ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Massage From[Her].
[โคลมครับ…ตื่นได้แล้วล่ะครับ^^] น้ำเสียงนุ่มทุ้มแผ่วเบาน่าสดับฟังเอ่ยเรียกร่างเล็กๆของหญิงสาวซึ่งกำลังยันกายขึ้นจากโซฟาช้าๆ
“ท่าน…มุคุโร่”โคลมขยี้ตาซ้ายของตนเองเล็กน้อย “มีอะไรหรือคะ…นี่เพิ่งจะตี3 ไก่ยังไม่ขันเลยนะคะ”
[คึหึหึ…ขี้เซาจังนะครับ]ฝ่ายผู้ที่ติดต่อมาทางจิตหัวเราะเย็นๆเป็นทองไม่รู้ร้อน[วันนี้…ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆน่ะครับ]
คำว่าแปลกๆนั่นทำให้สาวน้อยดวงตากลมโตสีม่วงนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ…จู่ๆมุคุโร่ก็ปรากฏตัวขึ้นมาจากสายหมอกที่ควบแน่นจนเปลี่ยนเป็นร่างกาย ดวงเนตรสองสี…เรือนผมละม้ายคล้ายสัปปะรดสีไพลิน เสื้อนอกโกคุโยสีเขียวหม่นๆด้านในเป็นเสื้อลายทหารโทนมืด
“เคน จิคุสะ…!”เสียงที่เหี้ยมขึ้นมาเล็กน้อยทำเอาร่างทั้งสองที่หลับอยู่บนพื้นกระเด้งตัวขึ้นมาทันที “ฟังให้ดีนะครับ…ผมรู้สึกได้ว่าจะมีคนมาที่ญี่ปุ่นพรุ่งนี้เช้า”
“แล้วยังไงล่ะครับท่านมุคุโร่…ก็น่าจะแค่…”เคนที่กำลังพูดแทรกเจ้านายอยู่นั้นถูกงูจากพิภพอสูรมัดปาดเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ผมยังพูดไม่จบเลยนะครับเคน…”ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนที่จะเอนกายนั่งลงบนโซฟาช้าๆ“ผมได้พูดคุยกับวิญญาณที่เผลอหลุดออกจากร่างมา…เขาบ่นว่า[วองโกเล่รุ่นที่9ส่งให้คนมาคุมผู้พิทักษ์อีก1คน]น่ะครับ”
“ลักษณะของคนที่จะมาล่ะครับท่านมุคุโร่…”คราวนี้เจ้าแว่นกัปปะเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงเรียบๆต่างจากเคนลิบลับเลยทีเดียว
“ไม่ทราบครับ…ก่อนที่ผมจะได้ถาม วิญญาณนั่นก็กลับเข้าร่างไปแล้วล่ะครับ=_=”ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำเงินถอนหายใจพลางทำหน้าเจือนๆอย่างกับว่าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอย่างไรอย่างนั้น
“จะให้แจ้งพวกบอสไหมคะ??”หญิงสาวผมสีม่วงเข้มปล่อยยาวคลอเคลียใบหน้าถามอย่างกังวล
“อย่าไปแจ้งเลยครับ…เดี๋ยวถ้ามาจริงๆค่อยบอก”อีกอย่างก็คือ…ผมไม่อยากให้โคลมไปเจอฮิบาริอีกน่ะนะ เขาถอนหายใจยาวขณะที่ยืนขึ้นมองท้องฟ้าที่ไร้ดวงจันทร์ในตอนนี้อย่างครุ่นคิด
ชิ้ง!!!
“!!!!???”ดวงตาข้างขวาของเขาสัมผัสอะไรบางอย่างได้จนทำให้เขาถอยมาด้านหลัง
“ท่านมุคุโร่!!อย่าถอยมานะครับ!!ตรงนั้นน่ะ…”ยังไม่ทันที่จิคุสะจะพูดจบดี
เปรี๊ยะๆ โครมมมม!!!! ร่างของมุคุโร่ร่วงลงจากชั้นบนลงไปชั้นล่าง เนื่องจากแผ่นไม้หัก
O{}O’’’’’’’’’’<<<<<โคลม
O[____________________]O<<<<<เคน
=______________=^^^<<<<<จิคุสะ
โคลมรู้สึกตัวเป็นคนแรกหลังจากที่ช็อกกับภาพเมื่อกี้ไปครู่หนึ่ง เธอเดินไปตรงจุดที่ร่างสูงตกลงไปพลางสอดส่องสายตามองหามุคุโร่อย่างหวาดๆ
“ท…ท่านมุคุโร่ค้า=[]=~~~~!!”แม้จะตะโกนเรียกชื่อ สัปป้าน้อยที่ตกลงไปก็ยังคงเงียบอยู่(Me:เจ็บไหมล่ะนั่น=w=~~) “ท่านมุคุโร่ โอ้ โอ้~~~~”
“เฉยทำไมล่ะเฟ้ยยัยเบ๊อะ!!ลงไปตามท่านมุคุโร่เซ่!!=[]=!!!”แล้วทำไมนายไม่ลงไปตามเองล่ะ เคน-*- โคลมแอบด่ากลับเจ้าหมาหัวทองด้านหลังในใจระหว่างนั้นเจ้าคนที่เธอนินทาอยู่ก็พลักเธอตกลงไปที่เดียวกันกับมุคุโร่ทันที
“ว้ายยยยยO[]o!!!!!”ผลักฉันทำม้ายยยยยยย=[]=!!!! โคลมร้องเสียงดังลั่นออกไปยังนอกวงโคจรโลกจนถึงดาว…อะไรแล้วนะ(. .’’)
[มีการทำสคลิปหายด้วยหรอครับ(- -)]<<<มุคุโร่
[นี่…พ่อคุณ ฉันมารับหน้าที่บรรยายนะยะ มันก็ต้องมีลืมทำสคลิปหายไปตามลมบ้างสิ(- -*)]<<<ผัด
[งั้นเอาไมค์มานี่…]ว่าแล้วเจ้า…! เอ่อ มุคุโร่ก็เอาเฮดโฟนไปใช้-*-
***Mukuro Type***
เอาล่ะ…ผมตกลงมาจากข้างบนสินะ( ’ ’)จะว่าไปแล้วเนี่ย โรงเรียนโกคุโยมันก็โทรมซะขนาดนี้แล้ว…ผมว่าเราน่าจะเริ่มซ่อมแซมมันบ้างนะครับ…อูย เจ็บหลังจัง…
“ว้ายยยยยยO[]o!!!!!”นางฟ้าตกสวรรค์…ฟังแล้วเสียวนะครับ เอ๊ย!ไม่ใช่!!นั่นนางฟ้าน้อย…โคลมที่น่ารักของผมก็ตกลงมาเหมือนกัน=[]=!!!!!!!!!ผมรีบใช้สามง่ามช่วยดันพื้นเพื่อพุ่งตัวไปรับโคลมอย่างรวดเร็ว…ทว่า มันผิดจังหวะไปน่ะสิ=_=
พลั่ค!!!
“แอ้ก=[]=!!!!!”ท้ายทอยผมเต็มๆครับท่านผู้อ่าน… ไม่ต้องนึกอะไรแล้ว ผมรู้อย่างเดียวว่าท้ายทอยผมมันโดนโคลมทับไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนจีน(= =’’) พอผมเริ่มขยับตัวที่ส่วนลำตัวนิดหน่อยก็…เป็นแบบนี้… “โอย~~!!ปวดตับ=[]=’’
“ง่า…=,,=ขออภัยค่ะ ท่านมุคุโร่”โคลมที่น่ารักของผมรีบลุกขึ้นพลางพยายามดึงช่วยให้ตัวผมลุกขึ้นนั่ง ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ…มีรางวัลให้ซักหน่อยคงไม่ว่ากันนะครับ คึหึหึ…
“จุ๊บ…”
“ท…ท่านมุคุโร่O///////O”คึหึหึ~~ดีใจใช่ไหมล่ะครับโคลม…นั่นน่ะจูบแรกของผมเชียวนา^^
“คำขอบคุณที่โคลมช่วยผมไงครับ…ชอบไหม^^??”รอยยิ้มคืออาวุธที่ร้ายกาจที่สุด…ผมเริ่มติดนิสัยของยามาโมโตะ ทาเคชิ มาซะแล้วสิครับ…เอ หรือว่าผมเป็นอยู่ของผมแล้วนะ=_=~~??
“ค…คือ…เอ่อ…ก็ ชอบ…ค่ะ>/////<”หน้าแดงอย่างกับแอปเปิ้ลเลย อย่าน่ารักไปกว่านี้ได้ไหมครับ มันทำให้ผมใจละลายยยย>()<~~~~~ “ป…ไปที่สนามบินดีหรือเปล่าคะ…ห…เห็นว่าจะมีเที่ยวบินมาจากอิตาลีน่ะค่ะ”
“คนที่จะมาเป็นพวกคนดูแลนอกแก๊งค์รึเปล่าเราก็ยังไม่รู้นะครับ…”ตามหลักเหตุผล พวกผู้ดูแลจะมาตามเครื่องบินปกติ แต่ถ้าเป็นคนที่อยู่ในสังกัดของวองโกเล่โดยตรงจะมาเครื่องบินส่วนตัวของรุ่นที่9 ถ้าแบบนั้นเราก็ต้องหารายชื่อของพวกผู้ดูแลและพวกที่มาจากสังกัดวองโกเล่รุ่นที่9
ชิ้ง…!!!
“อุ้ก!?!”เอาอีกแล้ว…ความรู้สึกปวดแปล๊บๆที่ตาขวาแบบนี้มันอะไรกันนะ…ผมพยายามยันตัวลุกขึ้น เพียงแต่คราวนี้โคลมมาคอยพยุงตัวผมด้วย ขอบคุณนะครับ น่ารักจริงๆเลย^^ ถึงจะน่าดีใจแต่ประเด็นที่กำลังต้องคิดตอนนี้ก็คือความรู้สึกที่เหมือนกับโดนยิงตาขวาเมื่อกี้
***อีกด้านหนึ่ง***
“ต้องสอน ต้องกวดขัน ต้องเร่งสอนให้เก่ง บลาๆๆๆ…รำคาญชิบ”เสียงสบถเล็กๆของเด็กสาวเสื้อคลุมดำ ปกเสื้อที่ตั้งสูงด้านหลังเป็นดั่งจันทร์เสี้ยวในช่วงข้างขึ้น หมวกอังกฤษทรงสูงผูกด้วยโบว์สีม่วงยาวจนเลยมาคลอเคลียที่ใบหน้าซีกซ้าย “พวกพี่วินดีเช่ก็แล้ว…ทำไมต้องจริงจังกับตาลุงโนโน่ทำไมก็ไม่รู้ โว้ยยย!!เสียอารมณ์”
“อารมณ์เสียไปก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมาหรอก…”คราวนี้เป็นเสียงชายวัยกลางคนที่เดินขนาบมาด้วย ซาวาดะ อิเอมิตสึนั่นเอง…พวกเขากำลังเดินออกจากสนามบินเพื่อขึ้นรถกลับไปยังบ้าน เข็มนาฬิกาใต้เรือนกระจกใสกำลังเคลื่อนตัวผ่านไปเป็นวินาที เวลาในตอนนี้คือตี3กับอีก54นาที…มันเริ่มเข้าใกล้เวลาพระอาทิตย์ขึ้นทุกทีแล้วสิ…
“พวกที่ต้องดูแลก็…สายหมอก2คน…สายเมฆา1คนและ…วรุณ1คน= =”น้ำเสียงของเด็กน้อยเริ่มแสดงออกถึงความเหนื่อยหน่ายใจ “แล้ว…จะให้เอายังไงกับเจ้าสายหมอกนี่ล่ะ…”
“เธอก็ขอให้พี่ๆวินดีเช่ที่เคยเลี้ยงดูเธอพามุคุโร่ออกมาหน่อยสิ…น่า!ถือว่าช่วยๆกัน”อิเอมิตสึขอร้องเด็กน้อยเป็นเวลาเดียวกันกับที่รถได้หักเลี้ยวอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ
เอี๊ยด!!!!!!!!! เสียงล้อยางสีดำของรถออดี้คันงามสีเพลิงเสียดสีกับพื้นปูนอย่างไม่ปราณีว่ารถคันสวยนี้จะเกิดรอยถลอกแค่ไหน
“เห…ซีลอน…นายเจออะไรเข้าน่ะ หืม??”เธอช้อนดวงตาละจากภาพเด็กทั้ง4คนเป็นกระจกหน้ารถของออดี้ ชายหนุ่มหัวสีเขียวเข้มซอยจนยุ่งเหลือบดวงเนตรสีเหลืองอ่อนไปดูด้านขวามือของรถคันโปรดอย่างครุ่นคิด “ซีลอน…ฉันถามนายดีๆแล้วนา…”
“พวกยากูซ่าในถิ่นน่ะครับ…จะให้จัดการไหมครับ??”ซีลอนหันมาถามเด็กน้อยและอิเอมิตสึที่นั่งเบาะหลังอย่างจริงจัง
“รอแป๊บนึง…5นาทีฉันจะ…”ในขณะที่ชายวัยกลางคนกำลังจะพูดคำสุดท้าย เด็กน้อยก็ก้าวลงจากรถพร้อมกับปิดประตูเรียบร้อยไปเสียแล้ว เมื่ออิเอมิตสึกำลังกุลีกุจอจะลงตามมา เสียงใสๆก็กล่าวขึ้นเล็กน้อย
“5นาที…งั้นหรอ อิเอมิตสึ?”ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยหลังจากนั้นก็มีของเหลวบางอย่างพุ่งออกมาจากร่างของกลุ่มผู้ชายนับสิบที่ยืนอยู่ด้านอย่างรุนแรง สีที่ย้อมท้องนภาในยามที่ตะวันร่วงหล่นลับฟ้า
….สีแดงของโลหิต….
“ฉันนึกว่านายจะพูดว่าเสี้ยววินาทีจะเสร็จเสียอีกนะ…ฮึๆๆ”
*******************
“!!!!!!??????”
ร่างสูงกระตุกเกร็งอย่างแรง ลมหายใจหอบถี่อย่างหวาดผวากับภาพนิมิตยามที่เข้าสู่นิทราเมื่อครู่ แขนขาชาไปหมด…มุคุโร่แทบจะไม่มีแรงกรีดร้องกับภาพน่าสะอิดสะเอียนพวกนั้นอีก เด็กนั่นมันใครกัน…!! ยังไม่ทันจะได้นึกอะไรต่อ
“อ…แหวะ!!!อ้วก!!!!!...ฮั่ค!อุ…แหวะ!!!”เขาอาเจียนออกมาเยอะมากจนน่าตกใจ ชายเรือนผมสีไพลินรีบใช้มือหยาบของตนข้างขวาจับพนักโซฟาพลางใช้มือซ้ายปิดปากของตัวเองเอาไว้ เขายังคงเป็นอย่างนั้นต่อไปจนกระทั่งโคลมเดินเข้ามาเห็นเข้า
“ท…!ท่านมุคุโร่คะ!!!”
“แฮ่กๆ…!อึก..โคลมหรอครับ…?”เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “ผมไม่เป็นอะไรครับ…แค่หน้ามืดเอง”
“ท่านมุคุโร่คะ…!แบบนี้มันผิดปกติแล้วนะคะ!!”โคลมยื่นมือบางๆของตนเองสัมผัสกับหน้าผากของร่างที่นั่งหอบถี่ๆบนโซฟา ร่างกายที่เย็นเป็นศพของมุคุโร่แทบจะทำให้สาวน้อยเรือนผมสีม่วงสติแตก เธอคิดอะไรไม่ออกแล้ว…ตอนนี้เธอห่วงแค่ว่าไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นอะไรไปมากกว่านี้ มือสั่นระเทาหยิบมือถือโทรหาบอสแห่งวองโกเล่อย่างเร่งด่วน
[ฮัลโหล…?]ปลายสายรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงียพอสมควร[ใครคร้าบ…??]
“บอสคะ!!!ท่านมุคุโร่แย่แล้ว!!ช่วยหน่อยเถอะค่ะ!!”
[โคลมเองหรอ…?!มุคุโร่เป็นอะไรไปหรอ!?!]บอสแห่งวองโกเล่นาม ซาวาดะ สึนะโยชิรีบไถ่ถามอาการของมุคุโร่อย่างตื่นตระหนก
“ท่านมุคุโร่ตื่นขึ้นมาก็มีอาการตัวสั่นๆ…ท่านบอกว่าชาตามร่างกาย ใบหน้าของท่านก็ซีดแถมตัวยังเย็นอีกด้วยค่ะ!!ช่วยหน่อยเถอะนะคะบอส!!!”
ตุ้บ…!
“อ๊ะ…!?ท่านมุคุโร่!!!!!!!!!!”ตอนนี้ร่างของชายหนุ่มสายหมอกของวองโกเล่รุ่นที่10ทรุดกายลงกระแทกกับพื้นไม้อย่างแรง โชคดีที่เป็นตรงที่พื้นไม้แข็งแรงกว่าจุดอื่นๆจึงไม่ตกลงไป ทว่า…โคลมกลับลุกลี้ลุกลนมากกว่าเดิมที่เห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มจะหายใจขาดช่วง “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะคะ!!ฉันจะช่วยท่านมุคุโร่ให้ได้ค่ะ!!”
……ไม่เคยมีใครห่วงผมขนาดนี้เลย……
…ผมดีใจจังเลยครับ ที่โคลมเป็นห่วงผม…
****บ้านซาวาดะ****
“คุณจามาล!!!!ช่วยมุคุโร่หน่อยเถอ(ฟะ)ครับ!!!”
“บอกแล้วไง(โว้ย)!!!ฉันไม่รักษาตัวผู้(โว้ย)!!!!!”
เสียงของเด็กหนุ่มวัยรุ่นกำลังโวยวายกับชายวัย(เลย)กลางคนผู้เป็นหมอประจำแก๊งค์ให้รักษาผู้พิทักษ์ซึ่งกำลังหายใจติดๆขัดๆอยู่ที่เตียงผู้ป่วย จามาลได้แต่เกาหัวแกรกๆด้วยความรำคาญกับเสียงถกเถียงของบอสแห่งวองโกเล่
“เอาน่า…รักษาให้มุคุโร่หน่อยเถอะจามาล ยังไงๆเจ้านั่นก็เป็นผู้พิทักษ์ของเรานะ”คราวนี้เจ้าเด็กเปี๊ยกใส่สูทดำ ครูสอนพิเศษของสึนะ นามว่ารีบอร์นออกมาคุยกับจามาลแทน… แน่นอนว่าเจ้าหมอชีกอนั่นก็ยอมใช้ยุงปากสามง่ามรักษาให้มุคุโร่แต่โดยดี
“แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ…ทำไมอยู่ๆมุคุโร่ถึงเกิดอาการทรุดแบบนี้ขึ้นมาได้ล่ะ”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหันกลับมาถามคำถามกับโคลมต่อทันที “ว่ายังไงล่ะ โคลม?”
“ไม่ทราบค่ะ…แต่ก่อนหน้านี้ท่านมุคุโร่บอกว่ามีสังหรณ์แปลกๆน่ะค่ะ”เธอตอบเบาๆ
“เขาว่ายังไงบ้างหรอ??”สึนะยังคงเซ้าซี้จะถามต่อเพื่อที่จะได้ช่วยเหลือทั้งคู่ได้อย่างทันท่วงที
“ท่านมุคุโร่บอกว่า…จะมีคนที่รุ่นที่9ส่งมาค่ะ..”โคลมหันใบหน้าสีอมชมพูของตนตอบบอสอย่างกลัวๆ ดวงตาสีม่วงกลมโตส่งสายตาเศร้าๆช้อนมองสึนะเล็กน้อย “แต่ไม่ทราบว่าเป็นใคร…”
“ส่งมาโดยไม่บอกฉันเลยงั้นหรอ…แบบนี้ท่าทางจะแย่”รีบอร์นพูดนิ่งๆ “ยังไงก็ตาม…เราต้องดูอาการของมุคุโร่ต่อไปก่อน…เรื่องคนที่จะมาก็ต้องลองสืบดูล่ะ”
***************
‘ที่นี่…?’ดวงเนตรสองสีเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ นิมิตสีทมิฬไร้ซึ่งแสงอรุณไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม
[ยินดีต้อนรับสู่ห้วงการเวลาอันไร้จุดสิ้นสุด…รวมถึงแสงสว่าง]
“คุณ…!?!”มุคุโร่เบิกตาโพลงยามที่ตาของเขาไปสะดุดอยู่กับร่างของเด็กคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาเขาช้าๆ ร่างสูงพยายามดิ้นรนจะออกจากที่นี่ให้ได้ เพียงแต่ตอนนี้มันกลับมีโซ่บางอย่างรัดแขนของเขาเอาไว้ เท้าถูกโซ่ที่ห้อยพะรุงพังรวบเอาไว้ด้านล่าง
[น่าเสียดายนะ…ทางออกน่ะไม่มีหรอก…]ใบหน้าส่วนล่างของเธอกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับฝ่ายที่ถูกจับไว้อย่างเจ้าเล่ห์ [จำข้อความนี้ได้ขึ้นใจเมื่อไหร่…นายก็จะได้ออกไป]
“ข้อความอะไรของคุณไม่ทราบ…”ผู้พิทักษ์สายหมอกช้อนตามองค้อนๆใส่เจ้าของร่างเล็กๆที่ใส่เสื้อคลุมดำและหมวกทรงสูงที่ปิดบังคนๆนั้นอย่างเคืองๆ
[เตรียมตัวให้พร้อม…จะมีครูฝึกคนใหม่มา จาก วองโกเล่รุ่นที่9]
“จาก…วองโกเล่รุ่นที่9…??”
[เอาล่ะ…ไปได้แล้ว…]
สิ้นเสียงของเด็กน้อย… จู่ๆมุคุโร่ก็จมลงไปในน้ำที่ลึกและหนาวเย็นราวกับอยู่ในคุกของวินดีเช่อย่างไรอย่างนั้น ตะเกียกตะกายที่จะขึ้นไปเหนือน้ำทว่า…สติของเขาก็เลือนรางเต็มทน
…โคลม…
************
“ท่านมุคุโร่คะ…”
……เสียงนี้……
“ท่านมุคุโร่ฟื้นแล้วจริงๆด้วย…!!”เสียงใสๆร้องขึ้นด้วยความดีอกดีใจเหลือจะกล่าว โคลมรีบปลุกสึนะที่นั่งหลับที่เก้าอี้ให้ตื่นเพื่อมาดูอาการของผู้ที่เป็นที่รักของตนเองทันที
“เป็นยังไงบ้าง…มุคุโร่??”
“เหนื่อยๆน่ะครับ…เล่นเอาของเก่าออกตั้งแต่เช้า คึหึหึ”ร่างที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มเยาะตนเองเบาๆในลำคอ “มีคนฝากข้อความมาครับ…คนของรุ่นที่9ที่กำลังจะมา”
*********************************************************************
Me:โอ้วว ตอนแรกเลยกำหนดการลงมาโขเลยยยย=[]=!!!!!
Mukuro:ผมนึกว่าคุณขี้เกียจเสียอีกนะครับ ไรท์เตอร์(^ ^*)
Me:อืม…หมั่นไส้นายฟ่ะ สมน้ำหน้าเลยตอนที่นายเอาของเก่าออมา(*^ ^)
Mukuro:ไหนพูดอีกทีซิครับ เผื่อคราวนี้อาจจะมีแผลเจ็บๆที่ปลายคาง(^ ^**)
Me:ชิชิ…กำหนดการคราวต่อไปน่าจะไม่คลาดเคลื่อนนะ(_ _)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น