ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 บุคลปริศนา
ตอนที่ 4 บุคลปริศนา
เสียงออดโรงเรียนเป็นสัญญาณว่าการเรียนของวันนี้สิ้นสุดแล้ว
“ฉันกลับบ้านก่อนนะ” เคโตะบอกผมก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปจากประตูห้อง
นี่ก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ผมยังคงอยู่ในห้องเก็บเอกสาราของโรงเรียนอยู่เลย ผมค้นหากองเอกสารเก่าๆ เผื่อว่าจะสามารถหาเบาะแสอะไรได้บ้าง
“อยู่ที่ไหนนะ” ผมบ่นกับตัวเองขณะที่เปิดเอกสารไปเรื่อยๆอย่างผ่านๆ ด้วยการจ้องเอกสารเป็นเวลานานความเมื่อยล้าก็เข้ามาห่อคลุมร่างของผม ผมสะบัดหัวเพื่อไล่ความง่วงงุนออกไปแต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเอาซะเลย ผมวูบหลับไปกับกองเอกสารตรงหน้า
ผมสะดุ้งตื่นขึ้น ในห้องเก็บเอกสารมีแค่ผมอยู่คนเดียว ทั้งห้องมืดสนิท “นี่กี่โมงแล้ว” ผมเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายบนโต๊ะแบบลวกๆก่อนจะเดินไปที่ประตู
แกร๊ก!
ก่อนที่ผมจะเดินไปถึงประตู กลอนประตูก็ถูกถอนออก ผมรีบหลบไปที่มุมตู้เอกสารตู้หนึ่งเงียบๆ พวกนั้นเดินเข้ามาสองคนความมืดทำให้ผมเห็นหน้าคนพวกนั้นไม่ชัดนักแต่จากเสียงที่พูดกันพวกนั้นคงเป็นวัยรุ่น รวมทั้งรูปร่างที่ไม่ได้ตัวใหญ่มากมายช่วยเสริมให้ข้อสันนิษฐานของผมใกล้ความจริงมากขึ้น
สองคนนั้นกระซิบกระซาบกันสองคนก่อนจะไปค้นเอกสารในตู้ๆหนึ่ง ซึ่งถ้าจำไม่ผิดตู้นั้นเก็บเอกสารของนักเรียนชั้นปีที่สาม
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ถึงสองคนนั้นจะตัวเล็กกว่าผมมากก็เถอะ แต่ถ้าพวกเขาเก่งศิลปะการต่อสู้ล่ะ แบบนี้ผมแย่แน่ ผมรออยู่นาน ยามหายไปไหน ไม่รู้หรือไงว่ามีคนบุกมาโรงเรียน ผมบ่นในใจคนเดียว
เสียงโทรศัพท์ผมร้องเสียงดังทำให้สองคนนั้นหันขวับมาทันที ผมรีบปิดโทรศัพท์แล้วหลบเข้าไปในมุมที่อยู่ลึกเข้าไปอีก สองคนนั้นเดินช้าๆเข้ามาหาผม
ใกล้เข้ามา.......... ใกล้เข้ามา................
‘คุณหนูครับ!’เสียงยามดังแว่วขึ้นข้างนอก แสดงว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว สองคนนั่นมองหน้ากันเลิ่กลักก่อนจะรีบวิ่งออกไป แต่ในขณะนั้นคนที่ตัวเล็กกว่าก็วิ่งชนกับโต๊ะตัวเล็กที่วางขวางอยู่เข้าอย่างจังก่อนจะส่งเสียงร้องออกมา อีกคนที่ไม่ได้วิ่งชนรีบเข้ามาประคองแล้วพาหลบออกไปอย่างเงียบเชียบ
ยามเดินเข้ามาในห้องแทบจะทันทีที่สองคนนั่นออกไป “คุณหนูหรือเปล่าครับ” ยามถามขึ้นพร้อมเปิดไฟในห้อง
“ครับ ผมอยู่ที่นี่” ผมตอบไปแล้วออกมาจากมุมตู้เอกสารนั้น
“คุณหนูมาทำอะไรที่นี่ครับ ท่านประธานท่านสั่งให้ผมตามหาคุณหนูเพราะติดต่อคุณหนูไม่ได้”
“ฉันมาหาเอกสารนิดหน่อย กำลังจะกลับพอดีเผลอหลับไปน่ะ”
“เมื่อกี้เหมือนผมได้ยินเสียงแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ” ยามพูด ก่อนจะมองไปที่กองเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่เต็มห้องด้วยฝีมือของบุคคลปริศนา
ผมมองตามสายตาของยามไปที่กองเอกสาร “ช่วยฉันเก็บหน่อย พอดีแมวมันเข้ามาในห้องน่ะ”
“อ้อ” ยามรับคำแล้วช่วยผมเก็บเอกสารทั้งหมดอยู่นาน
“นี่ของคุณหนูหรือเปล่าครับ” ยามถามขึ้นหลังจากที่เก็บเอกสารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินเข้าไปรับสิ่งนั้นจากยาม เป็นแหวนสีดำสนิทเป็นมันเงา ไม่มีลวดลายอะไรทั้งสิ้น “ไม่ใช่ของผมหรอกครับ คงเป็นของใครคนหนึ่งทำตกไว้” ผมคิดว่าบางทีอาจเป็นคนร้ายสองคนนั้นก็ได้ “เดี๋ยวผมเก็บไว้ก็แล้วกัน คงเป็นของนักเรียนคนใดคนหนึ่ง” เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่งั้นผมคงต้องเห็นตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้วน่ะสิ
“ก่อนที่คุณจะเข้ามา คุณเห็นใครออกไปจากห้องนี้หรือเปล่า” ผมถาม
ยามมองหน้าผม “เปล่าครับ มีอะไรหรือเปล่าครับคุณหนู”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
พ่อผมขับรถมารับผมที่หน้าโรงเรียน ในรถไม่มีใครพูดอะไรกันจนกระทั่งกลับถึงบ้าน
พ่อนั่งลงที่โซฟา ผมนั่งลงข้างๆท่าน “วันนี้มีคนร้ายสองคนเข้ามาค้นเอกสารภายในห้องเก็บเอกสารของเรา” ผมเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“ว่าไงนะ” พ่อเหมือนจะตกใจอยู่ไม่น้อย
“พวกเขาทำไอ้นี่ตกไว้ด้วย” ผมยื่นแหวนสีดำสนิทนั้นให้พ่อ พ่อผมดูอยู่นานก่อนจะส่ายหน้า
“พ่อไม่รู้อะไรเลย”
“นี่จะเกี่ยวกับรัชทายาทหรือเปล่า”
“พ่อก็ไม่รู้” พ่อผมสีหน้าลำบากใจ “ใครกันที่จะขโมยเอกสาร”
ผมนิ่งคิดอยู่นาน “พวกนั้นอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ” พ่อมองหน้าผม “พวกนั่นต้องมาหาเอกสารเกี่ยวกับรัชทายาทแน่ และผมก็คิดว่าพวกนั้นต้องรู้ว่ารัชทายาทเป็นใคร”
“วันนี้ไม่สดใสเลยนะ” เคโตะถามผมในตอนเที่ยงของวันถัดมา วันนี้ผมมีอะไรให้ต้องคิดมากก็เลยมานั่งแถวหลังโรงเรียนคนเดียวโดยไม่ได้บอกเคโตะ
ผมพยายามฝืนยิ้มให้
เคโตะถอนหายใจ แล้วนั่งลงข้างๆผม “นายไม่ต้องมาฝืนยิ้มเลยนะ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้นี่ ฉันไม่ใช่เพื่อนนายหรือไง”
ผมขอบคุณในความหวังดีของเคโตะ แต่เรื่องนี้คงเล่าให้ใครฟังไม่ได้ ผมไม่ได้ตอบคำถามเขา
เคโตะเองก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก แต่เขาก็นั่งข้างๆผมจนกระทั่งเสียงออดเรียนภาคบ่ายดังขึ้น เคโตะหันมามองผม “ตกลงไม่มีอะไรจะพูดใช่มั้ย”
ผมยังคงเงียบ
เคโตะถอนหายใจเบาๆ ก่อนยื่นกล่องเบนโตะให้ผม “ถ้าอยากนั่งตรงนี้ต่อฉันก็ไม่ว่าอะไรนายหรอก แต่กินนี่หน่อยนายยังไม่ได้กินอะไรเลย” เขายิ้มบางๆให้ผมก่อนจะเดินจากไปโดยที่ผมยังไม่ได้ขอบคุณเขาสักคำ
ผมเปิดกล่องเบนโตะออกก่อนจะกินมันอย่างช้าๆ พลางใช้ความคิดไปเรื่อยๆ ผมอยากจะบอกเรื่องนี้กับเคโตะเหลือเกิน เพราะเรื่องนี้ทำให้ผมอึดอัด ถ้าบอกเคโตะแล้วให้เคโตะช่วยหาด้วยจะได้มั้ยนะ แต่ผมไม่อยากให้เขาต้องมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ เหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นมาในความคิด ผมลูบแหวนสีดำนั้นเบาๆ พลางใช้ความคิดไปเรื่อยๆ พวกนั้นเป็นใครกันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น