คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 17 บุกเข้าช่วย
ตอนที่ 17 บุกเข้าช่วย
ผมยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้และดูเหมือนโมริโมโตะเองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
“นี่ทุกคนยังอยู่เหรอครับ หรือว่านี่เป็นแค่ฝันเท่านั้น” น้ำตาโมริโมโตะไหลอาบสองแก้ม “ได้โปรดอย่าหลอกผมด้วยความฝันที่สวยงามแบบนี้เลย” โมริโมโตะร้องไห้ ไม่รู้ว่าเพราะเสียใจ ดีใจ หรืออะไรกันแน่
อาริโอกะลุกขึ้นมาสวมกอดโมริโมโตะไว้ “เจ้าเด็กน้อย พวกเรายังไม่ตายนะดูสิเธอยังกอดฉันได้เลย พวกเรายังอยู่นะริวทาโร่ โคตะกับฮิคารุช่วยพวกเราไว้” อาริโอกะคลายอ้อมกอดออก
โมริโมโตะมองอาริโอกะก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วร้องไห้ออกมาแบบเด็กๆ “ผมดีใจจริงๆ ครับ”
อาริโอกะกอดโมริโมโตะเป็นการปลอบ “ฉันรู้ว่าเธอเสียขวัญมากนะ พักผ่อนก่อนเถอะ”
ผมมองโมริโมโตะในอ้อมแขนของอาริโอกะแล้วยิ้มออกมา ใบหน้าทุกคนช่างเต็มไปด้วยความหวัง อบอุ่น และมุ่งมั่น ความรู้สึกเหล่านี้แม้แต่ผมก็ยังรับรู้ได้
“เราต้องลงมือคืนนี้ก่อนที่ยูมะจะทันรู้ตัว” น้ำเสียงของยาบุฟังดูเฉียบขาด
“ฉันพร้อมอยู่แล้ว มีแผนอะไรว่ามาเลย” ทาคากิช่างเต็มไปด้วยพลังเต็มเปี่ยม
“ใจเย็นก่อนยูยัง” ยาโอโตเมะปราม “เธอได้จัดการแน่ แต่ฉันจะบอกแผนการของพวกเราก่อน”
ทาคากิทำหน้าอารมณ์เสีย “หยุดเรียกฉันว่ายูยังซะทีได้มั้ยฮะฮิกกี้!!”
ยาโอโตเมะถลึงตาใส่ “นายเองก็ไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าฮิกกี้ ชื่อนี้สงวนไว้เฉพาะยาบุจจี้คนเดียวย่ะ!”
“พอเถอะครับ” จิเน็นพูดอย่างอ่อนใจ “ทะเลาะกันไปงานมีแต่จะเสร็จช้านะ”
“โอเคๆ ฉันไม่ทะเลาะกับนายแล้วก็ได้” ยาโอโตเมะเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง “จากข่าวในวงใน องค์ชายถูกขังอยู่ในปราสาทนั่น เจ้าเหนือหัวก็ยังทรงอยู่ในปราสาทในห้องบรรทมส่วนพระองค์ ไม่แน่ว่าองค์ชายอาจจะอยู่กับเจ้าเหนือหัวก็ได้ เที่ยงคืนวันนี้พ่อฉันกับพ่อของยาบุจจี้จะเข้าวังเพื่อนำตัวองค์ชายและเจ้าเหนือหัวมาเตรียมตัวสำหรับการแถลงข่าววันพรุ่งนี้”
“แถลงข่าว? เรื่องอะไรครับ” ผมถาม
“เรื่องการปลดองค์ชายออกจากตำแหน่งรัชทายาทและการสละราชบัลลังก์ของเจ้าเหนือหัวรวมทั้ง” ฮิคารุเว้นจังหวะ “การมอบราชบัลลังก์ให้แก่ยูมะด้วย”
ทุกคนในห้องเงียบกริบ
“เราต้องนำตัวองค์ชายและเจ้าเหนือหัวออกมาให้เร็วที่สุด ฉันกับยาบุจจี้จะเข้าวังตอนเที่ยงคืนวันนี้ ริวทาโร่” ยาโอโตเมะหันมาทางริวทาโร่ “จำทางที่ยาบุจจี้พาเธออกมาวันนี้ได้มั้ย ให้เธอลอบเข้าไปทางนั้นจะมีคนคอยพาเธอเข้าไป พวกเขาเป็นทหารที่จงรักภักดี ทั้งเธอ และยูโตะคุง ฉันว่าองค์ชายคงอยากเจอพวกเธอ ส่วนเคได” ยาโอโตเมะหันมาทางอิโนะโอะกับอาริโอกะ “พวกเธอสองคนรออยู่ข้างนอก”
“ได้ไงอ่ะ ไม่ให้เราลุยซักหน่อยเลยเหรอ” อาริโอกะไม่พอใจ
“ถ้าฉันทำอย่างนั้นอิโนะจังมีหวังฆ่าฉันพอดีน่ะสิ” ยาโอโตะเมะพูด “ที่สำคัญถ้าเกิดพวกเราเป็นอะไรขึ้นมาใครจะช่วยองค์ชายถ้าไม่ใช่พวกนายสองคน”
อาริโอกะเงียบไป อิโนะโอะดึงอาริโอกะมานั่งข้างๆ “ไม่เป็นไรนะฉันจะอยู่ข้างๆ ไดจี้ของฉันเอง”
ทาคากิเบ้ปาก “หวานกันจริงจริ๊ง”
อิโนะโอส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ “อิจฉาเหรอ”
ทาคากิจ้องกลับ “ไม่เลยซักนิด”
ยาโอโตเมะมองทาคาคิอย่างเอือมๆ พร้อมส่ายหัวเบาๆ “ทาคากิ ยามาดะ จิเน็น พวกเธอปลอมเป็นทหารเข้าไปในวัง เผื่อมีอะไรฉุกเฉินเพราะพวกเธอฝีมือดีที่สุดในกลุ่มพวกเรา”
“เอาล่ะ เมื่อรู้หน้าที่ของแต่ละคนแล้วไปจัดการได้ อีกหนึ่งชั่วโมงก็จะเที่ยงคืนแล้วขอให้ระลึกไว้เสมอถ้ามีอะไรผิดพลาดนั่นหมายถึงชีวิตของเจ้าเหนือหัวและองค์ชายจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป” ยาบุสรุปงาน
ผมนั่งอยู่ในรถที่โมริโมโตะเป็นคนขับ ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างหยุดตัวเองไม่ได้
“กลัวมากเลยเหรอครับ”
“เปล่า” ผมตอบไปแม้มันจะไม่ใช่ในสิ่งที่ผมรู้สึกก็ตาม
โมริโมโตะยิ้มให้ “ไม่เป็นไรหรอกครับมีผมอยู่ทั้งคนผมไม่ยอมให้ใครทำอะไรองค์ชายแน่นอน”
ผมมองหน้าเขา “นายคงรักเขามากสินะ”
เขาขับรถต่อไปโดยปราศจากคำตอบ “ถึงแล้วล่ะครับ” รถจอดอยู่ห่างจากประตูหลังมาพอสมควร ผมและโมริโมโตะเดินไปที่ประตูหลังอย่างแผ่วเบาที่สุดหลังจากที่ออกมาแล้วผมก็ต้องกลับเข้าไปอีกแล้วเหรอเนี่ย ประตูยังไม่ได้ถูกปิดโมริโมโตะเดินผ่านเข้าไปอย่างระมัดระวัง
ใครคนหนึ่งยืนรออยู่แล้วที่ปากทางเข้า “สวัสดีครับ คุณหนูยาบุให้ผมมารอพบพวกคุณที่นี่ยินดีที่ได้รู้จักผม นากาจิม่า เคนโตะครับ” ทหารคนนั้นโค้งให้
พวกเราโค้งตอบ “ยินดีเช่นกัน” โมริโมโตะตอบไป
“เร็วเข้าเถอะครับ มีเวลาไม่มาก ผมจะพาพวกคุณไปยังห้องขององค์ชาย”
พวกเราเดินตามนากาจิม่าไป เขาพาเราเข้าไปห้องลับห้องหนึ่งมีทางเดินลับขึ้นไปยังยอดปราสาท “นี่เป็นทางเดินลับที่ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าเหนือหัวหรือคนสนิทเท่านั้น เป็นทางที่สร้างไว้เมื่อนานมาแล้ว บันไดนี้สามารถทะลุห้องทุกห้องภายในปราสาทได้”
พวกเราผ่านมายังห้องๆ หนึ่ง พวกเรามองเข้าไปในรูเล็กๆ ข้างกำแพง มีชายวัยกลางคนสองคนกำลังนั่งปรึกษาเรื่องอะไรบางอย่างสีหน้าดูเคร่งเครียด “นี่เป็นห้องประชุมครับ ท่านที่อยู่หัวโต๊ะคือท่านนายพลยาบุ ส่วนอีกท่านคือท่านนายพลยาโอโตเมะ” นากาจิม่าอธิบาย
พวกเราเดินตามนากาจิม่ามาอีกหน่อยก็เจอทางลับห้องหนึ่งที่ถูกปิดไว้ ใบหน้าของนากาจิม่าดูฉงน “มันไม่น่าล็อกไว้นี่นา” เขาบ่นพลางหยิบกุญแจดอกหนึ่งออกมาไขประตู ประตูถูกเปิดออกชายคนหนึ่งส่งรอยยิ้มน่ากลัวมายังพวกเรา
“ไงล่ะเจ้าพวกโง่!” นากายาม่าพูดเสียงดัง
มีทหารร่างบึกบึนสามคนมาจับตัวพวกเราออกไปแล้วผลักให้นั่งลงกลางห้องโถงใหญ่รวมกับยาบุ ยาโอโตเมะ ทาคากิ และจิเน็น
“พวกแกคิดว่าฉันไม่รู้แผนที่พวกแกวางไว้หรือยังไงฮะ!! ฉันอาจจะฆ่าองค์ชายของพวกแกตอนไหนก็ได้ เพราะฉะนั้นหยุดทำอะไรโง่ๆ ได้แล้ว” รัศมีความโกรธแผ่ออกมาจากแววตาของเขา “ฉันไม่รู้ว่าพวกแกรอดมาได้ยังไง แต่ถ้ามาหาที่ตายถึงที่แบบนี้ฉันคงต้องสนองตอบให้พวกแกซะแล้วล่ะ” นากายาม่าชักปืนออกมาแล้วเล็งมาที่พวกเราทีละคน “คนไหนก่อนดีล่ะ จะเป็นแก!! แก!! หรือแกดี” นากายาม่าเล็งปืนมาที่ผม “หรือจะเป็นแกดีนะนากาจิม่า ยูโตะ” เขาส่งเสียงเหมือนหัวเราะในลำคอ
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง เคโตะก้าวเข้ามาในห้องโถง “หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็จะไม่มีวันยอมให้เธอทำร้ายพวกเขาอีกเป็นอันขาด”
นากายาม่าขมวดคิ้วก่อนจะสั่งทหาร “พาตัวองค์ชายกลับไป”
ทหารสองนายจะเข้าไปจับตัวเคโตะ “หยุดอยู่ตรงนั้น! พวกเจ้ามันทรยศ ทั้งต่อเสร็จพ่อเราและแคว้น พวกเจ้ารับใช้พวกกบฏสิ่งนี้จะกลายเป็นตราบาปต่อตระกูลของเจ้าไปชั่วลูกชั่วหลาน” นายทหารทั้งสองชะงัก
นากายาม่าเล็งปืนไปที่เคโตะ “อย่ามาเล่นลิ้นนะองค์ชาย กลับไปที่ห้องซะไม่งั้นหม่อมฉันจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”
เคโตะเชิดหน้าขึ้น “ก็เอาสิ องค์ชายที่ฆ่ารัชทายาทเพื่อแย่งชิงบัลลังก์ประชาชนจะให้การต้อนรับเธอมากเท่าไรกันเชียว”
นากายาม่าปากกระตุกด้วยความโกรธ “เมื่อผ่านวันพรุ่งนี้ไปองค์ชายจะไม่สามารถพูดคำนี้ได้อีก”
“เธอจะไม่ได้อะไรทั้งนั้นจนกว่าจะปล่อยพวกเขาทั้งหมดไป”
“อย่ามาท้านะ! ถ้าหม่อมฉันจะฆ่าพระองค์ตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าประชาชนจะยอมรับหม่อมฉันหรือไม่แต่หลังจากที่องค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ก็มีแต่หม่อมฉันเท่านั้นแหละที่สามารถขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากเสด็จพ่อของพระองค์ได้”
“ยูมะ!!”
“ไม่มีประโยชน์อะไรที่พระองค์จะทรงปกป้องพวกนี้อีกแล้วล่ะพะย่ะคะ หม่อมฉันไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะคิดยังไง ถ้าพระองค์ตายไปซะทุกอย่างจะได้จบ” นากายาม่ากระชับปืนเล็งไปที่เคโตะ
นายพลยาบุเข้ามาขวางไว้ “ทำแบบนี้ไม่ได้นะยูมะ”
นากายาม่าหัวเสีย “หมายความว่ายังไงครับท่านลุง ท่านลุงมาขวางผมทำไม”
นายพลยาบุเดินเข้ามาใกล้แล้วจับปืนของนากายาม่าไว้ “อย่าทำผิดเหมือนที่เจ้าเหนือหัวเคยทำ ไม่อย่างนั้นยูมะเองก็จะไม่ต่างอะไรกับเจ้าคนชั่วนั่น ลุงยอมให้หลานทำอย่างนั้นไม่ได้ เราเกือบพลาดจะฆ่าองค์ชายมาครั้งหนึ่งแล้วนะ”
นากายาม่าสูดหายใจเข้าลึกเพื่อข่มอารมณ์ “ได้ครับท่านลุง” เขาลดปืนลง
ใบหน้าของนายพลยาบุปรากฏรอยยิ้ม เขาหันไปสั่งพวกทหารด้วยเสียงแหบพร่า “จับเจ้าพวกนี้ไปขังไว้ ไม่ต้องเกรงใจว่าจะเป็นใคร” นายพลยาบุหันมามองยาโอโตเมะ “ฉันผิดหวังแทนพ่อของเธอจริงๆ ฮิคารุคุง” แล้วหันมามองลูกชายคนเดียวของเขา สองพ่อลูกสบตากันแต่กลับไม่พูดอะไร นายพลยาบุเดินจากไป
นากายาม่าเดินตามนายพลยาบุไปแต่แล้วก็ชะงักแล้วร้องออกมา “ยามาดะอยู่ไหน!!!”
ความคิดเห็น