[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #10 : Go Go เกาะช้าง(2)

              …ผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็ถึงที่พักริมหาดของรุ่น9 ณ เกาะช้าง…

              “โอ้โห!!!ทะเลที่นี่สวยจังเลย!!!!”เคียวโกะเป็นคนแรกที่โพล่งขึ้นด้วยความดีใจพร้อมกับวิ่งไปที่ชายหาดอย่างรวดเร็ว

              “นั่นสิคะ!!ฮารุว่าน่าจะมาเที่ยวบ่อยๆนะคะ~~!!คุณสึนะ!!”ฮารุเองก็เช่นกัน

              “ซีลอน…นั่นนายจะไปไหน?”คุนาซึที่กำลังใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นถึงเข่าสีขาวยืนเฝ้าพวกเคียวโกะสังเกตเห็นเจ้าหนุ่มไม่สมชายกำลังจะย่องเบาไปที่อื่น

              “คุณหนูไม่ต้องกังวลหรอกครับ~~ผมแค่จะไปเปลี่ยนชุด…”

              “แล้วก็ไปทำตัวร่านๆตามที่ๆพวกชายเหนือชายอยู่กันสินะ- -**”น่าเสียดายที่เธอขัดขึ้นมาเสียก่อนทำให้เจ้าหนุ่มพิษน้ำชาหาข้อแก้ตัวไม่ได้เลยทีเดียว

              “ก็ผมมันน่ารักแบบเทพๆนี่นา~~~”ชายหนุ่มผมสีเขียวไข่กาเสยผมขึ้นทำท่าเก๊กหล่อเต็มที่

              “กาก เกรียนซะส่วนใหญ่ล่ะไม่ว่า…”

              ฉึก!!!! คำต่อว่านั่นแทงเสียบเข้าไปถึงโสตประสาตของเขาจนขยับอะไรไม่ได้ ซีลอนกัดฟันกรอดๆพลางสบถคำด่าในใจ ทว่า…มันกลับหลุดปากออกมาคำหนึ่ง

              “ฟาย…พ่อ***รึไงฟะ”<<<ดูมันทำ- -

              ชิ้ง!!!!<<<ลางมรณะมาถึงแล้วครับ=_=

              เด็กสาวผมดำแซมแดงถอนหายใจเบาๆแล้วก็ก้มลงหยิบรองเท้าแตะในกระเป๋าซึ่งมีคุณสมบัติของธาตุอัสนี(ความแข็ง)อัดแน่นอยู่ในทุกๆอนูของรองเท้า

              “ท่าไม้ตาย ท่าไม้ตายลับของฉัน…(คุ้นๆนะเนี่ย= =)”เสียงนั้นพูดเบาๆหลังจากนั้นก็อัดพลังไฟเสริมของตัวเองเข้าไปในรองเท้าข้างซ้ายเบอร์40ข้างนั้น ระหว่างที่ซีลอนเดินหันหลังหนี(+ด่าไปด้วย)เธอก็ตั้งท่าเอารองเท้าไว้ที่มือขวาเยื้อไปด้านหลังช้าๆ

              “รองเท้าพิฆาตเกรียน!!!!!!!!”

              ฟิ้ว!!!!!!! อาวุธพิฆาตถูกเขวี้ยงออกไปพร้อมกับลางมรณะรอบๆตัวของพ่อหนุ่มพิษน้ำชา พลันเมื่อเขาหันกลับมามองก็

              พลั่ค!!!!!!!!!!!!!

              “อุ๊ก!!!!!”ตรงเป้าแบบไม่ขาดไม่เกิน ไม่เพิ่มไม่ลด…ร่างสูงเพรียวค่อยๆหงายหลังล้มลงกับพื้นทรายอย่างแรงด้วยท่าไม้ตายที่มีรองเท้าแอ๋ดด๋ารุ่นใหม่ไว้สยบเกรียนแบบพิเศษ…สนใจติดต่อนังผัดได้=w=’’(//ไม่ใช่ละๆ)

              “10แต้ม…ฮึๆ”คุนาซึหัวเราะในลำคอพร้อมกับกำลังจะก้าวเดินกลับไปทางที่พักของพวกเธอ ระหว่างนั้นเองก็มีมีดเฉี่ยวแก้มด้านขวาของเธอไปอย่างรวดเร็ว…โชคดีที่เบี่ยงหลบทันจึงไม่เป็นไร

              “ชิชิชิ~~พาเจ้าชายมาที่แบบนี้ มันร้อนนะ…คิชิชิ”เจ้าชายผมสีทองบ๊อบเรียบ ผมหน้าปิดดวงตาทั้งสองสนิท… เขาคือเบลเฟกอฟ เจ้าชายนักเชือดแห่งวาเรียนี่เอง… เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงสีดำแดงสามส่วนนั่นอีก=_=

              “เจ้าชายก็ไม่ต้องบ่นเด้…!เดี๋ยววันสงกรานต์น่ะ ห้ามพกอาวุธเด็ดขาดเชียวนะ…”เด็กสาวไม่สมหญิงชี้หน้าแบบถือวิสาสะกับผู้ที่อายุมากกว่าก่อนที่จะหันกลับไปทางพวกวองโกเล่ที่กำลังเล่นน้ำอยู่ “พวกนาย!!มานี่หน่อยสิ!!”

              ผ่านไปครู่หนึ่ง…พวกผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ทั้ง7คนก็มารวตัวกันปะทะกับพวกวาเรียที่ชายหาดหน้าที่พัก แซนซัสในเสื้อยืดดำกางเกงขาสั้นสีดำลายเพลิงแดง(พี่แกเขาแรง=_=) สควอโล่ที่มัดผมในเสื้อคอปกสีฟ้ามีลายดอกลีลาวดี ข้างในใส่เสื้อกล้ามขาวและกางเกงสีขาว มาม่อนในชุดเดิม=_= เจ๊ลุสกับชุดเสื้อแบบเดียวกับสควอโล่เพียงแต่เป็นสีชมพู สุดท้ายพ่อหน้าปลาจวดกับเสื้อกล้ามเขียวกางเกงขายาวสีเหลือง=_=’’

              “เราจะเล่นฟันดาบกันบนลานลอยน้ำตรงนั้น…”คุนาซึชี้ไปตรงทะเลตื้นใกล้ๆที่มีลานลอยน้ำสำหรับคน6-7คนขึ้นไปยืนได้2ลาน มันอยู่ห่างกันเล็กน้อยในกรอบกันการลอยออกนอกฝั่งหรือเข้าใกล้ฝั่งเกินไป “ใครในวองโกเล่ตกน้ำแม้แต่คนเดียว…จะต้องโดนวาเรียกระทืบเป็นการลงโทษ”

--------------[คั่น]--------------

(ภาพประกอบฟิคเกี่ยวกับลานลอยน้ำค่ะ เผื่อนึกไม่ออก=w=’’)

-----------------------------------------

              “อี๋ย์!!!!!”สึนะร้องออกมาพร้อมๆกับโกคุเดระที่ทำหน้าเหมือนผีตายโหงเพราะความตกใจ ยามาโมโตะก็แค่ยิ้มๆกับมุคุโร่ ฮิบาริก็แค่ยืนนิ่งๆ มีแต่เรียวเฮกับแรมโบ้เท่านั้นที่ไฟแรงหัวเราะก๊ากๆอยู่= =’’

              “เฮ้…!ทีมเราขาดคนนึงนะ…”คราวนี้แซนซัสเป็นคนเปรยขึ้นกับคุนาซึด้วยท่าทีเซ็งๆ

              “ก็กำลังจะบอกไง…เฮียต้องให้ผมเข้ากลุ่มด้วยชั่วคราวน่ะ…”เด็กสาวเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองเป็นแบบผู้ชายพลางชี้มาที่ตัวเอง ระหว่างนั้นฮารุ,เคียวโกะ และ โคลมก็ยกดาบไม้มาคนละสาม-สี่เล่ม

              “พยายามเข้านะจ๊ะ…”หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลยิ้มให้กับสึนะด้วยความสดใสจนวองโกเล่รุ่นที่10ไม่กล้าปฏิเสธ ฮารุที่เห็นแบบนั้นก็ถอนหายใจแล้วก็เปลี่ยนเส้นทางเอาดาบไม้ไปให้โกคุเดระแทน

              “ขอบใจ…”ชายหนุ่มมือระเบิดพูดยิ้มๆ แต่ฮารุกลับทำแค่ยิ้มแหยๆให้ รู้สึกผิดหวังนี่นะ…

              “ซีลอนจะรับหน้าที่ลากคนตกน้ำออกจากเขตเอง…”

              คุนาซึอธิบายพลางปล่อยผมที่มัดไว้ออก ปลายผมด้านหลังยาวเลยบ่าไปนิดหน่อย…ปลายผมด้านหน้าก็คลอเคลียอยู่ตรงคอของเธอ

              “ปล่อยผมทำไม…??ร้อนไม่ใช่รึไง??”พี่ใหญ่ หัวหน้าแห่งกลุ่มวาเรียถามขณะที่กระโดดขึ้นไปยืนถือดาบบนลานลอยน้ำฟากซ้ายของกรอบล้อม

              “นานๆทีน่า เฮีย…”เธอยักไหล่ตอบพลางกระโดดลงมาจากกรอบล้อมสีแดง ลุสซูเรียเองก็ทำท่าทีไม่พอใจกับเด็กผู้หญิงแบบนี้ เอะอะก็บอกว่า[ต๊าย~!ชะนีมันร้อง]กับเด็กคนอื่นๆ แต่ว่า…พอเจอคุนาซึที่ออกห้าวแตกแบบนี้กลับมองเป็นเด็กผู้ชายจนชินไปซะแล้ว- -”

              “เฮ้ย!!!!!!!!อย่างนี้ต้องเอาให้สนุกซะแล้ว!!!!!!”พ่อฉลามน้อยตะโกนออกมาแบบห้าวแตกไม่แพ้กัน แต่ว่าหลังจากตะโกนไปก็เจอแบบนี้…

              “ท่าไม้ตาย…ท่าไม้ตายลับของฉัน…Part Two”

              ผั่วะ!!!!!!! “แอ๊ฟ!!!!”

              “ดาบสยบเกรียน!!!!”<<<พี่แกเล่นฟาดหน้าสควอโล่ซะหันแบบ180องศาเลย=_=’’

              “ทำบ้าอะไรของเธอฟะ!!!!???อยากตายรึไง!!!??”ยังไม่หมดก๊อกแค่นั้น…เขายังหันมาแขวะกับคุนาซึอีก

              “ถ้ายังไม่หุบปาก ต่อไปเจอปัตตาเลี่ยนไถเกรียนแน่…”เธอแยกเขี้ยวใส่แล้วก็ทำน้ำเสียงโหดๆขู่สควอโล่เสียจนเขาเองก็ยังสะอึกเลย=_=’’

              …ไม่น่าล่ะ ทำไมในกลุ่มวองโกเล่ถึงบอกว่ายัยนี่เอาวาเรียอยู่คนเดียว=_=’’…

              “เอ้า!!3!!!”ทุกคนเริ่มตั้งท่าเมื่อพ่อหนุ่มพิษน้ำชา ซีลอนเริ่มนับถอยหลัง…

              “2!!!!!”ทั้งสองฝ่ายต่างเริ่มข่มขวัญกันด้วยออร่าอาฆาตและเริ่มเล็งลางมรณะกันเป็นว่าเล่น=w=

              “1!!!!Fighting!!!!”

              ฝ่ายที่มีหน้าที่พายก็พายก็ด้วยความรวดเร็ว ฝ่ายที่มีหน้าที่บุกก็กระโดดไปฝั่งตรงข้ามเมื่อเริ่มเข้าใกล้กันแล้ว คู่แรกที่ประชันกันก็คือยามาโมโตะและสควอโล่ที่ถือเอาศักดิ์ศรีของนักดาบเป็นเดิมพัน และเพราะความได้เปรียบเกี่ยวกับน้ำในทะเลของยามาโมโตะ ทำให้ท่าในสำนักดาบชิงุเระ โชเอ็นถูกนำมาใช้

              แป๊ก!!!

              “คราวนี้ฉันไม่แพ้แกแน่!!!”เจ้าฉลามโหดคำรามใส่หน้าของพ่อหนุ่มนักยิ้ม

              “ทำได้ก็ลองดูสิ…!!”แต่เขาเองก็เอาจริงไม่แพ้กัน

              ดาบไม้เปิดฉากปะทะกันด้วยเสียงแป๊กๆแบบเร็วเหนือแสง บ้างก็มีการตวัดน้ำทะเลสาดกันบ้าง บ้างก็มีการเล่นหน้าแข้งใส่กันบ้างแต่กลับไม่มีฝ่ายใดตะโกนต่อว่ากันเลยสักนิด

              “ชิชิชิ…มาเลย~~”เจ้าชายจอมเจ้าเล่ห์ยิ้มแบบเยาะเย้ยใส่ฮิบาริ พ่อจอมโหดของเรารีบพุ่งเข้าไปจู่โจมอย่างรวดเร็ว แต่ว่า…เบลกลับก้มลงหลบดาบระหว่างนั้นก็มีเงากระโดดมาจากด้านหลังอยู่เหนือหัวของทั้ง2คน

              …ยัยคุนาซึนั่นเอง!!!!!...

              แป๊ก!!!!!!

              “อย่างนายต้องเจอฉันอัด…!”ว่าแล้วเด็กสาวผมสีดำแซมแดงก็เริ่มกระโดดเหยียบไหล่ซ้ายของฮิบาริก่อนที่จะเริ่มตวัดดาบเฉี่ยดใบหน้าคมของเขาไป

              “หนอย…!”

              พ่อหนุ่มสายเมฆาของเราเริ่มหัวเสียขั้นรุนแรง เนื่องจากอาวุธที่ไม่เหมาะสมพอทำให้ค่อนข้างจะรำคาญกับการใช้มันพอควร ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงกระแทกดาบไปทางคุนาซึไม่หยุดเลย

              พวกที่เหลือเองก็จับคู่ฟันดาบกันเอง บ้างก็ถือโอกาสไปเนียนฟันดาบกับคู่อื่นๆก็มี(หนึ่งในนั้นก็คือยัยคุนาซึ- -) บ้างก็ออกแรงแค่นิดๆหน่อยโดยการสร้างภาพมายาแกล้งชาวบ้าน- -(อนึ่ง พวกนั้นก็คงไม่พ้นท่านมุคุโร่กับมาม่อนนั่นล่ะ) บ้างก็เล่นเขวี้ยงอะไรต่อมิอะไรใส่กันแบบผิดกติกาค่อดๆ- -(มันกลายเป็นกติกรูตั้งแต่มุคุโร่กับมาม่อนมันแกล้งคนอื่นเขาแล้วล่ะ- -**)

              ฟ่อ!!! เหล่างูจากพิภพเดียรัจฉานพากันพุ่งออกมาจากทะเลแล้วก็โจมตีเหล่าวาเรียกันยกใหญ่ มีงูตัวหนึ่งพุ่งเข้าไปรัดมือที่ถือดาบของคุนาซึอยู่ด้วยความแน่นหนา

              “เฮ้ย=[]=!!!!หยุดแกล้งซักทีได้มั้ยฟะ!!ไอ้หน่อสัปปะรดสีน้ำเงิน!!!”เธอแหวลั่นก่อนที่จะใช้มืออีกข้างกระชากงูออกจากแขนอย่างแรง “กากได้อีกนะเฮ้ย- -*!!!!”

              “ผมไม่ได้กากนี่ครับ แค่เกรียนนิดๆ”ร่างสูงที่ยืนอยู่เฉยๆยิ้มร่า(เนื่องจากได้แกล้งหลายคนแล้ว เลยอารมณ์ดี) เวลานั้นเอง…เจ้าอาจารย์ตัวดีก็รีบพุ่งเข้ามาผลักร่างสูงด้วยความเร็วเหนือเสียง(/เว่อร์= =) ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นภาพมายาก็ตาม “จับผมไม่ได้หรอกครับ~~~”

              “ท่าไม้ตายที่สาม!!!ตีลังกาทุ่ม!!!”เด็กสาวใช้แขนทั้งสองข้างเอื้อมไปด้านหลังเพื่อจับตัวมุคุโร่เอาไว้จากด้านหลัง หลังจากนั้นก็ตีลังกาเอาหัวของร่างที่สูงกว่าทิ่มลงตรงลอยแยกระหว่างลานลอยน้ำเพื่อแยกกลุ่มที่ยุ่งวุ่นวายออกจากกัน ถึงมุคุโร่จะหลบได้ก็ตาม

              “จะทุ่มผม ยังเร็วไป10ปีนะครับ~~”

              “แต่ที่แกท้าฉันน่ะ มันยังเร็วไปร้อยชาตินะเฟ้ย!”จบประโยคนั้น คุนาซึก็รีบกระโดดกลับไปที่ลานของพวกวองโกเล่ที่ยังเหลือสควอโล่และก็เบลอยู่ จากนั้นก็เริ่มตะลุมบอล

              ส่วนทางนี้ก็เหลือมุคุโร่,ฮิบาริ และ เรียวเฮ อยู่…ซึ่งตรงนั้นก็มีแซนซัสอยู่เป็นไพ่ไม้ตาย(ตั้งแต่เริ่มเล่น สังเกตแต่ว่าเฮียเขานั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้น- -)

              “อย่ามาเกะกะล่ะ เจ้าพวกสัตว์กินพืช”

              “คึหึหึ…ไม่ต้องบอกก็เข้าใจดีครับ”

              “ลุยพวกวาเรียสุดหูรูด!!!!!!!!!”

              -ผ่านไป2ชั่วโมง-

              “รายชื่อผู้ถูกทำโทษ…ทำไมมันสั้นขนาดนี้ฟะ=[]=!!!!”

              หญิงสาวผมสีดำแซมแดงโห่ร้องอย่างไม่พอใจขั้นรุนแรง ยิ่งในใบนั้นมีชื่อของนาย[ซาวาดะ สึนะโยชิ]อยู่ด้วยแล้ว มันพาลให้หมดอารมณ์เหลือจะกล่าวเลยทีเดียวเชียว

              “อี๋ย์=_=!!!”สึนะได้เพียงแค่ภวนาขอให้อย่าโดนอัดจนน่วมมากมาย แต่ก็แค่ได้ภวนานั่นแหล่ะนะสึนะเอ๊ย=_=’’

              “…จะจัดการยังไงก็ได้…ฉันไปก่อนนะเฮีย”

              เธอโยนเอกสารทิ้งพลางปลีกตัวออกมาจากวงแห่งการวิวาทพวกนั้น แซนซัสเองก็พยายามปลีกตัวหนีจากพวกลูกน้องของตัวเองเพราะความเหนื่อยหน่ายใจ

              นี่ก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่าแล้ว แต่เพราะอากาศที่ค่อนข้างร้อนทำให้หลายๆคนนอนอยู่แต่ในตัวที่พักซึ่งติดแอร์เย็นๆเอาไว้เกือบทั้งบ้าน คุนาซึเลือกที่จะนั่งพิมพ์งานคอมอยู่ในห้องเงียบๆและไม่สุงสิงกับใครต่อใครตามเคย

              “นักโทษที่ตาย…นักโทษอุฉกรรจ์ โจรไร้ตัวตน…ทำไมถึงเยอะขนาดนี้นะเนี่…”ยังไม่ทันจะจบประโยคดี เสียงเพลงรอสายHeartbreakerก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน

              ติ๊ด…

              “สวัสดี…”เสียงหวานแกมห้าวพูดกรอกลงไปในโทรศัพท์เพื่อตอบรับปลายสายเบาๆ “นั่นใคร…?”

              [พี่เอง…นี่!รุ่นที่9สั่งให้ไปพักผ่อนน่ะ พักบ้างรึเปล่า??]เสียงห้าวอู้อี้เล็กน้อยเปิดประเด็นถามน้องสาว

              “พี่วินซ์…??”น่าแปลก ปกติเขามักจะไม่โทรมาหาเพื่อถามเธอแบบนี้นี่นา… “ก็นะคะ…”

              [รุ่นที่9บอกให้พักก็พักนะ…!ถ้าฝืนเกินล่ะก็ เป็นอะไรไปพี่ก็ไม่รู้แล้วนะ]วินดีเช่คนนั้นเอ่ยเตือน

              หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ตัดสายไปเสียเฉยๆ เป็นอะไร…??เธอไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนึง ทำไมพี่ชายที่เธอนับถือถึงโทรมาเตือนเธอแบบนั้นกันนะ??

-ทางด้านโคลม-

::Chrome Type::

              ตอนนี้ฉันกำลังเดินดูที่พักอยู่รอบๆ…มันกว้างเสียจนฉันแทบจะเดินขาลากได้เลยนะเนี่ย- - ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้วบอสก็โดนตะลุมบอลอยู่ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ท่านมุคุโร่เดินหายไปไหนกับคุณฮิบาริก็ไม่รู้T T

              พอฉันเดินมาจนถึงชั้น2 ที่เป็นชั้นห้องพัก…เบอร์ห้องของท่านมุคุโร่มันดูค่อนข้างแปลกๆนะคะ เพราะเป็นทั้งเลขพาลินโดรมแถมยังดูคุ้นๆพิลึก เบอร์6996เนี่ย…(me//แอบกรี๊ด=w=)

              ก๊อกๆ…!ฉันเลือกที่จะเคาะประตูห้องของท่านมุคุโร่ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป

              “ขออนุญาตค่ะ ท่านมุคุโร่…”

              “อ้าว…!โคลมที่น่ารักของผม มาทำอะไรที่นี่งั้นหรือครับ”ท่านมุคุโร่ยืนยิ้มอยู่ที่ริมเตียง แถมยัง…ใส่แค่กางเกงขาสามส่วนสีน้ำเงินตัวเดียวอีกต่างหาก=//[]//=!!!!!!ท่านมุคุโร่คะ!!!โชว์พาวเวอร์แบบเงียบๆกันอย่างนี้เองหรอคะ=[]=!!!!!(//เขิน)

              “ท…ท่านมุคุโร่คะ!รีบใส่เสื้อเถอะค่ะ!!เดี๋ยวฉันจะออกไปเตรียมอาหารให้นะคะ!!”

              ฉันรีบหันตัวกลับพลางยื่นมือคลำหาลูกบิดประตูทั้งๆที่ยังหลับตาปี๋ ตอนนั้นเองเอง…ท่านมุคุโร่ก็เดินมาจับแขนของฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว เอ๋…!!ท่านมุคุโร่จะ…!!!

-ตอนต่อไปอาจจะNcสักนิดนะคะ=,.= แต่ขอค้างไว้ก่อน-
****************************************
69:โอ๊ะโอ้ ไปเรียนซัมเมอร์มาวันเดียว เริ่มออกลายหื่นแล้วรึครับ^^
K:ไม่ให้ฉันออกลายหื่น นายจะให้ฉันออกลายอะไรยะd(>,.<)b
69:ไม่รู้สินะครับ แต่อย่างน้อยก็ไว้หน้าเด็กอายุต่ำกว่า18บ้างนะครับ
K:ฉันเคยแต่งNc18+รึไง- -
69:ไม่ใช่แค่18+แล้วล่ะครับ มันเลยไป20+แล้วต่างหาก- -''
K:ใครบอกฟะ=[]=!(//หันขวับ)
69:ไม่ต้องให้ใครบอกเลย คุณน่ะเคยแต่งYในสมุดโรงเรียนมาแล้วนี่!!
K:อะไรนะ เอ๋~!!??เค้าม่ายยู้เยื่อง=.,=
69:ใครๆที่อ่านเห็นว่ากำเดาไหลเอ่อนองกันเป็นแถวเลยนี่!!
D.K:ปล่อยไปเหอะน่า ไรเตอร์มันด้านอยู่แล้ว- -
69:คึหึหึ ตายด้ายยังไม่พอมั้งครับ- -''
D.K:กลับไปบทของนายในตอนต่อไปได้แล้วน่า...
69:คร้าบๆ~(//ยิ้มแก้มปริ)