คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 18 สูญเสีย
นากายาม่าชกจิเน็นล้มลงแล้วกระชากคอเสื้ออย่างแรงจนจิเน็นต้องลู่ไปตามแรงกระชากนั่น “ฉันถามว่าเจ้าเรียวสุเกะอยู่ที่ไหน!” นากายาม่าตะคอกถามด้วยความโกรธเกรี้ยว
จิเน็นยิ้มมุมปาก “แกจะไม่มีวันได้เห็นเขา”
นากายาม่าชกจิเน็นอีกครั้งร่างของจิเน็นลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วกระชากขึ้นมาอีกก่อนจะล็อคคอไว้ นากายาม่ากวาดสายตาไปทั่วห้อง “เรียวสุเกะ ฉันรู้ว่าแกอยู่ที่นี่ จะยอมออกมาดีๆ หรือจะให้เจ้าตัวเล็กนี่ต้องตาย!” นากายาม่าล็อคจิเน็นไว้แน่นขึ้นจนจิเน็นร้องออกมา
“หยุดนะยูมะ! เลิกบ้าซะที!” เคโตะพยายามตะโกนห้าม เขาเองก็ถูกทหารจับตัวไว้เหมือนกัน
นากายาม่าเหวี่ยงจิเน็นลงไปแล้วยิงปืนใส่ขาของเขา จิเน็นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นากายาม่ายิ้มบางๆ แล้วมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง “ถ้าไม่ออกมาดีๆ ฉันเอาจริงแน่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน”
ยาโอโตเมะรีบเข้าไปห้ามเลือดที่พุ่งออกมาจากต้นขาของจิเน็น จิเน็นนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด
“คุณหนูครับ เจอยามาดะซังแล้ว” นายทหารคนหนึ่งลากตัวยามาดะเข้ามาในห้องแล้วผลักให้ลงไปนั่งบนพื้น ยามาดะมองนากายาม่าด้วยแววตาโกรธแค้น ลมหายใจถี่ไม่เป็นจังหวะด้วยอารมณ์โกรธ
นากายาม่ามองยามาดะที่ตอนนี้โทสะกำลังใกล้ถึงขีดสุด เขายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเล็งปืนไปที่จิเน็นที่ร้องครวญครางอยู่ “แกอยากให้ยูริมันตายนักใช่มั้ย ได้ แล้วฉันจะสงเคราะห์ให้” นากายาม่ากระชับปืนเตรียมจะลั่นไก
ยามาดะพุ่งตัวเข้าใส่นากายาม่า เขาเตะจนปืนกระเด็นหลุดจากมือแล้วชกนากายาม่าทีหนึ่งนากายาม่าล้มลง เขาจะเข้าไปซ้ำแต่นายทหารมากระชากตัวยามาดะออกไป ยามาดะคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด
นากายาม่าลุกขึ้นยืนเช็ดเลือดที่มุมปากออก เขาเดินเข้ามาแล้วตบยามาดะ หน้ายามาดะหันไปตามแรงตบ “นี่คือสิ่งตอบแทนที่แกทำกับฉัน” เขาเล็งปืนไปไปยังยามาดะแต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อจิเน็นตะเกียกตะกายมาเกาะขาเขาไว้
“ได้โปรดเถอะนะ อย่าทำอะไรยามะจัง ถ้าอยากจะฆ่าก็ฆ่าฉันแต่ปล่อยเขาไป” จิเน็นร้องไห้สะอึกสะอื้น “ได้โปรด”
ยามาดะสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของทหารแล้วรี่เข้ามาประคองจิเน็นไว้ “ไม่นะยูริ อย่าทำแบบนี้ ฉันเสียนายไปไม่ได้ ฉันอยู่โดยไม่มีนายไม่ได้” น้ำตายามาดะไหลออกมาเต็มสองแก้มเขาซบหน้าลงกับไหล่ของจิเน็น
นากายาม่าเล็งปืนไปที่คนทั้งสอง “ถ้าอย่างนั้นก็ตายทั้งคู่นั่นแหละ”
ทาคากิพุ่งตัวออกมาคว้าปืนของนากายาม่าไว้ พร้อมทั้งเตะต่อยพวกทหารที่จะเข้ามาช่วยนากายาม่าล้มลงไปมาก เขาล็อคแขนนากายาม่าไว้แล้วเล็งปืนไปที่ขมับ “อย่าเข้ามาไม่งั้นเจ้านี่ตาย” ทหารรอบข้างชะงัก “ปล่อยพวกเราไป” ทาคากิสั่ง “เร็วสิ!!”
นากายาม่าหันไปส่งสัญญาณให้นายพลยาโอโตเมะ ท่านนายพลเขาเข้าไปกระชากเคโตะออกมาจากทหารแล้วจับเป็นตัวประกันเช่นกัน เคโตะร้องลั่นเพราะแขนที่ถูกล็อคแน่นเกินไป
นายพลยาโอโตเมะและทาคากิหันปืนเข้าหากันโดยมีองค์ชายทั้งสองเป็นตัวประกันในมือ
“อย่าเสี่ยงดีกว่านายพลทาคากิ พวกคุณมีกำลังน้อยกว่าพวกเราสู้ต่อไปมีแต่จะแพ้เท่านั้นแหละ”
สีหน้ามุ่งมั่นของทาคากิไม่เปลี่ยนแปลง “ถึงยังไงผมก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดให้สมกับเป็นทหารของคุโรชิและเจ้าเหนือหัว”
“โดยที่ต้องสูญเสียองค์รัชทายาทไปเนี่ยนะ แบบนี้จะเรียกว่ารักชาติได้หรือเปล่า” นายพลยาโอโตเมะหัวเราะเชิงดูหมิ่น
ไม่ทันที่ทาคาคิจะทันตอบโต้อะไร ทหารหลายนายก็วิ่งเข้ามาภายในห้องโถง “ท่านนายพลยาโอโตเมะพอได้แล้วครับ” อิโนะโอะปรากฏตัวขึ้น “พวกท่านถูกจับแล้ว”
“ปล่อยองค์ชายมาซะ” อาริโอกะสั่ง “เราไม่อยากทำร้ายพวกท่าน”
นายพลยาโอโตเมะเล็งกระบอกปืนไปหาอิโนะโอะและอาริโอกะ “ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็คงไม่มีทางเลือก ตายเป็นตาย” นายพลยาโอโตเมะผลักเคโตะไปข้างหน้าแล้วลั่นไก!! แต่ทว่า.....
“ท่านพ่ออย่า!!!” ยาโอโตเมะเอาตัวมาบังเคโตะไว้ กระสุนทะลุเข้าไปในร่างของยาโอโตเมะ เขาล้มลงพร้อมเลือดที่ไหลทะลักนองพื้น
“ฮิกกี้!!!” ยาบุรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของคนรัก น้ำตาพลั่งพรูออกมา “ไม่นะฮิกกี้ ทำไมทำแบบนี้”
ยาโอโตเมะยิ้มบางๆ แล้วสลบไปในอ้อมแขนของยาบุ “ฮิกกี้!!” ยาบุตะโกน “ฟื้นขึ้นมาสิ!! ห้ามหลับเด็ดขาดนะ!!”
นายพลยาโอโตเมะตัวสั่น ปืนหล่นออกจากมือ เขาช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ คนที่ถูกยิงคือลูกชายคนเดียวของเขา เขาทรุดตัวลงนั่ง น้ำตาของผู้เป็นพ่อหลั่งไหลออกมาแทบจะเป็นสายเลือด
ยาบุหันมาทางนายพลยาโอโตเมะด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา “คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณทำแบบนี้กับลูกชายของคุณได้ยังไง!!” เขาสะอื้นไห้อย่างสุดจะทานทน
“จับพวกเขาไว้ให้หมด!” อิโนะโอะออกคำสั่ง พวกทหารตรงเข้าไปจับกุมนายพลยาบุและนายพลยาโอโตเมะที่อยู่ในสภาวะช็อก ทาคากิปล่อยให้ทหารจับตัวนากายาม่าไป
นากายาม่าขัดขืนเขาสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของทหารแล้วชักปืนพกที่ซ่อนไว้ในเข็มขัดออกมา “ถอยไปเจ้าพวกเศษสวะ!” เขาหมุนไปรอบๆ เพื่อไม่ให้ใครจับเขาได้ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เคโตะ “ยินดีด้วยนะครับพี่ชาย ในที่สุดพี่ก็ชนะ” เขาแสยะยิ้ม “แต่ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้น” นากายาม่ากระชับปืนให้แน่นขึ้นแล้วลั่นไก แต่กระสุนพลาดเป้าเพราะโมริโมโตะวิ่งมายกแขนของนากายาม่าขึ้น กระสุนทะลุเพดานด้านบน ผมเข้าไปล็อกแขนนากายาม่าจากด้านหลัง แต่ก็สู้แรงเขาไม่ไหว นากายาม่าสะบัดผมจนหลุดออก เขาชกโมริโมโตะจนล้มลง ผมลุกขึ้นจะเข้าไปจับตัวเขาไว้แต่ก็โดนผลักออกมาอีก เคโตะวิ่งมาจับแขนแล้วใช้ผ่ามือกระแทกข้อมือของนากายาม่าจนปืนหลุดออก ทั้งคู่กำลังอยู่ในช่วงชุลมุน นากายาม่าใช้เข่ากระแทกเคโตะจนล้ม นากายาม่าก้มเก็บปืนแล้วเล็งไปที่เคโตะที่นอนเจ็บอยู่บนพื้น
“หยุดได้แล้วยูมะ!” เสียงทรงอำนาจของใครบางคนดังขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวในห้องนั้นหยุดนิ่ง ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ทหารทุกคนโค้งคำนับไม่เว้นแม้แต่นายพลทาคากิ
เจ้าเหนือหัวดำเนินเข้ามาใกล้ๆ นากายาม่าที่ถือปืนอยู่อย่างไม่กลัวเกรง
“ฝ่าบาท” ทาคากิพยายามร้องห้าม
เจ้าเหนือหัวยกพระหัตถ์ขึ้นเชิงไม่เป็นไร พระองค์ดำเนินมาหยุดอยู่ใกล้นากายาม่า
ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความโกรธแค้นของนากายาม่าบัดนี้ปรากฏน้ำตาไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่ามันไหลออกมาได้อย่างไร “พระองค์ยังกล้ามาหาหม่อมฉันอยู่หรือพะย่ะคะ” เขากล่าวเจือด้วยความน้อยใจ
“ฉันจะให้เธอฆ่ารัชทายาทไม่ได้ เขาสำคัญสำหรับแคว้นเรา”
นากายาม่าสะอื้นไห้อย่างเหลือทน “นั่นแหละหม่อมฉันถึงจะต้องฆ่า เพราะเขาสำคัญกับพระองค์หม่อมฉันถึงต้องทำลายมันให้สิ้นซาก” เขาเล็งปืนไปที่เคโตะอีกครั้ง
เจ้าเหนือหัวดำเนินมาขวางไว้ “เจ้าฆ่ารัชทายาทไม่ได้ แบบนั้นเจ้ายิ่งจะมีความผิด”
“อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย คิดว่าทำแบบนี้แล้วหม่อมฉันจะหยุดเหรอ? เพื่อท่านแม่ของหม่อมฉัน หม่อมฉันต้องฆ่ามัน”
เจ้าเหนือหัวแย้มพระสรวล “เจ้าเหมือนแม่เจ้าทุกกระเบียดนิ้วรู้หรือเปล่ายูมะ”
“พระองค์ไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อหม่อมฉัน!” เขาใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาออก “ท่านแม่ต้องทนทุกข์แค่ไหนพระองค์ไม่มีวันรู้หรอก พระองค์มันเลวที่สุด!”
เคโตะลุกขึ้นยืนช้าๆ เพราะความเจ็บจากการโดนกระแทกเมื่อครู่ เขามองเลยไหล่ของเจ้าเหนือหัวไปยังนากายาม่า
นากายาม่ามองเคโตะและเจ้าเหนือหัวสลับกัน “ถอดแบบกันมาอย่างไม่ผิดเพี้ยนเลยนะ ทั้งพ่อทั้งลูก” เขาหัวเราะในลำคอ “ในเมื่อมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้แล้ว ก็ตายมันให้หมดนี่แหละ” นากายาม่าเล็งปืนไปยังเจ้าเหนือหัวแล้วลั่นไก แต่กระสุนกลับไม่เข้าร่างของเจ้าเหนือหัวเพราะเคโตะมายืนขวางไว้
“อึก!” เคโตะกุมแผลตรงหน้าอกที่ถูกยิงแล้วล้มลง เจ้าเหนือหัวประคองเคโตะพระพักตร์ถอดสีฉายชัดถึงความกังวล
ทหารรีบวิ่งเข้ามาแต่นากายาม่ายิงปืนขึ้นฟ้าแล้วเล็งไปยังทหาร “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นสองพ่อลูกนี่ตาย”
“รัชทายาท” เจ้าเหนือหัวตรัสเรียกเคโตะ แต่เขาสลบไปแล้ว “รัชทายาท”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเคโตะ
เจ้าเหนือหัวทรงกรรแสง “เคโตะ! ลูกห้ามเป็นอะไรเด็ดขาดนะ ฟื้นขึ้นมาสิ ลูกตื่นขึ้นมาสิ!”
นากายาม่ามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ถึงยังไงเขาเองก็อยากได้อ้อมกอดจากพ่อของตัวเองบ้างซักครั้ง ภาพของเจ้าเหนือหัวที่กอดร่างของเคโตะไว้ อ้อมกอดที่เขาไม่เคยได้รับแต่เคโตะกลับได้ น้ำตาที่แสดงถึงความรักลูกของเจ้าเหนือหัวยิ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด เขารู้สึกอ้างว้างเหลือเกิน ตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว นากายาม่าทรุดตัวลงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น “ฝ่าบาท” เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
เจ้าเหนือหัวเงยพระพักตร์ขึ้นมามองลูกชายด้วยน้ำตานองหน้า
“ทรงจำหน้าหม่อมฉันไว้ให้ดีนะพะย่ะคะ จำลูกทรยศคนนี้ไว้ให้ดีๆ อย่าได้ลืมหม่อมฉันซะล่ะ” นากายาม่ายกปืนขึ้นจ่อที่ขมับตัวเอง น้ำตาอาบสองแก้ม “ลาก่อน”
“ยูมะ!!!”
ปัง!!!
เสียงปืนเงียบลงพร้อมร่างของนากายาม่าที่นอนแน่นิ่งจมกองเลือด
--------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็ดำเนินเรื่องมาจนจะจบแล้ว ขอบคุณทุกๆ ท่านที่ติดตามอ่านและแสดงความคิดเห็นมาโดยตลอดค่ะ^^
ในตอนนี้ถ้าจะใช้ราชาศัพท์กับเจ้าเหนือหัวทุกคำแล้วมันดูแปลกๆยังไงไม่รู้ เพราะฉะนั้นบางคำก็เลยใช้คำสามัญแทน
ตอนหน้าคาดว่าจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ขอบคุณทุกคนจริงๆ ค่ะ มันอาจจะแปลกๆ ไปบ้างก็ต้องขออภัยเพราะนี่เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งเลย ฝากติดตามจนจบด้วยนะคะ
ความคิดเห็น