รักร้าย คลั่งเด็ก

เขาคิดจะกินเด็ก...คิดจะเป็นนักล่า...สุดท้ายกลายเป็นเหยื่อ...ให้เด็กกินซะงั้น

“เฮียรักหนู...อยากอยู่กับหนู อยากให้หนูเป็นเมีย หนูจะยอมเป็นเมียของเฮียรึเปล่า?” มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขา ต้องมาอ้อนวอนขอความรักกับอีหนูที่อายุแค่ 18

“หนูเป็นบันนี่เกิร์ลให้แค่เฮียคนเดียวไม่ได้เหรอ?”

“เฮียพร้อมจะเป็นผัว...เอ้ย! พร้อมเป็นผู้ปกครองที่ดีของหนู แค่หนูอย่าท้อง เอ้ย! ไม่ใช่สิ แค่หนูไม่ดื้อก็พอ” เขาทั้งไหลลื่นและพูดจาหวาน มีหรือที่เธอจะรอดพ้นเงื้อมมือมาเฟียอย่างเขาไปได้

“แต่หนูไม่อยากอยู่ใกล้คนแก่” เธอเป็นคนแรกเลยล่ะที่ปฏิเสธเขา

“ฉันอายุแค่ 25 เองนะ!” ปรานต์เผลอตะโกนใส่แม่สาวบันนี่เกิร์ลเพราะลืมตัว

“แต่เราก็อายุห่างกันตั้ง 7 ปี หนูไม่นิยมบริโภควัตถุโบราณ หนูชอบกินเด็ก!” อ้าว! อีเด็กน้อยนี่!

“จะเด็กหรือคนแก่ก็ทำให้หนูร้องครางได้ทั้งนั้นแหละ แถมยังทำให้หนูท้องได้อีกต่างหาก!” เขาอดที่จะลืมตัวเผยธาตุแท้ของตัวเองออกมาไม่ได้

“ไอ้เศษสวะ!” เกิดมาพึ่งจะเคยโดนผู้หญิงด่า

เขาจ้องหน้าไอ้เด็กจอมอวดดี ก่อนจะกัดฟันแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ยัยเด็กน้อยบันนี่เกิร์ลที่เขาหิ้วมา ตอนแรกเขาก็คิดว่าเป็นเด็กน้อยใสๆ ไม่มีพิษมีภัย ที่ไหนได้...นี่มันเจ้าแห่งเด็กดื้อชัด ๆ

ครั้นจะจับกดเอาเนื้อแนบลงไปบนร่างกายเล็กๆ นั้น เขาก็กลัวว่าเธอจะเกลียด จนพาลไม่มองหน้า เพราะงั้นเฮียปรานต์คนนี้เลยต้องใจร่มๆ แล้วอดทนรอ...เพื่อให้เด็กดื้อคนนี้เริ่มอ่อนลงให้เขา (ถึงเด็กมันจะชอบยั่วแก้ผ้าเดินทั่วคอนโดก็เถอะ)

“ก็ได้...เฮียจะรอจนหนูพร้อม จะรอจนกว่ากอหญ้าจะยอมตกลงเป็นเมียของเฮีย ในเมื่อตอนนี้ในสายตาคนอื่น...กอหญ้าได้กลายเป็นเด็กของเฮียแล้ว คงไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้ายุ่งกับเด็กของมาเฟียคนนี้หรอก”

มันเป็นครั้งแรกเลยล่ะ...ครั้งแรกที่ปรานต์เลือกที่จะอดทนรอ ทั้งๆ ที่คนอย่างเขา สามารถทำได้ ถ้าต้องการจะทำ ด้วยอำนาจและเงินของเขา เขาสามารถซื้อได้ทุกอย่าง แต่เขาเลือกที่จะไม่ซื้อ แต่เลือกที่จะอดทนรอ เพื่อให้ได้ในสิ่งที่มีค่ามากกว่า