คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่14:อดีต
“ไม่มีความหมายเลย…ทุกอย่างที่พี่เจอมันไม่มีผลอะไรกับดวงตาเลยนี่”
“อา…อูย…!”
“ยังเจ็บอยู่อีกหรอ…”
“อืม…นิดหน่อย”
“จริงสิ…นายต้องไปเก็บข้อมูลทีมอเมริกาไม่ใช่หรอ?”
“ไม่ต้องห่วง…”
“พวกผมไปถ่ายมาให้แล้ว…”
แดงเอ่ยพร้อมกับหยิบกล้องวีดีโอวางไว้บนโต๊ะ เขาเดินมาทางมุซาชิแล้วพูดว่า
“นายควรจะกลับไปก่อนนะ…”
“อืม…เดี๋ยวพวกนั้นตามหาอีก”
“คุณฮิรุม่า…ผมเตรียมเจ็ทไว้ให้แล้วนะ พรุ่งนี้ก็บินกลับได้เลยนะครับ”
“เออ…”
เขารับคำก่อนที่ชายผมแดงจะจากไปพร้อมกับเพื่อนของเขา ขณะเดียวกันไนท์และอุนซุยก็เดินออกไปก่อน ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากขึ้น
ปัง…!!
“น่าเบื่อแฮะ…”
“ใช่…อ้าว6โมงแล้วหรอ…”
“ควรจะแยกย้ายได้แล้วมั้ง…”
“แล้วไอ้เจ้านี่จะนอนไหนล่ะ…มันไม่ใช่ผู้ป่วยนา”
“ไนท์บอกว่าเตรียมห้องให้แล้ว…ตามมา”
“ฉันน่ะสัตว์กลางคืนเฟ้ย!!ไม่ต้องนอนก็ได้!!”
“ขืนไม่นอนนายได้กลายเป็นหุ่นทดลองของเจ้าโคมุอิแน่ๆ”
“จึ่ย…อย่าพูดแบบนั้นดิ”
อากอนสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนอนดึกที่นี่วันแรก โคมุอิจับเขาเข้าห้องทดลองแล้วถือเลื่อยกำลังจะสับเขา เจสันชัดๆ!!! ครั้นเมื่อมาถึงห้องของฮิรุม่า ชายผมดำก็เปิดเข้าไปทันที
แอ๊ดดด…
“จากนี้ไปนายอาจจะต้องมาที่นี่บ่อยขึ้น…”
“พูดบ้าอะไรของแกไอ้เจ้าจิ้งเหลนตูดหมึก?”
“ช่วงนี้มันใกล้จะถึงศึกของเรากับโนอาร์แล้ว…ท่านเคาท์เพิ่งจะบอกข่าวคราวได้ไม่นาน เห็นว่าเอ็กโซซิสที่ได้ยินพูดว่า ‘บัดนี้ถึงฤกษ์เปิดม่านของปฐมบทที่ยาวนานกว่า7000ปี แล้วตัวแสดงนำก็คือพวกเจ้า เหล่าเอ็กโซซิส’แบบนี้น่ะ”
“ถ้าเคลื่อนไหวจริงๆก็สนุกสิ!!”
ชายผมเดธร็อคพูดพลางใช้หมัดชกกับมืออีกข้างของตน แต่รุยที่เดินตามฮิรุม่าเข้าห้องไปกลับมีสีหน้าแสดงความกังวลเล็กน้อย ชายผมทองมองเห็นเขาเป็นอย่างนั้นจึงเอ่ยถามเบาๆว่า
“กังวลอะไรของแกฟะ?”
“อีกไม่นานก็จะถึงเวลาแล้ว…แต่พวกเรายังพัฒนาตัวเองไม่ทันพวกอเลน คันดะ หรือ รินารี่เลยนะ มีเวลาไม่มากแล้ว”
“พูดบ้าอะไรฟะ?ก็แกกับอุนซุยก็เก่งแล้วนี่…ส่วนที่เหลือเราจะกวดวิชากันเองก็ได้”
“โนอาร์ไม่ใช่อาคุม่านะเฟ้ย…แถมศึกที่จะกระชั้นเข้ามาอีกศึกก็คือศึกของยมทูตกับเอสปาด้า ยัยเซลโร่น่ะเข้าไปป่วนได้ทั้งสองศึก!!!คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นรึไง!?!”
“!?!”
ชายผมดำตะโกนใส่อย่างเหลืออด อากอนที่ฟังอยู่ก็ตกใจกับอารมณ์โมโหที่คนตรงหน้าระเบิดออกมา เขาเงียบไปพักหนึ่งพลางหันหน้าไปทางอื่น ขณะเดียวกันไนท์ก็เข้ามาในห้องช้าแล้วพูดว่า
“เราหาวิธีทำให้พวกพี่เก่งขึ้นได้…แต่ถ้าเรื่องเกี่ยวกับตาพี่ฮิรุล่ะก็ยังหาไม่เจอ”
“วิธีทำให้เก่งขึ้น??”
“ไปห้องฝึกเดี๋ยวนี้เลย…”
“ขอนอนพักซักชั่วโมงได้ป่ะ…”
“ได้…แค่ชั่วโมงเดียว อย่าสายเกินสองทุ่มนะ…เพราะฉันไม่รู้ว่าโคมุอิจะทดลองอะไรอีกรึเปล่า”
“อึ๋ย!!”
“จึ่ย!!!”
อากอนและรุยสะดุ้งพลางทำหน้าเจือนๆ ส่วนไนท์ที่กำลังสวมหูฟังนั้นก็หัวเราะเบาๆ
‘ใส่อีกแล้ว…ทำไมต้องใส่ซาวด์เบาท์นั่นด้วยไนท์…’
ชายผมทองคิดอย่างสงสัย ตั้งแต่ตอนแรกๆแล้วเธอแทบจะไม่ถอดมันเลย แล้วเวลาที่เขาชอบนั่งคิดว่า เด็กนี่ถ้าจะบ้าแล้วกับเรื่องแบบนี้… หรือความคิดต่างๆนาๆที่คิดต่อว่าไนท์ในใจ ตอนนั้นเธอจะเปิดเสียงเพลงให้ดังขึ้นทุกที
“เอาล่ะ…จะเอาไงดีระหว่างพักเนี่ย”
“…”
“ฮิรุม่า…?”
‘มันคิดอะไรบ้าๆของมันอีกละ…’
“ฉันไม่ได้คิดอะไรบ้าๆ แค่สงสัย”
“!?!”
‘อ่านความคิดเราออก…หรือบังเอิญ??’
“ฉันก็ไม่รู้ว่าบังเอิญรึเปล่าที่ได้ยินเสียงความคิดนายออกมาจากสมองน่ะนะ…’
“อ่านความคิดเห๊อะ!…”
‘ไร้สาระทั้งเพ…’
“สำหรับนายคนเดียวนะที่คิดว่าความคิดฉันมันไร้สาระน่ะนะอากอน…”
“เดี๋ยวๆๆ!!!เรื่องก็คือฉันจะพูดว่า นายอ่านความคิดพวกเราได้ตั้งแต่ได้ดวงตานั่นมาเรอะ!?!”
“มั้ง…แต่ อา…มันเวียนหัวอยู่เวลาได้ยินความคิดทุกคนในเนี้ย…”
‘ต้องซ่อมโคมุรินอีกแล้วหรอเนี่ย…’
‘ทำไมหัวหน้าแผนกขี้เกียจอย่างเงี้ย…’
‘อยากพักร้อนจัง…’
‘วันนี้ฉันจะคิดบัญชีกับเจ้าถั่วงอกให้ได้คอยดู!!!’
“โอย…ฉันนอนก่อนนะ ปลุกด้วยนะพวกแก”
“ปลุกด้วย?...จะให้พวกเราเฝ้านายในห้องนี้หรอ?”
“เออ…”
เขาพูดพลางล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของตน ชายผมเดธร็อคนั้นก็ไม่ได้พูดหรือคิดอะไร เขาหันมานั่งคุยกับรุยเหมือนกับว่ากำลังจะหาอะไรเล่นด้วยสนุกๆโดยไม่สนใจร่างที่นอนสลบสะไหลบนเตียงเลย ส่วนฮิรุม่าที่หลับไปแล้วนั้นก็พยายามนึกถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่แรก…
“ส่งบอลมา~~”
“ส่งไปล่ะนะ!ฮึบ!!”
ตุบ!!
ปึกๆ…!
“โอ้โห…เดาะเก่งจังเลย”
“ฮะๆ…”
“…”
เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ฮิรุม่ายังเป็นเด็กอยู่นั้นเขาได้เดินทางไปที่หมู่บ้านแห่งนึง มันเป็นช่วงเวลาเย็นของวันหนึ่งที่น่าเบื่อ(มาก) แต่ครั้นเมื่อเขาเห็นเด็กพวกนั้นเตะบอลไปที่ต้นไม้ก็มองดูอย่างเงียบๆ
“ฮ่าๆ!!”
“เอาอีกทีสิ!!!”
“ได้!!!”
ปึก!!!
เฟี้ยวววว!!!!
“หยุดนะ!!!”
หมับ!!!
ฟิ้วววว!!!
ฉ่าห์---!!
“เฮ้ย!!!มาทำอะไรวะยัยเด็กคุณหนู!!!”
“ทำไมต้องเตะอัดต้นไม้ ห๊ะ!!!พื้นอิฐ พื้นปูนมีออกเยอะแยะให้เตะ!!!”
“มันพอใจ!!จะทำไม!!”
“พอใจ…?งั้นถ้าแบบนี้ล่ะจะพอใจมั้ย”
ตุบ…!
ปึก!!!
“ย่าห์---!!!!!”
เฟี้ยววววววว!!!!!!!!
“ฮ…เฮ้ย!!!”
พลั่ค!!!!!!!
ฉ่าห์---!!!
“เฮ้ย…ซาสึมิคุง เป็นไรป่าว”
“หนอย!!!ลุยมันซักตั้งให้รู้แล้วรู้รอดเลยพวกเรา!!!”
“ได้!!!”
“ฮึ…คิดว่าจะชนะรึไง…มาเลยถ้าแน่นักล่ะก็”
“ย้าก!!!!!”
พลั่ค!!!
ตุบตั่บ!!!
เด็กพวกนั้นเข้าไปรุมแล้วชกต่อยกับผู้หญิงเพียงคนเดียว ฮิรุม่าเองก็ยืนคิดหน่ายๆว่า ไอ้พวกหน้าตัวเมียก็งี้แหล่ะ… พลางถอนหายใจนิดหน่อยก่อนที่จะเริ่มเก้าเท้าเพื่อเดินต่อไป แต่ว่า…
กึก…
‘ชิ…ทำไมมันต้องอย่างงี้ทุกที ช่างเถอะแค่แกล้งๆหาเรื่องแบล็คเมย์ก็น่าจะใช้ได้’
เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาก็วิ่งไปที่ๆเด็กพวกนั้นกำลังทะเลาะวิวาทกันอยู่ ครั้นเมื่อไปถึงเขาก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นยืนเหยียบหัวของหัวหน้ากลุ่มเด็กพวกนั้นอย่างเย้ยหยัน เธอพูดว่า
“สวะหน้าตัวเมียอย่างพวกแกน่ะ…ไม่คู่ควรอยู่บนโลกนี้เลยรู้มั้ย?”
กึด!!!
“โอ๊ยๆๆๆ!!!!ฉันจะฟ้องแม่!!!”
“ถ้ามีปากหรือความจำให้ฟ้องล่ะก็นะ…”
“หมายความว่าไง!?!”
“ฉันสามารถตัดปากแกแล้วเย็บเข้ากับเพดานบ้านเป็นไฟประดับผนังรุ่นฮูแมนทันเดอร์ หรือไม่ก็ ลบความทรงจำแกทั้งหมดไปเลย ไม่ต้องจำอะไรทั้งนั้น กลายเป็นเด็กปัญญาอ่อนในสถานสงเคราะห์ไงล่ะ!!”
“แว้ก!!!!ม่ายยยย!!!!!”
พลั่ค!!!
“คร่อก!!!”
“อ๊ะ โทษที…ท่าทางจะใช้แรงเยอะไปหน่อย แล้วนายก็ออกมาได้แล้วมั้ง”
“…”
ฮิรุม่าเดินออกมาจากมุมรั้วอย่างเงียบๆ เขาแปลกใจนิดหน่อยที่เด็กสาวผมทองรู้ตัวแล้ว แต่เขาก็ไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เขาคิด เด็กชายหยิบกล้องออกมาเตรียมไว้พลางลากเด็กพวกนั้นเรียงเป็นแถวเดียวกัน เขาหันไปพูดกับเด็กผู้หญิงคนนั้นว่า
“ต้นไม้นั่นมีความสำคัญอะไร?”
“…ต้นไม้นี่น่ะ พ่อเคยเป็นคนปลูกด้วยตัวเอง พ่อน่ะมักจะให้ฉันขี่คอแล้วพามาที่ต้นไม้นี่บ่อยๆแล้วก็บอกว่า ‘ต้นไม้นี้จะมีอายุยืนยาวถึง100ปี ฉันก็เลยไม่อยากให้มันตายก่อนน่ะ”
“ครอบครัว…มันสำคัญตรงไหน เดี๋ยวก็บังคับ เดี๋ยวก็ดุด่าบ้างล่ะ ฉันล่ะเซ็งจะตาย”
“ชีวิตนายกับฉันน่ะไม่เหมือนกันนี่…ช่วยมั้ย?”
“เออ…ก็ดี เหนื่อยแล้วเหมือนกัน”
เด็กสาวผมทองช่วยลากเด็กกลุ่มนั้นเรียงกันแล้วจัดวางท่าทางตามที่ฮิรุม่าบอกอย่างดี แค่5นาทีก็เสร็จเรียบร้อย เด็กชายผมสีน้ำตาลปิดกล้องแล้วจึงหันไปมองเด็กสาวที่นั่งฟังเพลงอยู่บนต้นไม้เล็กน้อย เขาเก็บกล้องเข้ากระเป๋าก่อนจะเรียกเด็กอีกคน
“นี่เธอ!มาช่วยกันลากพวกนี้ออกไปหน่อยสิ”
“อื้ม…”
เธอรับคำพลางลงจากต้นไม้อย่างรวดเร็ว เด็กสาวเดินมาขณะเดียวกันก็ใช้เชือกมัดแขนทุกๆคนเอาไว้ แลวจึงยื่นให้ฮิรุม่าครึ่งนึง
“ลากทีละคนน่ะลำบาก…สู้ว่าทำงี้ง่ายกว่าโขเลยนะ”
“…ฮึบ…!”
พวกเขาเริ่มลากเด็กกลุ่มนั้นออกจากบ้านไปทันที ครั้นเมื่อจัดการ(ศพ)เสร็จเรียบร้อย ฮิรุม่าก็ถามเธอว่า
“เจอไอ้พวกเดนตายตูดหมึกนี่บ่อยรึไง…”
“ไม่หรอก…ถึงเจอก็ประมาณ2ปีครั้งอ่ะนะ”
“เข็ดแบบงอมพระรามล่ะสิ…”
“…แล้วนายจะมาช่วยฉันงั้นหรอ?”
“จะบ้าเรอะ…ฉันแค่เพิ่งเดินผ่านเลยอยากจะรู้จักไอ้พวกนี้ให้ถึงแก่นเท่านั้นแหล่ะ”
ฉึบ…
กึก…
“พวกนี้ฉันจำได้ว่าจับมันไปอยู่สถานสงเคราะห์แล้วนี่นา…”
“คิดว่าหลุดออกมาหรือฟื้นความทรงจำล่ะ…”
“หลุดออกมา…ความทรงจำน่ะฟื้นไม่ได้หรอกจนกว่าฉันจะถอนคำสาป”
“…ฉันเห็นตอนที่สู้กันเมื่อกี้ เธอเปลี่ยนดวงตาเป็นสีแดงเพื่อลบความทรงจำหรอ?”
“เปล่า…มันเป็นวิธีอ่านใจ จะได้หลบศัตรูได้”
“แจ๋วนี่หว่า…”
“อยากมีมั้ยล่ะ…เดี๋ยวจะได้กำหนดอายุของนายที่จะมี”
เธอพูดเบาๆ ฮิรุม่าที่ได้ยินคำพูดนั้นก็งุนงงเล็กน้อย แต่เขาก็พยักหน้าน้อยๆให้เธอเห็น เด็กสาวยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้วจึงเดินมาหาเขาก่อนที่จะใช้นิ้วชี้แตะที่หน้าผาก พลางเอ่ยว่า
“ดวงตาแบบเดียวกับฉันนายจะได้มี…อีก11ปี วันนี้ และ เวลานี้…ตราบใดที่ข้ายังไม่สิ้นดวงตานี้จะเป็นของเจ้าตลอดไป”
ครั้นเมื่อสิ้นคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้ห่างออกไปจากเขาไปทุกขณะ พื้นหลังมีเพียงแค่ความมืดเท่านั้น ครู่ต่อมาเขารู้สึกหายใจไม่ออก ปอดด้านซ้ายของเขาเจ็บจนทนไม่ไหว ตอนนั้นเองเขารีบสะดุ้งตื่นจากความฝันทันที
“ห๊ะ!!”
เป้ง!!!!
“แอ๊ฟ!!!!”
“อ้าว…ตื่นแล้วก็ไม่บอก”
“ไนท์!?!นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!?!”
“ก็เห็นพี่เป็นคนตื่นยากแบบโจ๊คเกอร์…ก็เลยลองปลุกแบบที่เจ้านั่นโดนประจำไง”
“โดยที่เอาทิชชู่มายัดจมูกและก็ปากให้หายใจไม่ออกเนี่ยนะ อีกทั้งเธอยังยืนเหยี่ยบปอดซ้ายแล้วพอตื่นขึ้นมาก็ใช้กระทะร้อนตีที่หน้าเนี่ยนะ!!!!!”
“ก็นะ…เห็นพี่ก้อนบอกว่าปลุกแล้วไม่ตื่นน่ะ”
“งั้นหรอ…?”
“ชะอุ่ย!!”
‘แหม…ก็แค่อยากเห็นเจ้านั่นโดนไนท์ตีเท่านั้นเอง’
ชายผมทองที่หันมามองอากอนนั้นได้ยินความคิดของอากอน เขาตีสีหน้าเซ็งเสียเต็มประดาแต่เขาก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไมเขาไม่ได้ยินเสียงความคิดของไนท์ และยิ่งไปกว่านั้น ทำไมเขาถึงจำเรื่องสมัยที่เขาเดินไปที่หมู่บ้านนั้นไม่ได้เลยซักนิด
“replay replay replay…”
“ต้องจ้องตา หรือตั้งสมาธิถึงจะอ่านใจเธอได้นะ…”
“คนที่มีดวงตาที่เกิดจากพรพิเศษด้วยกันน่ะ อ่านใจกันไม่ได้หรอก”
“…เธอค้นเจอแล้วหรอ?”
“เมื่อก่อนน่ะพี่เคยเดินผ่านบ้านหนูกับพี่นี่…นั่นน่ะเกิดจากพรที่พี่เขาให้ หนูก็เหมือนพี่ฮิรุแค่ส่วนนี้แหล่ะ”
“…พี่สาวของเธอ รึว่า ผู้หญิงที่ชอบนั่งเล่นอยู่บนต้นไม้ที่คฤหาสนั่น!?!”
ฮิรุม่าพูดอย่างตกตะลึง ไนท์ไม่พูดอะไรต่อ เธอรีบบอกให้พวกฮิรุม่าไปที่ฝึกอย่างรวดเร็วปล่อยให้ข้อสงสัยยังคาใจฮิรุม่าต่อไป
‘มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ…กับที่นั่น…’ จบตอนที่14/โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น