กำลังอารมณ์ดีอยู่นี่ล่ะ ถึงจะดีที่สุด
“อาจารย์ครับ เรื่องธุระที่ผมจะคุยน่ะ…”ผมเอ่ยทักก่อนทำให้คุนาซึหันกลับมามอง “คือ…”
“ใช่เรื่องที่อยู่ๆนูน่า-จังก็หายไปตั้งแต่เช้าสินะ…”กล่าวจบเธอก็เอากล่องโมเดลมาจ้องพินิจดูเงียบๆ ทำไมเธอถึงรู้…?? แต่คำถามนั้นผมก็ต้องเก็บไว้ในใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์เป็น[มารร้าย] “ถ้าเรื่องนั้น ไปหาแถวๆโรงฝึกของพ่อยามาโมโตะดูก็ได้…เขากำลังซ้อมฟันดาบอยู่”
ซ้อมฟันดาบหรอ!!!??ทำไมโคลมของผมถึงต้องไปฝึกฟันดาบด้วยล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย…ในสมองของผมเริ่มคิดฟุ้งซ่านมากกว่าเดิม กระวนกระวายใจเกินจำเป็น…ก็เพราะมันเป็นห่วงนั่นแหล่ะครับ…
“เห็นนูน่าเขาบอกว่า…หลังๆมาเนี่ย การใช้สามง่ามเริ่มลำบากขึ้นทุกที…ฉันก็เลยเสนอว่าคงจะอ่อนซ้อมไปหน่อย”อาจารย์อธิบายพลางเคาะโต๊ะไปเบาๆ “คู่ซ้อมเป็นคนของฉัน ชื่อ[ซีลอน]…ระดับฝีมือก็กดให้ต่ำเหลือเกรด5ละ”
ซีลอน…อ๋อ…คนที่วิญญาณหลุดจากร่างออกมาอยู่ในมิติของผมสินะครับ=w=’’ ผมก้าวเท้าเหยียบบนริมหน้าต่างหลังจากนั้นจึงกระโดดออกไปและหายไปกับสายลม มันถือเป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้วครับ…^^
ผ่านไปได้แค่ไม่กี่นาทีผมก็มาอยู่ที่หน้าโรงฝึกของพ่อยามาโมโตะ ทาเคชิ…มือของผมยื่นไปเลื่อนประตูไม้สีน้ำตาลเข้มเงาวับ อ่า…ผมเห็น โคลมที่น่ารักของผมใส่ชุดฝึกสีขาวสะอาดและกางเกงขายาวสีเดียวกัน มีผ้าคาดเอวสีม่วงสดใส น่ารักดีนะครับ=w=~~~~
แป๊ก!!!
“ไม่ได้ครับ…!ขาน่ะ ห้ามก้าวออกมาเกินจำเป็นสิ!!ศูนย์ถ่วงมันจะเอนไปตาม!!”ผู้ชายเรือนผมสีเขียวเข้มไข่กาซอยจนยุ่งแบบทรงเกาหลีที่นิยมทำกัน ดวงตาสีดำสนิทคมเข้ากับโครงหน้าที่ขาวผ่องของเขา…ริมฝีปากเรียวสีอ่อนนั่น ใช่เลย…!เขานี่ล่ะ [ซีลอน_หนุ่มพิษน้ำชา]
“ส่วนคุณน่ะ…!!อย่าเอาแต่แอบมอง!!สอนได้ก็มีช่วยกันสอน!!”เขาสะบัดหน้าหันมามองผมแล้วก็
เฟี้ยว!!! ปัก!!! ด…ดาบไม้มันปักอยู่ใกล้หน้าของผมตรงที่เปิดประตู… ห…โหดตามที่เขาเล่าลือกันจริงๆด้วยสิ={}=’’
“…ซีลอน_หนุ่มพิษน้ำชา ทำไมพ่อหนุ่มพิษน้ำชาอย่างคุณถึงยอมมาฝึกให้ที่รักของผมกันครับ…??”ผมไม่เปิดเผยความรู้สึกอะไร แน่ล่ะ…หมอกนั้นยากที่จะหยั่งถึงความจริงอยู่แล้วล่ะครับ
“ถ้าคุณหนูไม่สั่ง ผมก็ไม่มาหรอกครับ…”
เคยได้ยินคุนาซึบอกว่าหมอนี่ค่อนข้างหนักไปทางขี้เกียจ ถ้าอาจารย์ไม่สั่งก็ไม่ย้ายก้นออกจากเก้าอี้หน้าทีวีเลยแม้แต่มิลลิเมตรเดียวครับ…ส่วนวีรกรรมที่ทำจนโด่งดังไปทั่ววงการมาเฟียก็เป็นพวกใช้พิษใส่ในน้ำชา แถมยังเคยมีคนบอกว่าเป็นพวกธาตุวรุณที่ใช้ตัวของเหลวเป็นสื่อกลางในการทำอาวุธด้วย
“เฮ้ย…!”จู่ๆก็มีเสียงของบุรุษแปลกหน้าดังขึ้นจากด้านหลังของผม ใครน่ะ…!?
::Silon Type::
เสียงกวนส้นเท้าแนวกดดันกันเห็นๆแบบนี้ ผมจำได้แม่นมาก…ย้ำนะครับ ‘แม่นมากๆ’เลยแหล่ะครับ เพราะ…เสียงนั้นเป็นเสียงเดียวที่สามารถพูดออกมาได้โดยไม่เกรงใจใคร
“ชินสุเกะ…!”ผมเค้นเสียงเรียกชื่ออันไม่น่าสดับฟังของมันด้วยความไม่พอใจ
“แหมๆ~ได้อาหารตาอยู่คนเดียวแบบนี้มันไม่ดีน้า~ซีลอนจัง”หมอนั่นเดินไปโอบไหล่ของคุณโคลมอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ผมกับคุณมุคุโร่ก็คงจะมีความคิดเดียวกันล่ะมั้ง…พวกเราถึงได้ตั้งใจหันคมดาบใส่ชินทันทีเลย
“เอามือออกไป…”
“จากคู่หมั้นของผมด้วยครับ…”คุณมุคุโร่หึงเป็นพิเศษเลยล่ะครับ=_=’’
“จ้า~ๆ…เอามือออกแล้ว”ชินยกมือ2ข้างขึ้นไว้ในระดับสายตาพลางส่ายหัวไปมา ผมสีทองบรอนซ์นั่นก็สะบัดไปมาเช่นกัน …น่าหมั่นไส้ “นี่…ซีลอน ขอคุยด้วยหน่อย”
“อะไรของแก…!?”ผมเริ่มหมดทั้งความอดทนและความสุภาพ เพียงเพราะหน้าหมอนี่คนเดียว…
“อยากรู้มั้ย ว่าฉันจะพูดอะไร…^^?”ชินยิ้มร่าให้ผม หา…!?แกไม่บอกฉัน ฉันจะไปรู้กับแกด้วยมั้ยล่ะวะ ไ-อ้ชินสุเกะ…-*- บอกคำเดียว…ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันจะเลือกใช้อะไรกระทืบแกดีระหว่างมือกับตรีนน่ะ=_=!
“มีอะไรก็รีบว่ามา…”ผมเร่งเร้าให้หมอนั่นรีบๆคายสิ่งที่มันอยากจะบอกออกมาก่อนที่ผมจะตะบันหน้าหมอนี่ลงไปนอนกองกับพื้น
“นาย-โดน-ปลด-แล้ว”
………อะไรนะ!!??.........
__________________________________________
K:เวรแล้ว…ชินมันจะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย
D.K:ใครลงคำสั่งนี้ลงไปน่ะ!ฉันยังไม่ได้สั่งปลดซีลอนเลยนะ!
K:งั้นก็คงต้องติดตามตอนต่อไป~
D.K:เดี๋ยวสิ!!โธ่เว้ย!!
________________________________
ตัวอย่างตอนต่อไป…!
ซีลอน:แกว่าใครเป็นสวะ วะหา!!??
รุ่นที่9:มันเริ่มจะลามปามไปกันใหญ่แล้วนะ ซีลอนคุง
คุนาซึ:นายคิดจะสร้างเรื่องให้ฉันไปถึงไหนกัน!?
ชินสุเกะ:จากนี้ไป แกคงจะไร้ค่าจริงๆแล้วล่ะ…เพื่อนรัก~
เกิดอะไรขึ้นกับเหล่าหน่วยเงาที่กำลังระสับระส่าย!!??
แล้วทางด้านพวกสึนะที่ญี่ปุ่นล่ะ!!??
มุคุโร่:อะไรนะครับ!?เอสทราเนโอ้หรอ!?
โกคุเดระ:รุ่นสิบ!เจ้าบ้าเบสบอลมัน…!
ยามาโมโตะ:สึนะ…ขอโทษนะ…โคลมน่ะ…
สึนะ:อะไรนะ!!??
ความคิดเห็น