[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #14 : Marry with me,please!(แต่งงานกับผมเถอะนะครับ!)

-วันต่อมา-

 

เหล่าวองโกเล่ถูกเรียกกลับญี่ปุ่นด้วยความเป็นห่วงจากท่านรุ่นที่9 อนึ่ง…เพราะวาเรียเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้เกาะช้างแทบถล่มด้วยนั่นแหล่ะนะ=w=

 

ทุกๆคนต่างเหนื่อยอ่อนตั้งแต่ขึ้นเครื่องกลับมายังบ้านของตัวเอง ยังดีที่วาเรียแยกนั่งคนละเครื่องกันทำให้ไม่เกิดการก่อหวอดแต่ประการใด=_=’’ มุคุโร่และโคลมขอแยกตัวกลับโกคุโยระหว่างทางก่อนที่จะหายวับไปโดยที่ไม่บอกลา

 

เหล่ามนุษย์มนา(เอ่อ…)ที่เหลือก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน รวมถึงคุนาซึและซีลอนก็กลับที่พักของพวกตนทันที

 

“อยากให้ภาระพวกนี้หมดเร็วๆชะมัดเลย…”เด็กสาวเรือนผมดำแซมแดงมัดหลวมๆบ่นขึ้นลอยๆกับชายผู้เป็นคนรับใช้ข้างกาย “…เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับไปนั่งนิ่งๆที่ปราสาทเหมือนเดิมน้า~”

 

“แล้วคิดว่ามันจะดีหรือขอรับ คุณหนู…”ทว่าเขากลับเลือกที่จะเถียงเจ้านายของตน “ตั้งแต่ฝาแฝดของท่านหายสาบสูญ ก็เพิ่งจะมีวันหลายวันมานี่แหล่ะที่ผมเห็นคุณหนูยิ้ม”

 

“…จุ้นจ้าน…”เธอเมินหน้าหนีอย่างไม่คิดจะสนใจ

 

“ขออภัยขอรับ…”ชายหนุ่มเรือนผมสีเขียวไข่กาโค้งให้อย่างนอบน้อมก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่จู่ๆก็เหมือนกับมีใครกระโดดมาเหยียบหัวของเขาไปหาคุนาซึอย่างตั้งใจ

 

“อ๋า~ท่านคุนาซึ~เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบท่าน~”ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงทั้งหัวก้มลงจับมือของเด็กสาวมาประทับจูบอย่างรวดเร็ว พลันเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกเธอก็รีบดึงมือขวาของตนมาเช็ดอย่างรังเกียจ

 

“ชินสุเกะ…!”ซีลอนอุทานด้วยความโมโหแล้วก็วิ่งไปยืนกั้นระหว่างคุนาซึและอริตัวดีของเขา “คุณหนุก็สั่งให้แกไปทำงานที่ลอนดอนไม่ใช่รึไงวะ!!??”

 

“ก็…น่า มันน่าเบื่อออก ไปก็ไม่เห็นมีความเคลื่อนไหวอะไรเลยนี่นา”บุรุษผู้มาใหม่ถอนลมหายใจด้วยความเซ็ง เสื้อสูทก็แบบเดียวกันกับที่ซีลอนใส่ในขณะนี้เพียงแต่เนคไทด์คนละสีกัน …ของซีลอนจะเป็นสีเขียวอ่อนทว่าของชินเป็นสีแดง “หน่วยเพลิงไม่ชอบอะไรที่มันเชื่องช้านา…”

 

“ชิน…นายจะละเลยหน้าที่เกินไปแล้วนะ”คราวนี้คุนาซึเริ่มขึ้นเสียงแข็งกับผู้รับใช้อีกคน “กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้…!”

 

                “ไม่เอาน่า~ท่านคุนาซึ…”ร่างสูงดันไหล่ของซีลอนไปด้านข้างหลังจากนั้นจึงย่อตัวลงพูดกับเด็กสาวในระดับสายตา “งานแบบนี้ให้ซีลอนที่ใจเย็นกว่าไปทำก็ได้นี่ครับ…”

 

                “ชินนี่แก!!!”

 

                “นายฝ่าฝืนคำสั่งฉัน…ชินสุเกะ”คุนาซึยืนกอดอกอย่างเอาเรื่อง “อยากให้ฉันเด้งนายไปอยู่กับพวกรัลมั้ย”

 

                ประโยคนั้นทำให้ชินปิดปากเงียบไปซักครู่หนึ่งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนในท่าปกติ ร่างสูงหลุบตาลงแล้วก็พยักหน้ายอมทำตาม …นั่นทำให้คุนาซึยอมหันกลับไปเดินต่อ แน่นอน…ซีลอนต้องตามไปด้วย

 

                …แต่ชินสุเกะไม่ยอมง่ายๆหรอก…!

 

                หมับ!!

 

                “อ่อค!!”ชายหนุ่มคนสนิทของคุณหนูถูกคว้าคอเสื้อยกขึ้นสูงจนเท้าแทบจะไม่ติดพื้น “ชิน…!!”

 

                “เมื่อไหร่ที่ฉันเขี่ยแกลงจากตำแหน่งได้นะ…ซีลอนเพื่อนรัก”อีกฝ่ายฉีกยิ้มอันน่าสะพรึงใส่กับคนตรงหน้า ครู่ต่อมาก็กระชากให้ตัวเขาเข้าใกล้กว่าเดิมอย่างรุนแรง “นั่นคือวาระสุดท้ายของแก ไอ้คนไร้ค่า”

 

มือหยาบอันเต็มไปด้วยความเคียดแค้นโยนตัวซีลอนทิ้งแล้วก็หายไปพร้อมกับเสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งนั่น ผู้ที่ทรุดนั่งหอบอยู่กับพื้นก็ทำได้แค่สบถคำด่านับล้านใส่ในใจด้วยความโมโห

 

…อย่าให้มันได้ใจเกินไป โอโตยะ ชินสุเกะ!...

 

-ผ่านไปหลายวัน-

 

::Chrome Type::

               

                จะว่ายังไงดี…ฉันกับคุณมุคุโร่ในช่วงหลายวันมานี่…เอ่อ(//หน้าแดงแจ๋) เอาเถอะค่ะ…วันนี้บอสเกิดเรียกประชุมด่วนขึ้นมาทำให้เราจำเป็นต้องมานั่งประชุมที่โรงเรียนของบอสในช่วงวันหยุด= =;;

 

                เนื้อหาเป็นเรื่องเกี่ยวกับการฝึกซ้อมที่ควรจะเริ่มจริงจังได้แล้ว เท่าที่เห็นซัดกันนัวกับพวกวาเรีย บอส ของพวกเราก็ย่อหย่อนเกินไปทำให้ถูกเขาซัดกันนัวเป็นริ้วๆของแผลเย็บตามหน้าและตามตัว= =”

 

                หลังประชุมเสร็จท่านมุคุโร่กับฉันก็เดินไปเที่ยวเล่นตามสวนสนุก… อย่าถามนะคะว่าทำไม=_=’’ ท่านมุคุโร่พาฉันไปเล่นรถไฟเหาะบ้าง บ้านผีสิง…เอ่อ…น่ากลัวมากๆเลยค่ะ โดยเฉพาภาพมายาที่ท่านมุคุโร่ทำแกล้งฉัน- -;;

 

                “โคลมครับ…โคลมอยากเล่นอะไรอีกมั้ยครับ?”

 

                ท่านมุคุโร่ถามฉันขึ้นเบาๆ ที่โคลมอยากเล่นก็…ฮิๆ ของปิดไว้ก่อนนะคะ เครื่องเล่นนี้ไว้เล่นกลางคืนจะดีกว่าค่ะ^^ ระหว่างทางฉันก็เจอ…

 

                “สายไหมคร้าบ~!!สายไหมถูกๆคร้าบ=[]=~!!”

 

                บอสกับคุณยามาโมโตะแล้วก็คุณโกคุเดระยืนขายสายไหมอยู่ที่ซุ้มอาหารค่ะ=_=’’

 

                “อ้าว…มาทำอะไรกันที่นี่ครับเนี่ย…?วองโกเล่…^^”ท่านมุคุโร่เดินเข้าไปถามพวกบอสช้าๆ

 

                “คือ…โกคุเดระคุงไปทำกำแพงห้อง(ขัง)คุนาซึจังที่คุณฮิบาริสร้างไว้พังน่ะ…”

 

                ไม่แปลกที่คุณฮิบาริเขาจะเคียดแค้นเป็นกรณีพิเศษนะคะ= =;; ก็สร้างเป็นห้องขังไว้สำหรับตัวแทนคอยทำงานกรรมการคุมกฎเวลาที่เขาไปอาละวาดที่โกคุโยนี่นะ=_=’’

 

                “เอ๋…?แล้วอาจารย์ล่ะคะ บอส?”ฉันรีบถามบอสทันที อย่าบอกนะว่าหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้น่ะ= =’’

 

                “ไม่รู้เฟ้ย!ยัยบอด!สงสัยพอหนีได้แล้ว ก็ไปลั้นลาอยู่ตามหลืบนั่นแหล่ะ!”อาจารย์ไม่ใช่หม-านะคะ ถึงจะไปลั้นลาอยู่ตามซอกตามหลืบได้(- -**)

 

                “แล้วพวกโคลมจังมาทำอะไรกันที่นี่หรอ?”

 

                คุณยามาโมโตะหันมาถามด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรพอควร แต่ฉันจะตอบไปก็ดูเหมือนจะเอาแต่ใจคิดเองเออเองเกินไปนะคะ

 

                ตอนนั้นเองท่านมุคุโร่ก็ยิ้มกว้างพลางเอาแขนมาโอบไหล่ฉันให้ใบหน้าแนบกับอกแกร่งของท่าน=////=

 

                “มาเดทครับ^^”<<<ยังยิ้มหน้าระรื่นได้อีกนะ- -;;-ผัด

 

                “โอ้~ดีจัง งั้นเอานี่ไปทานนะ…จะได้หวานชื่นกัน”คุณยามาโมโตะยื่นสายไหมให้ฉันกับท่านมุคุโร่หลังจากที่พวกเราเดินออกมาก็ได้ยินคุณโกคุเดระว้ากใส่อย่างกับพายุเข้าเพียงเพราะพวกฉันไม่จ่ายเงิน=_=’’

 

                พอฉันกับท่านมุคุโร่เดินมาได้ซักพักใหญ่ๆก็เจอเวทีแข่งอะไรบางอย่าง คนก็มุงกันน่าดูเลยล่ะค่ะ…ฉันก็เลยขอให้ท่านมุคุโร่พาเข้าไปดูหน่อย…ท่านก็เลยยอมเบียดฝูงชนพาฉันไปดู

 

                ที่แท้ก็เวทีแข่งประกวดร้องเพลง…กับประกวดเต้นB-boyแข่งกันน่ะค่ะ…

 

                “โคลมชอบคนร้องเพลงเป็นหรอครับเนี่ย…?”จู่ๆท่านมุคุโร่ก็ถามฉันขึ้น

 

“เปล่าหรอกค่ะ…ฉันแค่อยากรู้ว่าเวทีนี่มันมีอะไรน่ะค่ะ”ฉันรีบตอบทันทีก่อนที่จะพาท่านมุคุโร่ไปที่ๆฉันอยากไปจริงๆ

 

                …ชิงช้าสวรรค์…

 

                พวกเรารอนานพอสมควรเพื่อที่จะได้ขึ้นไปบนชิงช้าสวรรค์นั่น แต่พอได้ขึ้นแล้วก็รู้สึกคุ้มค่ากับการรอจริงๆค่ะทุกท่าน วิวตอนอยู่เหนือเมืองนามิโมริ…ทั้งแสงไฟระยิบระยับ ผู้คนที่เดินกันขวั่กไขว่แล้วก็รถที่วิ่งกันไปตามเส้นทาง…

 

::Mukuro Type::

 

                ตั้งแต่ผมพาโคลมที่รักของผมขึ้นมาบนชิงช้าสวรรค์ รู้สึกว่าโคลมจะดูมีความสุขมากเลยทีเดียว…ทั้งแสงสีและภาพอันสวยงามตรงหน้า…

 

                “ท่านมุคุโร่ รู้รึเปล่าว่าถ้าคนที่รักกันมานั่งบนชิงช้าสวรรค์ล่ะก็ ความรักจะสมหวังด้วยแหล่ะค่ะ”

 

                คำพูดนั้นของโคลมทำให้ผมยิ้มก่อนที่จะถือโอกาสเดินเข้าไปจูบกับโคลมทันที แม้จะเป็นการจูบช้าๆแต่ก็ทำให้เราทั้ง2คนได้บอกความรู้สึกที่แท้จริงกับกันและกัน

 

                ตั้งแต่ผมพบกับเธอครั้งแรก…รอยยิ้มตรงหน้าผมก็ไม่เคยปรากฏให้ผมได้เห็นเลย

 

                ในวันนั้นที่ผมได้พบกับโคลม…ผมก็แค่คิดว่าเธอจะมาเป็นผู้ทำสัญญาที่ดีได้

                แต่มันไม่ใช่…

                เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้…แต่ผมแค่รู้ว่าอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ

                อยากจะเป็นคนที่ปกป้องรอยยิ้มบนใบหน้านั้นให้เป็นของผมเพียงผู้เดียว

                เพราะโคลมแตกต่าง…จากคนอื่นๆที่ผมได้รู้จัก

                ในวันนี้ผมก็รู้แล้ว…

                เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยง ผู้ทำสัญญา หรือแม้แต่ เครื่องมือ…

                ……………โคลม……………

                คุณคือหัวใจของผม ไม่ว่าจะตอนนี้ …หรือตลอดไป

 

                “แต่งงานกับผมเถอะนะ…”

***********************

K:โอ้ว!!!เพิ่งจะได้หัดใช้มุขจูบแล้วขอแต่งงานกันบนชิงช้าสวรรค์นะเนี่ย>w<~!!

D.K:…(//เงียบ)

K:เหย…ไม่ต้องห่วงน่า~!สองคนนั้นมีความสุขกันแล้วนะ^^

D.K:ถ…ถ้านูน่า-จังจะแต่งงานกับหมอนั่น…

K:…เอาใหม่ๆ มุคุโร่เป็นสามีของโคลมแล้วนะ!

D.K:…(/เรื่องมากชะมัด)ถ้ามุคุโร่จะแต่งงานกับโคลมฉันก็ไม่ขัดอะไรหรอกนะ ถือว่าความสุขของโคลมก็คือความสุขของฉัน- -;;(//ฝืนใจพูด)
(อยากจะบอกว่ามุคุโร่ในOP8หล่ออ่ะ>w<)