ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ความสงสัย
ตอนที่ 3 ความสงสัย
วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดเลยล่ะครับ ทำไมน่ะเหรอ เคโตะไม่มาโรงเรียนน่ะสิ วันนี้ทั้งวันผมจึงต้องนั่งเรียนอยู่ในห้องโดยปราศจากเคโตะ จะมองไปทางไหนก็ไม่เจริญหูเจริญตาเลย (แสดงว่าเคโตะเจริญหูเจริญตาน่ะสิ^^)
ผมเดินข้างสนามฟุตบอลไปเรื่อยๆ แก้เซ็ง เฮ้อ~วันที่ไม่มีเคโตะมันน่าเบื่ออย่างนี้นี่เอง ผมควรเก็บอาการซักหน่อยนะ ที่จริงวันนี้ก็ไม่สังเกตเห็นยามาดะกับจิเน็นมาตั้งแต่เช้าเหมือนกัน สามคนนั่นหายไปไหน
“ช่วงนี้เคโตะคุงดูแปลกๆไปนะ”
ขณะที่ผมเดินลงบันไดอาคารเพื่อกลับบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงพวกนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกัน ผมคงไม่สนใจหรอกถ้าเรื่องนั้นไม่มีเคโตะเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมหลบตรงประตูเพื่อไม่ให้พวกเธอเห็น
“เคโตะคุงไม่เคยพูดคุยกับใครเลยยกเว้นยามะจังกับชี่จัง แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกจะสนิทกับนากาจิม่าคุงเป็นพิเศษ”
“คิดจะจับยูโตะคุงหรือเปล่า”
“ไม่มีทางหรอก บ้านเคโตะรวยจะตาย แต่ที่มันแปลกก็คือ ฉันได้ยินข่าววงในมาว่า รัชทายาทแห่งแคว้นคุโรชิน่ะเรียนอยู่ที่นี่” เด็กผู้หญิงคนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น
“เธอคิดว่าเคโตะคุงจะเป็นรัชทายาทอย่างนั้นเหรอ?” เด็กหญิงผมแดงที่ดูจะแรงเป็นพิเศษเอ่ยขึ้น
ผมหูผึ่งขึ้นทันที!
“เป็นไปได้ยังไงกัน เคโตะไม่ได้เป็นคนแคว้นคุโรชิซักหน่อย” เด็กแว่นพูด
“เป็นไปได้สิ” หัวหน้าเอ่ย “เธอก็ดูสิ ตั้งแต่ข่าวรัชทายาทเผยแพร่ออกมา ทั้งเคโตะคุง ยามะจังและชี่จังด้วย พวกนั้นทำท่าทางแปลกๆ”
“แปลกยังไง” เด็กแว่นให้ข้อสงสัย
“โอ๊ย!! ใส่แว่นซะเปล่านะ เธอไม่สังเกตหรือไง จากที่ไม่เคยพูดกับใครเคโตะคุงก็สนิทกับนากาจิม่าคุงจากที่ไม่เคยหายตัวไปไหน สามคนนั่นก็มักหายตัวไปโดยที่พวกเราไม่รู้บ่อยๆ” สาวผมแดงเอ่ยขึ้น
หายตัวไปบ่อยๆงั้นเหรอ?
“พวกนั้นต้องรู้อะไรเกี่ยวกับรัชทายาทแน่ๆ” หัวหน้าพูดอย่างมาดมั่น
“ในสามคนนั่น คนใดคนหนึ่งจะต้องเป็นตัวจริงแน่นอน” สาวผมแดงพูดอย่างมั่นใจ
“เดี๋ยวๆ พวกเธอจะไปกันใหญ่แล้ว ถ้าเป็นรัชทายาทจริงคนแคว้นนั้นก็ต้องมารับตัวกลับไปแล้วสิ แต่นี่ทั้งสามคนนั่นยังอยู่นะ เป็นไปไม่ได้หรอก พวกนั้นไม่มีบอดิการ์ดติดตามซักหน่อย” เด็กแว่นพูด
แล้วเสียงพูดคุยก็ค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆ แต่ผมยังหยุดคิดเรื่องที่พวกเธอพูดคุยกันเมื่อซักครู่ ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสัย เป็นไปได้หรือเปล่าที่จะเป็นหนึ่งในสามคนนั้น ผมภาวนาแค่ว่า ขออย่าให้เป็นคนที่ผมคิดไว้ก็พอ
ผมเดินกลับบ้านอย่างใจลอย ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้เลยเดินไปที่สวนสาธารณะใกล้บ้านผม ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลง ผมมองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆจมลงภูเขาไปทีละน้อย ความสวยของมันช่วยให้ผมลืมเรื่องรัชทายาทไปชั่วขณะ ผมอยากให้เคโตะอยู่กับผมตรงนี้จัง
ผมเดินกลับบ้าน ตอนนี้ทั้งสองข้างทางต่างก็มืดไปหมดแล้ว มีแค่แสงไฟจากถนนส่องสว่างอยู่เท่านั้น ความสงสัยเรื่องวันนี้ยังไม่จางหายเคโตะตีสนิทกับผมเพื่ออะไรกัน ผมควรถามเคโตะดีหรือเปล่า บางทีผมควรถามเขาดู
รุ่งขึ้นเคโตะก็มาโรงเรียนตามปกติ
“เมื่อวานทำไมไม่มาโรงเรียน โทรไปก็ไม่ติด” ผมถามหลังจากที่เรากินข้าวเที่ยงเสร็จและกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างสนามฟุตบอลที่เดิม
“ไม่สบายเท่าไร ปิดเครื่องเพราะอยากพักผ่อนน่ะ” เขาตอบผม แต่สายตากลับมองไปที่สนามฟุตบอลที่มียามาดะกับจิเน็นกำลังเตะฟุตบอลอย่างเมามัน
ผมสูดหายใจเข้าเพื่อถามคำถามที่สำคัญที่สุด “เคโตะ”
“หือ?” แต่เขาก็ยังไม่มองมาที่ผมอยู่ดี
“ถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“ถามมาสิ”
ผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง “ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ นายมีเพื่อนสนิทบ้างหรือเปล่า”
ด้วยคำถามนี้เคโตะหันมามองหน้าผม “เปล่า มีแต่ยามะจังกับชี่จัง”
“ทำไมไม่มีเพื่อนเลยล่ะ”
“มันวุ่นวายน่ะสิ”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”
เคโตะยิ้มให้ผม “เพราะฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายเท่านั้นแหละ แค่คิดว่า อยากสนิทด้วยเท่านั้น”
ผมยิ้มตอบ “งั้นเหรอ” อย่างน้อยเคโตะก็ไม่ได้โกหกผมในเรื่องนี้ ถ้าเขาบอกว่ามีเพื่อน ผมคงเจ็บปวดน่าดู แต่คำตอบของเคโตะ มันก็ทำให้ผมใจพองโตขึ้นมาอย่างประหลาด ผมดีใจนะที่เขาอยากเป็นเพื่อนกับผม
ผมลุกขึ้นยืน “ไปเถอะ”
เคโตะละจากภาพในสนามฟุตบอล “เร็วจัง ยังไม่ออดซักหน่อย”
“ไปเหอะน่า ฉันขี้เกียจดูฟุตบอลแล้ว” ผมฉุดข้อมือเคโตะยืนขึ้น ได้ยินแต่เคโตะบ่นตามหลังว่า
“ยามะจังกำลังจะเตะแล้วนะ” ลูกเตะของยามะจัง แค่คิดถึงก็สยองแล้วล่ะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น