คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่15:พลังใหม่
“เอาล่ะ…เราจะกลายเป็นฮอลโล่กันล่ะนะ”
“ห๊า!!!!!”
“จะบ้าเรอะ…ทำแบบนั้นมันลำบากนะเฟ้ย!!!”
‘กลายเป็นฮอลโล่น่ะมันอาจจะทำให้เราเป็นฮอลโล่ไปเลยก็ได้!!!’
“ว่าแต่…ฉันล่ะ ทำไมต้องจับฝึกที่เสานี่คนเดียวด้วย”
“พี่ฮิรุยังไม่ได้เป็นยมทูต…ก็เลยจะทำให้กลายเป็นฮอลโล่พร้อมๆกับเป็นยมทูตไปเลย…”
เป๊าะ!!
วุ่บ…
“อ อ๊า!!!!”
“ฮิรุม่า!?!”
“ไม่ต้องห่วง…เอาล่ะเนียร์”
ฟึบ…
“พร้อมแล้วครับ…”
ชายผมแดงใส่ถุงมือถอดวิญญาณทันที เขาเดินเข้าไปใกล้ๆพวกอากอนที่ยืนอยู่คนล่ะฟากกันชายผมทอง ครั้นเมื่อโจ๊คเกอร์จับหัวของชายผมเดธร็อคพลางพูดเบาๆว่า
“ไม่ต้องเกร็งนะครับ…”
แล้วเขาก็กระชากวิญญาณของอากอนออกมาอย่างไม่ใยดี ขณะเดียวกันไนท์ก็เดินมาดูฮิรุม่าที่ถูกถอดกายหยาบออกไปแล้ว เด็กน้อยมองวิญญาณพลัส(เขียนงี้ใช่มิ= =a)ที่อยู่ในหลุมขนาดใหญ่อย่างเย็นชา
“เฮ้!!!ปล่อยฉันออกไปนะเฟ้ย!!!”
“ปีนขึ้นมาให้ได้สิ…ภายในวันนี้โดยที่ถูกมัดเอาไว้ด้วย”
เป๊าะ!!!
เคร้ง!!!
“อุ๊บส์…!หนอย…!!”
“นั่นล่ะ…ยิ่งโกรธ นายก็จะกลายเป็นฮอลโล่ง่ายขึ้นเยอะ…”
เธอพูดเบาๆอย่างนึกสนุก โดยที่เธอไม่สนใจกลุ่มที่โจ๊คเกอร์คุมเลยซักนิด อากอน อุนซุย และ รุย ถูกชายผมแดงฟันตรงจุดตายเกือบทุกคน
“อั่ค…ค…”
“อึ่ค…นี่น่ะหรอวิธี…ของนาย”
“น่าจะออกฤทธิ์ได้แล้วนะ…”
“!?!...อ๊ากก!!!!!!”
รุยร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด มีบางอย่างออกมาจากปากของเขา มันไหลออกมาคลุมใบหน้าของพวกเขาอย่างรวดเร็ว ชายผมแดงรีบกระโดดถอยออกมาเพื่อไม่ให้เกิดอันตรายต่อตัวเขา
“อึ่ค…!!”
“อย่างพวกคุณผมคงไม่ต้องช่วยหรอกมั้ง…เพราะแค่ต่อสู้กับตัวเองให้ชนะก็พอ ถึงจะนานหน่อยก็เถอะ”
เขานั่งลงรอให้สิ่งที่เขาต้องการเป็นผลสำเร็จ ส่วนทางด้านไนท์และฮิรุม่า
“โธ่เว้ย!!ทำไมมันลำบากอย่างนี้ฟะ!!!”
เคร้ง…
ตึก ตึก…
“อั่ค!!ไอ้โซ่นี่ก็ไม่หยุดสลายนะ!!”
‘อีก4ข้อ กับอีก2วินาที’
‘2’
ครืดๆ…!!!
“!?!แย่ล่ะ!!...หยุดนะเฟ้ย!!”
‘1…0’
ครืด…!!
ฟู่วห์----!!!!
“อุ๊ก…!!อ๊าก!!!!!!”
รอบๆบริเวณที่ฮิรุม่านั่งอยู่นั้นเกิดลมพายุขึ้นอย่างรุนแรง โซ่วิญญาณได้สลายไปหมดแล้ว หน้ากากฮอลโล่เริ่มปรากฏบนใบหน้าของชายผมทองเรื่อยๆ
‘เกิดอะไรขึ้น…’
‘นี่เรา…อยู่ที่ไหน’
“เฮ้…ไอ้หนู!”
“!?!”
“เพิ่งตื่นรึไง…”
“นาย…”
“ไว้คราวหน้าถ้าเรื่องข้าล่ะก็…ดูซะ”
“…?”
ฮิรุม่ามองไปรอบๆ เมืองทั้งเมืองกำลังย่อยสลายกลายเป็นผลึกเล็กๆแล้วตกลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ชายเสื้อคลุมดำแดง เมื่อชายคนนั้นเปิดผ้าพันคอก็ปรากฏเห็นใบหน้าเป็นโครงกระดูก เขาพูดว่า
“ในนี้คือจิตใจของนายซึ่งกำลังจะถูกทำลายในไม่ช้า…”
“ถ้าไม่ทำอะไรฉันก็จะเป็นฮอลโล่อะไรนั่นล่ะสิ…”
“…เห็นกล่องเล็กๆพวกนั้นรึเปล่า…”
“เห็น…”
“เจ้าจะต้องเลือกกล่องหนึ่ง และต้องเป็นกล่องเดียวเท่านั้น… ในนั้นจะมีดาบอยู่แค่เจ้าดึงมันออกมาได้ก็พอ”
“เข้าใจล่ะ…”
‘แต่ไอ้กล่องนับล้านพวกนี้ เราจะทำยังไงให้หาเจอล่ะ…’
เขาคิดอย่างลุกลี้ลุกลนพลางมองไปรอบๆ ไม่มีเวลาแล้ว ควรจะทำยังไงถึงจะหากล่องนั่นเจอ ไม่ทันแน่ๆเวลาแทบจะไม่เหลือแล้ว…
‘ในสิ่งที่เหมือนกันมักมีความแตกต่าง…ดวงตานั่นน่ะช่วยได้เยอะ’
“จริงด้วย…!”
“…”
‘หาให้เจอเร็วๆเข้าเถอะไอ้หนุ่ม…’
โครงกระดูกนั่นคิดอย่างสิ้นหวัง แต่ฮิรุม่านั้นพยายามตั้งสมาธิมองไปรอบๆ สัมพัสที่ไม่ต้องจำอะไรหรือมองอะไร แต่เขารู้สึกได้
“ตรงนั้น!!”
เฟี้ยว~~ว!!!
ชายผมทองพุ่งเข้าไปยังตึกสูงที่กำลังจะถูกทำ แล้วคว้ามันมาได้ทันพอดี มันเปิดออกเผยให้เห็นดาบด้านในด้ามสีแดงและดำสลับกัน แต่ว่าโครงกระดูกเสื้อคลุมนั้นยืนอยู่ข้างๆฮิรุม่าพลางตะโกนอย่างรีบร้อนว่า
“ยืนทื่ออยู่ได้ไอ้หนุ่ม!!ดึงข้าออกมาเซ่!!”
“!?!”
หมับ!!
ฟึบ!!
เขาดึงมันออกมาอย่างรวดเร็ว ดาบรูปร่างยาวตรงปลายดาบแหลมคมแค่ตวัดดาบก็สามารถทำเอาถึงตาย ชายโครงกระดูกทำการย้ายที่ๆพวกเขาอยู่ขึ้นมาบนตึกสูงที่สุดในใจของชายผมทอง ครั้นเมื่อย้ายที่สำเร็จเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าฮิรุม่าที่ห่างจากเขาแค่ไม่กี่เซนติเมตร
“…”
“ข้าเป็นของเจ้าแล้วเจ้าหนุ่มน้อย…เจ้านี่ก็มีความสามารถนะ”
“…มันเป็นความสามารถที่คนอื่นให้มา ไม่ใช่ของฉันหรอก”
“ฮื่อ…ข้ารู้ดี เอาล่ะชื่อของข้า…”
“…?”
“ดิไวเที่ยล…จำเอาไว้นะ”
“ดิ…ไวเที่ยล”
ชายผมทองพูดอย่างงุนงง ส่วนชายเสื้อคลุมนั้นเดินสวนกับร่างของเขาแล้วหายไปเสียเฉยๆ ส่วนด้านนอกของจิตใจนั้นเกิดระเบิดที่รุนแรงขึ้นรอบๆตัวฮิรุม่า ไนท์นั้นยังคงนั่งอย่างเซ็งๆพลางใช้พลังสร้างเกราะป้องกันเอาไว้
บึ้ม!!!
ฟู่วห์---…
“แฮ่ก…ๆ”
กริ๊ก…
“อื๋อ…ดาบนี่ อ้าว…ชุดฉันทำไมถึง”
“เอ้าๆ…ขึ้นมาได้แล้ว”
“จะให้ขึ้นไปยังไงล่ะเฟร้ย!!!”
“ก็กระโดดสิ…”
“…”
ฟึบ!!
‘เบาหวิวเลยแฮะ…’
ฉึบ…!
“เอาล่ะเดี๋ยวจะฝึกกัน…แต่ต้องรอเจ้าพวกนั้นก่อนน่ะนะ”
“ไม่ต้องรอแล้วล่ะเนียร์…”
ฉึบ…
ตึก…ๆ
“ฮะๆ…โหดไม่เบานี่นา”
“เสียอย่างเดียว…ฉันน่ะรำคาญไอ้หน้ากากนี่น่ะ”
อากอนยิ้มอย่างอารมณ์ดี(รึเปล่า)พร้อมกับเดินถือหน้ากากฮอลโล่ของตนเดินมาทางโจ๊คเกอร์อย่างช้าๆ ชุดยูกาตะสีดำและดาบผ่าวิญญาณทำเอาฮิรุม่าต้องอึ้งกิมกี่เล็กน้อย
“อ้าว~~ไปทำอะไรในหลุมนั่นตั้งนานฟะ??”
“ฝึก…เป็นยมทูตไง”
“อ้อ~~งั้นนั่นก็ดาบผ่าวิญญาณของนายสินะ…”
“ยาวจังแฮะ…ไหนดูหน่อยสิ”
รุยคว้าดาบของชายผมทองมาดู ยาวมาก…ยาวตั้งแต่ไหล่ของเขาเข่าของเขาเลย ระยะในการฟันก็กว้างมาก เสียแต่เรื่องน้ำหนัก มันหนักกว่าดาบธรรมดาเล็กน้อย แต่เพราะน้ำหนักนี่แหล่ะ จะทำให้ความเร็วในการฟันช้าลงและยิ่งง่ายต่อการเข้าประชิดตัว
แกร๊ก…
“ดาบเป็นเงาเลยเว้ยเฮ้ย…”
“เอาคืนมาเหอะนา…”
หมับ!
ฮิรุม่าไม่สบอารมณ์ เขารีบคว้าดาบคืนพลางมองไนท์และโจ๊คเกอร์ที่จะให้ฝึกใช้พลังในระดับต่อไป แต่ก่อนหน้านั้นเด็กน้อยก็พูดว่า
“พี่ฮิรุเอาดาบพี่น่ะไว้ด้านหลังนะ…เพราะถ้าเหน็บเอาไว้ระยะดาบมันจะโดนคนอื่นเค้า”
“อืม…”
“เอาล่ะ จะให้หัดใช้พลังล่ะนะ…อย่างน้อยต้องควบคุมพลังให้อยู่ได้ภายใน10วินาที หรือ มากกว่านั้น”
“10วิฯ โอเคถ้างั้นฉันเริ่มก่อนก็แล้วกัน”
“ใจกล้าจริงเลยแกเนี่ย…”
ชายผมดำพูดด้วยสีหน้าแหยๆ อากอนมันก็ชอบเสนอหน้าแบบนี้แหล่ะ ครั้นเมื่อชายผมเดธร็อคชักดาบออก ไนท์ก็ทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง อากอนงงเล็กน้อยที่ไนท์ทำหน้าแบบนั้นแต่ก็นึกออก เขาใช้มือซ้ายปลดปล่อยหน้ากากออกมา
ฟู่วห์---!!
“เอาน่าไนท์…อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
“ก็ได้ๆ…”
ฟู่วห์---!!
“จะไม่ปลดปล่อยดาบก็แล้วกัน เนียร์จับเวลาด้วย”
“คร้าบ~~”
โจ๊คเกอร์ตอบรับอย่างหน่ายๆแล้วจึงกดนาฬิกาจับเวลาทันที ขณะเดียวกันไนท์ก็พุ่งเข้าโจมตีใส่อากอนโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ชายผมเดธร็อคตั้งตัวไม่ทัน
“อุ๊บส์!!บ้าเอ๊ย”
“ห้ามน้อยกว่า10วิฯนะยะ!!”
“เออ!!รู้แล้วเฟ้ย!!”
ครืดดดด!!!
ดาบที่เสียดสีกันจนเกิดประกายไฟขึ้น ‘ผ่านไปแล้ว15วิฯ…’ ชายผมแดงคิดอย่างเฉยเมยเพราะเขาก็คิดไว้แล้ว คนอย่างอากอนน่ะทำได้เกิน20วิฯแน่ๆ
โครม!!!
“อั่ค!!เฮ้ย!!!แรงไปแล้วนะเฟ้ย!!”
“ถ้าไม่แรงก็ไม่ใช่การฝึกสิยะ!!”
“22…23”
เพล้ง!!
“อ…”
“คุณอากอนผ่าน…ได้23วิฯ”
“คนต่อไป…”
ไนท์เรียกคนต่อไปอย่างรวดเร็ว อุนซุยเดินออกไปต่อจากอากอนทันที โจ๊คเกอร์เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มๆขณะที่ชายหัวเกรียนปลดปล่อยพลังของฮอลโล่ออกมา
ฟู่วห์---!!
“มาเลย…!”
“รบกวนด้วย!!”
เฟี้ยว!!!
เฉ้ง!!!ๆ!!!
“…”
‘ทำไมพวกนั้นเอาจริงเอาจังกันนักหนาว้า…’
“ไม่ได้ยินที่ไนท์บอกรึไง…ฮาบาชิระ”
“ก็รู้อยู่…”
‘แต่ขืนอยู่นานๆพวกหน่วยวิทยาศาสตร์มันจะเอาอะไรมาหลอกอีกก็ไม่รู้…’
“ไหงนายชอบคิดแต่เรื่องนั้นให้มันเซ็งว้า…”
“ก็จริงมั้ยล่ะ?พวกหน่วยวิทย์ฯน่ะไม่เคยสงบกันหรอก!!!”
“คุณอุนซุย30วิฯ ผ่าน!!”
“แฮ่ก ๆ…ฟู่ว~~เอ้า รุยมา!!!”
“ชะอุ่ย!!”
‘โดนแล้วไงตรู~~~’
รุยคิดอย่างเลิกลั่กทันทีที่เด็กน้อยตะโกนเรียก เขาลุกลี้ลุกลนปลดปล่อยหน้ากากออกมาทันทีแล้วพุ่งเข้าหาไนท์อย่างแรง เนียร์นั้นก็นั่งมองและคอยจดบันทึกอะไรต่อมิอะไรจนคล้ายๆใครบางคน
‘นิสัยของยัยผู้จัดการตูดหมึกมันเป็นโรคติดต่อรึไงฟะ?’
เขาคิดอย่างบ่จอยเสียนี่(พูดอย่างงี้อีกแล้วฮิรุม่าคุงนี่!!!) แต่ชายผมทองก็มองดูการต่อสู้ของไนท์และรุยอย่างสบายใจเฉิบ
บึ้ม!!!
เพล้ง…!
“คุณรุย 20วิฯ ผ่านคร้าบ”
เพล้ง…!
“คุณไนท์ 1นาที40วิฯ ผ่านสบ๊าย~สบาย~”
“เลิกใช้ภาษาอ้อนแข้งแบบนั้นได๋ป่ะ…”
“อ้าว แล้วฉันล่ะ?”
“พี่ฮิรุเป็นศิษย์ของเนียร์…เพราะงั้น”
ฉึบ…!
“อ…!?!”
โจ๊คเกอร์ก้าวเท้าออกมาจากเสา ออร่าทมิฬที่แผ่ออกมานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าอากอน หรือ ฮิรุม่า(ในสานามแข่ง)แม้แต่น้อย
“เจอกันอีกรอบนะครับ…รักษาเวลาด้วยล่ะ”
“…ได้…” จบตอนที่15/โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนพิเศษFiction …เรื่อง แกล้งแล้วมันก็ขำ(ไม่ออก)น่ะสิ
รุย:จ จะดีเร้อ…แกล้งไอ้โหดนั่นน่ะ
ฮิรุม่า:ข้อแรกคือ ฉันไม่ได้เสนอ ข้อสองคือ เจ้าหยอยกะลังฝันติดเรทG ข้อสาม ฉันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้
โจ๊คเกอร์:เฮ้!!หนีกันหน้าด้านๆเลยนะ!!
ฮิรุม่า:ฉันมาดูเฉยๆ ว่าแกจะแกล้งให้มันตื่นได้ยังไง
โจ๊คเกอร์:เรื่องก็คือง่ายๆ…นี่ไง…หึๆๆ
รุย:พ พ พ พริกขี้หนูแห้งo.O’’
โจ๊คเกอร์ : (เดินย่องเข้าไปใกล้ๆ)
โจ๊คเกอร์: (ยัดพริกเข้าปากอากอนสามเม็ด)
อากอน: (เริ่มร้อนๆที่ปาก)
อากอน: (เหงื่อแตกพลักๆ)
อากอน:ร้อนโว้ย!!!!!
รุย:เจ๋งแฮะ…เนียร์นายทำ…(หันไปหาเนียร์)
Nobody: (ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ^3^b~~)
รุย:เจ๊ยยยย!!!!ไอ้หน้ากากทานุกิจอมเจ้าเล่ห์เอ๊ย!!!
อากอน: (แผ่รังสีอำมหิตออกมาจากห้อง)อ๋อ…นายก็ร่วมมือกับไอ้หมอนั่นล่ะสิ?
รุย:ชะอุ่ย…!(หันมาหาอากอนช้า)
รุย:แฮะๆ…แค่จะมาปลุกน่ะ
อากอน: (หักนิ้วดังกร๊อบๆ…)งั้นหรอ…
รุย:อึ๋ย…!!
รุย:จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
D.K: สงสารรุยคิจังจริงๆเลยน้อ- -(จบจ้า…)
ความคิดเห็น