7 วันเปลี่ยนรัก (7 Days witout you)

PROLOGUE: ความทรงจำแรกรัก

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาด้านในห้อง เสื้อผ้าของชายหญิงคู่หนึ่งกองอยู่ปลายเตียงด้วยฝีมือของคนที่สวมกอดกันทั้งคืนสองร่างนอนกอดแนบเนื้อ คนตัวเล็กพลิกลำตัวเข้าหาอ้อมอกอุ่น ดวงตากลมสำรวจมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกอุ่นปนวาบหวามในจิตใจ เผลอแตะริมฝีปากสวยที่เอ่ยเรียก ‘นิ้ง’ ซ้ำ ๆ ยามที่เขาอยู่เหนือร่างเธอ

คะนิ้งคือชื่อของเธอ เพื่อน ๆ เรียกเธอสั้น ๆ ว่า ‘นิ้ง’ เขาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ใครจะคิดว่าเพียงชั่วข้ามคืนเราสองคนกลับไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้อีกแล้ว

ร่างแบบบางผละอ้อมกอด ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ทว่าปลายเท้าเล็กยังไม่ทันได้แตะสัมผัสพื้นห้อง แขนแกร่งที่เคยกักขังเธอไว้ใต้ร่างก็เข้ามารวบตัวเธอเอาไว้ ดึงตัวเธอกอดแนบแผงอกกว้าง

“จะไปไหน ได้กันแล้วจะไม่รับผิดชอบเหรอ” เสียงทุ้มดังชิดใบหู ไม่เพียงเท่านั้นเขายังใช้ซี่ฟันงับปลายหูเล็กด้วย กดปลายจมูกคลอเคลียลำคอขาว คนตัวเล็กขนลุกชัน เมื่อคืนเขาก็งับเธอไปทั้งตัว “ฮึ ทำไมไม่ตอบ”

“ตอบอะไร” ท่าทางเหนียมอายของเธอทำให้เขาคันยุบยิบหัวใจขึ้นมา ปกติเธอไม่ใช่คนขี้อาย เธอพูดเรื่องสิบแปดบวกพูดคุยกับเพื่อนได้อย่างสบาย แต่ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่ได้เห็นอีกด้านหนึ่งของเธอ

“รู้ตัวรึเปล่าว่าเราได้กันแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู ฝ่ามือหนาวางทาบตรงหน้าท้องแบนราบ เรื่องเมื่อคืนเขากับเธอต่างเมากันทั้งคู่ แต่ทุกการกระทำเขาเชื่อว่าเราต่างทำด้วยสติ เขาจดจำได้ทุกท่าที่ทำกับเธอ เชื่อว่าเราสองคนทำมันด้วยความสมัครใจ ไม่ได้มีการบังคับฝืนใจกัน ตอนนี้เขาอยากจะตกลงสถานะกับเธอให้ชัดเจน

“พูดให้มันดี ๆ หน่อยได้ปะ” มือเล็กตีต้นแขนแกร่งหนึ่งที แก้มสองข้างขึ้นสีระเรื่อ เธอรู้ว่าระหว่างเราเกิดอะไรขึ้นแต่ขอเวลาตั้งตัวหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร

“ดีที่สุดแล้ว ตกลงจะตอบหรือตอกอีกรอบ” คนตัวเล็กหันขวับมองคนเจ้าเล่ห์ด้านหลังทันที แต่พอได้สบดวงตาสีนิล เธอก็ต้องรีบเบนหน้ากลับมาเพราะอายเกินกว่าจะมองหน้าเขาตรง ๆ ได้ ทั้งที่เมื่อคืนยังเล่นเกมจ้องตากันอยู่เลย

จ้องตาจนได้กันจริง ๆ

“ปล่อยฉันก่อน จะไปเข้าห้องน้ำ”

“ตอบก่อน”

“เออ รู้”

“รู้อะไร”

“รู้ว่าได้กันแล้ว ไม่คิดจะหนีด้วย จะให้รับผิดชอบ โอเคไหม ตอนนี้นายช่วยปล่อยฉันก่อน จะไปเข้าห้องน้ำจริง ๆ” เธอพูดรัวเร็วใส่อีกคน อ้อมแขนใหญ่จึงคลายออก เมื่อเธอเป็นอิสระก็รีบลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองยังเปลือยเปล่า

น่าอายชะมัด

คะนิ้งใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำของเขาอยู่นาน หลังทำใจให้สงบลงบ้างแล้ว เธอก็เปิดประตูออกมาในสภาพตัวเองใส่เพียงผ้าขนหนูผืนเดียว แถมยังเป็นของเขาอีกต่างหาก มันช่วยย้ำเตือนว่าเวลานี้เธอเป็นของเขาแล้ว ดวงตากลมสั่นไหวทอดมองร่างใหญ่นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียง เขาวางมันลงเมื่อเห็นคนที่รอเดินออกมาจากห้องน้ำ อันที่จริงอีกสองนาทีหากเธอไม่ออกมา เขาจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกันในห้องน้ำให้รู้แล้วรู้รอด การให้พื้นที่เธออยู่คนเดียว มันเสี่ยงที่จะทำให้เธอตัดสินใจให้เรื่องของเราเป็นเพียงวันไนต์สแตนด์ ซึ่งเขาไม่ต้องการแบบนั้น เขาอยากมีเธอนอนกอดกันทุกคืนนับตั้งแต่วันนี้ไป ฝ่ามือหนาตบลงที่นั่งว่างข้างตัวเรียกให้อีกฝ่ายมานั่งคุยกัน

คะนิ้งเดินไปหาเขาและนั่งลงอย่างว่าง่าย ตอนนี้เธอจ้องหน้าเขาได้แล้ว แต่ยังไม่สามารถจ้องตาเขานาน ๆ ได้

“เจ็บไหม” ดวงตาคมหลุบมองส่วนนั้นที่อยู่ใต้ผ้าขนหนู เมื่อคืนเขารู้ว่าเป็นครั้งแรกของเธอ พยายามห้ามใจไม่ทำรุนแรงแล้ว แต่อารมณ์มันนำพาให้เขาไปจนสุด ถึงแม้ช่วงเวลานั้นเธอจะสุขสมแต่คงรู้สึกเจ็บไม่น้อย

คนโดนถามส่ายหน้าน้อย ๆ เม้มปากไว้แน่นอายเกินกว่าจะตอบเหมือนไม่รู้สึกอะไร อันที่จริงมันก็รู้สึกเจ็บนั่นแหละแต่ไม่ถึงกับเจ็บจนเดินไม่ไหว เพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายตัวเปลี่ยนไปจากเดิมเหมือนไม่เป็นของตัวเอง อาจเพราะรอยแดงต่าง ๆ ที่ปรากฏทั่วร่างกายเธอจากฝีมือคนตรงหน้า ทว่าเรื่องรอยเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับอีกเรื่องหนึ่ง

“ไม่ต้องห่วง เมื่อคืนป้องกันทุกรอบ” เขาตอบทั้งที่เธอยังไม่ได้เอ่ยถามเลยด้วยซ้ำ สายตาคมปรายตามองเศษซากของความหฤหรรษ์ในถังขยะ

“อือ” เสียงหวานดังในลำคอ ใบหน้าสวยหันมองหาเสื้อผ้าตัวเองที่เคยเห็นกองอยู่ปลายเตียง แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว แน่นอนว่าคนตรงหน้าคงเป็นคนจัดการ “ขอเสื้อผ้าคืน”

“เดี๋ยวให้ใส่แต่ตอนนี้คุยกันก่อน” เขาไม่อยากทิ้งเวลานานจนเกินไป ไม่อยากให้เธอคิดฟุ้งซ่านด้วย เรื่องเมื่อคืนมันไม่ได้เกิดจากการเผลอไผล แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาอยากจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่างเรา

“คบกันนะ”

“แบบไหน” คบกันในความหมายของเขาอาจจะมีหลายแบบ เธออยากได้ความชัดเจนจะได้วางตัวถูก

“แฟน” หัวใจเธอพลันอุ่นวาบขึ้นมานิดหนึ่ง คราแรกเธอคิดว่าเขาอยากให้มันเป็นเรื่องคืนเดียวเสียอีก

“สัญญาจะดูแลอย่างดี ถ้าไม่ดีให้เตะก้านคอเลย” คำสัญญาติดกวนประสาทตามนิสัยคนพูดเอ่ยออกมา เขาดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอด กดริมฝีปากตรงแก้มใสที่กำลังเห่อร้อนเพราะความเขินอาย “เลิกเป็นเพื่อน แล้วมาเป็นแฟนกันเถอะ”

“อือ” มันไม่มีอะไรให้ต้องลังเลเลยสักนิด เธอชอบเขาจึงยอมเป็นของเขา มันจะมีเหตุผลอะไรที่เธอจะปฏิเสธ ถึงเธอจะอยากรักษาความสัมพันธ์กับเขาแบบเพื่อนเอาไว้ แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ยิ้มให้กับคนอื่น เธอก็ทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่เก็บมันเอาไว้ในใจมาตลอด แต่ตอนนี้เธอไม่อยากเก็บมันเอาไว้อีกแล้ว “ว่าแต่นายบุลลี่ฉันเหรอ ต้องยืดขาอีกกี่เซ็นถึงจะเตะก้านคอนายได้”

“เธอไม่ได้ทำหรอกเพราะฉันจะดูแลเธออย่างดี”

ความคิดมากมายถูกโยนทิ้งไปเมื่อริมฝีปากร้อนเข้ามาทาบทับอย่างไม่ทันตั้งรับ มือหนาดึงผ้าขนหนูของเธอออกจนทั้งตัวเธอเปลือยเปล่าอีกครั้ง เขาเคลื่อนริมฝีปากลงมากดจูบตรงตำแหน่งหัวใจเบา ๆ แต่กลับส่งผลต่อความรู้สึกอย่างรุนแรง สายตาคมเป็นประกายช้อนขึ้นมาสบตาอย่างออดอ้อน

“จองแล้วนะเว้ย ห้ามรักคนอื่น รักแค่ฉันคนเดียวก็พอ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด”

โดนอีกฝ่ายรุกหนักเสียจนเธอไม่อยากยอมแพ้ คะนิ้งจึงโน้มใบหน้าชิงจุ๊บปากคนตัวโตก่อนบ้าง “ถ้านายทำฉันเสียใจ ฉันอาจจะเตะก้านคอนายไม่ได้ แต่ฉันเลิกกับนายได้ จำไว้”

“ถ้าหากวันไหนฉันทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ เลิกกับฉันได้เลย”

TALK 

โทนของเรื่องนี้ยังเป็นรักวัยรุ่นค่ะ ครบรส  หวาน เศร้า ซาบซึ้งปนติดขมหน่อยๆ ส่วนภาษายังอ่านง่ายเหมือนเดิมถึงแม้ไรต์จะเปลี่ยนสไตล์การเล่าเรื่องผ่านบุรุษที่สามแทน 

  ฝากกดเข้าชั้นกันเยอะๆ เพราะเรื่องนี้จะพลาดไม่ได้สักตอน มาอ่านไปพร้อม ๆ กันนะคะ

กดหัวใจ+กดคอมเม้นต์ +เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า

ติดตามทวิต 

https://twitter.com/RINSP4

ทวิตติดแท็ก #7วันเปลี่ยนรัก

ติดตามเพจ Facebook: RINSP | Facebook

https://web.facebook.com/RINSPWRITER

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง

หรือนำไปเผยแพร่เพื่อหาประโยชน์โดยไม่ได้รับอนุญาต

ขอบคุณค่ะ