ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Go Go เกาะช้าง(3)[NC 13...?]
กดCtrl+Aนะจ๊ะ
“ท…ท่านมุคุ…โร่”
“ท…ท่านมุคุ…โร่”
ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะได้เอื้อนเอ่ยคำถาม ริมฝีปากของร่างสูงก็ได้ประกบกับริมฝีปากสีชมพูหวานอิ่มของผู้เป็นที่รักอย่างรวดเร็ว
สัมผัสที่นุ่มนวลของมุคุโร่ยากยิ่งที่จะขัดขืนได้ ยิ่งมือหยาบเลื่อนต่ำลงมาลูบไล้สัดส่วนได้รูปของหญิงสาวผมสีม่วงเข้ม จากนั้นจึงเริ่มใช้แขนอันแข็งแกร่งนั่นรวบเอวบางของเธอเอาไว้ก่อนที่จะช้อนร่างบอบบางนั่นขึ้นเตียงทันที!
สัมผัสที่นุ่มนวลของมุคุโร่ยากยิ่งที่จะขัดขืนได้ ยิ่งมือหยาบเลื่อนต่ำลงมาลูบไล้สัดส่วนได้รูปของหญิงสาวผมสีม่วงเข้ม จากนั้นจึงเริ่มใช้แขนอันแข็งแกร่งนั่นรวบเอวบางของเธอเอาไว้ก่อนที่จะช้อนร่างบอบบางนั่นขึ้นเตียงทันที!
“โคลมครับ…รู้รึเปล่า…”ชายหนุ่มเรือนผมสีไพลินสง่าเริ่มเอ่ยปากพูดกับโคลมบ้าง “ผมรักโคลมมากๆเลยนะครับ…”
“ค…คือ ฉัน…ทราบดีค่ะ…”เด็กสาวตอบเสียงสั่นๆราวกับลูกแมวน้อยที่กำลังจะถูกหมาป่าผู้หิวโหยกลืนกิน(ก็กำลังจะโดนนี่หว่า=_=-Me) ดวงเนตรกลมโตค่อยๆหลุบลงพื้นเบื้องล่าง ใบหน้าเนียนขาวเริ่มมีสีแดงระเรื่อปรากฏขึ้น นั่นทำให้พ่อหนุ่มสายหมอกของเราเริ่มกระตุกยิ้มที่ริมฝีปากเงียบๆ
“โคลมครับ…ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ?”เสียงทุ้มของอีกฝ่ายกระซิบอยู่ข้างๆใบหูที่แดงแจ๋ของเธอ
“ขอ…อะไรหรอคะ…”หญิงสาวยังทำใจดีสู้เสือ ถามกับเจ้าชีวิตของตน
“ถอดเสื้อหน่อยสิครับ…โคลม”
(ของ่ายไปแล้วนะเฟ้ย=[]=!-Me)
ประโยคนั้นเล่นเอาร่างบางแทบจะเด้งตัวหนีออกจากสถานการณ์นี้โดยด่วน แต่เนื่องจากการที่คนตรงหน้าคร่อมร่างของเธอเอาไว้…จึงยากที่จะทำอย่างที่เธอคิดไว้
โคลมทำได้เพียงแค่หลับตาส่ายหน้าไปมา…
“ไม่อยากถอดเองหรอครับ…งั้นเดี๋ยวผมช่วยก็แล้วกัน”มุคุโร่ยิ้มๆพลางค่อยๆเลื่อนมือไปปลดกระดุมของชุดแซ็คบางๆนั่นออกทีละเม็ด…ๆ ใบหน้าคมก็ยังคงไม่หยุดยิ้มแม้แต่ประการใด
เขาเลื่อนใบหน้าลงมาพรมจูบตามเนินอกขาวเนียนและกดริมฝีปากแรงๆที่ต้นคอของผู้เป็นที่รัก ก่อนที่จะเริ่มลงมือดำเนินภารกิจของตัวเองต่อไป
*****************
K:อัพเกรียนค่ะ- -” เอาแค่นิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอท่านผู้อ่านนะคะ
(//ขืนแรงแบบมีอย่างว่ากัน IDฉันหายวับไปแน่ๆ=_=)
*****************
“โอ๊ยๆๆๆ!!!”
ทางด้านสึนะที่ห้องพยา(ยม)บาล เคียวโกะกับหน่วยแพทย์ประจำที่พักได้ทำการรักษาบาดแผล…ไม่ว่าจะทายาแก้ปวด ล้างแผล ใส่เฝือก…(เอ่อ…)อาการคราวนี้หนักกว่าคราวไหนๆที่โรงเรียนนามิโมริเสียอีก
“อ้าว…ยังรอดอยู่อีกหรอ…”เสียงหวานแกมห้าวแตกเดินเข้ามาดูอาการบอสแห่งวองโกเล่ที่สะบักสะบอมนอนเดี้ยงอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยที่มีโกคุเดระ,ยามาโมโตะ และ ฮารุนั่งเฝ้าอยู่
“ว่ายังไงนะหล่อน!!!??”สโม้กกิ้งบอมบ์เริ่มควักระเบิด ทว่า…คุนาซึทำเพียงแค่หาวหวอดๆส่งๆไปงั้น…
“เออ…นี่…เห็นนูน่า-จังมั้ย?”เธอเริ่มถามถึงพี่สาวที่น่าเป็นห่วงที่สุดในวองโกเล่ “ถ้ารีบตอบ ฉันจะรีบไปให้พ้นหน้าเลยก็แล้วกัน…”
“ไม่เห็นเฟ้ย!” “ไม่เห็นจ้า…” “ฮารุไม่เห็นเลยค่ะ”
“หรอ…แค่นี้แหล่ะ ไปล่ะ…”เด็กสาวเรือนผมสีดำแซมแดงรีบปลีกตัวหายไปจากห้องพยา(ยม)บาลแต่โดยดี… สีหน้าก็ทำแค่เรียบเฉย เย็นชาไปตามเรื่อง
…คงต้องเลิกใส่ใจนูน่า-จังที่อยู่กับหมอนั่นแล้วล่ะมั้ง…
“คุณหนู…ทำไมไม่รีบจัดงานล่ะครับ?”จู่ๆซีลอนก็โผล่ออกมาจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว เล่นเอาคุนาซึสะดุ้งโหยงอย่างแรง
“งาน…อะไรของนายฟะ…”เธอย่นคิ้วถามแบบแอบเคือง “อ๊ะ…!จริงสิ!พาเหรดสงกรานต์ประจำปี!”
“ใช่สิครับ!รีบๆเข้าเถอะครับ!!ทางเกาะช้างเรียกประชุมแล้ว!”ชายหนุ่มผมสีเขียวไข่กาลุกลี้ลุกลนหยิบหมวกแก๊ปสีขาวใส่ให้คุณหนูของตนทันทีก่อนที่จะพากันวิ่งไปข้างนอกที่พัก
…บ้าชิบ!ยังดีที่ไม่ลืมนะเนี่ย…
::Silon Type::
ไอ้หยา…โชคดีที่หาตัวคุณหนูเจอเร็วนะเนี่ย(_ _;;)
ผมกับท่านคุนาซึรีบขึ้นนั่งรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดเลียบชายหาดอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นผมก็รีบบิดคันเร่งแบบไม่คิดชีวิตไปตามชายหาดเพื่อไปจุดรวมตัวคนในเกาะช้าง คุณหนูเป็นหนึ่งในนั้นที่ท่านรุ่นที่9ส่งเป็นตัวแทนในการประชุมครับ=_=’’
ส่วนเรื่องการประชุมหลังจากนั้น จำเป็นต้องปิดเป็นความลับกับนักท่องเที่ยวที่เหลือ ขออภัยด้วยขอรับ^^’’
-ผ่านไป1ชั่วโมง-
“ว่าอย่างไรขอรับ…คุณหนู”ผมรีบถามท่านคุนาซึที่เดินออกมาจากที่ประชุม
“เจ้าของโรงแรมและเจ้าของที่พักทั้งหมดต้องแจ้งให้นักท่องเที่ยวออกมาร่วมกิจกรรมในเวลาเที่ยงตรง”
เที่ยงตรงเชียว…ก็นะ เป็นช่วงที่ร้อนที่สุดของวันนี่นา
“เราจะเริ่มกิจกรรมในวันที่13 พาเหรดจะเริ่มตอนนั้น…”คุณหนูพูดยิ้มๆแบบเจ้าเล่ห์ นี่ท่านยังบอกอะไรผมไม่หมดรึเปล่าครับ=_=?? “ยิ่งวัยรุ่นเยอะ โอกาสสนุกของงานนี้ก็ยิ่งแยะ”
“…คุณหนูยังไม่ได้บอกอะไรผมหรือเปล่าครับ=_=??”
จู่ๆผมก็เริ่มสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาดื้อๆ…ทำไมล่ะ??
“ก็…พูดตามตรงว่ามี”ท่านเงียบไปซักพักระหว่างที่ผมเริ่มสตาร์ทรถ “ในวันนั้น…นายจะต้องขึ้นไปเต้นบนรถพาเหรดกับคนในกลุ่มของฉันอีก4คน…”
“ห๊า!!!???”ผมแทบจะหักรถเลี้ยวพุ่งเข้าหาทะเลเลยนะครับ!!ทำไมถึงใจร้ายแบบนี้T^T!!! “ทำไมครับ!?”
“ก็…เรารับผิดชอบเรื่องความบันเทิงไม่ใช่รึไง”ปากก็พูดไปพลางหัวเราะหึๆไปพลาง…
…ม…มารร้ายT^T…
“นายก็เต้นเก่งไม่ใช่รึไง…หรือว่าเก่งแต่รูดเสา…”
ผมรีบบีบเบรกอย่างแรงจนล้อหลังกระดกขึ้นราวๆ2เมตรเห็นจะได้=_= นี่…คุณหนูเห็นผมเป็นอย่างนี้ในสายตางั้นหรอT_T
::Kunazu Type::
จู่ๆเจ้าบ้าหัวขี้ไก่นี่เบรกเอาดื้อๆ แถมยังนั่งร้องไห้ซิกๆอีกต่างหาก…มันเป็นอะไรมากรึเปล่าฟะเนี่ย- -;;
“เฮ้ย…เฮ้ย…”ฉันค่อยใช้นิ้วจิ้มที่หลังของหมอนั่นเบาๆ แต่ก็ยังไม่หายซึมซักทีก็เลยตบหัวมันไปทีนึง “เฮ้ย!!ฟังอยู่มั้ย!!??”
…แต่มันก็ยังเอาหน้าซบกับมอเตอร์ไซด์อย่างไม่แยแส-*-…
“หนอย…!!!กล้าเมินฉันเรอะ…!!!”ฉันกระโดดขึ้นไปยืนตรงที่นั่ง ขาข้างหนึ่งเหยียบไหล่ซ้ายของ(ไอ้)ซีลอนแล้วก็ใช้มือทั้งสองข้างดึงแก้มหมอนั่นด้วยแรงทั้งหมดที่มี!!
“อ๊าก!!!!!คุณหนูT[]T!!!!!เจ็บครับ!!เจ๊บ!!!!!!!!”ทีตอนฉันตบกบาลแกล่ะทำเมินนะ (ไอ้)ซีลอน!!
“จะยอมขับรถต่อม้าย!!!???”ฉันขึ้นเสียงสูงด้วยความโมโหขั้นรุนแรงขนาดที่ระเบิดนิวเคลียยังอายเลยครับท่านผู้อ่าน-*-
ในที่สุดหมอนั่นก็รีบซิ่งต่อจากเมื่อกี้ทันที… ขืนยังซึมอยู่ก็มีหวังได้เจอแม่หักคอจิ้มน้ำพริกแน่ คอยดูเถอะ ฮึ่ม- -**
“คุณหนูครับ…”ระหว่างทาง จู่ๆเจ้าซีลอนก็พูดขึ้นเบาๆ
“อะไร…อย่าบอกนะว่าแกจะซึมอีกทีน่ะ คราวนี้ฉันจะควักไส้นายให้…”ฉันรีบดักทางเอาไว้ก่อน…
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ…”เออ…เอาเข้าไป…ตกลงมันจะบอกอะไรฟะ… “ผมแค่อยากจะถามว่า…คุณหนูเคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าบ้างรึเปล่า…”
…ไร้ค่า…อย่างนั้นหรอ…
เข้าใจล่ะ…ที่แท้ก็มีปัญหาเป็นปมในใจนี่เอง …จะว่าไปแล้ว วิธีการถามแบบนี้มันเหมือนกับว่าฉันเผลอไปกระตุกปมด้อยของหมอนี่ออกมายังไงยังนั้น=_=’’
“ฉันไม่ใช่นักปรัชญาชีวิตนะ…ทำไมถึงเลือกที่จะถามคำถามนี้ล่ะ”ชิ…ปมด้อยของนายก็หัดแก้เอาเองสิฟะ…
“คุณหนู…ผมจริงจังนะครับ…”จู่ๆหมอนั่นก็ขึ้นเสียงแข็งใส่ฉันแบบเหี้ยมๆ ชิ…ไม่บอกก็รู้…คำถามนี้ไม่ว่าใครก็ล้อเล่นไม่ได้หรอก
“ไม่ว่ายังไงความรู้สึกนั่นก็แก้ไม่ได้หรอกนะ…ไร้ค่าแล้วไง…นายก็แค่รู้สึกไปเอง คุณค่าของนายน่ะไม่ได้มีแค่การทำตัวให้เป็นประโยชน์หรอกนะ…”ฉันกระชากสร้อยที่มีลูกกุญแจสีเงินนั่นออกจากคอของซีลอน แม้แต่หมอนั่นก็ตกใจ ครู่ต่อมาฉันก็จัดการเผามันทิ้งเหมือนเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง “จำใส่กะโหลกหนาๆของนายไว้ซะนะ ซีลอน…”
“…”
“หน่วยของฉัน…ไม่มีคนที่ถูกตราหน้าว่าไร้ค่า”ฉันยื่นคำขาดเสร็จ หมอนั่นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยล่ะ…ฮึๆ
****************
K:อย่างที่บอก อิผัดอัพเกรียนค่ะ
D.K:Status=จ๋อย…
K:เป็นอะไรฟะ…??
D.K:ลบNCนั่นเดี๋ยวนี้นะT.T
K:ใสเจีย…ฉันขี้เกียจ
D.K:T.T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น