ลิขิตรักพรหมพ่าย (จบแล้ว)
คำอธิษฐานจากความแค้นแต่ชาติปางก่อนนำพาเธอมาสู่อดีตหลายร้อยปีของเชียงใหม่-อโยธยา สู่ปริศนาการฆาตกรรมเจ้าหญิงที่เธอต้องค้นหาความจริงพร้อมกับดักหัวใจที่เริ่มก่อตัวขึ้นทุกวันทุกเวลา ความจริงนั้นคือคำตอบ
ผู้เข้าชมรวม
6,256
ผู้เข้าชมเดือนนี้
18
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
…เจ้าสร้อยฟ้ายิ้มตื่นเต้นบังคับม้าอย่างคล่องแคล่วตามขึ้นไป ซุ้มพญาเสือโคร่งหลายต้นหรือดอกชมพูป่าบานสะพรั่ง เจ้าอุปราชช่วยอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยลงมาจากหลังม้าพาเดินชมความสวยงามสีชมพูบริเวณขุนช่างเคี่ยนในยุคของเธอ เจ้าสร้อยฟ้าสันนิษฐานว่าตอนนี้คงจะเป็นเดือนมกราคมหรือกุมภาพันธ์ที่จะเห็นพญาเสือโคร่งเบ่งบานขนาดนี้ เธอคิดถึงกล้องถ่ายรูปจึงนึกสนุกเอานิ้วทำเป็นเลขเจ็ดชนกันเป็นกรอบสี่เหลี่ยมและหลับตาข้างหนึ่งบันทึกภาพในความทรงจำ
“เจ้าพี่ ยืนตรงนี้เจ้า” เธอจัดแจงให้ชายร่างใหญ่ยืนใต้ต้นไม้ เจ้าชายไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร
“แชะ” เจ้าสร้อยฟ้าตะโกนถ่ายภาพในจินตนาการ ฉากหลังต้นพญาเสือโคร่งดอกชมพูสวยงาม
“เจ้าทำกระไรนั่น” เจ้ามั่นฟ้าเดินเข้ามาถาม
“ข้ากำลังบันทึกภาพ” ชายตรงหน้าไม่เข้าใจคำว่าบันทึกภาพ
“เอ่อ ที่บ้านข้ามีสิ่งที่เก็บความทรงจำไว้ในแผ่นกระดาษเจ้า”
“ใบลานฤๅ เหตุอันใดต้องเก็บลงในใบลาน” เจ้าสร้อยฟ้าพยักหน้าขอไปทีว่าประมาณนั้น
“เพราะเวลาจักทำให้คนเปลี่ยน แต่ในภาพจักคงอยู่ตลอดไป” เจ้ามั่นฟ้าอมยิ้มพอจะเข้าใจมากขึ้น
“แชะ” เจ้าอุปราชเลียนแบบท่าทางถ่ายรูปของเจ้าสร้อยฟ้า ใช้นิ้วถ่ายภาพใบหน้าเจ้าหญิงคนงาม
“เจ้าเรียกว่าบันทึกภาพฤๅ” เจ้าสร้อยฟ้าพยักหน้าอีกครั้ง เจ้ามั่นฟ้าก้มลงมองเข้ามาในตาของหญิงสาว
“พี่ใช้หัวใจบันทึกภาพจำทุกสิ่งที่เป็นเจ้าหมดแล้วหนา” หญิงสาวสบตายิ้มให้ ความจริงเจ้ามั่นฟ้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร…
ผลงานอื่นๆ ของ อักษรา ภักดิ์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ อักษรา ภักดิ์
ความคิดเห็น