[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #3 : The answer for the question.

                “อืม…”

                “สึนะ…นี่แกยังไม่เลิกคิดมากอีกหรือไงฟะ”

                เด็กน้อยชุดสูทบ่นใส่ผู้ที่มีอายุมากกว่าด้วยความรำคาญ…ในมือของเขาตอนนี้มีหนังสือรายชื่อของคนใกล้ตัวรุ่นที่9อยู่ในมือเป็นตั้งๆจนผสมปนเปกันไปกับหนังสือเรียนของบอสแห่งวองโกเล่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สำหรับสึนะแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่คิดไม่ตกทีเดียว ที่อยู่ๆจะมีครูสายนักฆ่ากำลังมาเป็นครูสอนให้พวกผู้พิทักษ์ทั้ง6ของเขา แน่นอน…จากที่ฟังปากคำของมุคุโร่ที่นอนอยู่ที่ห้อง

                [นักฆ่าคนนี้…คือนักฆ่าที่เลือดเย็นที่สุดเท่าที่เคยเจอสำหรับฉัน]

                [ครับ… ผมเห็นแล้วยังขยาดเลย กลิ่นอายรอบตัวก็มีแต่เลือด…]

                ราวๆ30นาทีก่อนหน้านี้…เป็นช่วงที่มุคุโร่ยังมีแรงลุกขึ้นมาตอบคำถามรีบอร์นและพวกผู้พิทักษ์ที่เหลือที่เดินทางมาที่บ้านได้อยู่

                [บังอาจมากนะแก!!ทำให้รุ่นที่10ลำบากแบบนี้น่ะ!!]โกคุเดระบ่นพลางควักไดนาไมต์ออกมา

                [อย่าน่า โกคุเดระคุง…!]สึนะเองก็พยายามห้ามปรามอยู่เหมือนกัน[แล้วทำไมร่างมายาของนายถึงเกิดอาการแบบนี้ขึ้นมาได้ล่ะ มุคุโร่]

                [ไม่ทราบครับ…เหมือนกับเด็กคนนั้นวางแผนเอาไว้ด้วยล่ะมั้งครับ]

                [ท่านมุคุโร่คะ…น้ำค่ะ]อยู่ๆโคลมก็ยกถาดน้ำขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน เธอใช้มือเรียวบางของตนเองยื่นแก้วน้ำอุ่นๆให้ร่างสูงอย่างเบามือ[ทุกคนคะ…รับน้ำสักหน่อยไหมคะ^^]

                ทุกๆคนที่อยู่ที่นั่นก็รับน้ำจากโคลมไปดื่มอย่างรวดเร็ว ชายเรือนผมสีไพลินจ้องมองการกระทำที่หญิงสาวทุกๆอย่าง ดวงเนตรคมทั้งสองข้างเขม่นอย่างหึงหวง…อย่าทำแบบนั้นครับโคลม ผมไม่ชอบ…!

                [อ้าว!สึนะ…อยู่กับเพื่อนๆหรอลูก?]เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นในระหว่างที่พวกคนในนั้นกำลังหน้าดำคร่ำเครียดกันอยู่

                [พ่อ!?!!]เด็กหนุ่มร่างเตี้ยร้องออกมาอย่างแปลกใจ ทั้งๆที่พ่อของเขาน่าจะอยู่กับท่านวองโกเล่รุ่นที่9แท้ๆ แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่หน้าตาเฉยเลย!!![ทำไมพ่อมาอยู่ที่นี่!?!]

                [แป๊บนึงนะสึนะ…คนไหนที่เป็นผู้พิทักษ์สายหมอก,เมฆา แล้วก็ วรุณ?]

                สามคนที่ยืนอยู่ยกมือขึ้นกับอีกหนึ่งคนที่นอนอยู่บนเตียงยกมือขึ้นพอประมาณให้อิเอมิตสึได้เห็น ชายวัยกลางคนยิ้มกว้างพลางชูกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้น ตราประทับไฟดับเครื่องชนที่หัวกระดาษเป็นตัวบ่งบอกว่ามาจากรุ่นที่9โดยตรง

                [นั่นมัน…]

                [นับตั้งแต่วันนี้ไปผู้พิทักษ์สายหมอก,เมฆา และ วรุณ…อันได้แก่ โรคุโด มุคุโร่,โคลม โดคุโร่,ฮิบาริ เคียวยะ และ ยามาโมโตะทาเคชิ…จะมีครูฝึกคนใหม่ที่มีฝีมือแตกต่างจากพวกที่เคยสอน เพื่อเพิ่มทักษะในการต่อสู้ ในวันที่XXเดือนOO เวลา 18.00นาฬิกาตรง ให้ไปที่สวนสาธารณะชายเมืองนามิโมริทางเหนือ2กิโลเมตร…]

                […]ทั้ง4ได้แต่นิ่งงันตั้งใจฟังที่ฝ่ายผู้ดูแลอธิบายมาทั้งหมด สายเมฆา…ฮิบาริ เคียวยะหาวหวอดๆไปสองถึงสามที ส่วนยามาโมโตะก็ยิ้มแห้งๆตามปกติ ยกเว้นแต่มุคุโร่ที่เริ่มมีเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้าคม มือหยาบสั่นระเทาไม่เป็นส่ำแม้จะจิกผ้าปูเตียงเอาไว้แน่นขนาดไหน… มันก็น่าขยะแขยงสำหรับเขา…

                [ไปให้ตรงเวลาล่ะ~~ฉันไปนอนก่อนล่ะ]ร่างสูงโบกมือลาพลางเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้ผู้ที่นอนอยู่ในห้องเพียงคนเดียวกัดฟันข่มความกลัวเอาไว้ ผู้พิทักษ์ที่เหลือก็ออกไปทำงานทำการของตนเองต่อไป

***ณ เวลาปัจจุบัน***

                “เอ่อ…โคลม ฉันออกไปเอายามาให้มุคุโร่ก่อนนะ”เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลไหม้ขอตัวเดินไปเอายาแก้ปวดให้ผู้ป่วยโดยที่ไม่รบกวนฝ่ายหญิงให้มากมายนัก

                “ขอบคุณค่ะ บอส”เธอกล่าวขอบคุณร่างที่วิ่งโร่ออกไปเบาๆ เป็นเวลาเดียวกันกับที่มุคุโร่เขม่นมองตามวองโกเล่รุ่นที่10ไปอย่างไม่พอใจ เขาหันข้างหนีหน้าโคลมแล้วก็ใช้ผ้าห่มสะบัดขึ้นมาคลุมโปงด้วยอารมณ์ที่สับสนมากสำหรับหนุ่มสายหมอกคนนี้

                “ท่านมุคุโร่คะ…?เป็นอะไรไปคะ…?หรือว่า ยังคลื่นไส้อยู่”โคลมยื่นมือบางๆของตัวเองเพื่อจะดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของชายตรงหน้าออก ทว่า…

                เพี๊ยะ!! อีกฝ่ายกลับปัดมือของนางฟ้าน้อยอย่างไม่ใยดี “ผมไม่เป็นไร…ออกไปเถอะครับ โคลม”

                “ท…ท่านมุคุ…”ยังไม่ทันที่เสียงหวานของเด็กสาวจะได้เอ่ยคำสุดท้ายออกมาจากปากสีชมพูระเรื่อนั่น ร่างสูงก็กระชากผ้าห่มออกจากตัวเอง ดวงตาสองสีเขม่นใส่เธอด้วยความโกรธเกรี้ยว

                “ผมบอกให้ออกไปก็ออกไปสิครับ!!!!ยังจะอยู่อีกทำไมกัน!!!!???”เขาตะคอกใส่ร่างบางอย่างเหลืออด …ส่วนสิ่งที่เขาได้รับกลับมา

                เพี๊ยะ!!!!!

                “!!!???” ใบหน้าด้านซ้าย…ทำไมมันถึงชาไปเสียเฉยๆกัน

                “โหดร้ายที่สุด…!ท่านมุคุโร่…”

                ……โคลม…เธอร้องไห้งั้นหรอ……

                “ท่านมุคุโร่ใจร้ายกับโคลมมากที่สุด!!!!โคลมเกลียดท่านมุคุโร่แล้ว!!!!”

                ร่างบางแล่นฉิวออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับไปแลชายผู้ที่กำลังพยายามลุกขึ้นจากเตียงตามเธอไป ขณะเดียวกันสึนะที่เดินขึ้นมาก็ถูกหญิงสาวจากโกคุโยชนไหล่จนเกือบจะทำน้ำและยาแก้ปวดหก

                “อ้าว…!โคลม ทำไมรีบกลับจังล่ะ?”เขายิ้มแหยๆถามผู้ที่ยืนหันหลังให้ที่ชั้นล่างเบาๆ “ไม่อยู่ดูแลมุคุโร่ต่อหรือ?”

                “ไม่เป็นไรค่ะ…เดี๋ยวเคนกับจิคุสะก็มารับท่านมุคุโร่ไปเองแหล่ะค่ะ”ว่าแล้วเธอก็ย่างเท้าออกจากบ้านของสึนะไปอย่างเงียบๆ ระหว่างนั้น…ชั้นบนก็เกิดบางอย่างผิดปกติขึ้น

                ตึง!!!!!!

                “โคลม!!!!!!!!!”เสียงห้าวแผดดังกึกก้องไปทั่วบ้าน เป็นน้ำเสียงที่แสดงถึงความเร่งรีบและเหนื่อยอ่อนจากด้านบน ไม่ผิดแน่…!! สึนะรีบโยนถาดให้รีบอร์นที่เดินตามมาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร หากแต่ฝีเท้าของเขารีบสาวขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว

                “มุคุโร่!!??”

                “วองโกเล่!!โคลมยังอยู่ข้างล่างหรือเปล่าครับ!?!ยังอยู่…อุ้ก!!!?”ร่างสูงที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่กับพื้นพยายามจะลุกขึ้น ทว่าอาการปวดที่ท้องและดวงตายังไม่หายดีเท่าที่ควรทำให้ชายหนุ่มลงไปนอนขดอยู่ที่พื้นห้องนอน “โคลม…โคลม….!!!”

                “นายขึ้นไปนอนที่เดิมก่อนเถอะ…!เรื่องโคลม ฉันจะจัดการให้เอง”

                “…ผมชักจะเริ่มเป็นบ้าแล้วสิครับ วองโกเล่…”อยู่ๆร่างสูงที่บอสแห่งวองโกเล่พยุงอยู่ก็เอ่ยขึ้นราวกับสมเพชตนเองในสภาพเช่นนี้ “ผม…ตอนนี้ สับสนมากๆเลยล่ะครับ”

                “มุคุโร่…”

                ชายหนุ่มเรือนผมสีไพลินยอมกลับไปนั่งอยู่บนเตียงตามคำสั่งของวองโกเล่รุ่นที่10 ดวงเนตรคู่งามไร้แววตาและเหม่อลอยเหมือนกับไร้จิตวิญญาณ…บรรยากาศในตอนนี้เริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นความอึดอัดที่ยากจะทำความเข้าใจสำหรับทั้งสองฝ่าย

                “วองโกเล่…ความรักมันคืออะไรงั้นหรือครับ…?”จู่ๆมุคุโร่ก็เอ่ยถามทำลายความน่าอึดอัดภายในห้องด้วยคำถามที่หาคำตอบได้ค่อนข้างยาก

                “ความรัก…ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้ดีมากนักหรอกนะ”เขาตอบด้วยท่าทีที่ไม่มั่นใจเท่าไหร่ “แต่ความรักน่ะ…สำหรับฉันมันคือสิ่งที่อยากจะปกป้อง และ ดูแลให้ดีที่สุด”

                “…คุณเติบโตได้เพราะความรักนี่นะ… แต่ผมน่ะ…”

                ……ไม่ว่าใครๆก็ไม่เคยรักผมเลยสักนิดเดียว……

***เวลา 18.00 นาฬิกา***

                เหล่าผู้พิทักษ์ทั้ง6สายและบอสของวองโกเล่อีกหนึ่งคนได้มายังสถานที่นัดพบ ภายในสวนสาธารณะยามนี้เริ่มจะไม่มีเด็กมาเล่นหรือผู้คนเดินผ่านกันแล้ว เนื่องจาเป็นเวลาอาหารเย็นและใกล้ค่ำจึงพากันกลับบ้านเป็นที่เรียบร้อย…เว้นแต่กลุ่มของวองโกเล่รุ่นที่10ที่มายืนประจัญบานอยู่ที่นี่

                “ที่นี่น่ะ…จะใช่จริงๆหรอ?”โกคุเดระ ผู้พิทักษ์แห่งวายุถามขึ้นลอยๆ

                “ยังไงๆก็สู้กับครูบ้านั่นสุดหูรูดนะเฟ้ย!!!พวกนายสามคน!!!”เรียวเฮเองก็ส่งเสียงเชียร์ให้ชายหนุ่มสามคนที่เดินนำอย่างสุดหูรูด!=3=~~

                “มุคุโร่…แล้วโคลมล่ะ??”สึนะลองเอ่ยถามกับมุคุโร่ด้วยความกังวล “โคลมไปไหนน่ะ??”

                “ผมไม่อยากให้โคลมที่รักของผมมาด้วยหรอก…เดี๋ยวเธอจะเจ็บตัว”ผู้พิทักษ์สายหมอก มุคุโร่คนนี้ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันทว่าสีหน้ากลับยังไร้ความรู้สึกเช่นเดิม

                Love, แนเก วา. นอน, like this So Love, คีทาริน นอรัน girl True love, ทากาวา นอน like this

                “!!!??”

                ฮิบาริและมุคุโร่ซึ่งมีประสาทสัมผัสการรับเสียงที่ดีกว่าใครได้ยินเสียงเพลงMP3มาจากที่ใดสักแห่ง สายตาของทั้งคู่สอดส่องหาตัวผู้ที่แอบซ่อนอยู่อย่างเร่งรีบ ที่ไหน…!?เจ้าปีศาจนั่นซ่อนอยู่ที่ไหน!?

                “นี่…มองไปทางไหนของพวกนายกันน่ะ…?”เสียงนั้นยอมเอ่ยให้ทุกคนได้สดับฟัง ร่างเตี้ยๆของเด็กผู้หญิงเสื้อคลุมปกเสื้อด้านหลังเป็นจันทร์เสี้ยวอันเป็นเอกลักษณ์ สามคนแรกที่ถูกเรียกตัวตั้งท่าชักอาวุธประจำตัวของแต่ละคนออกมา

                “เรียกฉันมาทำไม…ยัยสัตว์กินพืช”ประธานนักเรียนขาโหดเริ่มหาเรื่องเด็กน้อย ทว่าอีกฝ่ายกลับหัวเราะเย็นๆกลับมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

                “ฮึๆ…ถ้าฉันเป็นสัตว์กินพืชล่ะก็ นายก็สัตว์เซลล์เดียวแล้วล่ะ…อะมีบาบอย…”แง่ง…!ฉันจะฆ่าแก! ครั้งแรกที่ฮิบาริโดนด่าได้แรงและเจ็บเสียขนาดนี้ ทอนฟาเริ่มพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายหมายจะฆ่าเด็กคนนั้นทิ้งเสีย เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป!?

***************************************************************************************

Me:อะ…มี…บ้า…บอย=[]=’’ Sheแรงจริงๆ…ด่าเจ็บชะมัด=[]=’’
Hibari:ลบสคลิปเดี๋ยวนี้ ยัยสัตว์กินพืช(-*-)
Me:คราวหน้านะ คราวหน้า= =''